Τι ήταν αυτό που σε έκανε τόσο αγαπητό στον κόσμο αλλά και στους συμπαίκτες σου; Αυτό που είδε ο κόσμος στο παιχνίδι, αυτό είμαι. Ήμουν πραγματικός και πήγα να ζήσω την κάθε στιγμή. Γι’ αυτό και έβγαλα τον πραγματικό μου εαυτό, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι υπάρχουν κάμερες απέναντι.
Υπάρχει κάποιο μυστικό για να διαχειριστείς τη συγκατοίκηση με άτομα που δεν τα ξέρεις; Στο θέμα της συγκατοίκησης είμαι πάρα πολύ βολικός. Μπορώ να προσαρμοστώ πολύ εύκολα, καθώς, πριν από δύο χρόνια, όταν δούλευα στη Μύκονο, συγκατοικούσα με 18 άτομα. Στο MasterChef τα πράγματα ήταν πιο απλά γιατί μέναμε σε ένα σπίτι όπου είχαμε τα πάντα.
Υπήρχαν πράγματα που ενοχλούσαν κι εσένα, απλώς δεν τα έλεγες; Δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Όντως γίνονταν συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, κάποιες ίσως ύπουλες, αλλά ο καθένας έχει διαφορετικές ηθικές αξίες. Κι εγώ έκανα παρέα με τον Σταύρο, τον Σταυρή και τον Δημοσθένη. Μπορεί για κάποιους κι εμείς να φερόμασταν ύπουλα. Από εκεί και πέρα, είπα σε όλα τα παιδιά: «Ζήστε το, γιατί είναι κρίμα να είσαι μέσα σε ένα τέτοιο παιχνίδι και να μην έχεις κάτι καλό να θυμάσαι».
Τι έφταιξε και δεν μπόρεσες να βγάλεις μαγειρικά αυτό που ήθελες; Με ζόρισε το θέμα της παρουσίασης των πιάτων, γιατί εγώ είμαι λίγο πιο ρουστίκ. Από εκεί και πέρα, ήμουν τρεις μήνες μέσα σε ένα παιχνίδι χωρίς να έχω βγει έξω καθόλου. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να παραμείνω άλλο στο σπίτι.Πήγαινα στο πλατό, περνούσα καλά με τους κριτές, αλλά με ζόριζε ο εγκλεισμός και έχασα την όρεξή μου. Κι αυτό φαινόταν στα πιάτα μου, είχα πέσει ψυχολογικά.