Δεν πρόλαβε καλά -καλά να ξεκινήσει κι ένα διάστρεμμα δεν του επέτρεψε να χορέψει jive στο δεύτερο live του «Dancing». Την Κυριακή όμως που μας πέρασε, ο Γιώργος Χρανιώτης χόρεψε quick step και δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Παρόλα αυτά, αυτός ήταν ο τελευταίος του χορός …στη σκηνή τουλάχιστον του «Dancing with the Stars».
-Δύο μόνο μέρες μετά την αποχώρησή σου από το «Dancing with the Stars» και θέλω να μου πεις πώς νιώθεις; Το περίμενες;
Δε θα σου πω ψέματα! Έμεινα έκπληκτος! Δεν το περίμενα ότι θα ήμουν εγώ αυτός που θα αποχωρούσε! Ήμουνα σίγουρος ότι θα μείνω… Δεν μπορώ να πω ότι δεν στενοχωρήθηκα. Το καλό είναι ότι κοινό και κριτές εξεπλάγησαν, όπως κι εγώ. Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη δικαίωση. Θα ήθελα βέβαια να δικαιωθώ μένοντας στο show, αλλά τι να γίνει. Έτσι είναι τα παιχνίδια!
-Τι νομίζεις πως έφταιξε;
Ίσως το ότι δεν ενεργοποιήθηκα. Εννοώ ότι δεν είπα σε συγγενείς, γονείς και φίλους «ψηφίστε με»! Είναι σαν να παίζεις σε μια παράσταση και να μη λες «ελάτε να με δείτε», αλλά «ελάτε να με αποθεώσετε». Κι εγώ αυτό δεν το έχω κάνει ποτέ.
-Από τη στιγμή που σου έγινε η πρόταση από τον Ant1, πόσο χρόνο σου πήρε μέχρι να πεις το «ναι»;
Μου πήρε περίπου μια εβδομάδα. Το ένα μου θέμα ήταν να αποφασίσω αν θέλω εγώ να είμαι σε κάτι τέτοιο και το άλλο μου θέμα, ήταν να δω ποιοι θα είναι. Οπότε όταν άκουσα για κάποια ονόματα, είπα ωραία ευκαιρία να γνωρίσω και τα παιδιά.
-Είπες ότι σημαντικό ρόλο στη συμμετοχή σου έπαιξαν και τα υπόλοιπα ονόματα που θα διαγωνίζονταν στο «Dancing». Γιατί;
Εμείς οι ηθοποιοί όταν ακούμε ότι σε κάποια δουλειά μπορεί να είναι ένας συγκεκριμένος συνάδελφος, άλλες φορές χαιρόμαστε που θα συνεργαστούμε μαζί του και άλλες υπάρχει η περιέργεια να τον γνωρίσουμε, είτε γιατί μας ιντριγκάρει, είτε γιατί μας απωθεί με έναν γοητευτικό τρόπο. Υπάρχουν όμως φορές, που είμαστε σίγουροι ότι δε θέλουμε να συνεργαστούμε μαζί του. Σε εμένα τουλάχιστον, ισχύει αυτό. Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί ηθοποιοί που δε θέλω να συνεργαστώ. Δε με ενδιαφέρει, ούτε η αισθητική τους, ούτε η προσέγγισή τους στην υποκριτική.
-Χρησιμοποίησες τη λέξη «συνεργασία». Να φανταστώ δηλαδή ότι δεν είδες καθόλου ανταγωνιστικά τη συμμετοχή σου στο show;
Το «Dancing» είναι μόνο ένα παιχνίδι! Αυτό που με ενδιέφερε είναι να κάνω τις πρόβες μου και να γίνομαι όλο και καλύτερος. Τώρα, αν τα κατάφερνα κι έβγαινα πρώτος, θα μου ήταν φυσικά πολύ ευχάριστο. Δεν τα κατάφερα, όμως! Αλίμονο, αν το έβλεπα ανταγωνιστικά. Ούτε στη δουλειά μου λειτουργώ ανταγωνιστικά, και όχι γιατί είμαι μάγκας, αλλά γιατί είναι η φύση της δουλειάς τέτοια. Δεν υπάρχει καλός και κακός ηθοποιός. Ο καθένας μας, έχει το ρόλο του στο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό στερέωμα. Δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου που να είναι ανταγωνιστικό. Με θυμάμαι από μικρός να θέλω να κλέβω την παράσταση, να θέλω να είμαι ο καλύτερος απ’ όλους, να θέλω να βγαίνω έξω και να μιλάνε όλοι για εμένα… Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, κατάλαβα, ότι το θέατρο είναι σαν μια ομάδα μπάσκετ ή βόλεϊ, όπου μπορούν να παίξουν όλοι καλά.
-Σε φοβίζει η κρίση;
Από τη μία, η κρίση είναι κάτι πολύ υγιές που θα φέρει το μέσο άνθρωπο σε σημείο να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές του ανάγκες και όχι να θεωρεί ότι όταν έχει μία cabrio ΒΜW είναι ευτυχισμένος. Στη δεκαετία του ’90 και κάπου στο μισό του 2000, μπήκαμε όλοι στην ψευδαίσθηση ότι η ύλη μπορεί να φέρει την ευτυχία. Εγώ ξέρεις τι λέω; Ότι η ύλη μπορεί να προσφέρει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Είναι πολύ ωραία να ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε τα χρήματα, αλλά μπορείς να ζήσεις όπως θες και χωρίς χρήματα… αν στόχος σου βέβαια δεν είναι να εντυπωσιάσεις. Το πάρτι με λίγα λόγια τελείωσε! Τέρμα τα λουλούδια και οι γαρδένιες, τέρμα τα παρκαρισμένα τζιπ και οι αγενείς κουστουμάτοι που πετούσαν τα λεφτά στη μούρη των σερβιτόρων. Αυτή η εκλαϊκευμένη εκδίκηση της γυφτιάς, τελείωσε! Γι’ αυτή την εκδοχή της κρίσης, χαίρομαι. Φυσικά δε χαίρομαι ούτε για τους συνταξιούχους, ούτε για τα παιδιά που δεν έχουν να πιουν έναν καφέ… Γίνονται όμως πολύ εναλλακτικά πράγματα λόγω της κρίσης, όπως μαζώξεις σε πλατείες, ποδηλατάδες, παιδιά που αγοράζουν μπύρες από το περίπτερο και τα λένε στα παγκάκια…
-Πιστεύεις δηλαδή ότι η κρίση μπορεί να μας κάνει και καλό;
Εννοείται ότι μπορεί να μας κάνει καλό! Η κρίση φέρνει την επικοινωνία και το ρομαντισμό που είχαμε ξεχάσει. Το θέμα είναι τι θα γίνει όταν θα αρχίσουμε να παίρνουμε τα πάνω μας! Αν γίνει κάτι τέτοιο… Εμένα πάντως, η ζωή μου είναι πολύ ωραία! Δεν έχω ούτε πιστωτική κάρτα, να φανταστείς. Θα περάσω πολύ ωραία σε ένα εστιατόριο, θα περάσω όμως εξίσου ωραία μαγειρεύοντας στο σπίτι μια ωραία μακαρονάδα. Στη ζωή τα χρειαζόμαστε όλα! Και δάκρυ και γέλιο, και καλοπέραση και ανέχεια. Δε μιλάω για φτώχεια και ένδεια, απλά για ανέχεια! Χρειάζεται πού και πού!
-Εσύ γενικά ξόδευες αλόγιστα και το έκοψες ή ήσουν ανέκαθεν προσεκτικός με τα οικονομικά σου;
Υπήρχαν χρονιές που έκανα τηλεόραση και έβγαζα πάρα πολύ καλά χρήματα. Παρόλα αυτά, προτιμούσα να κάνω τις διακοπές μου σε μία σκηνή! Προσωπικά, προτιμώ την παραλία, από ένα πολυτελές δωμάτιο ξενοδοχείου! Σε λίγα χρόνια από τώρα, θα ψάχνουμε φυσικό περιβάλλον, θα θέλουμε να δούμε πώς είναι να καίγεσαι από τον ήλιο, να ψαρέψεις ένα ψάρι από τη θάλασσα, να πιεις νερό από την πηγή… και δεν θα βρίσκουμε τίποτα από αυτά.
-Σου αρέσει πολύ η φύση, σωστά;
Την αγαπώ τη φύση, δεν μου αρέσει απλά. Σε όλους οφείλει να αρέσει το φυσικό περιβάλλον. Ωραία είναι και η πόλη… μας προσφέρει διεξόδους πολιτισμού, εγώ όμως, όποτε θέλω να εμπνευστώ, να ξαναγεμίσω, να ξαναδώ, να ξανακούσω, να ξανααναπνεύσω, θα πάω στη φύση!
-Στην επαρχία θα μπορούσες να ζήσεις;
Να ξεχειμωνιάσω, ναι! Να ζήσω όμως, όχι! Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά δεν έχω βρει ακόμη το μέρος που θα μπορούσα να ζήσω. Γι’ αυτό μάλλον έχω ταξιδέψει και τόσο πολύ! Υπάρχουν μέρη που με απωθούν τελείως και άλλα, που μου φαίνονται τρομερά ενδιαφέροντα, όπως η Ικαρία και το χωριό μου η Καλλιθέα, που βρίσκεται έξω από την Πύλο. Μικρός τη σνόμπαρα λίγο και προτιμούσα να πηγαίνω στη Μύκονο. Τώρα μου αρέσει πολύ!
-Είπες ότι έχεις ταξιδέψει πολύ… Μέχρι πού έχεις φτάσει;
Παντού (γέλια)! Και πού δεν έχω πάει! Βραζιλία, Κόστα Ρίκα, Μαρόκο, Αμερική, Αφρική, Ταϊλάνδη, Μαδαγασκάρη, Αίγυπτο, Παναμά, Ευρώπη φυσικά… Εμένα το σπίτι μου είναι παντού. Και αυτοί που ταξιδεύουν, όπως εγώ, μπορούν να καταλάβουν πολύ καλά τι εννοώ. Το σπίτι σου δεν είναι αυτό που αγόρασες… Είναι του φίλου σου, γιατί αλλιώς θα έμπαινες μέσα και θα το έσπαγες, είναι το δάσος, είναι το ποτάμι. Το σπίτι σου είναι παντού! Αν δεν το βλέπεις έτσι, τότε δεν αγαπάς ούτε το δικό σου! Αγαπάς μόνο τον εαυτό σου και δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπά και να αγαπά μόνο τον εαυτό του. Κι αν υπάρχει, έχει πρόβλημα!
-Η καθημερινότητά σου πώς είναι τώρα που δεν υπάρχει το «Dancing»;
Πρόβες, πρόβες, πρόβες (γέλια)… Όταν είχα το «Dancing», η Τζένη, η παρτενέρ μου, κυνηγούσε εμένα κι εγώ τη Τζένη. Ήθελα όσο μείνω στο παιχνίδι, να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε αυτό που είχα κληθεί να κάνω. Συγχρόνως, έκανα πρόβες και για μια ταινία, της οποίας τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν τον Αύγουστο. Παράλληλα με αυτά, έκανα και πρόβες με την μπάντα μου, τους BarBus, με τους οποίους στις 19 Μαΐου θα κάνουμε το πρώτο μας live στο «Tikki bar». Τώρα λοιπόν, που δεν υπάρχουν οι πρόβες για το «Dancing», κάνω πρόβες για την ταινία και πρόβες με την μπάντα. Κινούμαι σε ένα πολύ ωραίο πεδίο… Κινηματογραφικό και μουσικό! Τι άλλο θέλω;
-Aλήθεια, στο «Just the two of us» θα πήγαινες; Θα δεχόσουν να σε βαθμολογήσουν όσον αφορά στις φωνητικές σου ικανότητες;
Όχι, ποτέ! Τραγουδιστικά και υποκριτικά δεν θα δεχόμουν να με βαθμολογήσει ποτέ κανείς. Θα μου φαινόταν αστείο, αν για παράδειγμα ερχόταν η Λυδία η Παπαϊωάννου με την οποία είμαστε και φίλοι, και μου έλεγε: «Γιώργο, σήμερα σου βάζω οκτώ». Στο «Dancing» δέχθηκα να μπω στο παιχνιδάκι αυτό, γιατί το να είμαι κακός χορευτής δεν είναι και το χειρότερό μου. Το να μπω όμως στη διαδικασία, ότι εγώ είμαι καλύτερος τραγουδιστής ή ηθοποιός από κάποιον άλλο συνάδελφο, αυτό μου φαίνεται μακάβριο. Φαντάζεσαι να γινόταν ένα show για παρουσιαστές και να συμμετείχαν η Ελεονώρα Μελέτη και η Μενεγάκη; Ε, αυτό θα ήταν πολύ άκομψο!
-Η προσωπική σου ζωή τι εικόνα παρουσιάζει αυτήν την περίοδο;
Μια χαρά είναι η προσωπική μου ζωή! Έχω το χρόνο που θέλω για να βγαίνω με τους φίλους μου και να καταφέρνω επιτέλους να πάω ένα σινεμά μετά από δύο εβδομάδες -έστω και μόνος- (γέλια). Όλα καλά!
-Γιατί μόνος; Σου αρέσει να βγαίνω μόνος;
Μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνος μου! Και για καφέ έχω πάει μόνος, και στο θέατρο, και σινεμά, μέχρι και δυόμισι ολόκληρους μήνες στη Βραζιλία έχω πάει μόνος! Θυμάμαι, όλοι με ρωτούσαν: «πώς θα το κάνεις αυτό;», «πού θα μένεις;», «τι θα τρως;». Αν θες να ταξιδέψεις… μπορείς! Δε χρειάζεται να έχεις χρήματα. Χρόνος και απόφαση χρειάζονται!
-Γενικά είσαι μοναχικός;
Μου αρέσει και η μοναξιά! Επειδή σε μερικά πράγματα είμαι ακραίος, δεν μπορώ να είμαι με ανθρώπους που βαριέμαι. Γιατί να συνεχίσω να κάνω παρέα με κάποιον επειδή γνωριζόμαστε από τα 15, αν δεν «κολλάμε» πια; Δεν μπορώ να κάνω παρέα με ανθρώπους για να μην είμαι μόνος, οπότε βρίσκω άλλες διεξόδους. Περνάω καλά με τα βιβλία μου, τις ταινίες μου, με το σύμπαν που έχω φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Γι’ αυτό είναι καλό να δουλεύεις με τον εαυτό σου και να ανακαλύπτεις πράγματα που σε ερεθίζουν. Ταξίδια, ανθρώπους, θρησκείες… ο,τιδήποτε! Καλό βέβαια είναι να μη βρεις διέξοδο στα ναρκωτικά. Πλάκα έχουν κι αυτά, αλλά θα σου στοιχίσουν.
-Εσύ έχεις κάνει ναρκωτικά;
Ναι, υπάρχουν ουσίες που έχω δοκιμάσει. Η πιο δελεαστική ουσία που έχω δοκιμάσει από τις ναρκωτικές, είναι το αλκοόλ.
-Χαρακτήρισες τον εαυτό σου «ακραίο». Έχεις πει σε συνεντεύξεις σου ότι έχεις διασχίσει γυμνός την Πατησίων για χάρη μιας κοπέλας, ότι έχεις πηδήξει από το πλοίο ενώ ταξίδευες με τη μαμά σου… Μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου -που θέλει να τραβά την προσοχή. Ισχύει αυτό; -Από πού προέκυπτε αυτή σου η ανάγκη;
Δεν το ξέρω αυτό! Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση. Έχω κάνει δηλαδή 3 – 4 συνεδρίες με ένα γιατρό, έφυγα όμως γιατί βαριόμουν. Τώρα που το σκέφτομαι, οφείλω για πρώτη φορά να ομολογήσω, ότι κάθε φορά που προκαλούσα κάποιον, με ενδιέφερε πάρα πολύ η αντίδρασή του. Ήθελα να δω μια αλλαγή στο βλέμμα, στο χρώμα… ο,τιδήποτε. Αυτό είναι μάλλον που με έκανε να γίνομαι ακραίος. Όταν προκαλείς, ανιχνεύεις στοιχεία του άλλου. Και αυτό είναι κάτι πολύ γοητευτικό! Μια φορά είχα πει σε κάποια κοπέλα, που την είχα κάνει να κλάψει: «Ομορφαίνεις τόσο πολύ όταν κλαις, που φοβάμαι ότι θα σε ξανακάνω να κλάψεις.» ‘Ήταν τόσο όμορφη μέσα στο κλάμα της, που πραγματικά ανησύχησα με τον εαυτό μου. Λέω, « τι γίνεται εδώ»; «Οταν βλέπω την κοπέλα που αγαπάω να κλαίει και να ομορφαίνει τόσο πολύ, ασυνείδητα θα της ξαναπροκαλέσω ένα μικρό πόνο για να την ξαναδώ να στενοχωριέται.»
-Στις σχέσεις σου αλήθεια είσαι πιστός;
Έχω υπάρξει και πιστός και άπιστος! Γενικά όμως θα έλεγα ότι δεν είμαι πιστός και δεν είμαι καθόλου περήφανος γι’ αυτό! Έχω υπάρξει και σέρφερ και σκιέρ, και νέος και γέρος και άντρας και γυναίκα… και πιστός και άπιστος. Μάλιστα πιστεύω, πως δεν θα μπορούσα να έχω υπάρξει πιστός, αν δεν είχα υπάρξει άπιστος. Είναι ελάχιστες, πάντως, οι ιδιότητες που αποποιούμαι. Χαίρομαι πολύ που δεν έχω υπάρξει ούτε εγκληματίας, ούτε δολοφόνος, ούτε αιμομίκτης, ούτε παιδεραστής. Επίσης, δεν έχω υπάρξει εθισμένος!
-Ούτε σε γυναίκα;
Ναι, αλλά αφού με χώρισε! Υπήρχαν 24ωρα ολόκληρα που δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο, παρά μονάχα αυτή. Δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ. Κοιμόμουν και την έβλεπα στον ύπνο μου. Νομίζω ότι αυτό δεν θα το ξαναζήσω… και δεν θέλω κιόλας!
