Οι προβολές τελείωσαν, ο Χρυσός Φοίνικας έρχεται!

Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν και στις τελευταίες δυο μέρες του 64ου κινηματογραφικού φεστιβάλ των Κανών, με την προβολή τριών ταινιών που προστίθενται στα φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα και τα άλλα βραβεία του φεστιβάλ. Πρώτη απ’ όλες η τουρκική ταινία, «Κάποτε στην Ανατολία» του Νούρι Μπίργκε Τσεϊλάν. Με αφορμή το ψάξιμο για ένα θαμμένο πτώμα, στα χωράφια έξω από ένα χωριό της Ανατολίας - ιστορία βασισμένη σε αληθινό γεγονός - ο Τσεϊλάν βρίσκει την ευκαιρία να μας μιλήσει για μια συγκεκριμένη τουρκική κοινωνία και τους ανθρώπους της. Μια κοινωνία, όπως και πολλές άλλες, που έχει χάσει το στόχο της και όπου οι ιθύνοντες καθορίζουν τη μοίρα των υπόλοιπων: εδώ ένας Εισαγγελέας, ένας αστυνομικόςκαι ένας γιατρός. Με ένα ηθελημένα αργό ρυθμό (η ταινία κρατάει δυόμιση περίπου ώρες), που θυμίζει τις ταινίες του δικού μας Θ. Αγγελόπουλου, ο Τσεϊλάν καταγράφει με λεπτομέρεια τη νυχτερινή, ατέλειωτη αναζήτηση του πτώματος, σε μια, από σκηνοθετικής πλευράς πολύ έξυπνη, στάση στο σπίτι του δημάρχου μιας κοντινής πόλης, σκιτσάροντας σωστά και πειστικά τους διάφορους χαρακτήρες, για να μας προσφέρει μιαν από τις καλύτερες ταινίες του, αντάξια των «Τριών πιθήκων» του.

Στη δική του ταινία, «This Must Be the Place», που γύρισε στην Αμερική, ο Ιταλός σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο («Ildivo») αφηγείται, την αναζήτηση, από ένα πλούσιο ροκ σταρ, του πρώην ναζί, υπεύθυνου για τον εξευτελισμό του πατέρα του, ο οποίος είχε κατορθώσει να δραπετεύσει από τα χιτλερικά στρατόπεδα εξόντωσης. Υστερα από μια ημίωρη εισαγωγή, όπου γνωρίζουμε τον ροκ σταρ στην καθημερινή ζωή του στο αρχοντικό του κάπου στην Αγγλία, ο Σαϊέν ξεκινά, σ’ ένα είδος ρόουντ-μούβι, για να βρει τον ναζί. Αν και κάπως άνιση, η ταινία έχει ωραίες σκηνές και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Σον Πεν, στο ρόλο του εκκεντρικού (με μακριά μαύρα μαλλιά, βαμμένα κόκκινα χείλη και ένα πολύ αργό τρόπο στην ομιλία του) ροκ σταρ, ρόλος που μπορεί να κερδίσει το βραβείο ερμηνείας του φεστιβάλ.

Σφιχτοδεμένο και χωρίς περιττές σκηνές ή στολίδια (κρατάει μόνο 95 λεπτά) είναι το «Drive», που ο Δανός Νίκολας Γουάιντινγκ Ρεφν (γνωστός από την «τριλογία Pusher») γύρισε στην Αμερική. Πρόκειται για ένα θρίλερ, στο στιλ των κλασικών φιλμ νουάρ, με τον Ράιαν Γκόσλινγκ εξαιρετικό (άλλη υποψήφια για βραβείο ερμηνεία) στο ρόλο του οδηγού αυτοκινήτων κούρσας στη διάρκεια της ημέρας και ανακατεμένο σε βρόμικες υποθέσεις τη νύχτα. Η γνωριμία του με μια μοναχική γειτόνισσα και το μικρό γιο της θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία του και θα τον μπλέξουν σε μια βίαιη περιπέτεια, που ο Ρεφν καταγράφει με σωστό ρυθμό, ρεαλισμό, όπου ξεχωρίζουν μερικές ιδιαίτερα βίαιες σκηνές.

Σήμερα τέλειωσαν και οι προβολές του διαγωνιστικού τμήματος ενώ αύριο βράδυ ακολουθεί η τελετή λήξης με την απονομή των Χρυσού Φοίνικα και των άλλων βραβείων του φεστιβάλ. Στα φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα ξεχωρίζουν η «Χάβρη» του Φιλανδού Άκι Καουρισμάκι, η αμερικανική «Το δέντρο της ζωής» του Τέρενς Μάλικ και η βέλγο-γαλλική παραγωγή «Το αγόρι με το ποδήλατο» των αδερφών Νταρντέν. Λιγοστές είναι οι πιθανότητες να δοθεί κάποιο βραβείο στον Λαρς φον Τρίερ ή στην ταινία του «Μελαγχολία», αν και είναι μια από τις καυτές ταινίες του φετινού φεστιβάλ, εξαιτίας των πρόσφατων δηλώσεων του Δανού σκηνοθέτη και τον χαρακτηρισμό του «persona non grata». Σ’ αυτές πάντως πρέπει να προσθέσουμε και την ταινία του Τσεϊλάν.

Οσο για τις ερμηνείες, από γυναικείας πλευράς ξεχωρίζουν η Τίλντα Σουίντον («Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν»), η Σεσίλ Ντε Φρανς («Το παιδί με το ποδήλατο») και η Εμιλι Μπράουνινγκ («Κοιμωμένη καλλονή»), ενώ από τις ανδρικές, ξεχωρίζουν οι: Σον Πεν (This Must Be the Place), «Αντρέ Βιλμ («Χάβρη»), Μισέλ Πικολί («Habemus Papam»), Μπραντ Πιτ («Το δέντρο της ζωής»), Αντόνιο Μπαντέρας («Το δέρμα στο οποίο ζω») και Εμπίζο Ιτσικάβα («Χαρακίρι»).