Eίναι το οικονομικό δίχτυ που μας προστατεύει από τις πλημμύρες και τις φωτιές αλλά και ένας σημαντικός σύμμαχος για την προσαρμογή μας στις νέες κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες.
Η εξομολόγηση του Αύγουστου Κορτώ για την κατάθλιψη: «Η αρρώστια μας δεν είναι ντροπή»
Η εξομολόγηση του Αύγουστου Κορτώ για την κατάθλιψη: «Η αρρώστια μας δεν είναι ντροπή»
Ο συγγραφέας μιλά για όλα όσα βιώνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εκείνον
Με ένα κείμενό του στο facebook, ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ μιλά για το νέο βιβλίο που ετοιμάζει και την προσπάθειά του να προσεγγίσει το ευαίσθητο θέμα της κατάθλιψης. Ο ίδιος έχοντας μιλήσει και στο παρελθόν για τη μάχη που δίνει με την κατάθλιψη μιλά για όλα όσα βιώνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εκείνον.
Διάβασε την εξομολόγησή του:
«Το τελευταίο διάστημα δουλεύω ένα βιβλίο για την κατάθλιψη – σκέψεις που κουβαλάω χρόνια, και προσπαθώ να ξεκαθαρίσω πρωτίστως για μένα τον ίδιο: τι σημαίνει να ζεις με την κατάθλιψη ραμμένη στο υφάδι του γενετικού σου υλικού, με το παράλληλο σύμπαν της να παραμονεύει, και κάθε τόσο να καταπίνει όλο σου τον κόσμο;
Γράφοντας, συλλογίζομαι πως, είκοσι χρόνια πριν, θα ήταν αδύνατον να αποτολμήσω ένα τέτοιο εγχείρημα. Κι όχι μόνο επειδή ήμουν πιτσιρικάς, και πρωτάρης στην αρρώστια, αλλά γιατί τότε ακόμα μιλούσαμε για την κατάθλιψη ελάχιστα, και πάντα περιφραστικά, φοβισμένα. Το στίγμα της τρέλας – τι ωραία και μπελαλίδικη λέξη! – ήταν ακόμα ανυπέρβλητο, το ποσοστό των ασθενών που λάβαιναν βοήθεια μικρό, και τα φάρμακα, σε μεγάλο βαθμό, ήταν ακόμα πρωτόγονα. Αν δεν είχες καταθλιπτικό στο περιβάλλον σου – όπως εγώ είχα τη μάνα μου – και σε έβρισκε άξαφνα η αρρώστια, δεν ήξερες πώς και σε ποιον να μιλήσεις, τι να κάνεις.
Αυτό που μου ‘δωσε πρώτη φορά τη δύναμη να ανοίξω την καρδιά μου, εκτός απ’ την ανάλυση, ήταν οι φωνές των άλλων, όταν αρχίσαμε να συνομιλούμε με αγνώστους, και να διαπιστώνουμε – τι θαύμα! Πόσο μόνοι νιώθαμε πριν, πόσο έρημη πρέπει να ‘νιωθε η δόλια η Κατερίνα, όταν την πρωτοβρήκε το κακό στα τέλη της δεκαετίας του ’60 – ότι είμαστε πολλοί, ότι η αρρώστια μας δεν είναι ντροπή, ούτε καταδίκη. Την ώρα που δεν μπορείς να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν καθηλωμένοι κατά τρόπο παρόμοιο. Κι η φαρμακευτική αγωγή, όταν είναι αναγκαία και λαμβάνεται, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα αντικαταθλιπτικά – για να μην πιάσουμε τα αντιψυχωσικά – που έπαιρνε η προηγούμενη γενιά αρρώστων.
Ναι, υπάρχουν ακόμα φωνές άγνοιας και αντίδρασης. «Μη βάζεις χημικά στον οργανισμό σου», «Βγες μια βόλτα», «Κρίμα νέο κορίτσι, με τόσα προσόντα, να μαραζώνεις – τι σου λείπει;» Όμως δεν είναι πια νόμος, δεν είναι το αλλοτινό κλουβί όπου φυτοζωούσαν, γεμάτοι ενοχή, οι ασθενείς.
Το μέλλον – η ίδια η ζωή – ποτέ δεν είναι όλο φως ή όλο σκοτάδι. Αλλά ως χρόνιος ασθενής, ευλογώ τη σημερινή μου ελευθερία. Χωρίς αυτή, δεν θα ‘μουν ζωντανός».
Διάβασε την εξομολόγησή του:
«Το τελευταίο διάστημα δουλεύω ένα βιβλίο για την κατάθλιψη – σκέψεις που κουβαλάω χρόνια, και προσπαθώ να ξεκαθαρίσω πρωτίστως για μένα τον ίδιο: τι σημαίνει να ζεις με την κατάθλιψη ραμμένη στο υφάδι του γενετικού σου υλικού, με το παράλληλο σύμπαν της να παραμονεύει, και κάθε τόσο να καταπίνει όλο σου τον κόσμο;
Γράφοντας, συλλογίζομαι πως, είκοσι χρόνια πριν, θα ήταν αδύνατον να αποτολμήσω ένα τέτοιο εγχείρημα. Κι όχι μόνο επειδή ήμουν πιτσιρικάς, και πρωτάρης στην αρρώστια, αλλά γιατί τότε ακόμα μιλούσαμε για την κατάθλιψη ελάχιστα, και πάντα περιφραστικά, φοβισμένα. Το στίγμα της τρέλας – τι ωραία και μπελαλίδικη λέξη! – ήταν ακόμα ανυπέρβλητο, το ποσοστό των ασθενών που λάβαιναν βοήθεια μικρό, και τα φάρμακα, σε μεγάλο βαθμό, ήταν ακόμα πρωτόγονα. Αν δεν είχες καταθλιπτικό στο περιβάλλον σου – όπως εγώ είχα τη μάνα μου – και σε έβρισκε άξαφνα η αρρώστια, δεν ήξερες πώς και σε ποιον να μιλήσεις, τι να κάνεις.
Αυτό που μου ‘δωσε πρώτη φορά τη δύναμη να ανοίξω την καρδιά μου, εκτός απ’ την ανάλυση, ήταν οι φωνές των άλλων, όταν αρχίσαμε να συνομιλούμε με αγνώστους, και να διαπιστώνουμε – τι θαύμα! Πόσο μόνοι νιώθαμε πριν, πόσο έρημη πρέπει να ‘νιωθε η δόλια η Κατερίνα, όταν την πρωτοβρήκε το κακό στα τέλη της δεκαετίας του ’60 – ότι είμαστε πολλοί, ότι η αρρώστια μας δεν είναι ντροπή, ούτε καταδίκη. Την ώρα που δεν μπορείς να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν καθηλωμένοι κατά τρόπο παρόμοιο. Κι η φαρμακευτική αγωγή, όταν είναι αναγκαία και λαμβάνεται, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα αντικαταθλιπτικά – για να μην πιάσουμε τα αντιψυχωσικά – που έπαιρνε η προηγούμενη γενιά αρρώστων.
Ναι, υπάρχουν ακόμα φωνές άγνοιας και αντίδρασης. «Μη βάζεις χημικά στον οργανισμό σου», «Βγες μια βόλτα», «Κρίμα νέο κορίτσι, με τόσα προσόντα, να μαραζώνεις – τι σου λείπει;» Όμως δεν είναι πια νόμος, δεν είναι το αλλοτινό κλουβί όπου φυτοζωούσαν, γεμάτοι ενοχή, οι ασθενείς.
Το μέλλον – η ίδια η ζωή – ποτέ δεν είναι όλο φως ή όλο σκοτάδι. Αλλά ως χρόνιος ασθενής, ευλογώ τη σημερινή μου ελευθερία. Χωρίς αυτή, δεν θα ‘μουν ζωντανός».
Το τελευταίο διάστημα δουλεύω ένα βιβλίο για την κατάθλιψη - σκέψεις που κουβαλάω χρόνια, και προσπαθώ να ξεκαθαρίσω...
Δημοσιεύτηκε από Auguste Corteau στις Πέμπτη, 14 Μαΐου 2020
Ειδήσεις σήμερα:
Τραγωδία στην Κύπρο: Είχε κόψει και τα φρένα του αυτοκινήτου της αδελφής του ο αδελφοκτόνος στη Λάρνακα
Η CIA βάζει φωτιά στον «πόλεμο» Κίνας-ΗΠΑ: Το Πεκίνο μάζεψε 56 εκατ. μάσκες και αναπνευστήρες ενώ «έκρυβε» τον κορωνοϊό
Μπορεί μια διαφήμιση με φρούτα να είναι ακατάλληλη; - Δείτε το βίντεο
Thema Insights
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
