Δάφνη Πατακιά: Η Ελληνίδα λολίτα της Μπερλινάλε

Στη νέα ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη με τίτλο «Το ξύπνημα της άνοιξης», η Δάφνη Πατακιά υποδύεται την Ιωάννα, ένα κορίτσι στην εφηβεία του που ανακαλύπτει τη γλώσσα της βίας και της οργής όταν ερωτεύεται τον αρχηγό μιας συμμορίας αγοριών και εισχωρεί σ’ αυτήν. 
Στο τρέιλερ της ταινίας που τιμήθηκε με το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον προηγούμενο Νοέμβριο ακούγεται από έναν από τους πέντε πρωταγωνιστές η φράση «Είναι ωραία η βία». Μπορεί η 23χρονη ηθοποιός να μην αναγνωρίζει άμεσες τουλάχιστον συνάψεις της ζωής της με εκείνη της ηρωίδας της, ωστόσο δεν μοιάζει ούτε αφοριστική ούτε απόλυτη. «Στην ηλικία της κι εγώ θα μπορούσα να έχω στραφεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση, στη βία. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή για να ξεπεράσεις τα όρια, να ξεφύγεις. Ειδικά σε μια ηλικία που τα ένστικτα βράζουν», λέει. 

Η εύθραυστη και αθώα όψη της Πατακιά δεν την εμπόδισε να αποδώσει τον ρόλο της επαναστατημένης, αντισυμβατικής, θυμωμένης έφηβης παραπάνω από απλώς καλά.  Στου λόγου το αληθές συνηγορεί η επιλογή της από τον θεσμό «Shooting Stars» της Μπερλινάλε. Η Πατακιά και εννιά ακόμη Ευρωπαίοι συνάδελφοί της επιλέχθηκαν από την πλατφόρμα που προωθεί νέους, ανερχόμενους ηθοποιούς, τους συστήνει στο κοινό και τους βοηθά να δικτυωθούν με παραγωγούς, σκηνοθέτες και casting directors και τιμήθηκαν σε μια ειδική εκδήλωση στο Berlinale Palast την εβδομάδα που μας πέρασε. Η Πατακιά έλαμπε μέσα στο λευκό στράπλες φόρεμά της. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που έχουν βραβευτεί παλιότερα από τον θεσμό που ξεκίνησε από το 1998 είναι ο Ντάνιελ Κρεγκ και η Ρέιτσελ Βάις, ενώ την Ελλάδα τελευταία φορά είχε εκπροσωπήσει η Παναγιώτα Βλαντή το 2008. 

Τρία φεστιβάλ σε έναν χρόνο

Μπορεί να τελείωσε τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου μόλις το 2013, όμως τα γεγονότα στην υποκριτική ζωή της μοιάζουν πυκνά. Η Πατακιά πρόσφατα ενσάρκωσε τον ρόλο μιας πόρνης στην επερχόμενη ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη και υποδύθηκε τον κεντρικό χαρακτήρα στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του κινηματογραφιστή Γιώργου Ζώη με τίτλο «Interruption», η οποία μάλιστα συμμετείχε στο τμήμα Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας το 2015. «Με τον Γιώργο πρώτα γνωριστήκαμε φιλικά και κατόπιν επαγγελματικά. Μη φανταστείς ότι δεν πέρασα βέβαια από ακρόαση για το “Interruption”. Νομίζω κάναμε εφτά κάστινγκ μέχρι να πάρω τον ρόλο», αφηγείται γελώντας. Οσο για το πώς κατάφερε να γίνει η μούσα του Κωνσταντίνου Γιάνναρη στην πολυαναμενόμενη νέα ταινία του; «Είναι μια κάπως αστεία και περίεργη ιστορία αυτή. Η μητέρα μου γνώρισε τον Γιάνναρη σε ένα φεστιβάλ θεάτρου στις Βρυξέλλες. Πήγαν κατόπιν για καφέ, άρχισε να του λέει πως έχει μια κόρη που είναι ηθοποιός, του έδειξε και μια φωτογραφία μου. Ξέρεις πώς παινεύουν οι μαμάδες τα παιδιά τους. Αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή», λέει με παιδιάστικη σχεδόν συστολή. 

Πρόσφατα ενσάρκωσε τον ρόλο μιας πόρνης στη νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη και υποδύθηκε τον κεντρικό χαρακτήρα στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη με τίτλο «Interruption», η οποία συμμετείχε στο τμήμα Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας το 2015

Info: Η ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη «Το ξύπνημα της άνοιξης» θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 25/2 από την Odeon



Αν και αγχωμένη, γοήτευσε στη φετινή Μπερλινάλε, για την οποία νιώθει ενθουσιασμένη. Τα επόμενα βήματά της πάντως θα είναι εκτός από το σινεμά και στο θέατρο

Από τις Βρυξέλλες στο Εθνικό 

Η Δάφνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Βρυξέλλες από Ελληνες γονείς που εργάζονταν στο γραφειοκρατικό κέντρο της Ευρώπης. Φοίτησε σε ευρωπαϊκό σχολείο και, όπως θυμάται, πήρε την πρώτη γεύση αληθινής ζωής όταν στα 15 της χρόνια ήρθαν με την οικογένειά της στην Ελλάδα. «Το να ζήσω στην Ελλάδα ήταν μάλλον ένα απωθημένο των παιδικών μου χρόνων. Ερχόμασταν τα καλοκαίρια για οικογενειακές διακοπές, όμως εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα είναι μια σκηνή στην πλατεία Ομονοίας όταν ήμουν 15 ετών. Γινόταν πανικός. Είχε τόση φασαρία και “ακαταστασία” που γοητεύτηκα. Μου άρεσε το χάος, προφανώς γιατί μέχρι τότε είχα μεγαλώσει στο απολύτως οργανωμένο περιβάλλον του σχολείου», λέει.


Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης


Ετσι, στα 18 της αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στην Ελλάδα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας την Πενθεσίλεια, και πέτυχε. «Νομίζω ότι στην Ελλάδα έζησα για πρώτη φορά. Αρχικά ήταν κάπως δύσκολα, ήμουν μόνη, χωρίς την οικογένειά μου, από την άλλη όμως ήταν η ευκαιρία μου να ανακαλύψω τη ζωή», θυμάται. Το θέατρο δεν ήταν terra incognita για εκείνη. «Οι γονείς μου, ειδικά η μητέρα μου, είναι φανατική θεατρόφιλη. Πωρωμένη. Από τότε που ήμουν μικρή, παίζαμε όλοι μαζί θέατρο με την οικογένειά μου τις Κυριακές. Θυμάμαι όταν είχε έρθει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με την παράσταση “Εθνικός Υμνος” στις Βρυξέλλες είχαμε παίξει ως εθελόντριες ηθοποιοί με τη μητέρα μου», αφηγείται.  

Μετά τις Βρυξέλλες και την Αθήνα η Δάφνη Πατακιά πλέον ζει μόνιμα στο Παρίσι. Θέλει, λέει, να δοκιμάσει την υποκριτική και στη δεύτερη μητρική γλώσσα της, τα γαλλικά. Πριν από περίπου έναν μήνα ολοκλήρωσε μια ανάγνωση της «Ορέστειας» στη γαλλική πρωτεύουσα και μετά την Μπερλινάλε, για την οποία νιώθει ενθουσιασμένη, θέλει να αναζητήσει την τύχη της εκτός από το σινεμά και στο θέατρο. Συγκεκριμένα τονίζει: «Αγχώθηκα κάπως με την Μπερλινάλε. Γενικώς είμαι αγχώδης τύπος. Από την άλλη όμως ένιωσα και μεγάλη χαρά. Αφενός γιατί είναι ένας θεσμός που παρακολουθούσα τα τελευταία χρόνια, από τον οποίο έχουν βγει ηθοποιοί που θαυμάζω, από την άλλη επειδή νομίζω πως κάνει πιο σταθερή τη βάση μου, σχηματοποιεί με κάποιον τρόπο εκείνο που θα μου άρεσε να κάνω στη ζωή μου». Δηλαδή να παίζει. 

Αλήθεια, όμως, τι είναι εκείνο που την οδήγησε στην υποκριτική, πέρα φυσικά από την οικογενειακή επιρροή; «Γιατί έγινα ηθοποιός; Γιατί μου αρέσει η αίσθηση ότι στο θέατρο μπορείς να φτιάχνεις καινούριους κόσμους. Πάντα περνούσα ωραία στο θέατρο. Από μικρή. Με εξίταρε», απαντά. Και μπορεί, όπως λέει, να της λείπουν αφόρητα οι δύο επιστήθιες φίλες της -η μία ζει στην Αμβέρσα, η άλλη στο Παρίσι-, όμως η Πατακιά μοιάζει αποφασισμένη να πληρώσει το όποιο τίμημα προκειμένου να πορευτεί στον δρόμο που από παιδί μεθοδικά χαράζει. Αλλωστε για συντροφιά της μπορεί να έχει πάντα το αγόρι που δεν μεγαλώνει ποτέ, τον Πίτερ Παν. Οχι, όχι, δεν θα έλεγε ότι είναι ο παιδικός της ήρωας, απλώς μικρή είχε ένα κόλλημα μαζί του.

«Νομίζω ότι στην Ελλάδα έζησα για πρώτη φορά. Ημουν μόνη, χωρίς την οικογένειά μου, ήταν η ευκαιρία μου να ανακαλύψω τη ζωή. Θυμάμαι έντονα την πλατεία Ομονοίας όταν ήμουν 15 ετών. Γινόταν πανικός. Είχε τόση φασαρία και τόση “ακαταστασία” που γοητεύτηκα. Μου άρεσε το χάος, προφανώς γιατί μέχρι τότε είχα μεγαλώσει στο απολύτως οργανωμένο περιβάλλον του σχολείου»








Θηλυκή αρχηγός συμμορίας στη νέα ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη «Το ξύπνημα της άνοιξης»