Τι γράφει ο Φ. Βαλλάτος για τη Ματσούκα;

Πριν από περίπου δύο μήνες ο δημοσιογράφος Φώτης Βαλλάτος  είχε μία συνάντηση με τη Δήμητρα Ματσούκα  για τη στήλη του στην εφημερίδα «LIFO», στην οποία είναι και διευθυντής. Φαίνεται πως κάπως έτσι ξεκίνησε και η σχέση τους, η οποία πλέον είναι γνωστή.

Μετά τη συνάντησή τους στο "Salon de Bricolage", ο Φώτης μεταξύ άλλων έγραψε για την πλέον αγαπημένη του ηθοποιό: «Η Δήμητρα Ματσούκα είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη περσόνα των ελληνικών media. Έπεσε στην παγίδα του ελληνικού lifestyle και φωτογραφήθηκε (το έχει μετανοιώσει) σε αμφιβόλου αισθητικής editorial και centerfolds, ενώ στην ουσία είχε κάτι άλλο στο μυαλό της. Μερικά χρόνια μετά, όταν η Αθήνα άλλαζε και το lifestyle πέθαινε, αποφάσισε να γυρίσει τον μύλο και να βρεθεί κάπου αλλού. Και τότε περιθωριοποιήθηκε. Και την έκραξαν ότι το γυρίζει στην κουλτούρα χάριν της καλλιτεχνικής αναγνώρισης. Δυσκολα πράγματα. H καθολική καλλιτεχνική αναγνώριση έπεσε στον ίδιο βάλτο με τις μισόγυμνες φωτογραφίσεις στα περιοδικα της συμφοράς. Και είναι κάτι που ποτέ δεν το ήθελε. Είμαστε στο Salon de Bricolage, αυτό το πρώτο members μαγαζί της πόλης, εκεί που κάποτε ήταν το Pizza Pomodoro (εκείνη η αλήστου μνήμης μετα-πιτσαρία της Βίσση, που ήταν κάτι σαν το Hard Rock meets την πλακιώτικη μπουάτ). Πέρα από το τυπικό μπαρ της υπόθεσης, στο βάθος, πίσω από μια κουρτίνα, βρίσκεται ένα μοναστηριακό τραπέζι όπου διάφοροι celebrities (ή μη) τρώνει φιλέτα μινιόν μαζί, σχεδόν αγκαζέ. Και μετά η Δήμητρα βάζει ένα κόκκινο κατσαρολάκι στο κεφάλι της και υποδύεται τον μεταμοντέρνο τσολιά, ενώ μου διηγείται ιστορίες από το Μπαλί και από το Ρίο ντε Τζανέιρο. Στον προτζέκτορα μέσα στο μαγαζί παίζει ένα φιλμ με τον Στιβ Μακουίν και ύστερα με την Ακρόπολη και η Δήμητρα είναι ανήσυχη γιατί έρχεται πρώτη φορά εδώ και θα προτιμούσε να είναι στο Galaxy της Σταδίου παρέα με συγγραφείς και διανοούμενους. Η Δήμητρα Ματσούκα ισορροπεί κάπου εκεί που λέει και ο Φράνζεν. Είναι «δυσνόητη» και «εύκολη» ταυτόχρονα. Ανήκει στην ελίτ αλλά και στον λαό. Είναι μάλλον η πιο sui generis celebrity που υπάρχει εκεί έξω. Αν και είμαι σίγουρος ότι μισεί τη λέξη celebrity. Στο πίσω μέρος του μαγαζιού την παίρνω αγκαλιά, τη σηκώνω ψηλά και τραγουδάμε μαζί το “There is a light that never goes out”.»