Γιώργος Παρτσαλάκης: Δεν αντέχω να είμαι μόνος μου

Ο Γιώργος Παρτσαλάκης είναι από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς και πολύ αγαπητός στους συναδέλφους του. Μάλιστα οι συνεργάτες του στο «Ζητείται ψεύτης» κάνουν λόγο για έναν πολύ τρυφερό και ευαίσθητο άνθρωπο. Ο ίδιος μιλώντας στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού «Καλύτερα δεν γίνεται» εξομολογήθηκε πως σε όλη του τη ζωή εξαρτιόταν απόλυτα από τις γυναίκες και είναι ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη να νιώσει ότι τον φροντίζουν.

«Έχω να πω ότι σε όλη μου τη ζωή είχα ανάγκη και συνεχίζω να έχω τη φροντίδα. Να με φροντίζουν και να υπερασπίζομαι. Γιατί δεν είναι η φροντίδα που καταθέτω εγώ, είναι η υπεράσπιση. Εγώ δηλαδή σαν άντρας και σαν αρσενικό, νιώθω ότι μπορώ να υπερασπιστώ κάποιους ανθρώπους και τους υπερασπίστηκα νομίζω στη ζωή μου και το μόνο που ζήτησα ήταν αυτό, φροντίδα. Την οποία την είχα σπάνια και που συνεχίζω να την έχω σε αυτή την ηλικία – που δεν είναι λογικό – ανάγκη. Και προσωπικά την είχα σπάνια. Δεν θεωρώ ότι με φρόντισαν άνθρωποι. Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να με φροντίσει ήταν η μάνα μου που έφυγε όταν ήμουν 9 χρονών. Κατά συνέπεια, δεν μπορούσε μετά να με φροντίσει καμία γυναίκα. Αγάπησα με αγάπησαν, ερωτεύτηκα. Δεν μιλάω για υπηρεσία. Αυτό το πράγμα προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου και αυτό με αφορά. Όχι κάτι άλλο. Δεν τα έχω καταφέρει. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη μοναξιά. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος. Εξαρτώμαι απολύτως από τη γυναίκα. Έχω κάνει 3 γάμους ακριβώς για αυτό που λες, ότι προκειμένου να είμαι δυστυχισμένος, φεύγω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μένω μόνος και ότι το μόνος δεν με πονάει. Δεν το αντέχω να είμαι μόνος μου. Δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Δεν τον συμπαθώ καθόλου. Ούτε θέλω να τον βλέπω. Κάνουμε γύρισμα και δεν βλέπω ποτέ πλάνο. Ακούω τη φωνή μου και λέω τι άθλιο είναι αυτό. Δεν με πάω, τι να κάνω; Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη, έχω κάνει λάθος επιλογές. Είμαι ένας άνθρωπος παρορμητικός που μπορεί να οδηγηθεί στο χάος από τη μια στιγμή στην άλλη. Είμαι κάτι ανάμεσα σε θηρίο που μπορεί να πέφτει ένα κτίριο και να το σταματήσω και σε έναν άνθρωπο που μπορεί να βρεθεί ψυχολογικά στο κενό και να του κάνει ο άλλος ένα «ου» και να πέσω κάτω. Είμαι άσπρο – μαύρο, δεν έχω γκρι. Σαν μαύρος πίνακας με δέκα άσπρες τελείες. Κι αυτές οι τελείες είναι δυο γιοι που έχω. Με αγαπάνε νιώθω».