Ο Μιχάλης για το γάμο του με τη Ζέτα...

Για την αγαπημένη του Ζέτα Μακρυπούλια και τις φήμες που τους θέλουν να ανεβαίνουν σύντομα τα σκαλιά της εκκλησίας μίλησε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στην πρώτη του συνέντευξη για το 2012. Μεταξύ άλλων, ο διάσημος τραγουδιστής μίλησε για το πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε πολλά χρόνια από τώρα και απαντά στο αν νιώθει πως η ζωή του χρωστά κάτι ακόμα.

Τον αγχώνει η ιδέα του γάμου; «Δε με αγχώνει πια. Όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και είσαι σε μια ηλικία για να το κάνεις, το κάνεις. Εξάλλου αυτή η δουλειά πάει με μια κεκτημένη ταχύτητα που παγώνει κάποια πράγματα στο μυαλό σου. Είναι άλλες οι προτεραιότητές σου».

Τώρα που είναι με τη Ζέτα, βλέπει τον εαυτό του να εγκαταλείπει την εργένικη ζωή; «Τώρα πια, ναι. Ήμουν εργένης για αρκετά χρόνια και μου άρεσε. Απ’ τα 18 που τέλειωσα το στρατό, ζω μόνος μου. Δεν το έχω στερηθεί, το έζησα, είχα μια ωραία, ξέγνοιαστη εποχή, αλλά τελείωσε. Και δεν το επιθυμώ ξανά. Δεν θέλω να ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση».

Η είδηση που τους θέλουν να παντρεύονται με τη Ζέτα Μακρυπούλια το 2012, ισχύει; «Καθόλου. Εξάλλου, το 2012 μπορεί να καταστραφεί ο κόσμος. Ό,τι θα γίνει, θα γίνει μετά»!

Πώς συμπεριφέρεται αλήθεια ο Μιχάλης όταν είναι ερωτευμένος; «Μου είναι δύσκολο, γιατί βάζω σε προτεραιότητα τον έρωτα και η δουλειά έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Βασικά, με μια σχέση, βλέπεις διαφορετικά το μέλλον. Όταν υπάρχει ένας άνθρωπος που σ’ το εμπνέει, αν υπάρχουν αμοιβαία αισθήματα, μπορείς να κάνεις όνειρα, να δεις τον εαυτό σου κάπως διαφορετικά, στο πλαίσιο μιας οικογένειας».

Πώς φαντάζεται τον εαυτό του στα 50; «Προσπαθώ να κάνω μια εικόνα για το πώς θα είμαι στα 50 μου αλλά και να το σκεφτώ μόνο, με τρομάζει. Δεν μπορώ να νιώσω άνετα. Ξέρεις κανέναν που θα μπορούσε να ήταν 30 και να θέλει να είναι 50;».

Έχοντας μια πολύ πετυχημένη καριέρα, αναγνώριση, χρήματα… θεωρεί ότι υπάρχει κάτι που του χρωστά ακόμα η ζωή; «Η ζωή δε μου χρωστά τίποτα. Ίσα ίσα που ήταν πολύ γενναιόδωρη από πολύ νωρίς. Μου έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω, μου έδωσε πάρα πολλές χαρές, έφερε δίπλα μου ανθρώπους πραγματικά καλούς, με δοκίμασε με ανθρώπους που δεν ήταν άξιοι αλλά ήταν μέρος της διαδικασίας γιατί η ζωή δεν είναι ασήμαντη, έχει κάποιο κάρμα, μια κατάληξη. Οπότε αν έλεγα πως για κάποιο λόγο αύριο σταματούσα να ζω θα πω πως ήμουν τυχερός και ευλογημένος απ’ όλες τις απόψεις...».