«Θέλω να είμαι γνωστός μόνο μέσα από τη δουλειά μου!»

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μας συστήνεται ως επαγγελματίας ψεύτης μέσα από τη νέα ταινία, βασισμένη στην, κλασική και πάντα επίκαιρη, κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά, “Ζητείται Ψεύτης”, και μας ζητά να τον... πιστέψουμε!
 
Ο ταλαντούχος ηθοποιός, πατέρας ενός 5χρονου αγοριού και παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Κατερίνα Παπαδάκη εδώ και αρκετά χρόνια, δε διστάζει να αποκαλύψει ότι λέει ψέματα, αν και προσπαθεί να τα αποφεύγει, δεν θα ήθελε ποτέ να ασχοληθεί με την πολιτική, τον φοβίζει η σύγκριση με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ενώ αν δεν ήταν ηθοποιός θα ήθελε οπωσδήποτε να είναι μάγειρας!


 

Οδυσσέα, πρωταγωνιστείς στο remake της κλασικής ταινίας του 1961 “Ζητείται Ψεύτης”.

Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, παρόλο που η ταινία θεωρείται remake, δεν είναι ακριβώς έτσι, μιας και είναι ένα σενάριο που φτιάχτηκε ξανά με βάση το θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά. Έχει τον ίδιο πυρήνα, βασίστηκε στο ίδιο έργο, θυμίζει αρκετά το παλιό, αλλά έχει και πολλά διαφορετικά πράγματα.

Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου.
Ο ρόλος μου είναι ο Θεόδωρος Πάρλας. Ένας 30αρης, κοντά στην ηλικία μου, φιλόδοξος, ο οποίος δεν έχει σαφή επαγγελματικό προσανατολισμό, και ένας πολύ ωραίος χώρος για να μπορέσει να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, που είναι ο χαμαιλεοντισμός και το ψέμα, είναι η πολιτική. Έτσι λοιπόν, από σύμπτωση μπλέκεται με τον υπουργό Φερέκη, έναν πολιτικό πολύ έντιμων προθέσεων, εξαίρεση στο χώρο (γέλια), ο οποίος δεν έχει την ικανότητα να τα φέρνει βόλτα και θέλει έναν άνθρωπο με όλα τα ταλέντα που βρίσκει στο πρόσωπο του Θόδωρου.


 
Αρκετά επίκαιρο το θέμα.
Ναι, αν και εγώ θα έλεγα ότι είναι διαχρονικό.
 
Κατά πόσο πιστεύεις ότι το ψέμα επηρεάζει τη ζωή μας;
Την επηρεάζει σε ένα τεράστιο βαθμό. Είτε λέμε εμείς ψέματα, είτε μας λένε ψέματα, είτε παλεύουμε μέσα μας για να μην πούμε. Το ψέμα είναι ένας πειρασμός που πάντα θα υπάρχει και θα περιμένει για να το χρησιμοποιήσουμε όποτε το χρειαστούμε. Ακόμα και όταν δεν λες ψέματα, κάνεις αγώνα για να μην πεις. Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους, πολύ θα το ήθελα, αλλά δε μου συμβαίνει να είναι η αλήθεια χωρίς δεύτερη κουβέντα το πρώτο πράγμα που θα μου έρθει στο μυαλό.


 
Δηλαδή λες ψέματα.
Προσπαθώ να μην λέω. Συχνά όμως μπαίνω στον πειρασμό και άλλες φορές το κάνω, άλλες όχι. Τις περισσότερες φορές πάντως προσπαθώ να μην λέω, ή τουλάχιστον να μην είναι για κάτι σημαντικό, που να αφορά βασικά πράγματα. Εντάξει, δεν είναι και πολύ εύκολο να το αποφύγεις.

Ποιό είναι το πιο αστείο ψέμα που έχεις πει, και μπορείς πλέον να μας αποκαλύψεις;
Το πιο αστείο ψέμα που έχω πει (νομίζω ότι ήταν και λίγο γελοίο γιατί στη συνέχεια με έφερε σε πολύ δύσκολη θέση) ήταν στην A΄ ή Β΄ Λυκείου. Στις εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς, για να μπορέσω να βγω έξω, είπα με μεγάλη πειστικότητα στους γονείς μου ότι την επόμενη μέρα είχαμε γυμναστική, ενώ έγραφα το πιο σημαντικό τεστ των μαθηματικών, στα οποία δεν ήμουν καθόλου καλός, και με πατέρα μαθηματικό (γέλια) Όταν βέβαια συναντήθηκε η μητέρα μου με τους συμμαθητές μου, έμαθε την αλήθεια.



Τελικά πως έγραψες;
Άθλια! (γέλια)

Πέρυσι η “Νήσος”, πριν δυο χρόνια το “Αυστηρώς Κατάλληλο”, και τώρα το “Ζητείται Ψεύτης”. Τρεις ταινίες, και οι τρεις κωμωδίες. Που πιστεύεις ότι οφείλεται το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια γυρίζονται όλο και περισσότερες κωμωδίες;
Αν δεις την ιστορία του ελληνικού σινεμά, αλλά και του γενικότερου σινεμά, υπάρχει πληθώρα κωμωδιών. Η κωμωδία είναι πάντα αναγκαία. Είναι πάντα η πρώτη επιλογή, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί κάποιος, όχι μόνο για να γράψει, αλλά και ένας παραγωγός πιο εύκολα θα διαλέξει μια κωμωδία. Ο κόσμος έχει πάντα ανάγκη να γελάσει και να περάσει καλά, κυρίως στο σινεμά. Από την άλλη μεριά πιστεύω ότι έχουμε και μια ψιλοπαράδοση στο να γράφουμε κωμωδίες. Αν δεις , από όσους επαγγελματίες σεναριογράφους υπάρχουν τώρα, οι 3 στους 4 είναι κωμωδιογράφοι. Έχουμε την τάση σαν λαός να μας τραβάει η κωμωδία.
 
Είναι ίσως λίγο μεγαλύτερη η ανάγκη του κοινού, τώρα, σε τέτοιους καιρούς που διανύουμε, να γελάσει με μια κωμωδία;
Φυσικά και έχει ανάγκη ο κόσμος την κωμωδία. Αν και έχει παρατηρηθεί ότι σε στιγμές που είναι πιο ζορισμένες, ο κόσμος έχει ανάγκη και από πράγματα που θα τον πάνε παρακάτω, πράγματα που θα του δώσουν μια λύση ή που θα τον κάνουν να σκεφτεί, να συγκινηθεί, να προβληματιστεί.



Αυτό που λες, πιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το πρώτο σε τηλεθέαση σήριαλ αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, είναι το “Νησί”.
Ναι φυσικά. Σε μια περίοδο που νομίζω ότι ο κόσμος αποδεικνύει πως έχει ανάγκη γενικώς να δει σήριαλ. Η έλλειψη είναι τεράστια και δεν είναι τυχαίο που όλα τα σήριαλ που παίζονται πάνε πάρα πολύ καλά. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βλέπει ιστορίες. Το να παραμυθιαζόμαστε από παιδιά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανάγκης μας να αντικαταστήσουμε την πραγματικότητα.

Όπως είπαμε τα σήριαλ είναι ελάχιστα στην τηλεόραση και λόγω οικονομικής κρίσης και το δικό σου επάγγελμα περνάει κρίση. Αυτό σε αγχώνει καθόλου;
Ε τώρα ναι, μη σου πω ψέματα, φυσικά με αγχώνει. Αλλά κάποιες στιγμές λέω, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Με αγχώνει όμως και το τι θα σημάνει αυτό. Με αγχώνει η ιδέα του να σκέφτομαι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζορίζονται πραγματικά, και ακόμα είμαστε στην αρχή.



Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι άλλο θα ήθελες να γίνεις;
Αυτό που θα έκανα αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήταν να είμαι μάγειρας. Και είμαι σίγουρος γι' αυτό. Δεν ξέρω αν θα έκανα καλά ή κακά, αλλά αυτό θα ήθελα να κάνω. Από 12-13 χρονών αυτό ήθελα, στην πορεία προέκυψε το άλλο.
 
Το καλό είναι ότι δεν θα είχες φόβο μη μείνεις άνεργος, μιας και όλες οι εκπομπές στην τηλεόραση μαγειρεύουνε. Θα σκεφτόσουν ποτέ να πάρεις μέρος σε μια τέτοια εκπομπή;
Να συμμετέχω όχι, γιατί ούτως ή άλλως ούτε τη γνώση έχω, ούτε τη φιλοδοξία τώρα πια.

Μαγειρεύεις;
Μαγειρεύω, αλλά δεν είναι κάτι που θα διαγωνιζόμουν γι' αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο θα το άντεχε και το νευρικό μου σύστημα αυτό. Ούτε την οντισιόν δεν αντέχω καλά καλά στη δουλειά μου.

Να την παρουσίαζες;
Το να το παρουσίαζα είναι κάτι πολύ μακρινό, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ.



Πολλοί είναι πλέον οι συνάδερφοί σου που παρουσιάζουν εκπομπές, όπως η Ζέτα (Μακρυπούλια) στο Dancing with the Stars.
Καλά κάνουν. Εγώ κάνω πράγματα που μου κάνουν κέφι, όσο μπορώ να επιλέξω, και όταν μου κάνουν κέφι. Υπάρχουν δουλειές που πριν 2 χρόνια δεν θα τις έκανα, ενώ τώρα θα τις έκανα.

Άρα δεν είσαι αρνητικός στο ενδεχόμενο κάποια στιγμή στο μέλλον...
Δεν μπορώ να ξέρω από τώρα. Αρνητικός δεν είμαι, αλλά... Ανάλογα με τη διάθεση.
 
Στη ταινία σε βλέπουμε ως το δεξί χέρι υπουργού. Με την πολιτική θα ήθελες να ασχοληθείς;
Όχι!

Πολύ κάθετο σε βρίσκω.
Ναι, γιατί δε με ενδιαφέρει. Ούτε έχω τη γνώση, ούτε το όραμα, ούτε έχω να προτείνω κάτι συγκεκριμένο, ούτε ο κόσμος της με έλκει, ούτε με γοητεύει, ούτε τίποτα!
 
Ποια είναι η γνώμη σου για τους έλληνες πολιτικούς;
Χαμένοι είναι. Δεν ακούω τίποτα ξεκάθαρο, τίποτα συγκεκριμένο και δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Γενικώς όμως η πολιτική είναι πολύ δύσκολο πράγμα.


 
Ψήφισες στις τελευταίες εκλογές;
Ψήφισα στον πρώτο γύρο. Στον δεύτερο γύρο που πια το δίλλημα ήταν ξεκάθαρο, ή αυτός ή ο άλλος, δεν υπήρχε πια νόημα.
 
Όταν σου πρότειναν να παίξεις τον συγκεκριμένο ρόλο σε αυτή τη ταινία, σε φόβισε ότι μπορεί να σε συγκρίνουν με τον αείμνηστο Ντίνο Ηλιόπουλο;
Ναι, αλλά η δουλειά μας είναι για να την πιάνουμε και να την κάνουμε. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τους ρόλους ως αυτό που τους συνοδεύει ή το μύθο τους. Εγώ σκέφτομαι τους ρόλους σαν ρόλους. Αλλιώς πλησιάζει τον ρόλο εξαιρετικά ο Ντίνος Ηλιόπουλος, και αλλιώς εγώ... χωρίς το “εξαιρετικά” (γέλια). Άρα, μοιραία, το σκέφτηκα και μετά το ξέχασα.

Εκτός από την ταινία είσαι και στο θέατρο, στο έργο “Κόκκινο” με τον Σταμάτη Φασουλή. Μίλησέ μας για αυτή τη συνεργασία.
Είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία, γιατί όπως και στην ταινία, που είχαμε μια πάρα πολύ ωραία συνεργασία και με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και με όλους τους συντελεστές, το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Είναι πολύ μεγάλη τύχη να δουλεύω με τον Σταμάτη Φασουλή, και μάλιστα με διπλό ρόλο εκείνος, και αυτό του σκηνοθέτη, και αυτό του ηθοποιού. Είναι τεράστια εμπειρία να μοιραζόμαστε τη σκηνή οι δυο μας μόνο.

 
 
Τι πραγματεύεται το έργο;
Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και πολύ ενδιαφέρον. Παίρνει ως αφορμή δυο χρόνια από τη ζωή ενός ζωγράφου, του Ρόθκο, όχι τόσο γνωστού σε εμάς στην Ελλάδα. Δε θα κρύψω πως ούτε εγώ τον γνώριζα, παρόλο που αυτή τη στιγμή είναι ο πιο ακριβός ζωγράφος που πουλιέται παγκοσμίως. Με αφορμή λοιπόν αυτά τα δυο χρόνια, φτιάχνει ένα έργο που αφορά τον Ρόθκο κατ' αρχήν, τον βοηθό του δευτερευόντως, τη σχέση τους και με αφορμή την τέχνη και τη ζωγραφική μιλάει για όλη τη ζωή, κάποιες στιγμές με πολύ χιούμορ, και άλλες στιγμές με σκληρότητα, ουσία και ανθρωπιά. Ένα πολύ ουσιαστικό κείμενο, πολύ πυκνό, το οποίο νομίζω ότι αφορά όλο τον κόσμο. Είμαι πολύ χαρούμενος που κάνω αυτό φέτος.
 
Ετοιμάζεις κάτι άλλο από τη νέα χρονιά;
Συζητάω κάτι τηλεοπτικό, συζητάω και για μια ταινία, αλλά τίποτα που να μπορώ ακόμα να πω.
 
Κάτι που ίσως να μην ξέρουν πολλοί είναι ότι είσαι παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Κατερίνα Παπαδάκη και έχετε έναν γιο. Πως καταφέρνεις και κρατάς την προσωπική σου ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;
Δεν με έλκει. Η δημοσιότητα με έλκει στο βαθμό που αφορά τη δουλειά μου και μόνο. Δεν είμαι εξωστρεφής τύπος, δε θα με δεις ποτέ σε πάρτι και μπαρ, ενώπιον άλλων γνωστών και φωτογράφων. Όχι ότι είναι μια θέση ή μια άποψη, καθόλου, απλώς έτσι είμαι. Θέλω να είμαι γνωστός μόνο μέσα από τη δουλειά μου.



Η πατρότητα πόσο σε έχει αλλάξει;
Πολύ! Δε γίνεται να μη σε αλλάξει, θες δε θες. Δεν είναι προσόν δικό μου ότι με άλλαξε, είναι νομίζω φυσικό επόμενο όλων των ανθρώπων που γίνονται γονείς. Το να έχεις ένα παιδί σε μετακινεί. Παύεις να είσαι το κέντρο του κόσμου, και όταν μάλιστα το να είσαι το κέντρο του κόσμου είναι σχεδόν ζήτημα ζωής και θανάτου. Δηλαδή είναι ο πρώτος λόγος που γίνεσαι ηθοποιός, για μένα τουλάχιστον. Είναι η ανάγκη σου να υπάρξεις μέσα από τα μάτια των άλλων , να ασχοληθούν οι άλλοι μαζί σου, να συγκινηθούν, να γελάσουν. Είναι φοβερά ματαιόδοξο και αυτό ισορροπεί σε πολύ μεγάλο βαθμό όταν ξαφνικά γεννιέται ένα παιδί. Τουλάχιστον του δικού σου κόσμου, αυτό είναι το κέντρο του.
 
Δεύτερο παιδάκι σκέφτεστε να κάνετε;
Ναι βέβαια.

Τελευταία και πιο επίκαιρη ερώτηση. Τι εύχεσαι για το 2011 που έρχεται;
Καλώς να 'ρθει! (γέλια) Το πρώτο πράγμα που εύχομαι και το πιο σημαντικό είναι υγεία. Από 'κει και πέρα, εύχομαι ουτοπικό μεν, αλλά εύχομαι να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς γιατί αυτό έχει αρχίσει λίγο ως πολύ και προσβάλλεται πια. Ας ελπίσουμε να μην συμβεί, ή αν έχει ήδη συμβεί να αναστραφεί.

Η ταινία “Ζητείται Ψεύτης” σε σκηνοθεσία Ιεροκλή Μιχαηλίδη προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Odeon και τη Village, ενώ η παράσταση “Κόκκινο” ανεβαίνει στο θέατρο “Δημήτρης Χορν” (210 3612500).