Μαρία Χούκλη: Χρειάστηκα χρόνια για να μιλήσω για τον καρκίνο

Έχοντας μία καριέρα 26 χρόνων στο χώρο της δημοσιογραφίας, η Μαρία Χούκλη μιλάει στο περιοδικό «ΕΓΩ Weekly» για τις ειδήσεις που την επηρέασαν, τους σταρ δημοσιογράφους, το ενδεχόμενο ακόμη και να ζήσει στην επαρχία, αλλά και για την περηφάνια που νιώθει έχοντας βγει νικήτρια από τη «μάχη» με τον καρκίνο.

Έχοντας στο ενεργητικό της περισσότερο από δύο δεκαετίες σε δελτία ειδήσεων η δημοσιογράφος, η οποία βρίσκεται στην θέση της παρουσιάστριας του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Αnt1, αποκαλύπτει πως θα ήθελε να κάνει και άλλα πράγματα στην τηλεόραση: «Θα ήθελα να κάνω ένα κυριακάτικο πρωινό, στη λογική της κουβέντας για την εβδομάδα που πέρασε, ή μια βραδινή εκπομπή ενδεχομένως, με τους ανθρώπους που εγώ προτιμώ, μια μέρα σε μια πόλη κάνοντας ρεπορτάζ, μια εκπομπή με διεθνή θέματα».

Για τους σταρ δημοσιογράφους, είπε: «Την τελευταία δεκαετία της χαζο-λάμψης, της φούσκας, έχει επιβληθεί αυτό το πρότυπο του σταρ δημοσιογράφου της τηλεόρασης, ενώ έχουμε εξαιρετικούς ραδιοφωνατζήδες, εξαιρετικούς αρθρογράφους που δεν είναι σταρ. Αυτές οι “χαντρούλες” της τηλεόρασης μου προκαλούν αποστροφή τώρα πια».

Στη συνέχεια παραδέχθηκε ότι θα μπορούσε να ζήσει στην επαρχία ακόμη και με λιγότερα χρήματα: «Και με λιγότερα χρήματα θα ζούσα και σε μικρότερη πόλη, αρκεί να έβρισκα να κάνω κάτι που να με γεμίζει. Η πόλη πια, και μένω στο κέντρο, είναι ένας τόπος υστερίας. Τον τελευταίο χρόνο παρατηρώ πως όταν θέλω πραγματικά να ξεκουραστώ, θέλω να βρεθώ στη φύση. Παλιότερα ήθελα να είμαι με κόσμο συνέχεια. Το καλό με αυτή την κρίση είναι ότι σάρωσε τις παλιές μας πεποιθήσεις για το ποια είναι η πραγματική ζωή και τι έχουμε αληθινά ανάγκη».
 
'Οσο για τη «μάχη» της με τον καρκίνο, από την οποία βγήκε νικήτρια και για τη δημοσιοποίηση της ιστορίας της, η δημοσιογράφος ανέφερε: «Χρειάστηκαν πολλά χρόνια μέχρι να μιλήσω για τον καρκίνο. Όταν όμως είδα πως είναι μια επιδημία αυτή η ιστορία με τον καρκίνο και μου τηλεφωνούσαν γυναίκες από τα πιο απίθανα μέρη του κόσμου για να μου ζητήσουν συμβουλές, για να μου εκφράσουν το φόβο τους, τότε κατάλαβα πόσο κουράγιο παίρνουν οι άνθρωποι που πάσχουν όταν έχουν μπροστά τους μια συγκεκριμένη περίπτωση παρόμοια με τη δική τους. Και τότε αποφάσισα πως είναι κάτι που πρέπει να συζητήσω».