Μαρκέλλα Γιαννάτου: Η χαρισματική ηθοποιός που δεν φοβάται τις προκλήσεις

Από το ντεμπούτο της στην ταινία «Μετεωρίτες» το 2004 μέχρι τον ρόλο της Γερακίνας στη νέα φιλόδοξη παραγωγή του ANT1 «Μάγισσα», η Μαρκέλλα Γιαννάτου παίζει ανελλιπώς. Και παρότι εκείνη δίνει σαφές προβάδισμα στον κινηματογράφο όσον αφορά τις προτιμήσεις της, η τηλεόραση είναι το Μέσο που την έκανε πιο γνωστή στο ευρύτερο κοινό με σειρές όπως «Το σόι σου», «Κλεμμένη ζωή», «Γυναίκα χωρίς όνομα» και «Αγριες μέλισσες».

Αν όμως οι δεκάδες ρόλοι που έχει υποδυθεί στα 19 χρόνια της πορείας της την έχουν προικίσει με πείρα, η ίδια δηλώνει εντελώς αδαής για την ολοκαίνουρια ιδιότητα που από τον Ιούνιο πρόσθεσε στο βιογραφικό της: αυτήν της μητέρας και μάλιστα της single. Η κόρη της Μελία γεννήθηκε εν μέσω των γυρισμάτων της «Μάγισσας», κι αυτό είναι το πιο μαγικό πράγμα που συνέβη ποτέ στη ζωή της ταλαντούχας ηθοποιού - ακόμα κι αν η ίδια δεν έχει προλάβει ακόμα να το συνειδητοποιήσει.

GALA: Πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά σου;
ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ: Εντελώς. Ακόμα δεν αισθάνομαι όμως ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Δεν ένιωσα αυτό που μου έλεγαν άλλες μαμάδες, ότι με το που είδαν το μωρό άλλαξε η ζωή τους. Εμένα δεν μου συνέβη αυτό. Είναι λίγο περίεργο. Μου πήρε έναν μήνα να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν κλοτσάει κάτι στην κοιλιά μου.

G.: Δύσκολη εγκυμοσύνη;
Μ.Γ.: Οχι, το αντίθετο, ήταν πολύ εύκολη. Δούλευα μέχρι που μπήκα στον μήνα μου. Μάλιστα μου έκαναν πλάκα όλοι στο γύρισμα. Το αστείο τους ήταν «κάτσε να δούμε στο YouTube πώς κόβουμε τον ομφάλιο λώρο», γιατί περίμεναν ότι θα γεννούσα εκεί. Πιο πολύ με δυσκόλεψε η επιστροφή στη δουλειά, λίγες ημέρες μετά τον τοκετό, γιατί μου έλειπε το μωρό. Αισθανόμουν ότι κάτι δεν έκανα καλά που την είχα αφήσει σπίτι κι εγώ έτρεχα στο γύρισμα.

G.: Εχεις ενοχές;
Μ.Γ.: Εχω, ναι. Νιώθω ελλιπής μαμά, ότι δεν κάνω όσα θα έπρεπε να κάνω. Πολλές φορές όταν επιστρέφω σπίτι από το γύρισμα και κάθομαι μαζί της και τα λέμε, είμαι τόσο κουρασμένη που πάνω στο τέταρτο θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εκεί νιώθω ενοχές, σκέφτομαι ότι πρέπει να μιλήσω μαζί της λίγο ακόμα.

G.: Φέτος παίζεις στη «Μάγισσα». Θέλεις να μου πεις λίγα πράγματα για τον ρόλο σου;
Μ.Γ.: Χάρηκα πάρα πολύ γι’ αυτή τη συνεργασία και τον ρόλο, κυρίως γιατί δεν μου είχαν ξαναπροτείνει κάτι αντίστοιχο ή έστω κοντινό. Καταρχάς, η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια εποχή που δεν ξέρω αν έχει ξαναπαρουσιαστεί σε ελληνική σειρά (σ.σ.: 1817) στη Μάνη. Οπότε μπήκα σε μια διαδικασία να διαβάσω πράγματα για τη Μάνη. Η Γερακίνα είναι γυναίκα-πειρατής, πάρα πολύ δυναμική, ειδικά για την εποχή της, με τρία παιδιά (είχε πέντε, αλλά έχασε τα δύο), πολύ χειριστική και θέλει πάντα το καλύτερο για την οικογένειά της χωρίς να υπολογίζει παράπλευρες απώλειες.

G.: Πόσο κοντά σου είναι αυτός ο ρόλος;
Μ.Γ.: Καθόλου. (γέλια) Είναι δύσκολο γιατί αυτός ο ρόλος είναι σε εκείνο το πλαίσιο, δεν ξέρω πώς θα ήταν αυτή η γυναίκα στο σήμερα. Ενα κοινό σημείο μας είναι ότι αγαπώ πολύ τους ανθρώπους μου, όπως κι εκείνη αγαπάει τους δικούς της και κυρίως τον άντρα της, που τον υποδύεται ο Τάσος Νούσιας. Είναι πολύ ωραίο στοιχείο το ότι μια τόσο σκληρή γυναίκα μπορεί να αγαπάει τόσο πολύ.

G.: Ηδη από το πρώτο επεισόδιο μοιράζεστε αρκετά παθιασμένες στιγμές με τον Τάσο Νούσια.
Μ.Γ.: Ναι, οι χαρακτήρες μας είναι ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι παρόλο που είναι παντρεμένοι πολλά χρόνια και έχουν κάνει τόσα παιδιά. Και αυτό επίσης είναι ένα πολύ ωραίο στοιχείο. Και έχω την τύχη να είμαι με τον Τάσο που είναι εξαιρετικός άνθρωπος.

G.: Πόσο δύσκολη είναι μια ερωτική σκηνή με κάποιον με τον οποίο δεν είσαι ερωτευμένη;
Μ.Γ.: Αυτό είναι παρόμοιο με το να γυρίζεις σκηνή όπου είσαι χαρούμενος ενώ στην πραγματικότητα είσαι χάλια ή το αντίστροφο. Οι σκηνές γλεντιού, για παράδειγμα, είναι το χειρότερό μου, γιατί έχουμε όρντινο πολύ νωρίς το πρωί, είσαι με την τσίμπλα στο μάτι, έχεις πιει ή δεν έχεις πιει καφέ, και πας ξαφνικά να συμμετάσχεις σε ένα γλέντι ενώ εσύ δεν θες τη ζωή σου. Οι ερωτικές σκηνές όταν είσαι επαγγελματίας είναι απλά μια δουλειά.

G.: Θέατρο θα κάνεις φέτος;
Μ.Γ.: Ναι, θα παίζω στα «Μαγικά βουνά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου Μάρτη και Απρίλη.

G.: Πώς τα βγάζεις πέρα με τα καθημερινά γυρίσματα και το μωρό;
Μ.Κ.: Ευτυχώς έχω μια μαμά που παράτησε τη δουλειά της και την πόλη της (σ.σ.: Κέρκυρα) και ήρθε να με βοηθήσει. Χωρίς εκείνη δεν θα μπορούσα να το κάνω. Της έχω πλήρη εμπιστοσύνη και επιπλέον είναι και παιδίατρος και νεογνολόγος, οπότε είναι τέλειος συνδυασμός. Θα φύγει βέβαια σε λίγο καιρό και έχω αρχίσει να αγχώνομαι.

G.: Η υποκριτική πώς σου προέκυψε;
Μ.Γ.: Εκανα πολλά χρόνια χορό και στη Γ’ Λυκείου ανεβάσαμε μια χοροθεατρική παράσταση. Μου άρεσε τόσο πολύ το θεατρικό κομμάτι που αποφάσισα εκείνη τη στιγμή να γίνω ηθοποιός.

G.: Πώς το είχαν πάρει οι γονείς σου;
Μ.Γ.: Η μαμά μου ήταν θετική από την αρχή, με τον μπαμπά μου χρειάστηκε λίγο παραπάνω κόπος για να τον πείσω, γιατί ήμουν και καλή μαθήτρια, οπότε ήταν διπλό το σοκ. Ετοιμαζόμουν να δώσω Πανελλήνιες για Ψυχολογία και τελικά ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω στη δραματική σχολή. Αλλά με στήριξαν και οι δύο και οικονομικά και ψυχολογικά. Τώρα που το σκέφτομαι, ευτυχώς που δεν ασχολήθηκα με την Ψυχολογία. Είναι μια ευθύνη που δύσκολα θα αναλάμβανα.

G.: Εσύ όμως κάνεις ψυχανάλυση;
Μ.Γ.: Ναι, βέβαια, εδώ και δώδεκα χρόνια. Λέμε ότι έχουμε τους φίλους μου και μιλάμε, αλλά το να είσαι σε ένα δωμάτιο με έναν άνθρωπο που ουσιαστικά σε καθοδηγεί να ακούσεις τι λες εσύ για σένα είναι πολύ σημαντικό και με βοηθάει και στη δουλειά πολύ.

G.: Γιατί ένιωσες την ανάγκη να το κάνεις;
Μ.Γ.: Οταν πρωτοξεκίνησα είχα κρίσεις άγχους, με έπιανε δύσπνοια, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Πήγα σε πνευμονολόγους και δεν μου βρήκαν τίποτα. Και κάποια στιγμή πήγα στο «Σωτηρία» μετά από ένα φριχτό βράδυ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου και νόμιζα ότι πεθαίνω και μου είπε ο πνευμονολόγος: «Να φωνάξω τον ψυχίατρο;». Επαθα σοκ και έφυγα. Μετά όμως άρχισα να το ψάχνω λίγο, γιατί δεν είχα ιδέα τότε τι είναι η ψυχοθεραπεία και τι η ψυχανάλυση, και κατέληξα στην ψυχανάλυση γιατί νομίζω ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Θεωρώ ότι οι ώρες που περνάω στον ψυχαναλυτή μου είναι οι μόνες που δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου.

G.: Εχεις μετανιώσει για πράγματα;
Μ.Γ.: Φυσικά. Οταν ακούω άλλους ανθρώπους να λένε ότι δεν μετανιώνουν για τίποτα αναρωτιέμαι πώς γίνεται αυτό. Πόσο σωστά τα έχουν κάνει όλα; Υπάρχουν δύο-τρία πράγματα που, αν δεν τα είχα κάνει, ίσως να ήμουν καλύτερα. Ισως. Μπορεί να είναι μια φαντασίωση κι αυτό.

G.: Θα έλεγες ότι σου βγήκε όπως ήθελες το όνειρο του ηθοποιού;
Μ.Γ.: Ναι, αυτό το όνειρο μου έκατσε καλά από την αρχή. Ημουν τυχερή γιατί η πρώτη μου δουλειά ήταν μια ταινία - γιατί εγώ ταινίες ήθελα να κάνω. Σπούδαζα τότε στην Ιταλία και είχα έρθει για το κάστινγκ...

G.: Μισό λεπτό... Ιταλία γιατί;
Μ.Γ.: Μετά τη δραματική σχολή πήγα στην Ιταλία για να σπουδάσω στη Φιλοσοφική. Αισθανόμουν ότι δεν αρκούσαν οι σπουδές που είχα κάνει, ότι ήθελα και κάτι άλλο για να νιώσω πιο ολοκληρωμένη. Και πάλι είχα την τύχη να έχω πίσω μου τους γονείς μου να με στηρίζουν οικονομικά. Σπούδασα λοιπόν υποκριτική κινηματογράφου, μετά Φιλοσοφική, ασχολήθηκα με την τηλεοπτική παραγωγή σε επίπεδο σπουδών κυρίως, και λίγο πριν τελειώσω γύρισα στην Ελλάδα γι’ αυτό το κάστινγκ και με πήραν.

G.: Πώς ένιωσες;
Μ.Γ.: Τι να σου πω, ήταν σαν να μου είπαν ότι κέρδισα το Οσκαρ. Με πήραν από το πουθενά. Ημουν πάρα πολύ ευτυχισμένη. Θυμάμαι ότι είχα κόψει για ένα δίμηνο τις σπουδές για να κάνω την ταινία και αισθανόμουν ότι ζω σε όνειρο.

G.: Σου έχει τύχη να νιώσεις άλλη φορά τόση χαρά με κάποιον ρόλο;
Μ.Γ.: Αλλες δύο φορές. Η μία ήταν όταν με πήρε σε ταινία του ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος ήταν ένας από τους λόγους που ήθελα να γίνω ηθοποιός, και η άλλη ήταν όταν με πήραν να παίξω στην ταινία «Γκίνες». Ηταν πάρα πολύ ωραίο το σενάριο, ωραίοι οι συνάδελφοι, ωραίο το συνεργείο και ήμασταν εκτός Αθήνας - είχαμε πάει στο Καρπενήσι και μείναμε εκεί δύο-δυόμισι μήνες. Αυτή η ταινία ήταν ίσως η δουλειά όπου έχω περάσει καλύτερα απ’ όλες κι εκεί ένιωσα πάλι ότι ζω το όνειρο του ηθοποιού.

G.: Γενικά το ζεις όμως.
Μ.Γ.: Ναι, είμαι τυχερή. Δεν έχω μείνει ποτέ εκτός δουλειάς μέχρι τώρα.