«Οι οκτώ μήνες με τον Μιχάλη έχουν αλλάξει τη ζωή μου»

Λίγα λεπτά πριν, Σάββατο απόγευμα, έξω από το «Μικρό Παλλάς». Περιμένοντας τη Ζέτα. Ο καιρός πάσχει από τα σπαστικά φαινόμενα που αρχίζουν από «ψ»: ψοφόκρυο, ψιλόβροχο. Ντριν! «Θα σταματήσω με το ταξί να πάρω καφέ. Θες;», με ρωτάει στο κινητό. «Ναι, αμέ, σ’ ευχαριστώ», της απαντάω κοιτώντας την αφίσα της θεατρικής παράστασης όπου πρωταγωνιστεί. «Ταξί; Μα, καλά, πότε θα πάρει επιτέλους δίπλωμα αυτό το κορίτσι; Να μια απρόβλεπτη εικόνα από την καθημερινή ζωή της», σκέφτομαι, «γιατί δεν οδηγεί;». «Αυτό καλύτερα να στο απαντήσουν οι φίλοι μου, οι οποίοι πια με κοροϊδεύουν. Εχω μπει στη διαδικασία από μικρή να μάθω να οδηγώ, αλλά μόλις πήρα το βιβλίο με τα σήματα αισθάνθηκα πως είναι το χειρότερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ. Πάντα έφτανα μέχρι το 6ο κεφάλαιο και μετά βαριόμουν. Το βιβλίο με τα σήματα, δε, το κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή - μέχρι και στις διακοπές! Σκέφτομαι πως, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα το ολοκληρώσω. Την πιο ωραία ιστορία, φυσικά, μπορεί να στην πει ο Γιώργος Καπουτζίδης. Ηταν μια εποχή που κάναμε πολλή παρέα και εγώ μόλις είχα χωρίσει από μια σχέση. Φεύγοντας από το σπίτι, μέσα στην τρέλα, παίρνω μερικά βασικά πράγματα και πηγαίνω να μείνω για μια δυο μέρες σε ένα ξενοδοχείο, μέχρι να δω τι μου συμβαίνει. Τότε τηλεφωνώ στον Γιώργο (σ.σ.: Καπουτζίδη) κι εκείνος έρχεται μετά από λίγη ώρα. Μέσα στην προσπάθειά του να με χαλαρώσει και να με κάνει να γελάσω κοιτάει την τσάντα μου. “Θέλω να δω ποια είναι τα πρώτα πράγματα που παίρνει ένας άνθρωπος όταν χωρίζει”, μου λέει και την ανοίγει. Είχα πάρει, λοιπόν, μερικά εσώρουχα, μια σακούλα με αποδείξεις που είχα ξεχασμένη από μια κοινή μας περιοδεία για να πληρωθώ τα “εκτός έδρας” και φυσικά το ανανεωμένο βιβλίο με τα σήματα! Προφανώς φαντάστηκα πως μέσα στον πανικό του χωρισμού θα έχω και την ψυχραιμία να διαβάσω τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας!». 

Η ιστορία με τα σήματα της έχει χαρίσει ένα πλατύ χαμόγελο. Πίνει μια γουλιά καφέ και δεν σταματάει να γελάει. Ηδη μια εικόνα ανατράπηκε. Η Ζέτα Μακρυπούλια, αντίθετα με ό,τι πολλοί θα φαντάζονταν, δεν έσπευσε να μετατρέψει τα χρήματα και την αναγνωρισιμότητά της σε cabrio, όπως κάθε «διάσημη» γυναίκα σε τούτη τη χώρα. Εκείνη εξακολουθεί να κυκλοφορεί με ταξί, έχοντας «αγκαλιά» το βιβλίο με τα σήματα. Κι όμως, υπάρχει και καλύτερο: στο ταξί απολαμβάνει να ακούει Σταυρόπουλο με Βερύκιο. Είναι αλήθεια; Η Ζέτα, αντί για κάποια ανάλαφρη εκπομπή lifestyle, προτιμά το γνωστό «σκληροπυρηνικό» δημοσιογραφικό δίδυμο; «Ναι, αμέ! Ξεκίνησα να τους ακούω χρόνια πριν, όταν ξυπνούσα πολύ πρωί λόγω των γυρισμάτων που είχα. Ηταν ένας ταξιτζής, ο οποίος εργαζόταν βράδυ και πάντα προτού κλείσει η βάρδια του με πήγαινε στα γυρίσματα. Λόγω ηλικίας όλοι τον αποκαλούσαν "παππού". Ποτέ δεν έμαθα το όνομά του. Ο "παππούς" λοιπόν άκουγε τον Σταυρόπουλο με τον Βερύκιο. Εγώ συνήθιζα να κοιμάμαι τα πρωινά στο ταξί, όμως εκείνες οι φωνές με εμπόδιζαν. Δεν ήθελα να του το χαλάσω του ανθρώπου κι έτσι είπα να ακούσω κι εγώ τι λένε. Και κόλλησα. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που τσακωνόντουσαν. Ειδικά με τον Βερύκιο και τις εξάρσεις του, πέθαινα. Εκεί που μιλούσαν ήρεμα, χτύπαγε τραπέζια, νόμιζες πως θα πιαστούν στα χέρια. Ηταν πολύ δεμένο ζευγάρι, όμως. Από τη μία ενημερωνόμουν, γιατί συζητούσαν τα πάντα, από την άλλη παρουσίαζαν και κάποια πολύ έξυπνα quiz που με έβαζαν στη διαδικασία να ψάχνω την απάντηση. Δεν σου κρύβω πως μια φορά πήγα να τους στείλω και μήνυμα, αλλά είπα "άσ’ το, ντροπή"!»

Τη συζήτησή μας τη διακόπτει το 6ο συνεχές SMS στο κινητό της. Η Ζέτα έχει έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο να επικοινωνεί με τα μέσα ενημέρωσης. Διατηρεί τον ίδιο αριθμό κινητού εδώ και πολλά χρόνια, που είναι γνωστός στην πιάτσα και όποιος τη θέλει της στέλνει το μήνυμά του εκεί. Δημοσιογραφικά αιτήματα για συνεντεύξεις, ραντεβού για φωτογραφήσεις, μια μικρή δήλωση, όλα καταλήγουν εκεί, μαζί φυσικά με τα προσωπικά μηνύματα από φίλους και συγγενείς. Μύλος δηλαδή. Το αδιάλειπτο μπιπ-μπιπ έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί και διαχειρίζεται τον χαμό που ακολουθεί κάθε φορά που προκύπτει ένα επαγγελματικό ή προσωπικό της θέμα. «Δεν περίμενα ποτέ πως με όλη αυτή την πίεση δεν θα έχεις αποταθεί σε ψυχαναλυτή», της λέω χαριτολογώντας και ειλικρινά δεν είχα προβλέψει την απάντησή της: «Ποιος σου είπε πως δεν πηγαίνω σε ψυχαναλυτή; Με παρακολουθεί εδώ και τέσσερα χρόνια μια γυναίκα ψυχολόγος. Ξέρεις, είναι μια βιωματική εμπειρία, την οποία δεν θα πρέπει να προσπαθήσεις να την αναλύσεις με τη λογική. Και ειδικά στην αρχή της. Γι’ αυτό και η ψυχανάλυση απαιτεί πολύ χρόνο - γιατί στην αφετηρία της όλοι έχουμε άμυνες και προσπαθούμε να την εκλογικεύσουμε. Αν και γνωρίζω ότι κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί, αυτή τη στιγμή αισθάνομαι έντονη την ανάγκη να κάνω ψυχανάλυση, γιατί τώρα καταλαβαίνω πώς λειτουργεί. Οσον αφορά στα μηνύματα και τις απαιτήσεις της δουλειάς, δεν μπορώ να τα διαχειριστώ τόσο εύκολα όσο νομίζεις. Και ίσως και να φαίνομαι αναιδής σε πολλούς, αλλά πραγματικά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να το διαχειριστώ όλο αυτό και παράλληλα να δουλεύω και να ζω…».