Κάτια Γκουλιώνη: «Κάθε ταινία είναι κάτι μαγικό»

Η Κάτια Γκουλιώνη είναι γνωστή για την ευαισθησία, την αφοσίωση και την ένταση που δίνει στις ερμηνείες της. Ως νεαρή Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στην ταινία «Ευτυχία» -τον ρόλο της σπουδαίας στιχουργού σε μεγαλύτερη ηλικία είχε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη- απέδειξε για άλλη μία φορά το ταλέντο της και δικαίως κέρδισε το βραβείο β’ γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου το 2019. Δεν ήταν το πρώτο βραβείο της, δεν είναι το μόνο.

Την ίδια χρονιά είχε βραβευτεί και ως ενδυματολόγος για την ταινία «Ακίνητο ποτάμι» του Αγγελου Φραντζή, στην οποία επιπλέον πρωταγωνιστούσε, ενώ έναν χρόνο νωρίτερα είχε κερδίσει το βραβείο α’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Πολυξένη: Μια ιστορία από την Πόλη» της Δώρας Μασκλαβάνου. Παρεμπιπτόντως, στις ιδιότητές της ας προστεθεί και αυτή της σκηνοθέτιδος, καθώς η πολύπλευρη καλλιτέχνις σκηνοθετεί παραστάσεις στο θέατρο. Φέτος επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την ταινία «Ο νόμος του Μέρφυ», αλλά και στην τηλεόραση με τη σειρά «Μαύροι πίνακες» στο STAR ενώ την απολαμβάνουμε ήδη στην παράσταση «Νάχτλαντ» στο θέατρο «Αποθήκη». Ακούραστη.

«Πάντα αναζητώ ρόλους που με προκαλούν, με κάνουν να εμβαθύνω σε κάτι που δεν είναι εύκολο, σε κάτι που ίσως με τρομάζει», περιγράφει η ίδια τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει τον επόμενο χαρακτήρα που θα ερμηνεύσει. Κάπως έτσι βρέθηκε να υποδύεται τη Μαρία-Αλίκη, τη βασική ηρωίδα της νέας ταινίας που σκηνοθετεί ο Αγγελος Φραντζής («Ο νόμος του Μέρφυ», δηλαδή), σε σενάριο του ίδιου, της Κατερίνας Μπέη και του Κωστή Σαμαρά. «Η Μαρία-Αλίκη είναι ένας χαρακτήρας που καθρεφτίζει πολλές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι ηθοποιός και καλείται να παίξει, έπειτα από μια ανατροπή, όλους τους ρόλους που δεν της δόθηκαν ποτέ. Με το διαρκές βάρος των φόβων, των τραυμάτων και των επαναλαμβανόμενων μοτίβων στη ζωή της γίνεται το σύμβολο του σύγχρονου ανθρώπου που προσπαθεί να βρει ισορροπία σε έναν συχνά ακατανόητο κόσμο. Αυτή η ηρωίδα δεν είναι απλά ένα πρόσωπο που προβάλλεται στην οθόνη, αλλά ένας καθρέφτης των μικρών και μεγάλων στιγμών όπου όλοι μας επαναπροσδιορίζουμε το νόημα της ύπαρξής μας θέλοντας να πιστέψουμε ότι η αλλαγή είναι δυνατή», εξηγεί, προσθέτοντας ότι σε αυτή την ταινία βρήκε μια ιστορία που την έκανε να ξεπεράσει τον εαυτό της, δίνοντάς της έμπνευση να εμβαθύνει στις σκοτεινές, αλλά και τις φωτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης μιας ηθοποιού. «Προφανώς και ταυτίστηκα μαζί της. Μια ηθοποιός καλείται να ψάχνει εργασία δύο, τρεις, ακόμη και τέσσερις φορές μέσα στη χρονιά προκειμένου να επιβιώσει. Τα επιδόματα που λαμβάνουμε, σε περίπτωση ανεργίας, είναι αστεία ποσά. Σε άλλες πολιτισμένες χώρες δεν συμβαίνει αυτό φυσικά».

Η νέα σειρά «Μαύροι πίνακες» είναι το τηλεοπτικό ντεμπούτο της σε πρωταγωνιστικό ρόλο και η Κάτια δηλώνει ενθουσιασμένη για την είσοδό της στον κόσμο της μικρής οθόνης. «Η τηλεόραση έχει μια διαφορετική δυναμική. Μπορεί να επηρεάσει ένα ευρύτερο κοινό και να φέρει κοντά ανθρώπους με ιστορίες που αξίζουν να ειπωθούν», επισημαίνει. Η σειρά εξετάζει τη σχέση μας με το παρελθόν και τις σκιές που όλοι κουβαλάμε ενώ η ίδια υποδύεται την Αννα, μια ιδιόρρυθμη αστυνομικό. Τι την έκανε να δεχτεί τον ρόλο; «Οι συντελεστές. Αυτή η μίνι σειρά, 10 επεισοδίων, είναι εξαιρετικά καλογραμμένη. Η εξαιρετική σκηνοθέτις Κατερίνα Φιλιώτου με έκανε να πω το “ναι” σε αυτό τον ρόλο, ο οποίος δεν είναι ο στερεοτυπικός τηλεοπτικός ρόλος. Επίσης το υπόλοιπο καστ και όλοι μπροστά και πίσω από τις κάμερες είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;».

Μιλώντας για τις προκλήσεις της καριέρας της αναφέρει ότι η πιο απαιτητική εμπειρία της έως σήμερα ήταν στο «Ακίνητο ποτάμι». «Ηταν μια ταινία με γυρίσματα δύο ετών στη Ρωσία. Με θερμοκρασίες υπό το μηδέν και έναν ρόλο που πραγματικά με παίδεψε πολύ και ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν κατάφερα να καταλάβω το βάθος του», λέει εξηγώντας πόσο δύσκολο αλλά και εμπνευστικό ήταν να ενσαρκώσει την Αννα, μια γυναίκα που μένει αναπάντεχα έγκυος χωρίς να έχει ολοκληρωμένες σχέσεις με τον άντρα της το προηγούμενο διάστημα και τελικά στρέφεται στη θρησκεία αποδίδοντας την εγκυμοσύνη της σε δώρο Θεού. Στη διάρκεια της πορείας της η χαρισματική ηθοποιός έχει γνωρίσει και συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους. Για εκείνη, ο ιδανικός συνεργάτης είναι αυτός που σέβεται την τέχνη και έχει όραμα.

«Ενας συνεργάτης που δεν φοβάται να τολμήσει και έχει ανοιχτό πνεύμα είναι για μένα το πιο σημαντικό. Στην ταινία “Ο νόμος του Μέρφυ” και στη σειρά “Μαύροι πίνακες” είχα την τύχη να δουλέψω με ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους και αυτό δίνει ζωή στο έργο μας. Το ζητούμενο για εμένα είναι πάντοτε να έχω συνεργάτες που μου ταιριάζουν», αναφέρει. Καλά όλα αυτά, αλλά πόσο εύκολα πια μπορεί ένας ηθοποιός να επιλέγει ρόλους και δουλειές; «Μόνο μια τέτοια σύσταση λειτουργεί σε μένα. Δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά εγώ αυτή τη συνθήκη την έχω ανάγκη. Είναι δύσκολη απόφαση, αλλά την προτιμώ. Δεν θέλω να μετανιώνω, δεν θέλω να κάνω υποχωρήσεις. Μετά την “Ευτυχία” δεν σου κρύβω πως υπήρξαν αρκετές προτάσεις για ρόλους στην τηλεόραση. Δεν αισθάνθηκα όμως ότι μου ταίριαζε κανένας. Προτίμησα λοιπόν να εργάζομαι στο Κέντρο Κινηματογράφου ως reader σε σενάρια και να απέχω ως ηθοποιός εκείνη τη σεζόν. Φυσικά όλο αυτό έχει μεγάλο κόστος, προσωπικό και κυρίως οικονομικό. Τα ενοίκια και το κόστος ζωής πλέον είναι σε μη ευνοϊκή κορύφωση. Είναι δύσκολα για όλους, αλλά στο τέλος πρέπει να επιλέξεις τι χρειάζεσαι για τη ζωή και την ψυχή σου».

Οταν αντιμετωπίζει δυσκολίες, αντλεί δύναμη από τα απλά, καθημερινά πράγματα και τους ανθρώπους γύρω της. «Βλέπω τους ρόλους ως κομμάτια ενός κόσμου που είναι εκεί έξω, γεμάτος με χαρά, σκοτάδι, ελπίδα και απογοήτευση. Στην αληθινή ζωή, όταν περνάω δύσκολα, σκέφτομαι τους ανθρώπους που με στηρίζουν. Αυτό μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Γνωρίζω πως, όταν αντιμετωπίζω μια δυσκολία μου με χιούμορ, όλα πηγαίνουν καλύτερα. Δίχως να μπορώ να το πετυχαίνω πάντα».

Επιστρέφοντας στο κεφάλαιο «ελληνική τηλεόραση» παρατηρεί ότι υπάρχει μια στροφή προς τις ποιοτικές παραγωγές, κι αυτό την ενθουσιάζει. «Η τηλεόραση επενδύει ξανά σε ποιοτικές παραγωγές με ουσία, κάτι που πραγματικά με κάνει αισιόδοξη. Χρειαζόμαστε ιστορίες που να μιλάνε στο κοινό μας με αλήθεια και βάθος. Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν ωραία σίριαλ και μάλιστα ζήλεψα δύο χαρακτήρες σε σειρές, που θα ήθελα να ενσαρκώσω η ίδια». Οσο για το θεατρικό «Νάχτλαντ», «είναι το νέο έργο του Μάριους φον Μάγενμπουργκ, από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους δημιουργούς. Είναι μια καυστική σάτιρα για τις σχέσεις, το χρήμα, την τέχνη, τον φασισμό και τις βαθύτερες αντιλήψεις μας».
Κλείνοντας, αναφέρεται στα μελλοντικά της σχέδια. «Πάντα ψάχνω κάτι νέο, κάτι που θα με εμπνεύσει να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Επίσης, και το λέω για πρώτη φορά, θα συμμετάσχω στη νέα κινηματογραφική ταινία του Νίκου Περάκη, σε σενάριο Κατερίνας Μπέη. Δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμη, αλλά ανυπομονώ. Ο κινηματογράφος έχει κάτι μαγικό. Κάθε ταινία είναι ένα μικρό θαύμα, μια χορογραφία που συντελείται από όλους πριν και μετά το γύρισμα», λέει, υποσχόμενη πως θα συνεχίσει να μας προσφέρει συγκλονιστικές ερμηνείες γεμάτες πάθος και ειλικρίνεια.