Ποια ηθοποιός δήλωσε: «Η εγκυμοσύνη είναι, δυστυχώς, η χειρότερη φάση της ζωής μου»

Για την εγκυμοσύνη της, το φύλο του μωρού που περιμένει και τη σχέση με τα παιδιά του συζύγου της, Χριστόφορου Χαραγκιώνη από τον πρώτο του γάμο μίλησε η Ευδοκία Ρουμελιώτη το μεσημέρι της Δευτέρας στην εκπομπή «Μία». 



 
«Δεν ήρθε ξαφνικά, ήταν κάτι που το θέλαμε πάρα πολύ. Ήρθε τη στιγμή που, αν δεν ερχόταν, θα άρχιζα να αγχωνόμουν. Θέλαμε πολύ ένα παιδάκι. Ο Νικηφόρος έχει δύο αγοράκια απίστευτα, το ένα είναι 12 και το άλλο 10, δύο φοβεροί τύποι που θέλανε το αδελφάκι τους να είναι αγοράκι. Τώρα είναι τρισευτυχισμένοι» είπε η  ηθοποιός σχετικά με την εγκυμοσύνη της.
 
Όσο για το φύλο του μωρού; «Το φύλο του μωρού το ξέρω και μας ήρθε λίγο ξαφνικό. Περιμέναμε να είναι κορίτσι και όλοι, ακόμα και οι γιατροί, μας έλεγαν ότι είναι κορίτσι. Εγώ ήθελα πολύ να κάνω κορίτσι από τότε που θυμάμαι ότι έλεγα ότι θα έκανα παιδί, έλεγα για κορίτσι, δεν υπήρχε το ενδεχόμενο να κάνω αγόρι. Και πριν από μια εβδομάδα μας είπαν ότι έχουμε αγόρι. Τους είπα ότι έγινε λάθος αλλά μου εξήγησαν ότι όντως είναι αγόρι. Στα αγόρια έχω τη φοβία αν θα ξέρω να το μεγαλώσω».
 
Στη συνέχεια, εξομολογήθηκε ότι η περίοδος της εγκυμοσύνης για εκείνη δεν είναι η καλύτερη φάση στη ζωή της. «Έχω πάρα πολύ άγχος, η περίοδος της εγκυμοσύνης μου -και στενοχωριέμαι που το λέω- είναι η χειρότερη φάση της ζωής μου. Έχω τρομακτικό άγχος. Τους τρεις πρώτους μήνες δούλευα και είχα ενοχές που δούλευα, γιατί σκεφτόμουν ότι αν δεν πήγαινε κάτι καλά, θα έφταιγα εγώ. Πήγαινα να κάνω κάτι παραπάνω και είχα ενοχλήσεις, τρέχαμε στον γυναικολόγο. Δεν ηρέμησα καμία στιγμή. Στους πρώτους τρεις μήνες ιδιαίτερα, ήταν μια εγκυμοσύνη με τα θεματάκια της. Τώρα αρχίζω και ηρεμώ, στον έκτο μήνα, και λέω ότι θα πάνε όλα καλά». Τέλος, αναφέρθηκε και στη σχέση της με τους γιους του συζύγου της από τον πρώτο του γάμο: «Στην αρχή αγχώθηκα πάρα πολύ γιατί βρέθηκα με έναν άνθρωπο και δύο παιδιά. Αν μου έλεγες ότι θα παντρευόμουν έναν άνθρωπο χωρισμένο με δύο παιδιά, θα σου έλεγα ότι δεν θα ήταν ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας για μένα. Δεν μου πέρναγε κάτι τέτοιο από το μυαλό. Στην αρχή ταράχτηκα και ζήτησα τη βοήθεια μιας παιδοψυχολόγου και με βοήθησε πολύ στο πώς πρέπει να προσεγγίσω τα παιδιά γιατί δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω - γιατί δεν είχα παιδιά. Έπρεπε να είμαι καλά με τα παιδιά, πραγματικά καλά και όχι ψεύτικα. Ουσιαστικά να αποδεχτεί ο ένας τον άλλον».