Ανδρέας Μικρούτσικος: Δύσκολα αποτοξινώνεσαι από την τηλεόραση
21.11.2014
10:07
«Η έκθεση που μέσα από την μαγική κάμερα συνδεσμολογείται με δεκάδες χιλιάδες κόσμου έχει μία μαγεία, μία τοξίνη -αν την κάνεις με πάθος, ψυχή και φαντασία»
Για τα όσα του λείπουν από την τηλεόραση του... τότε - τότε που μεσουρανούσε στον τηλεοπτικό ουρανό και παρόλο που το χαρακτήρισε τηλεοπτικό overdose αυτό που ζούσε, αλλά και για τις γυναίκες της ζωής του μίλησε σε εβδομαδιαίο περιοδικό ο Ανδρέας Μικρούτσικος.
Η επαφή του με τον κόσμο δεν έχει σταματήσει γιατί παρόλο που απέχει από τα τηλεοπτικά δρώμενα, δεν έχει σταματήσει να μιλάει με το κοινό, μιας και πάντα τον αναγνωρίζουν και τον σταματούν, όμως «η έκθεση που μέσα από την μαγική κάμερα συνδεσμολογείται με δεκάδες χιλιάδες κόσμου έχει μία μαγεία, μία τοξίνη -αν την κάνεις με πάθος, ψυχή και φαντασία. Δύσκολα αποτοξινώνεσαι».
Μιλώντας τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και την ταμπέλα του ''γυναικά'' που του κόλλησαν, είπε στο περιοδικό ΕΓΩ! Weekly: «Όταν άρχιζε ένα παράπονο, όταν ένιωθα ότι εδώ πέταξα την μπάλα έξω με καθυστέρηση, μου δημιουργούσε μια ανησυχία. Χρειαζόμουν ίσως ένα μαγκούρι να πατήσω, να στηριχτώ, λες και έβλεπα τον επερχόμενο χωρισμό και είχα ανάγκη εναλλακτικής λύσης. Οπότε λοιπόν εμφανιζόμουν ως ένα είδος μοιχού που απατάει, ήταν γιατί ήδη είχε μπει ένα ζιζάνιο στο “εμείς” και έβλεπες τον καθένα να κλείνεται στο φρούριο του “εγώ”. Τότε λειτουργούσα έτσι. Ξόρκιζα το κακό. Έλεγα “Εντάξει, ρε παιδί μου, δεν έγινε και τίποτα”. Γινόταν όμως».
Η επαφή του με τον κόσμο δεν έχει σταματήσει γιατί παρόλο που απέχει από τα τηλεοπτικά δρώμενα, δεν έχει σταματήσει να μιλάει με το κοινό, μιας και πάντα τον αναγνωρίζουν και τον σταματούν, όμως «η έκθεση που μέσα από την μαγική κάμερα συνδεσμολογείται με δεκάδες χιλιάδες κόσμου έχει μία μαγεία, μία τοξίνη -αν την κάνεις με πάθος, ψυχή και φαντασία. Δύσκολα αποτοξινώνεσαι».
Μιλώντας τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και την ταμπέλα του ''γυναικά'' που του κόλλησαν, είπε στο περιοδικό ΕΓΩ! Weekly: «Όταν άρχιζε ένα παράπονο, όταν ένιωθα ότι εδώ πέταξα την μπάλα έξω με καθυστέρηση, μου δημιουργούσε μια ανησυχία. Χρειαζόμουν ίσως ένα μαγκούρι να πατήσω, να στηριχτώ, λες και έβλεπα τον επερχόμενο χωρισμό και είχα ανάγκη εναλλακτικής λύσης. Οπότε λοιπόν εμφανιζόμουν ως ένα είδος μοιχού που απατάει, ήταν γιατί ήδη είχε μπει ένα ζιζάνιο στο “εμείς” και έβλεπες τον καθένα να κλείνεται στο φρούριο του “εγώ”. Τότε λειτουργούσα έτσι. Ξόρκιζα το κακό. Έλεγα “Εντάξει, ρε παιδί μου, δεν έγινε και τίποτα”. Γινόταν όμως».
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr