Ελεονώρα Μελέτη: Με βλέπουν ως... killer

Για τα όσα βιώνει η ίδια μέσα στις σχέσεις της, αλλά και το συμβαίνει τελικά και οι σχέσεις της δεν έχουν την ευτυχή κατάληξη που θα ήθελε μίλησε ανοιχτά η Ελεονώρα Μελέτη μέσα από την τελευταία της ανάρτηση στο blog της, mustonline.gr.

Μίλησε ακόμα και για όλα όσα θέλει να διορθώσει στον εαυτό της...


Διαβάστε τι έγραψε η παρουσιάστρια: 

«Killer… Έτσι με απεκάλεσε σε μία πολύ «στριμωχτική» κουβέντα για τα προσωπικά μου , ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, που ξέρω ότι με αγαπά και πως θέλει το καλό μου.

Όλα ξεκίνησαν από χιούμορ, και «τρολάρισμα» γύρω από το γιατί είμαι μόνη, αν είναι όντως επιλογή μου ή αποτέλεσμα του χαρακτήρα μου ή της συμπεριφοράς μου.

Γνωρίζω πραγματικά πως δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος.

Ίσως γιατί έχω μία τάση να αναλύω σε βάθος τα πράγματα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, γεγονός που περιπλέκει την άποψη μου για το ό,τι συμβαίνει, αλλά και τις προσδοκίες μου γι αυτό που φαντάζομαι και περιμένω.

Από την άλλη, δεν ζηλεύω καθόλου τον εφησυχασμό και την τάση συμβιβασμού που διακρίνει αρκετούς, ούτε και ανησυχώ μήπως μείνω γεροντοκόρη.

Αυτό δεν μου δίνει σαφώς κανένα άλλοθι στο να μου επιτρέπω να πληγώνω τους ανθρώπους, ειδικά με όπλο τη γλώσσα μου, που αρκετές φορές έχω αμολήσει συνειδητά και επίτηδες προκειμένου να επιτεθώ αμυνόμενη σε πόνο που δέχτηκα.

Με τη διαφορά ότι τα δικά μου «γλωσσικά» χτυπήματα είναι χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Δεν βρίζω. Ποτέ. Απλά εκτοξεύω αυτό που ξέρω πως θα ισοπεδώσει τον άλλον. Με ψυχραιμία και ηρεμία δολοφόνου, χωρίς υστερίες και πανικούς, γνωρίζοντας πως αυτό το ύφος θα δώσει ακόμα περισσότερο κύρος στο δηλητήριο μου.

Είτε γραπτώς, με μήνυμα, είτε προφορικά με λέξεις, η εκτέλεση γίνεται εν ψυχρώ, ποτέ χωρίς λόγο, αλλά πάντα με σκοπιμότητα, να σώσω έναν θιγμένο εγωισμό, θιγμένο περισσότερο από εσωτερικές δικές μου ελλείψεις και όχι τόσο από εξωτερικά ερεθίσματα, ή να αποφύγω έναν εν δυνάμει πόνο.

Επίθεση ως άμυνα, σε έναν εχθρό που ίσως τελικά να μην υπάρχει έξω μου , απέναντι μου , αλλά μέσα μου.

Και κάπως έτσι, με βλέπουν killer.

Ξέρω τον μηχανισμό μου. Ναι, ναι , τον ξέρω πολύ καλά. Αλλά μετά την αποτυχία της τελευταίας μου σχέσης, που ήταν ιδανική στο να με φτάνει στα όρια μου, σε χρόνο dt , αποφάσισα να το παρακολουθώ. Με στόχο να το διορθώσω.

Γνωρίζω πολύ καλά , πως κάτι με κρατάει μακριά από το να δεθώ ουσιαστικά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω αισθήματα. Ίσα ίσα, που όχι μόνο έχω, αλλά αυτά είναι και που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Γι αυτό και τις πιο απάνθρωπες εκτελέσεις, τις έχω κάνει όταν έχω νιώσει τα μεγαλύτερα αισθήματα.

Συνεχίζοντας λοιπόν, το μακρύ ταξίδι στο χώρο της ψυχανάλυσης, και όταν λέω ψυχανάλυσης δεν εννοώ αυτής της «ψυχανάλυσης» που διαβάζω να αναπαράγεται τα τελευταία χρόνια, από τάχα μου δήθεν “ενδοσκοπημένους” που έχουν κάνει κάνα δυο ραντεβού με ψυχικούς συμβούλους και πιστεύουν πως βρήκαν τον εαυτό τους ( πόσο γελάω, αλλά και θλίβομαι όταν κακοποιείται η λέξη «ψυχανάλυση».), αλλά της ουσιαστικής ψυχανάλυσης.

Έπεσα λοιπόν στα βαθιά. Μίλησα, και ζήτησα να μάθω τι σκατά συμβαίνει στο κεφάλι και την ψυχή μου. Ζήτησα να μου εξηγηθεί καθαρά και ξάστερα, με επιστημονικούς όρους.

Αυτά που θα σας εκμυστηρευτώ, είναι καθαρά προσωπικά, αλλά μετά από άπειρες κουβέντες με την ειδικό, κατάλαβα πως συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, απλά μασκαρεμένο αλλιώς για τον καθένα. Και ο λόγος που θέλω να τα βγάλω από μέσα μου, είναι γιατί δεν είμαι killer. Αυτός ο όρος με αδικεί. Και όταν νιώθω να αδικούμαι, με υπερασπίζομαι. Δεν είμαι εκτελέστρια. Απλά φοβάμαι.

Αυτό λοιπόν που οι άλλοι αντιλαμβάνονται ως killer, λέγεται : « αμυντικοί μηχανισμοί», ή αλλιώς πονοπαγίδες, τις οποίες ωστόσο έχω μετατρέψει σε πρότυπα ζωής.
Κοινώς, αναζητώ τον πόνο, την απόρριψη και τον φόβο, γιατί απλά αυτά θέλω να αποφύγω αλλά μέσα από το να τα επιβεβαιώσω.

Παράδειγμα: Γνωρίζω κάποιον.
Κάποιον όμως που να μου αρέσει.
Στην αρχή είμαι cool. Όσο προχωράω και αρχίζω να νιώθω πιο έντονα, ξεκινάει μία αμφιθυμία. Δηλαδή, από τη μία θέλω να συνδεθώ, αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι πως θα εγκαταλειφθώ.
Πριν καλά- καλά μπω στη σχέση, έχω πείσει τον εαυτό μου πως ο άλλος έχει ήδη φύγει. Και μάλιστα έχει φύγει με τον πιο αισχρό και ταπεινωτικό τρόπο που θα μπορούσε.

Ζω δηλαδή τον πόνο της εγκατάλειψης και του χωρισμού, χωρίς καν να έχω χωρίσει! Ξεκινώ λοιπόν σιγά -σιγά να αποσύρομαι.

Αλλάζω συμπεριφορά, έχω κυκλοθυμικές τάσεις, τάσεις φυγής, απομόνωσης και ο άλλος δεν καταλαβαίνει το γιατί.

Είμαι ένα σωστό σκοτσέζικο ντουζ. Μία κρύο μία ζέστη.
Ουσιαστικά τιμωρώ τον σύντροφο μου επειδή έχω πείσει τον εαυτό μου πως θα με εγκαταλείψει, χωρίς ωστόσο αυτός να έχει δείξει κάποιο τέτοιο δείγμα!

Ίσα- ίσα μπορεί τα μηνύματα που παίρνω να είναι τα ακριβώς αντίθετα, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση , γιατί με κάνουν να πιστεύω πως έχω βρει το ιδανικό, το οποίο και αν χάσω θα ισοπεδωθώ. Αποσυνδέομαι λοιπόν, από τη σχέση, για να μην με κάνουν log out οι άλλοι πρώτα. Αρνούμαι ουσιαστικά την ανάγκη μου να είμαι με έναν άνθρωπο που με έχει κάνει να νιώσω, για να μην πονέσω σε περίπτωση που τον χάσω.

Και αυτό κοστίζει.
Εκτός του ότι λέω ψέματα στον εαυτό μου, για το τι θέλω και τι δεν θέλω, ή πόσο το θέλω, διώχνω και τον άλλον.

Έτσι βιώνω στην πραγματικότητα τον πόνο που φοβόμουν εξαρχής ότι θα νιώσω και επιβεβαιώνω και την πεποίθηση μου, ότι ούτως ή άλλως, θα ένιωθα αυτόν τον πόνο.
Κοινώς, προκαλώ αυτό που φοβάμαι, ακόμα και αν ο άλλος μπορεί να έβλεπε σε μένα τον κόσμο όλο. Αλλά το έχω προκαλέσει εγώ. Όχι ο άλλος.

Άρα έχω την ευθύνη. Και για οτιδήποτε έχεις την ευθύνη, πονάει λιγότερο. Ή μήπως όχι.
Killer, δεν είμαι. Ευαίσθητη είμαι. Ίσως υπερβολικά. Έχω κάπου μέσα μου ένα μικρό κοριτσάκι, που φοβάται, και εγώ το προστατεύω με οχυρά, επιθέσεις και άμυνα σε οτιδήποτε πλησιάσει απειλητικά.

Και τι πιο απειλητικό, από ένα μεγαλειώδες ανεξήγητο ερωτικό συναίσθημα.
Τουλάχιστον, σε σχέση με όλους τους φαινομενικά ευτυχισμένους, που με αποκαλούν προβληματική, εγώ τα έχω 400.

Μπορεί να αργήσω λίγο, αλλά αν ευτυχίσω, θα είναι πραγματικό»