Δέσποινα Βανδή: Η έστω και καθυστερημένη προσωπική εξομολόγηση στη Χάρις Αλεξίου που δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσει από κοντά

GALA

Δέσποινα Βανδή Χάρις Αλεξίου

Δέσποινα Βανδή: Η έστω και καθυστερημένη προσωπική εξομολόγηση στη Χάρις Αλεξίου που δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσει από κοντά

Αφορμή βέβαια είναι η πρόσφατη απόφαση της Χαρούλας Αλεξίου να σταματήσει το τραγούδι

22.06.2020, 20:10 5 ΣΧΟΛΙΑ

Με μία μακροσκελή, συγκινητική και εντελώς προσωπική ανάρτηση- εξομολόγηση στο instagram, η Δέσποινα Βανδή θέλησε να μοιραστεί δημόσια όλα όσα θα λήθελε να πει στη Χαρούλα Αλεξίου και ποτέ της δεν είπε...

Ξεκινώντας την αναφορά της από τα παιδικά της χρόνια στην Καβάλα και φτάνοντας μέχρι και στο σήμερα, ουσιαστικά αποκαλύπτει ότι το soundtrack της διαδρομής της ήταν πάντα ντυμένο με τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, γιατί όπως εξηγεί χαρακτηριστικά η φωνή της «δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγουδι! Ήταν καταφύγιο!».

Η Δέσποινα Βανδή γράφει στο instagram για τη Χάρις Αλεξίου:
«Καβάλα 1979...
Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες! Ωστόσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές!
Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρούλας και του Μάνου Λοίζου! «Όλα σε θυμίζουν»... Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου!

Θεσσαλονίκη...
Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους!
Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη, θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της! Η δική μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε ποτέ!
Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι!
Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!

Αθήνα 1995...
Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και.. τον σκύλο μου!
Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν - και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω... με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινοράκι»...

Τα χρόνια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα ή και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο!
Η φωνή της είχε μια θέρμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνόταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!
Η Χαρούλα Αλεξίου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου!

Δεν έτυχε ποτέ να την γνωρίσω!
Και από συστολή δεν το επεδίωξα!
Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζομουν από 10 χρόνων...

2020 ακόμα Αθήνα...
Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρόνια τώρα... άθελα σου... και ηθελημένα μου!
Έτσι!
Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω...».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Καβάλα 1979... Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες!Ωστοσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπιτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές! Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρουλας και του Μανου Λοιζου! «Όλα σε θυμίζουν»... Αν και δε με αφορούσε ιδιαιτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περιοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου! Θεσσαλονικη... Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους! Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη,θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα ματια μόνο με το άκουσμα της φωνης της! Η δικη μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε ποτε! Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινησω το δικό μου ταξίδι! Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα! Αθήνα 1995... Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβατι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου! Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν - και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω...με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινορακι»... Τα χρονια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρουλα Αλεξιου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνευεται το λαϊκό τραγουδι!Ήταν καταφύγιο! Η φωνή της είχε μια θερμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνοταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο! Η Χαρουλα Αλεξιου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου! Δεν έτυχε ποτε να την γνωρίσω! Και από συστολή δεν το επεδίωξα! Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζομουν από 10 χρονων... 2020 ακόμα Αθήνα... Σε ευχαριστώ για όσα με εκανες και με κανεις να νιώθω χρονια τώρα...άθελα σου...και ηθελημένα μου! Έτσι! Γιατι ήθελα μια μέρα να στα πω...

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Despina Vandi (@desp1navandi) στις 22 Ιούν, 2020 στις 5:49 πμ PDT

22.06.2020, 20:10 5 ΣΧΟΛΙΑ

Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr