Ο ταλαντούχος κύριος Ουγγαρέζος

Φεβρουάριος 1980, μαιευτήριο «Λητώ». Ενα στρουμπουλό αγοράκι, ξημερώματα Σαββάτου, έρχεται στον κόσμο. «Με έναν πόνο», συμπληρώνει συχνά. Μοναχογιός και μοναχοπαίδι, ιδιότητα που τον ταλαιπώρησε μέχρι τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου, ο Δημήτρης Ουγγαρέζος, ο νεαρός της πεντάδας του «Ομορφου κόσμου» του MEGA, δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Πίσω από το αεικίνητο αυτό πλάσμα κρύβεται ένας ταλαντούχος νέος με πλούσιο βιογραφικό και ακόμα πιο πλούσιο εσωτερικό κόσμο!

Ο ταλαντούχος κ. Ουγγαρέζος που έλκει την καταγωγή του από το Καστελόριζο και την Κάλυμνο (καταγωγή παππούδων), με έντονο άρωμα από την αφρικανική ήπειρο (γενέθλιο τόπο των γονιών του), έχει καταφέρει στη διάρκεια μόλις δυόμισι δεκαετιών να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Tμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών, να πάρει μεταπτυχιακό τίτλο στην Πολιτική Επικοινωνία στο LSE του Λονδίνου, να εργαστεί στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της «Αθήνα 2004» και να εργαστεί ως μέλος του επικοινωνιακού τιμ του Σάκη Ρουβά!

Πώς ξεκίνησαν όμως όλα; Σε μια γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου ο Δημήτρης Ουγγαρέζος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Στο 4ο Γυμνάσιο της περιοχής γνωρίζει τους συμμαθητές και τους φίλους με τους οποίους κάνει παρέα μέχρι σήμερα.

Στην αρχή όμως όλα ήταν δύσκολα, δεν είχε την αποδοχή τους και ο Φλοίσβος έγινε το καταφύγιό του. Εκεί πάει ακόμη και σήμερα όταν τα πράγματα ζορίζουν. Ετσι έκανε και τότε, την ημέρα που θα ψήφιζαν για να εκλέξουν πενταμελή συμβούλια στο σχολείο. «Δεν είχα πολλές συμπάθειες, αλλά δεν με ένοιαζε. Ημουν καλός μαθητής, με την έννοια του φυτού όμως, δεν έβγαινα και τα σχετικά... Αποφασίζω να θέσω υποψηφιότητα για το πενταμελές της τάξης μου και ισοψήφησα. Γίνεται ξανά ψηφοφορία και από τα 35
άτομα στην αίθουσα, δεν πήρα ούτε μία ψήφο. Ολοι ψήφισαν τον άλλον!» θυμάται σήμερα. Στενοχωριέται και αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά.

Αν και μοναχοπαίδι, έγκαιρα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι το επίκεντρο του κόσμου και δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τον ίδιο. Με τη βοήθεια του Κατηχητικού και κάποιων καθηγητών του, αρχίζει να βλέπει τα πράγματα με άλλα μάτια. Δεν συνέβη το ίδιο όμως και με τις κοπέλες, τις οποίες προσέγγιζε με ποιήματα και χαρίζοντάς τους λουλούδια! «Κάποια παραπανίσια κιλά, τα μαλλιά αφάνα, η αδυναμία στα αθλήματα, σε
συνδυασμό με την επιτυχία στα μαθήματα αποτελούσαν τον γκομενοδιώχτη», λέει χαρακτηριστικά!

Αλλωστε ως πιτσιρικάς είχε πιο σημαντικά θέματα να αντιμετωπίσει. Κυρίως την απουσία του πατέρα από το σπίτι περίπου για επτά μήνες τον χρόνο, αφού ήταν πρώτος μηχανικός στα καράβια. Ο Δημήτρης ζούσε τον περισσότερο καιρό μόνο με τη μητέρα του, η οποία όμως δεν άφηνε περιθώρια να δημιουργηθούν κενά. Οι γονείς του Δημήτρη, δεύτερης γενιάς μετανάστες, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αίγυπτο. Ο πατέρας του στο Κάιρο και η μητέρα του στην Αλεξάνδρεια. Κάποια στιγμή παντρεύτηκαν και μετακόμισαν στη Νότια Αφρική, για να επιστρέψουν στην Ελλάδα με τον ερχομό του γιου. Από τα χρόνια που ο πατέρας του ήταν ακόμη στα καράβια, θυμάται το πρώτο τους ταξίδι ως οικογένεια. «Περάσαμε έναν ολόκληρο μήνα στο καράβι. Θυμάμαι όταν φτάσαμε στο λιμάνι του Ρότερνταμ».

Με την ίδια νοσταλγία όμως θυμάται και το πρώτο του ποδήλατο, τύπου BMX, που ο πατέρας τού είχε φέρει δώρο από την Ινδονησία. Η αγάπη για τους γονείς του είναι κάτι περισσότερο από αυτονόητη. Συχνά όταν μιλάει για εκείνους επισημαίνει τους κόπους και τις θυσίες που έχουν κάνει, ενώ σχεδόν μονότονα επαναλαμβάνει την ανάγκη του να
τους ξεπληρώσει όλα όσα έχουν κάνει για τον ίδιο. Δεν ενοχλήθηκε ούτε όταν έμαθε πριν από λίγες εβδομάδες ότι η μητέρα του τον παρακολουθούσε μικρό! Αντίθετα την αποκάλεσε «φύλακα-άγγελό» του και συνειδητοποίησε πλέον πώς κατάφερνε την τελευταία στιγμή να τον γλιτώνει από τις κακοτοπιές. Οπως εκείνο το απόγευμα που έπαιζε μπάσκετ και τσακώθηκε με έναν συμμαθητή του, ο οποίος ήταν έτοιμος να του τραβήξει γροθιά στη μύτη. «Εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός και γλίτωσα τη μύτη μου», θα πει σήμερα για τη μητέρα του!

Οπως οι περισσότεροι μαθητές έτσι και ο Δημήτρης δεν ξεχνά το θέμα της έκθεσης στις Πανελλήνιες! Η δική του σειρά ήταν το 1997, τότε που το θέμα ήταν η Βουλή των Εφήβων και τα όνειρα. Αν και τριτοδεσμίτης, αγαπούσε τα Μαθηματικά και τη Φυσική. «Ενιωθα ηδονή όταν έλυνα μια άσκηση»! Οπως σήμερα με το ίδιο πάθος αγαπά την Ιστορία. Διαβάζει όποιο ιστορικό βιβλίο πέσει στα χέρια του. Αυτό το διάστημα εξομολογείται ότι τον έχει απορροφήσει η Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και συγκεκριμένα η περίοδος του εμφυλίου πολέμου. Παράλληλα όμως οι σκέψεις του φλερτάρουν και με την «προπαγάνδα», μια παρεξηγημένη έννοια, η οποία θα είναι το θέμα του στο διδακτορικό που ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Ενα θέμα που δεν απέχει πολύ ούτε από το μεταπτυχιακό του στο LSE: «Η όλη ιδέα ήταν να αποδείξω πως το πολιτικό επιχείρημα δεν έχει τόσο σημασία όσο το πώς το περνάς στην κοινή γνώμη».

Η επιστροφή του στην Ελλάδα από το Λονδίνο και ειδικά μετά τις σπουδές στο LSE, «όπου μπαίνεις στο τριπάκι ότι θα πάρεις εφόδια τα οποία θα σε οδηγήσουν στο να ηγηθείς», τον προσγείωσε απότομα. Δυσκολεύτηκε μέχρι να βρει μια εργασία κοντινή στο αντικείμενο των σπουδών του. Στάθηκε τυχερός όμως όταν βρέθηκε στις δημόσιες σχέσεις του MAD, διότι εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψει τη σχέση του με την
τηλεόραση. Ηταν πριν από λίγα χρόνια όταν χρειάστηκε να αντικαταστήσει τη Λυδία Παπαϊωάννου και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά από τις κάμερες. «Δεν μπορώ να προσδιορίσω αυτό που νιώθω. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μια άλλη διάσταση», θα πει.

Το ίδιο νιώθει και τώρα με την υπόλοιπη παρέα του «Ομορφου κόσμου» στο MEGA. «Λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Με ξεκουράζει... Βγάζω όλη μου την ενέργεια, ηρεμώ και μετά περνάω καλά νιώθοντας ότι μπορεί να κάνω κάποιον να γελάσει». Ο Δημήτρης είναι large με τα συναισθήματα, δεν ντρέπεται να τα εκδηλώσει, ούτε στους φίλους του ούτε στο κορίτσι του. Αλλωστε ένα από τα πράγματα που του δίνει χαρά είναι όταν τους κάνει δώρα και εκπλήξεις. Και δεν είναι καθόλου φειδωλός. Μόνο που αυτή τη φορά θα πρέπει να κάνει ένα δώρο στον εαυτόν του και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη.