Γιώργος Παρτσαλάκης «εκ βαθέων» στο protothema.gr

Ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Παρτσαλάκης, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο protothema.gr, μιλάει «έξω από τα δόντια» για το θέατρο, την πολιτική, την ελληνική τηλεόραση, αλλά και για τη νέα του επιχειρηματική κίνηση, που δεν είναι άλλη από το άνοιγμα, εκ νέου, του εστιατορίου «Τζουγκρί», σε νέο χώρο, με τις ίδιες παραδοσιακές κρητικές συνταγές.

 
- Είναι η δεύτερη φορά που ασχολείστε με το χώρο των εστιατορίων και η δεύτερη φορά που το ανοίγετε με το ίδιο όνομα, ενώ είναι γνωστό ότι στην πρώτη προσπάθειά σας δεν πήγαν τα πράγματα, όπως θα θέλατε. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να επιμείνετε στο συγκεκριμένο εγχείρημα;
 
Το πρώτο εστιατόριο το άνοιξα το 2007, που η Ελλάδα ήταν σε μια φοβερή ανάπτυξη -τώρα τι είδους ανάπτυξη, αυτό αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Άνοιξα λοιπόν το εστιατόριο και έγινε ένας χαμός. Πήγε τρία χρόνια απίστευτα δυνατά, και ευχαριστώ παρά πολύ όλο τον κόσμο που το επισκέφθηκε. Απλώς, όλα τα πράγματα κάποια στιγμή συνηθίζονται και τα εστιατόρια γενικώς κάνουν ένα κύκλο, λίγα είναι αυτά που μένουν για χρόνια. Οι άνθρωποι που πηγαίνουν  συνηθίζουν το προϊόν, τα φαγητά, το χώρο και κάποια στιγμή θέλουν μια ανανέωση.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν ή δίνεις αλλά τόσα χρήματα και το ανακαινίζεις, ή λες έκλεισε αυτός ο κύκλος και το ανοίγω κάπου αλλού. Η συνέχεια λοιπόν έγινε για δύο λόγους: ο πρώτος λόγος είναι ότι υπήρχε ένας εξοπλισμός απίστευτων χρημάτων που δεν μπορούσα να τον χρησιμοποιήσω κάπου αλλού, ούτε καν να τον πουλήσω. Και βέβαια ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι έχει αναλάβει ο γιος μου, ο Μανόλης, αυτό το μαγαζί και ουσιαστικά η μεταφορά έγινε για εκείνον, διαφορετικά θα μπορούσα να πω μέχρι εδώ ήταν, δεν με αφορά, συνεχίζω τη δουλεία μου, που δεν την σταμάτησα βεβαίως ποτέ ή να πάρω μια σύνταξη και να πάω στην Κρήτη.
 

- Δεν σας φοβίζει που ανοίγετε μία επιχείρηση εν μέσω κρίσης, δεδομένου ότι πολλές παρόμοιες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη;
 
Μα και εγώ, αφού έκλεισε τον κύκλο του το προηγούμενο μαγαζί , θα έπρεπε ή να  βάλω ένα λουκέτο ή να κάνω μια εκ θεμελίων ανανέωση. Το ρίσκο και ο κίνδυνος σε αυτές τις κινήσεις υπάρχει. Τι θα μου κάνουν δηλαδή; Aπατεώνας δεν είμαι, κλέφτης δεν είμαι, λαμόγιο δεν είμαι, το λέω και το εννοώ. Δεν προσπαθώ να φάω από κανέναν τίποτα, άρα γιατί να κινδυνεύω;
 
- Γιατί κρατήσατε το ίδιο όνομα;
 
Αυτό το εστιατόριο, το ξεκίνησα από μεράκι, επειδή είμαι λίγο ψυχασθενής με την Κρήτη και την αγαπώ. Έτσι, φέρνοντας τα προϊόντα από εκεί, νιώθω ότι κάτι κάνω γι' αυτούς. Το φαγητό είναι πολιτισμός -αυτό το πράγμα το κατέθεσα με ένα συγκεκριμένο όνομα, το οποίο έδωσε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Το επιχειρηματικό είναι λίγο δεύτερο. Το θέμα είναι γιατί το έκανα, πώς νιώθω γι' αυτό τι σημαίνει για μένα «Τζουγκρί», ποιος το ονόμασε και όλο αυτό με συνοδεύει, δεν είναι ότι πήραμε ένα μαγαζί του αλλάξαμε όνομα, γιατί πουλάει... Αυτά είναι επιχειρηματικά πράγματα. Το μαγαζί αυτό έχει σχέση με την ψυχή μου.

 
- Η τηλεόραση σας έχει λείψει; Πως κρίνετε τη σημερινή της εικόνα;
 
Έκανα 20 χρόνια τηλεόραση, πριν από την ιδιωτική τηλεόραση έκανα θέατρο, και ραδιόφωνο, άρα ασχολήθηκα πολύ με αυτή την ιστορία.. Κάποια στιγμή τελείωσε αυτό, γιατί τελείωσαν τα χρήματα. Και τελείωσαν τα χρήματα, γιατί δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα να αγοράσει κανένας τίποτα, άρα και να διαφημίσει ο άλλος το Cayenne, δεν θα το πάρει κανείς, να διαφημίσει πισίνες, δεν θα χτίσει κανείς, κατά συνέπεια τελείωσε η διαφήμιση και κατ' επέκταση δεν υπάρχουν χρήματα για τα κανάλια.

Έτσι, προσπαθούν να βολευτούν με όλο τον ελληνικό κινηματογράφο που έγινε από το 1930 και με σειρές που έχουν παιχτεί σε επανάληψη 100 φορές. Και τέλος, ήρθαν και τα τούρκικα, με τα οποία όλοι αντιδρούν.
 
- Η δική σας γνώμη ποια είναι για τα τούρκικα σίριαλ;
 
Δεν έχουν έρθει τα τούρκικα, γιατί υπάρχει ανθελληνισμός. Εγώ δεν θεωρώ δηλαδή ότι υπάρχουν σχέδια πίσω από αυτή τους την προβολή, είναι καθαρά οικονομικοί οι λόγοι. Βέβαια, έχω μια πληροφορία ότι τα κανάλια παίζουν τα τούρκικα σίριαλ και πληρώνουν ελάχιστα χρήματα, γιατί υπάρχει η προϋπόθεση να ακούγεται η τούρκικη γλώσσα. Δεν θέλουν δηλαδή μεταγλώττιση, όπως τα βραζιλιάνικα... Αυτό ναι, δεν το βρίσκω καλό, αν συμβαίνει, όπως δεν βρίσκω και καθόλου καλό αν τα κανάλια συμβιβάστηκαν με αυτό το δεδομένο.

 
- Έχετε δηλώσει στο παρελθόν πως βγάλατε αρκετά χρήματα, αλλά τα σπαταλήσατε. Για ποιο λόγο είχατε αυτή την αντιμετώπιση;
 
Nαι, ισχύει και περνάω δύσκολα, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που ό,τι έχω βγάλει, το έχω καταθέσει, το έχω καταναλώσει, γιατί έτσι έχω μάθει και έτσι θέλω να κάνω. Δεν έχω κάνει αποταμίευση. Αυτό έχει δυσκολίες βέβαια,  αλλά έχει και ομορφιά. Δεν την μπορώ τη μιζέρια, να είμαστε τέσσερις άνθρωποι για φαγητό και να τα μοιραζόμαστε, δεν είναι ζωή αυτή. 

Να θες βγεις με μια κοπέλα και να πεις μισά-μισά. Εκεί πρέπει να σ' απολύσει αμέσως. Και δεν είναι ακριβώς το οικονομικό, ξέρεις, για τις γυναίκες είναι η προστασία... γιατί ένα θηλυκό δεν ζητάει κάτι άλλο από τον άνδρα.

Εάν λοιπόν δώσεις την αίσθηση ότι δεν μπορείς να προστατέψεις, πρέπει να πει η κοπέλα «πήγαινε παιδί μου, γιατί δεν είναι ζωή αυτή». Μπορεί να σου φαίνονται λίγο αστεία, αλλά είναι  απίστευτης σημασίας πράγματα, δεν είναι ούτε αναχρονιστικά ούτε παλιομοδίτικα. Είναι η ίδια η ζωή.
 
- Έχετε κάνει τρεις γάμους και έχετε πάρει τρία διαζύγια. Δεν μπορέσατε να βρείτε το κλειδί της οικογενειακής ευτυχίας;
 
Όχι. Δεν υπάρχει πουθενά ευτυχία. Ευτυχισμένες στιγμές ζούμε στη ζωή μας, σε τίποτα δεν υπάρχει ευτυχία που να διαρκεί. Ευτυχισμένες στιγμές ζούμε όλοι και άλλος βολεύεται με λιγότερες γυναίκες και άλλος βολεύεται με περισσότερες. Δεν γνώρισα πάντως μέχρι τώρα κανένα συνομήλικό μου ή συνομήλικη μου, που στη διαδρομή  των 60 χρόνων να μην έχει κάνει τρεις χωρισμούς.

Τώρα, όσον αφορά στα παιδιά, υπάρχουν δύο απόψεις: η μία είναι ότι συνεχίζω και μένω μαζί για τα παιδιά μου και υπάρχει και μια άλλη άποψη, που λέει ότι αυτό είναι καταστροφικό, γιατί τους κανείς μεγάλο κακό. Είναι προτιμότερο λοιπόν να του πεις «βλέπεις εδώ την κατάσταση δεν πάει... είμαι εδώ, είναι η μαμά σου εκεί,  αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε μαζί, γιατί γίνεται πόλεμος…». Πιστεύω ότι αυτό αντιμετωπίζεται πιο εύκολα ή είναι πιο ανώδυνο από την καθημερινή φθορά… Εγώ έχω δυο παιδιά που είναι από διαφορετική μανά, αλλά έχω οικογένεια δεν μου την στέρησε κανένας, επειδή έφυγαν οι γυναίκες. Είναι τα παιδιά μου η οικογένεια μου, δεν υπάρχει μέρα που να μην είμαστε μαζί. Άρα, οι γάμοι είναι χωρισμοί, όπως έχετε χωρίσει όλοι σας -γιατί εσύ δεν έχεις χωρίσει;

 
- Έχετε μιλήσει για το πάθος σας με τον τζόγο. Τι σας έχει μείνει έντονα χαραγμένο από εκείνη την περίοδο της ζωής σας και ποια συμβουλή θα δίνατε σε νέους ανθρώπους, που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα;
 
Tι θα συμβούλευα;  Eίναι δύσκολο να σου πω... Τα πάθη γενικότερα, είναι πολύ κοπιαστικά, κουραστικά, αδυσώπητα και εξοντώνουν τους ανθρώπους... Είτε είναι πρέζα είτε πίνεις ή παίζεις, είναι μανία, είναι βασανιστικό. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το κρατούν σε ισορροπία. Γεύονται την αδρεναλίνη όταν γυρίζει μια μπίλια μπροστά τους, αλλά κάποια στιγμή λένε «τι έχασα, 100; Φεύγω!». Yπάρχουν κάποιοι, που δεν  μπορούν να πουν φεύγω και αυτός είναι ο κίνδυνος. Υπάρχει μια φράση που λέει «αν είχε η ζωή μόνο ό,τι χρειάζεται, θα ξέπεφτε ως το κτήνος η ζωή του ανθρώπου». Εν τέλει, η ζωή δεν έχει μόνο ό,τι χρειάζεται, υπάρχουν και περιττά πράγματα που κάνουν κακό, έχει υπερβολές και λάθη. Τα έχει όλα… Και ίσως αυτή η υπερβολή είναι που κάνει τη διάφορα, κάτι αποκομίζεις και από εκεί. Αυτό είναι τρομαχτικά επικίνδυνο που λέω. Δεν  σημαίνει ότι πρέπει να το ρίξουμε στο κρασί, για να καταλάβουμε τι σημαίνει έρωτας η στο τζόγο και στην πρέζα για να ξεχάσουμε, για όνομα του Θεού.  Όλα αυτά όμως  συνθέτουν έναν άνθρωπο. Ταλαιπωρήθηκα πολύ με αυτό το πάθος μου, είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν όμως, συνειδητά για τα παιδιά μου, γιατί  θεωρούσα ότι τους κάνω κακό με αυτή μου τη συμπεριφορά. Παρόλα αυτά, δεν αντέχω το συμβιβασμό, δηλαδή «εντάξει, καλά είμαστε, μην το ψάχνεις παραπάνω...». Δεν μ' αφορά αυτό.
 
- Πως κρίνετε τη σημερινή πολιτική κατάσταση της Ελλάδας;
 
Οι άνθρωποι έχασαν την επαφή τους και την επικοινωνία μεταξύ τους, τις ανάγκες τους, τις άξιες τους, τα πιστεύω τους, το ήθος τους, και πίστεψαν στη φράση «ο Θεός είναι ο παράς». Από το 1974, που έπεσε η χούντα, απελευθερώθηκε ένας λαός που πραγματικά ήταν σκλαβωμένος, και στη συνέχεια το 1981 ήρθε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έδωσε χρήματα, αλλά εκ των υστερών φάνηκε ότι «τρώγανε» και πάρα πολλά.

Ξεχάσαμε πια το τι συμβαίνει στο διπλανό μας, όλη  αυτή η κατάσταση σ' έβαζε σε μια διαδικασία να μετράς πόσα λεφτά έχεις και να αναρωτιέσαι αν ο διπλανός σου έχει παραπάνω από σένα και χάθηκαν όλα. Αυτό ξεκίνησε ιεραρχικά, από πάνω προς τα κάτω. Γιατί, για να πάρει ένας υπουργός μια μίζα από μια αγροτική περιοχή για παράδειγμα, θα πρέπει να μεταφερθεί το γεγονός, να φτάσει στην ένωση που είναι το διοικητικό συμβούλιο. Εκεί λένε μας στείλανε αυτά τα χρήματα να τα μοιράσουμε, αλλά από αυτά μας κρατήσανε κάποια και τα πήρε ο ιδιαίτερος και ο ιδιαίτερος με τη σειρά του τα έδωσε στον υπουργό, τα οποία  είναι μαύρα.

Καταλαβαίνει λοιπόν ο τελευταίος ότι εδώ γίνεται μια διαδικασία, άρα μπορούμε και εμείς τα χρήματα, αντί να τα δώσουμε σε 100 δικαιούχους, να τα φάμε μεταξύ μας. Η δουλεοά έγινε ρολόι. Έχει σαπίσει λοιπόν αυτό το σύστημα. Ζούμε ένα καπιταλισμό εδώ και χρόνια, το καπιταλιστικό καθεστώς έχει κάποιους νόμους και κανόνες που καταργήθηκαν και αυτοί.... έχει φτάσει πια ο Έλληνας να λέει «ναι ρε φίλε, είσαι σε ένα υπουργείο, δικαιολογείται και μια μίζα -γιατί επίσημα γράφεις ένα χαρτί, αλλά η μίζα πόσο λέει; 100.000; Ε, μην παίρνεις 1.000.000.000, έλεος δηλαδή».  Ας φύγουν μήπως έρθει κανείς άλλος, ο οποίος δεν είναι καπελωμένος, δεν είναι δεσμευμένος,  δεν τον απειλεί κάποιος.... Είμαστε σε μια οριακή κατάσταση και θεωρώ ότι το σύστημα και οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται είναι φθαρμένοι μέχρι το κόκαλο. Ας αποχωρήσουν, σιωπηρά έστω, να μπουν κάποιοι άλλοι, οι οποίοι δεν έχουν αυτές τις δεσμεύσεις-εξαρτήσεις.

 
- Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
 
Kάνω το καλοκαίρι με το θέατρο Κρήτης το  «Υπάρχει και φιλότιμο», των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, μια ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα, είναι ένα έργο το οποίο δυστυχώς είναι απολύτως επίκαιρο... Εάν αυτή η περιοδεία έχει ως αποτέλεσμα να παραιτηθούν από ντροπή δυο υπουργοί, για μένα θα είναι μεγάλη επιτυχία, θα πετύχουμε.

Την παράσταση σκηνοθετεί ο Γιάννης  Μπέζος, που είναι φίλος, συνάδελφος και αγαπάει τους ηθοποιούς, αγαπάει το θέατρο και μέσα από αυτή τη συνεργασία θα κάνουμε μια πολύ καλή παράσταση. Είναι ένας θίασος πολύ καλός.

Σε όλη αυτή τη φρίκη που ζούμε, το να δουλεύεις με ανθρώπους που έχουν μια ευγένεια και δεν ασχολούνται με το ποιος πάει μπροστά και ποιος πως πάει πίσω, είναι τεράστια υπόθεση.. Ξεκινάμε 8 Ιουλίου από τα Χανιά, θα γυρίσουμε όλη την Ελλάδα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου επιστρέφουμε στα φεστιβάλ του νόμου Αττικής.