Τραγουδιστής, μπασκετμπολίστας (ξανά) και σκηνοθέτης προσεχώς!

Ο Χρήστος είναι από εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους χαίρεσαι να μιλάς, όχι γιατί είναι διάσημος και ταλαντούχος, αλλά επειδή μέσα από τα λόγια του μπορείς να δεις με άλλο μάτι τα πάντα, ακόμη και τη δική σου ζωή…

- Πριν από λίγες ημέρες έγινε η απονομή του διπλού πλατινένιου δίσκου σου με τίτλο «Να με θυμάσαι». Πόσο περήφανος νιώθεις γι’ αυτό; Σίγουρα η χαρά είναι πολύ μεγάλη. Εχω δουλέψει όμως πάρα πολύ για να φτάσω σε αυτό το σημείο. Μου αρέσει η δουλειά μου, χωρίς να θεωρώ ότι κάνω κάτι τρομερό. Τραγουδάω, διασκεδάζω τον κόσμο και τέλος. Δεν είμαι και κανένας επιστήμονας…

- Οταν αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι, φανταζόσουν τη μετέπειτα εξέλιξή σου; Δεν βάζω ποτέ όρια, αλλά πάντα σκέφτομαι το μεγαλύτερο. Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει ένας στόχος για να συνεχίσεις να προσπαθείς. Δεν ήμουν απεγνωσμένος στο να κάνω καριέρα στο τραγούδι. Για μένα το να είσαι άντρας και απεγνωσμένος είναι ο χειρότερος συνδυασμός. Το μόνο που έλεγα ήταν πως θα γίνω γνωστός για να ακούνε τα τραγούδια μου. Το όνειρό μου δεν ήταν να γίνω τραγουδιστής, αλλά να παίξω στην εθνική ομάδα μπάσκετ. Ωστόσο το τραγούδι υπήρχε πάντα στη ζωή μου γιατί ο πατέρας μου ήταν τραγουδιστής.

- Πώς αντιμετωπίζεις το θέμα των συνεντεύξεων, των φωτογραφήσεων και της εν γένει δημοσιότητας τώρα που είσαι πλέον γνωστός;

Δεν ζω για τις φωτογραφήσεις, τις συνεντεύξεις και όλα αυτά που απορρέουν από τη δουλειά μου. Ακόμη κι αν αύριο σταματήσω να τραγουδάω, εγώ θα τη βρω την άκρη…

- Από τη στιγμή που τα media ασχολούνται με κάποιον, πόσο εύκολο είναι να μην «ξεφύγει»;  Κοίταξε, τα πράγματα τα βλέπω πολύ απλά και ωμά. Οταν βλέπεις τη ζωή να περνά από μπροστά σου σε φωτογραφίες, σε κάνει να αναθεωρείς πολλά πράγματα. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για να «ξεφύγεις». Μετά το ατύχημα που είχα στον Στρατό αναθεώρησα πολλά πράγματα και πλέον λειτουργώ με πιο κάθετο τρόπο.

- Σε ενοχλεί το ότι κάποιοι μπορεί να σε αμφισβητούν; Οχι. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αυτό που ξέρω όμως εγώ είναι ότι ήμουν ένας αθλητής του μπάσκετ και τώρα με ακούει τόσος κόσμος. Ημουν τυχερός γιατί για αρκετά χρόνια δούλευα εφτά μέρες τη βδομάδα. Αυτό με βοήθησε να βελτιωθώ σε πάρα πολλά πράγματα.

- Για ποιους λόγους επέστρεψες έστω ερασιτεχνικά στο μπάσκετ; Είχα καιρό να πάω να παίξω σε ένα κλειστό γήπεδο. Ενιωσα να μου λείπει το συναίσθημα να αγωνίζομαι, η μυρωδιά του γηπέδου. Αφού λοιπόν με παίρνουν τα πόδια μου, είπα να παίξω για δυο-τρία χρόνια ακόμα.



- Το ότι προέρχεσαι από τον χώρο του αθλητισμού σε έχει βοηθήσει στη δουλειά που κάνεις; Πιστεύω πως ναι. Γιατί όλα αυτά που ζεις και μαθαίνεις με τον αθλητισμό είναι εφόδια που τα χρησιμοποιείς για να προχωρήσεις πιο πέρα. Ο αθλητισμός σε μαθαίνει να αγωνίζεσαι, σε διδάσκει πως άμα χάσεις θα πρέπει να ξανασηκώσεις το κεφάλι και πως τίποτα δεν τελειώνει. Αλλά το κυριότερο είναι η πειθαρχία, η ομαδικότητα και κυρίως το πόσο σεμνός και ταπεινός θα πρέπει να είσαι. Ολα αυτά, λοιπόν, τα έχω μεταφέρει στη δουλειά μου και σε άλλα ωράρια. Δεν είμαι παιδί της νύχτας, απλά δουλεύω νύχτα.

- Το νέο σου τραγούδι έχει τίτλο  «Στάσου στο ύψος, άκου τον φίλο σου». Εχω την εντύπωση πως δίνεις μεγάλη βάση στη φιλία… Οταν θα πω πως κάποιος είναι φίλος μου μπορώ να πέσω και στη φωτιά για εκείνον. Ευτυχώς έχω ανθρώπους που ξέρω πως, αν πάω να πέσω πρώτος γι’ αυτούς, θα πέσουν αυτοί πρώτοι για μένα. Εχω προδοθεί όμως και από «φίλους». Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία τους. Δίνεις την ευκαιρία και εξαρτάται από τον άλλο αν θα την πάρει ή όχι. Εγώ είχα δώσει πολλές, αλλά αυτοί προτίμησαν να κάνουν άλλα.

- Είσαι άνθρωπος που συγχωρεί εύκολα; Εξαρτάται από το πρόσωπο και από το μέγεθος της βλακείας που έχει κάνει. Σίγουρα θα συγχωρήσω γυναίκα, γιατί είναι το αδύναμο φύλο και έχει ένα ποσοστό συγχώρεσης παραπάνω. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως θα είμαι κι εκεί. Ναι μεν σε συγχωρώ, αλλά… άντε γεια.

- Κατεβάζεις εύκολα ρολά; Οχι μόνο ρολά, αλλά ολόκληρα ντουβάρια κατεβάζω. Αλλά δεν έχω μαλώσει ποτέ με γυναίκα. Οταν βλέπω πως διαφωνώ με κάποιον ή λέω κάτι και δεν καταλαβαίνει, για να μην αρχίσουμε και πετάμε και σπάμε έπιπλα, σταματάω να μιλάω και μόλις ηρεμήσει επανέρχομαι και το συζητάω. Αλλά κι εγώ, όταν είμαι λάθος σε κάτι, δεν έχω πρόβλημα να ζητήσω συγγνώμη.

- Πολλοί άντρες όταν έχουν μια ωραία γυναίκα στο πλευρό τους, και δη γνωστή, την αντιμετωπίζουν ως τρόπαιο. Εσύ λειτουργείς έτσι; Για τους κομπλεξικούς και γι’ αυτούς που φτιάχνουν λίστες με τις ωραίες γυναίκες μπορεί να είναι έτσι. Εγώ είμαι από το Αιγάλεω και λειτουργώ διαφορετικά.




- Το γεγονός πως τόσο εσύ όσο και η Δούκισσα κάνετε μια δουλειά που έχει να κάνει με πολύ κόσμο, σας δημιουργεί ένας είδος ανασφάλειας, υπάρχει ζήλια στη μεταξύ σας σχέση; Η ζήλια είναι μέσα στον άνθρωπο και δεν υπάρχει θεραπεία για να την αποβάλεις. Από εκεί και πέρα υπάρχει και κάτι άλλο που λέγεται τιμή, λόγος και εμπιστοσύνη. Προσωπικά δίνω στον άλλο την ευκαιρία να κινηθεί όπως θέλει, να κάνει τη δουλειά του κι από εκεί μέσα βλέπω και κρίνω.

- Για ποιον λόγο η Δούκισσα μπορεί να σε κάνει  να βγεις από τα ρούχα σου; Στη σχέση μας δεν υπάρχουν εντάσεις, γιατί δεν θέλω να τις έχω στη ζωή μου, αλλά ούτε και υστερίες. Δεν τις μπορώ. Εχω μέσα μου ένα λιοντάρι που το θέλω να κοιμάται. Η Δούκισσα είναι ένα κορίτσι που δεν παίζεται. Είναι φοβερός άνθρωπος.

- Θα μπορούσε η Δούκισσα να είναι η μητέρα των παιδιών σου; Επικίνδυνη ερώτηση και δεν θα σου απαντήσω. (γελάει)

- Νιώθεις περήφανος για όσα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα; Και λιγότερα να είχα καταφέρει, πάλι περήφανος θα ήμουν.

- Θα έκανες ξανά κάτι που να αφορά στην τηλεόραση; Θα το ξανάκανα. Θα ήθελα να φτιάξω μια ταινία και να είμαι εγώ ο σκηνοθέτης. Εχω κάνει τρομερά βίντεο από διακοπές και διάφορες στιγμές που δεν πρόκειται να δει ποτέ κανείς. Τα βλέπουν μόνο οι φίλοι μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Εχω στο μυαλό μου μια ιδέα  για μια εκπομπή και κάποια στιγμή πιστεύω να την κάνω.

-Αντιμετώπισες ποτέ θέμα με τη μαρκίζα; Η μαρκίζα είναι μέσα στην πίστα. Εκεί λύνονται όλα τα θέματα.

- Εχεις σκεφτεί τη μέρα που θα κρεμάσεις τη φανέλα και τι μπορεί να πουν για σένα; Οταν θα κρεμάσω εγώ τη φανέλα, θα λένε «πέρασε κι ένας μάγκας από δω», και αυτό μου αρκεί.