«Δεν τρέχει και κάτι που δουλεύω στην τηλεόραση»

Από τη «Ζωή της άλλης», στα «Κλεμμένα όνειρα»… Από τη μια επιτυχημένη δηλαδή σειρά, στην άλλη… Και από έναν δευτερεύοντα ρόλο, σε έναν πρωταγωνιστικό. Ο Ορφέας Παπαδόπουλος υποδύεται για πρώτη φορά στην καριέρα του τον κακό και δεν τα πηγαίνει καθόλου άσχημα. Άλλωστε, όπως μας εξομολογείται, έπρεπε κάποια στιγμή να βγάλει και τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού του.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με κάτι που διάβασα σε ένα σύντομο βιογραφικό σου στην επίσημη σελίδα σου στο Facebook. Γράφεις: «θα ήθελα να γεννιέμαι συνέχεια». Εξήγησέ μας τι εννοείς με τη φράση αυτή… Πρόκειται για μία φιλοσοφία, την οποία δυστυχώς δεν μπορώ να λειτουργώ καθημερινά στη ζωή μου. Στην ουσία είναι ένας φάρος που μου δείχνει το σωστό δρόμο και μου λέει ότι κάνουμε λάθη, μαθαίνουμε από αυτά… αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, ώστε να τα είχαμε γλιτώσει. Γιατί ναι μεν υπάρχουν λάθη που είναι ανώδυνα, υπάρχουν όμως και άλλα που πληγώνουν τόσο εμάς, όσο και τους γύρω μας. Μακάρι, λοιπόν, να μπορούσα να γεννιέμαι συνέχεια για να μην πληγώνω κανέναν.

Εσύ, λοιπόν, μαθαίνεις από τα λάθη σου; Ή επαναλαμβάνεις τα ίδια; Χωρίς να με ρωτήσεις περισσότερα, θα σου πω πως, όσο και να μην το θέλω, σε κάποια πράγματα είμαι αδιόρθωτος (γέλια).

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η «Ζωή της άλλης» και σε βλέπουμε στη νέα καθημερινή σειρά του Mega: «Κλεμμένα όνειρα». Νιώθεις καθόλου προνομιούχος που σε μια τέτοια εποχή εσύ συνεχίζεις κι έχεις δουλειά;

Και προνομιούχος αλλά και πολύ τυχερός. Και πρώτα πρώτα γιατί έχω δουλειά και μάλιστα στο αντικείμενό μου. Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι από έναν πιο δευτερεύοντα ρόλο (στη «Ζωή της άλλης»), ο ίδιος σκηνοθέτης με επέλεξε για έναν πιο ουσιαστικό αν θες ρόλο (στα «Κλεμμένα όνειρα»), αυτό δεν θα μπορούσε παρά να με κάνει ευτυχισμένο. Επίσης, μεγάλη πρόκληση για μένα αποτελεί το γεγονός ότι ο ρόλος του κακού παιδιού, του Άρη στη δεδομένη φάση, είναι κάτι που δεν είχα ξανακάνει μέχρι τώρα. Πάντα έκανα τον καλό της υπόθεσης, τώρα κάνω το αντίθετο και μου αρέσει πολύ.



Μίλησέ μας για τον Άρη… Αυτό που συμβαίνει με τα «Κλεμμένα όνειρα» είναι ότι οι χαρακτήρες εδώ είναι ιδιαίτερα σύνθετοι και ταυτόχρονα ρεαλιστικοί. Ο ρόλος που υποδύομαι εγώ, ο Άρης, είναι ναι μεν το κακό παιδί, αλλά από το πρώτο κιόλας επεισόδιο φαίνεται πως είναι έτσι, όχι επειδή γεννήθηκε κακός. Πολλοί παράγοντες οδήγησαν σε αυτό και κυρίως ο πατέρας του, του οποίου το μότο είναι: «πάρε λεφτά κι άσε με ήσυχο». Από την άλλη, ο Άρης είναι ένα παιδί με αρχές, που έχει την αίσθηση του μέτρου και της πραγματικότητας. Και παρόλο που με τον πατέρα του και τον παππού του δεν έχει και τις καλύτερες των σχέσεων, τις γυναίκες της οικογένειας, τη μητέρα του (Ελισάβετ Μουτάφη) και την αδερφή του (Αθηνά Οικονομάκου), τις λατρεύει.

Πόσο οικείος σου είναι σαν χαρακτήρας ο Άρης; Δε σου κρύβω ότι στην αρχή μου την έσπαγε πολύ η συμπεριφορά του και η αλαζονεία του. Στην πορεία, όμως, τον αγάπησα και αυτό συνέβη γιατί, όπως σου είπα και πριν, ο Άρης δεν είναι μονοδιάστατος. Ναι, είναι ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, αλλά έχει κι αυτός τις τρυφερές του στιγμές. Κατά βάθος είναι ένα πληγωμένο παιδί.

Μέχρι τώρα είχες δοκιμαστεί μόνο στους «καλούς ρόλους». Ως κακός τι λες, τα καταφέρνεις καλά; Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δούλευα μόνο με τις καλές πλευρές του εαυτού μου. Επιτέλους, έφτασε η ώρα να ασχοληθώ και με πιο σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα μου και μου αρέσει πολύ. Τώρα για το αν τα καταφέρνω να κάνω τον κακό, θα σου πω αυτό που μου λένε οι περισσότεροι, ότι δηλαδή θέλουν να με πλακώσουν στο ξύλο. Οπότε μάλλον τον πέτυχα το στόχο μου (γέλια).

Προσωπικά, έχεις «κλέψει» ποτέ το όνειρο κάποιου ή το αντίστροφο… έχεις νιώσει δηλαδή να σου έχουν «κλέψει» κάποιο όνειρο; Και στη σειρά δεν «κλέβω» το όνειρο κανενός. Κι εγώ θύμα των καταστάσεων είμαι. Αν το σκεφτείς και η δική μου πραγματικότητα «κλάπηκε», γιατί αν είχα μεγαλώσει με την κανονική μου μητέρα, θα ήμουν σίγουρα πιο συνεσταλμένος και προσγειωμένος. Ο Άρης πετάει στα σύννεφα. Νομίζει ότι όλος ο κόσμος του ανήκει. Στην προκειμένη τώρα, όχι δεν έχω νιώσει να μου «κλέβουν» κάποιο όνειρο ή το αντίστροφο. Θέλω να πιστεύω πως τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι να είναι. Αν έχει συμβεί να έχω «κλέψει» το όνειρο κάποιου έγινε σίγουρα άθελά μου και ζητώ συγγνώμη.


Με τις καθημερινές σειρές να τις ακολουθεί η ταμπέλα της «σαπουνόπερας», φοβήθηκες -αμέσως μετά τη «Ζωή της άλλης»- να πεις το «ναι» σε μία ακόμη καθημερινή δουλειά;



Τα γυρίσματα σε τι φάση βρίσκονται; Έχετε προχωρήσει πολύ σε σχέση με αυτό που παρακολουθεί το κοινό στους δέκτες του; Ξεκινήσαμε γυρίσματα γύρω στα μέσα του Σεπτέμβρη. Οπότε καταλαβαίνεις ότι κι εμείς είμαστε ουσιαστικά στην αρχή. Αυτό βέβαια μπορεί να μας στρεσάρει λίγο περισσότερο καθώς δεν έχουμε έτοιμο υλικό, από την άλλη όμως μπορούμε να δούμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε πιο άμεσα από το να ήμασταν μπροστά πέντε - έξι μήνες.

Η τηλεόραση τι είναι για σένα; Χρήματα ή αναγνωρισιμότητα; Η τηλεόραση είναι για μένα δουλειά. Τα άλλα ακολουθούν… Άσε που τα χρήματα δεν υπάρχουν πια. Οι παλιές χρυσές εποχές, τις οποίες έζησα χωρίς όμως να έχω μερίδιο από όλο αυτό, ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα τα χρήματα είναι καλά για να ζήσεις και μόνο. Η αναγνωρισιμότητα είναι μια θετική απόρροια της τηλεόρασης, σε κάνει αν θες πιο εύκολα και πιο γρήγορα γνωστό στο ευρύ κοινό, αλλά δεν ήταν και δεν είναι αυτοσκοπός για μένα. Προσωπικά, διανύω τον έκτο συνεχόμενο χρόνο δουλειάς στην τηλεόραση και μόνο τυχερός θα μπορούσα να νιώθω που κάνω αυτό που αγαπώ. Και λιγότερα χρήματα να έπαιρνα πάλι τον ίδιο κόπο θα έκανα.


Τη δημοσιότητα θεωρείς πως την έχεις χειριστεί σωστά; Ένιωσες να καβαλάς το καλάμι; Από πολύ μικρός είχα την τύχη να βρίσκομαι μέσα σε πλατό -λόγω της μητέρας μου που είναι ενδυματολόγος- με αποτέλεσμα να έχω απομυθοποιήσει την τηλεόραση και όσους δουλεύουν σε αυτή. Δε θεωρώ δηλαδή ότι επειδή δουλεύω στην τηλεόραση τρέχει και κάτι. Μια δουλειά είναι σαν όλες τις άλλες. Απλά συμβαίνει να εκτίθεμαι. Όσο για το καλάμι… δεν έχω νιώσει αυτό που με ρωτάς. Σε όσους βέβαια συμβαίνει, δύσκολα το καταλαβαίνουν. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένος είναι ο καθένας από εμάς να θέλει να το συνειδητοποιήσει, όπως επίσης και να έχει δίπλα του ανθρώπους να τον γειώνουν.

Η έφεσή σου με τα καλλιτεχνικά πώς προέκυψε; Απ’ ό,τι ξέρω σου αρέσει πολύ να ζωγραφίζεις. Μου άρεσε να ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήθελα να ασχοληθώ και επαγγελματικά με τη ζωγραφική, αλλά τελικά με κέρδισε η υποκριτική. Γενικά τα πράγματα νομίζω πως ήρθαν όπως έπρεπε να έρθουν. Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη καθοδήγηση από τους γονείς μου σχετικά με το τι θα ακολουθήσω. Πάντα στήριζαν τις αποφάσεις μου και με εμπιστεύονταν.

Αν σου έλεγα να αποτυπώσεις σε μία εικόνα τη μέχρι τώρα ζωή σου, τι θα περιλάμβανε αυτή; Δεν ξέρω τι ακριβώς θα ήταν αυτό… ξέρω όμως πως θα είχε πολλά χρώματα. Έντονα χρώματα και σε όλες τις αποχρώσεις, με σημεία όμως μελανά. Γιατί η ζωή μου -όπως όλων των ανθρώπων- έχει και τις πιο άχρωμες και ψυχρές στιγμές της. Άλλωστε, δε γίνεται να είσαι συνεχώς μες στην τρελή χαρά. Δεν είναι υγιές να συμβαίνει αυτό.




Μένεις μόνος; Έμενα, αλλά λόγω οικονομικών δυσκολιών επέστρεψα στη μαμά (γέλια). Το καλό βέβαια είναι ότι είναι σαν να μένω μόνος μιας και έχουμε ανεξάρτητα σπίτια, αλλά δε θα με χάλαγε καθόλου να ήμουν και απόλυτα μόνος.

Η σχέση σου με τη μαμά σου πώς είναι; Είναι νέα η μαμά μου και αυτό μας επιτρέπει να είμαστε εκτός από μαμά και γιος και δυο καλοί φίλοι. Συζητάμε πολύ και συνεννοούμαστε απόλυτα.

Με τις προσωπικές σου σχέσεις πώς είσαι; Σου αρέσουν οι σταθερές σχέσεις ή είσαι πιο ασταθής σαν τύπος; Στη δεδομένη φάση είμαι σε σταθερή σχέση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι πηγαίνω για κάτι σοβαρό. Όταν είμαι σε μία σχέση είμαι σε μία σχέση, όταν δεν είμαι… είμαι παντού!

Θα έκανες σχέση με μία κοπέλα που είναι εκτός χώρου; Γιατί η κοπέλα σου είναι επίσης ηθοποιός. Γνώμονάς μου δεν είναι τι επαγγέλλεται ο άλλος, αλλά το τι νιώθω εγώ! Το να κάνουμε το ίδιο επάγγελμα βοηθάει ίσως στην ποικιλία των θεμάτων που μπορείς να συζητήσεις με τον άλλο, αλλά και στην πιο εύκολη επικοινωνία πάνω σε μερικά θέματα, από εκεί και πέρα όμως όλα είναι ίδια. Τι κι αν η άλλη είναι ηθοποιός, τι κι αν δεν είναι... Αυτό που μετράει είναι το συναίσθημα!

Ως παιδί χωρισμένων γονιών, η άποψή σου για το γάμο και για τη δημιουργία οικογένειας έχει επηρεαστεί από αυτό; Φυσικά. Δε θα ήθελα να παντρευτώ μικρός… δεν ξέρω καν αν θέλω να παντρευτώ. Γενικά, δεν είμαι υπέρ της εκκλησίας, των στεφάνων, των κουμπάρων και του «Ησαΐα χόρευε». Πιστεύω ότι δύο άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν και να ζήσουν και χωρίς όλα αυτά. Όσον αφορά στη δημιουργία οικογένειας, δε νομίζω πως είμαι έτοιμος για ένα παιδί. Σκέψου ότι στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα -στα 25 δηλαδή- ο πατέρας μου με είχε. Κρίνοντας, λοιπόν, πώς θα ήμουν εγώ τώρα με ένα παιδί, πιστεύω πως θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα και όχι όσον αφορά στο κομμάτι της αγάπης που θα του έδινα, αυτό μπορώ να σου πω πως σαν σκέψη και μόνο με γοητεύει, αλλά στο πόσο ώριμος είμαι για κάτι τέτοιο. Και δεν είμαι. Το κομμάτι της αγάπης και των συναισθημάτων απέναντι σε ένα παιδί είναι απόλυτο, αλλά το κομμάτι της ευθύνης είναι κάτι που θέλει πολλή δουλειά και μελέτη πριν αποφασίσεις να το κάνεις.




Τη διατροφή σου την προσέχεις; Όχι όσο θα ήθελα. Είναι και η φύση της δουλειάς τέτοια, που δε σου επιτρέπει να κυκλοφορείς με τα ταπεράκια. Όταν πεινάς, θα φας ό,τι βρεις.

Με την εικόνα σου τι σχέση έχεις; Όχι υστερική! Θα προσέξω το ντύσιμό μου και γενικότερα τον εαυτό μου, αλλά μέχρι εκεί.

Τι φοβάσαι απ’ όσα μπορεί να φέρει το 2012; Νομοτελειακά πιστεύω πως αρχικά θα αλλάξουν κάποια πράγματα. Δυστυχώς πριν από κάθε τι καλό και πριν από κάθε αλλαγή, υπάρχει πόνος. Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά πιστεύω πως έχουμε να ζήσουμε ακόμη πολύ πόνο… δεν έχουμε μυρίσει καν τι πρόκειται να συμβεί. Σίγουρα ζούσαμε σε υπερβολή, αλλά όλο αυτό το συνηθίσαμε και τώρα που μας το παίρνουν μας κακοφαίνεται. Από εκεί και πέρα, δυστυχώς οι σκέψεις μου και το ένστικτό μου δεν είναι καθόλου θετικά. Και αυτό δεν είναι απαισιοδοξία, είναι απόλυτα ρεαλιστικό.