Δημήτρης Μοθωναίος: H συγκλονιστική ιστορία του ηθοποιού που βίωσε την κακοποίηση στα 6 του χρόνια

Η δημόσια εξομολόγηση του Δημήτρη Μοθωναίου μέσω της εκπομπής «Το Πρωινό» στη Φαίη Σκορδά ήταν κυριολεκτικά γροθιά στο στομάχι. Μέσα σε 10 λεπτά ο διακεκριμένος ηθοποιός συμπύκνωσε την ουσία της έννοιας «σεξουαλική κακοποίηση» και μάλιστα στη χειρότερη μορφή της, αφού ήταν μόλις 6 ετών όταν στενό συγγενικό του πρόσωπο υπεράνω κάθε υποψίας τον υπέβαλε στις αρρωστημένες ορέξεις του. Η σπαραχτική περιγραφή του για το πώς ένα τέτοιο απεχθές γεγονός μπορεί να καθορίσει δραματικά τις μετέπειτα επιλογές ενός ανθρώπου που έχει κακοποιηθεί σε τόσο μικρή ηλικία πάτησε το συγκινησιακό κουμπί του πανελλήνιου, αφού ήταν αδύνατο να παρακολουθήσεις τη διήγησή του και να μη βουρκώσεις.

Χωρίς να κομπιάζει, δίχως μελοδραματισμούς, με αποφασιστικότητα και κοιτώντας τον θεατή στα μάτια, ο Μοθωναίος θέλησε μέσα από τη δική του ιστορία να παρακινήσει κι άλλους σαν τον ίδιο να πάψουν να φοβούνται, αλλά και να αφυπνίσει γονείς όπως οι δικοί του, που όταν τους εξομολογήθηκε τι περνούσε, προτίμησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, αρνούμενοι να το αντιμετωπίσουν: «Τι συμβαίνει όταν κάποιος κακοποιεί ένα παιδί; Το παιδί δεν αναγνωρίζει την πράξη ως κακοποίηση. Είναι τόσο αδύναμη η ψυχή όταν δεν έχει εκπαιδευτεί να είναι ισχυρή. Για πάρα πολλά χρόνια δεν καταλάβαινα. Είναι κάτι που ξεκίνησε στα 6 μου, γίνονταν κατ’ εξακολούθηση πράγματα, τα οποία δεν μπορούσα κι εγώ ο ίδιος να αντιληφθώ. Αισθανόμουν πως αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει πάρα πολύ. Οταν ήμουν 26 χρόνων ήρθε ξανά αυτός ο άνθρωπος, με προσέγγισε με τον ίδιο τρόπο και έκανε μια συγκεκριμένη κίνηση που πια δεν μπορούσα να την αγνοήσω. Σαν να ξύπνησε το σώμα μου και να θυμήθηκε όλα τα προηγούμενα. Οταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα τίποτα. Εχω εικόνες διάσπαρτες. Θυμάμαι να με πηγαίνει για μπάνιο σε μια παραλία και να ξαπλώνει δίπλα μου και μετά δεν θυμάμαι... Υπήρξε περίοδος που μόνο με το αλκοόλ μπορούσα να ξεπεράσω αυτό το σύννεφο. Με ακολούθησε στην πορεία μου, μού διαμόρφωσε όλη τη σεξουαλική μου ταυτότητα και την ταυτότητα ως ανθρώπου. Εκανα 11 χρόνια ψυχανάλυσης για να μπορέσω να το δουλέψω αυτό το πράγμα».




Ο 38χρονος σήμερα ηθοποιός περιέγραψε πώς εκείνη η παιδική κακοποίηση τον οδήγησε στη συνέχεια σε μια σειρά από κακοποιητικές σχέσεις και στο θέατρο, σαν ένα είδος αυτοτιμωρίας, αφού πίστευε ότι δεν του άξιζε να έχει μια υγιή σχέση, φορτώνοντας τον εαυτό του με τις ενοχές των άλλων. «Κάθε μέρα ξυπνάω και κάνω μια ολόκληρη άσκηση, μια σειρά ασκήσεων και αναπνοών, μέσα στις οποίες επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι αξίζω και έχω δικαίωμα στην ευτυχία και στην ομορφιά. Και ακόμα, όσο και αν το επαναλάβω, δεν το πιστεύω. Εχω την τάση να είμαι τελειομανής, να μη στεναχωρώ κανέναν. Αν στη δουλειά συμβεί κάτι, μπορώ να τρελαθώ! Νομίζω ότι εγώ κάτι έκανα λάθος. Κουβαλάω πάνω μου την ενοχή όλων των ανθρώπων που δεν μου αντιστοιχεί», κατέληξε ξεσπώντας σε κλάματα και μαζί με αυτόν η Σκορδά, οι συνεργάτες της εκπομπής και όλοι οι Ελληνες. Μετά από ρόλους ρεπερτορίου που του χάρισαν υποψηφιότητα για το βραβείο Χορν και ερμηνείες που του χάρισαν το πιο θερμό χειροκρότημα του θεατρόφιλου κοινού, ο Μοθωναίος κέρδισε τη μεγαλύτερη υπόκλιση από τον κόσμο. Οχι ως ρόλος, αλλά ως πραγματικός ήρωας ο Δημήτρης, ένας ενήλικας άντρας που προσπαθεί να αφήσει πίσω του εκείνο το κακοποιημένο αγόρι.

Το πρόσωπο πίσω από την πόζα

Ηταν μόλις πριν από έναν μήνα περίπου, ένα βράδυ Τρίτης της 19ης Ιανουαρίου, όταν ο Δημήτρης Μοθωναίος μπήκε φουριόζος σε ένα στούντιο για να φωτογραφηθεί με αφορμή το μεγάλο αφιέρωμα του «Gala» αυτής της Κυριακής στο λεγόμενο «καλό θέατρο» και τους άξιους εκπροσώπους του. Εκεί βρίσκονταν ήδη η Δανάη Μιχαλάκη και ο Γιώργος Παπαγεωργίου, στη θέα του οποίου ενθουσιάστηκαν. Αγκαλιάστηκαν σαν μικρά παιδιά, άρχισαν να γελάνε, να δοκιμάζουν ρούχα, να λένε πόσο πολύ αγαπάει ο ένας τον άλλον, γενναιόδωροι στις φιλοφρονήσεις και με μάτια ειλικρινά. Εχει μόλις διακόψει τη συνεργασία του με το «Πρωινό» του ANT1, το οποίο έχει εντάξει στο δυναμικό του τον Γιώργο Λιάγκα. «Καλά ρε Δημήτρη, τι δουλειά έχεις εσύ, ένας ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης, να πηγαίνεις σε πάνελ στα πρωινάδικα;», τον ρωτάμε για να τον πειράξουμε περισσότερο, αφού ο Μοθωναίος ανήκει στον σκληροπυρηνικό κύκλο αυτού που αποκαλούμε «θέατρο με ρεπερτόριο», ενώ ο ίδιος χαίρει του σεβασμού και της εκτίμησης της θεατρικής πιάτσας. «Α, δεν σνομπάρω τίποτα και κανέναν», απαντάει χαμογελώντας την ώρα που δοκιμάζει στο κεφάλι μια κορόνα.

«Η Φαίη είναι σωστό και ξηγημένο παιδί», λέει για την παρουσιάστρια και όπως αποδείχθηκε το εννοούσε. Αυτός ήταν ο ένας λόγος. Ο άλλος ήταν ότι ο Δημήτρης ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της ψυχαναλύτριάς του, την οποία έχει κάτι σαν προσωπική γκουρού τα τελευταία χρόνια. «Μου είπε: “Εσύ, Δημήτρη, αν κάτσεις σπίτι θα τρελαθείς με τόση ενέργεια που έχεις!”». Εννοεί τα κλειστά θέατρα και τις μαύρες σκέψεις που ζώνουν εκατοντάδες ηθοποιούς μετά από τόσους μήνες απραξίας. Από εκείνη την ημέρα της φωτογράφησης, μας έμεινε η εντύπωση ενός ευγενικού ανθρώπου, υπερκινητικού, εύστροφου, ευέλικτου και μονίμως χαμογελαστού.

Τα ίδια λένε και όλοι όσοι τον γνωρίζουν καλά, κάνοντας λόγο για ένα θετικό, υγιές παιδί, με μια εξευγενισμένη μορφή εξυπνάδας, που έχει πολλή αγάπη να δώσει και πολλά ακόμα να μοιραστεί με το κοινό, γιατί, όπως λέει και ο ίδιος -ίσως και η ψυχαναλύτριά του-, «αν δεν μοιράζεσαι αυτό που έχεις, είναι σαν να μην το έχεις». Λίγες ημέρες μετά από εκείνη τη συνάντηση στο στούντιο, όλα άλλαξαν στο θέατρο. Οχι επειδή άνοιξαν τα ίδια, αλλά επειδή άνοιξαν τα στόματα οι πρωταγωνιστές τους, που αντί για ατάκες σεναρίου προέβησαν σε καταγγελίες κακοποιητικών συμπεριφορών, στην καλύτερη, και σεξουαλικών κακοποιήσεων μέχρι και βιασμών στη χειρότερη. Μεταξύ αυτών και η εξομολόγηση του Δημήτρη Μοθωναίου που αποκάλυψε την προσωπική του ιστορία κακοποίησης, η οποία, όμως, συνεχίστηκε και στα χρόνια του θεάτρου, με σχέσεις που κατέληγαν βασανιστήριο, αυτομαστιγώμενος. Μέχρι που ένα τροχαίο ατύχημα, που λίγο κόντεψε να του στοιχίσει τη ζωή, του άνοιξε τελικά τα μάτια, κοιτάζοντας βαθιά στα ενδότερα της ψυχής του.

Ο φλώρος που έγινε party animal

Μεγάλωσε στην Κηφισιά, με όλα τα κλισέ που ακολουθούν τα παιδιά των βορείων προαστίων, πηγαίνοντας σε ιδιωτικό σχολείο. Υπήρξε ένας εξαιρετικός μαθητής, πολύ πειθαρχημένος και ελάχιστα κοινωνικός. Οι γονείς του τον είχαν βάλει σε ένα αυστηρό σύστημα εκπαίδευσης από το Nηπιαγωγείο, μαθαίνοντας αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά γιατί, όπως συχνά λέει και ο ίδιος στις παρέες του, έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο να μαθαίνει ξένες γλώσσες. Εμφανισιακά ήταν ο κλασικός σπασίκλας. Ενα σεμνό παιδί με γυαλάκια που καθόταν στο προαύλιο της αυλής ήσυχος και μόνος, χωρίς κανείς να του δίνει σημασία.

Οι συμμαθητές του τον έλεγαν «φλώρο». Το έχει περιγράψει και ο ίδιος παλιότερα σε συνέντευξή του στο «Down Town». «Ως χαρακτήρας ήμουν ο ορισμός του φλώρου. Και ως εικόνα, είχα γυαλάκια, φορούσα σιδεράκια, όλα, ό,τι έχει ένας φλώρος τα είχα εγώ στο δεκαπλάσιο. Ημουν τέρας ασχήμιας, ήμουν σε τραγική κατάσταση. Ούτε πολύ αθλητικός ήμουν, ούτε πολύ δημοφιλής στα παιδιά, ούτε όμορφος. Και μετά, στο Λύκειο, έκανα τη μετάλλαξη. Μεταμορφώθηκα κατά κάποιον τρόπο. Πήγα με αυτούς που ήταν οι μάγκες, οι χαλαροί, έγινα πρόεδρος του 15μελούς, μέσα σε τρία χρόνια έκανα μεγάλη στροφή. Από “φυτό” έγινα το πιο δημοφιλές παιδί. Το μόνο που παρέμεινε το ίδιο ήταν ότι ήμουν πάντα πολύ καλός μαθητής». Κάπου εκεί γίνεται και η πλήρης μετάλλαξη της καθημερινότητάς του, από φλώρος γίνεται party animal.

Η αλλαγή πίστας ήταν θεαματική: άρχισε να βγαίνει με μεγαλύτερούς του σε ηλικία, σύχναζε στο «Wild Rose» στην Πανεπιστημίου και στο «Kalua», ενώ πολλές φορές κοιμόταν σε σπίτια φίλων του που έμεναν στο κέντρο, μια που όταν έφευγε από τα κλαμπ ήταν ξημέρωμα και τα βόρεια προάστια ήταν μακριά. Αλλωστε, δεν είχε καμία ιδιαίτερη πίεση από το σπίτι, γιατί οι γονείς του ήταν αρκετά προοδευτικοί και ανεκτικοί στις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς που του είχαν θέσει. Εζησε την εφηβεία με παρέες και ξενύχτια, πατώντας μόνος του τα φρένα του στα άκρα όταν ένιωθε ότι ξεφεύγει, κάτι που του είχαν ενδόμυχα περάσει οι ίδιοι. Αλλωστε, είχε μάθει από μικρός τι σημαίνει να πέφτεις στην παγίδα, άσχετα αν ακόμα δεν μπορούσε να την ταυτοποιήσει. Εκείνο που ήξερε ήταν ότι χρειαζόταν δράση και στόχο. Τα βρήκε και τα δύο.

«Περηφάνεια και προκατάληψη»

Μοναχοπαίδι, με γονείς ευκατάστατους και αριστερών πεποιθήσεων, ο πατέρας του, καθηγητής πανεπιστημίου, η μητέρα του, ξεναγός-αρχαιολόγος, ο ίδιος είχε από νωρίς μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου. Και κυρίως την αντίληψη για το πόσο αντιφατική μπορεί να είναι η ζωή. Ο πατέρας του ανήκε στην ίδια γενιά με τον Πάγκαλο. Ηταν φίλοι και ασχολήθηκε με την πολιτική. Υπήρξε καθοδηγητής της Παπαρήγα. Το σπίτι του με λίγα λόγια ήταν -ή μάλλον έδειχνε- ιδιαίτερα προοδευτικό και φιλελεύθερο. Ενα σπίτι αριστερών, με πολλές ματαιωμένες ιδέες από νωρίς. Η θρησκεία δεν υπήρχε, η πολιτική είχε απομυθοποιηθεί και η πατρίδα ήταν κατεστραμμένη. Θα πει για εκείνα τα χρόνια: «Οι τρεις μεγάλες ιδέες, πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, ήταν υπό αμφισβήτηση. Δεν είχα κάπου να πιστέψω».

Εκείνοι του παρείχαν τα πάντα, αλλά το βασικότερο του το στέρησαν όταν χρειάστηκε την κατανόηση και τη στήριξή τους, να τον νιώσουν και να πολεμήσουν μαζί του. Οχι από αδιαφορία, αλλά επειδή ούτε κι εκείνοι δεν άντεχαν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου μυστικού και να πάρουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογούσε. Το είπε και ο ίδιος ξεκάθαρα σε αυτή τη δημόσια εξομολόγησή του στη Φαίη Σκορδά: «Σε πολύ μεγάλη ηλικία συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος αυτός με κακοποιούσε. Οταν τον αντιμετώπισα ευθέως, μου ζήτησε να το ξεχάσω, με απείλησε να μην το πω σε κανέναν και για πολλά χρόνια φοβόμουν μέχρι να το πω στους γονείς μου, που από δική τους αδυναμία δεν με στήριξαν. Δεν μπορούσαν κι εκείνοι να το διανοηθούν. Προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, σε σημείο που να είναι μη γενόμενο. Αναφέρομαι σε σωματική και σεξουαλική κακοποίηση. Πραγματικά νιώθω την ανάγκη να το πω». Αυτό το κομμάτι ήταν ένα από τα σημεία της διήγησής του που προκάλεσε τη δυσμενή αντίδραση πολλών γονέων, μια που τους φάνηκε αδιανόητη μια τέτοια στάση.

Ουσιαστικά, όμως, ο Μοθωναίος περιέγραφε μια κατάσταση που βιώνουν πολλοί σαν κι εκείνον στα δικά τους σπίτια, όταν ακόμα και οι γονείς αδυνατούν να πιστέψουν το αδιανόητο. Εντούτοις ο Δημήτρης τους έχει συγχωρέσει, το δείχνει άλλωστε ανεβάζοντας συχνά στα social media βίντεο και φωτογραφίες μαζί τους. «Είναι στο πλαίσιο της συγχώρεσης, κατάλαβε απλά ότι δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν», λέει φίλη του. Η θεατρολόγος Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, που συνεργάστηκε μαζί του στην τελευταία του παράσταση «Περηφάνια και προκατάληψη», σχολίασε σχετικά στα social media: «Δημήτρη, έκανες ένα τεράστιο δώρο στον εαυτό σου, στα χιλιάδες θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, στους χιλιάδες ανίδεους γονείς». Σε επικοινωνία που είχαμε μαζί της η ίδια αναφέρει: «Παιδιά, να τονίσετε αυτό που είπε ο Δημήτρης. Ολοι οι γονείς πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση, δεν υπάρχουν ταξικές διακρίσεις, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι. Η παιδική κακοποίηση συμβαίνει παντού. Σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Και όταν γίνεται, δύσκολα βρίσκεις το σθένος που είχε ο Δημήτρης να την ξεπεράσεις. Είμαι πολύ περήφανη που συνεργαστήκαμε και νιώθω προνόμιο που είναι φίλος μου». Για την ιστορία, πάντως, η σχέση σήμερα του Δημήτρη με τους γονείς του είναι άψογη.

Η ανάγκη μιας ανώτερης δύναμης

Αφού δεν πίστεψαν οι γονείς του πως εκείνος ο συγγενής τον κακοποιούσε σεξουαλικά, ο Δημήτρης ένιωσε την ανάγκη να στραφεί σε κάτι ανώτερο από εκείνον, έτσι για παρηγοριά και ασφάλεια. Γιατί; Το έχει πει ο ίδιος παλαιότερα. «Απλά δεν είχα κάτι έξω από εμένα και από το οικογενειακό σύστημα στο οποίο θα μπορούσα να ακουμπήσω. Κι αυτό αδιέξοδο είναι. Μέχρι που αποφάσισα να πιστέψω σε μια ανώτερη δύναμη που ανακάλυψα μέσω της διαδρομής και της τέχνης». Ο Δημήτρης -σύμφωνα με φίλους του- αναζήτησε κάτι μεγαλύτερο από εκείνον για να γαντζωθεί, για να ξεφύγει από το δικό του σκοτάδι και να μην επιλέξει την απελπισία και το αδιέξοδο. Παλιά έλεγε ότι ως παιδί επιζητούσε το δράμα, την ταλαιπωρία και την περιπέτεια («ήμουν κανονική drama queen»).

Αλλά κάτι έγινε μέσα του και όλα άλλαξαν. Γιατί; Ο ίδιος έχει δώσει τη δική του εξήγηση: «Παρατηρώντας την πατέντα και βλέποντας ότι δεν οδηγούσε κάπου, είδα ότι αυτό ήταν κύκλος επαναλαμβανόμενος, ήμουν σαν ποντίκι μέσα στη ρόδα και αποφάσισα να ανοίξω μια άλλη πόρτα. Δεν ξεκίνησα μια μέρα και είπα θα αλλάξω τη ζωή μου. Αλλαξα σιγά-σιγά και σταδιακά την καθημερινότητά μου. Παίρνοντας απόσταση, απέχοντας από την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και βλέποντας το αδιέξοδο του παρελθόντος, ξεμπλόκαρα».

Αδιέξοδα και φοβίες ήταν τα μόνιμα κουσούρια που έσερνε από εκείνο το κακό που μόλυνε την παιδική ηλικία του. Τη μεγαλύτερη φοβία του, τον θάνατο, την έχει περιγράψει ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Τον φοβόμουν από πολύ μικρός. Ξυπνούσα με σχεδόν κομμένη την ανάσα και έλεγα “για ποιον λόγο κάθομαι και διαβάζω τόσο πολύ, τι θα τις κάνω όλες αυτές τις γνώσεις που αποκτώ, αφού θα πεθάνω;”. Ενιωθα ότι όλα αυτά τζάμπα τα μάθαινα, τζάμπα διάβαζα, γιατί θα πεθάνω σύντομα». Ισως επειδή αυτό που βίωσε ήταν ένας μικρός θάνατος, αφού μαζί με την κακοποίηση ενταφιάστηκε και η παιδική ψυχή του.

Στα 19 του έκανε «αλητείες με μέτρο», όπως λέει στους φίλους του, και πέρασε στη Νομική. «Εχω διασκεδάσει πολύ, έχω ξενυχτήσει πολύ, τα έχω κάνει όλα τη σωστή στιγμή που έπρεπε να γίνουν. Δεν έχω απωθημένα από την εφηβεία. Τώρα δεν βγαίνω καν. Εχω παίξει πολύ στα άκρα και τώρα ψάχνω να βρω τη μέση και την ισορροπία. Και νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο για όλους μας. Τώρα μου αποκαλύπτονται άλλες ποιότητες και μου επιβάλλεται να διορθώσω κάποιες συμπεριφορές μου, για να είμαι εγώ καλύτερα. Οπως το ότι δεν είμαι πολύ υπομονετικός, περίμενα πάντα γρήγορα, ψυχαναγκαστικά, να τελειώσω τις δουλειές της μέρας μου. Και δεν απολάμβανα τη διαδικασία. Τώρα την απολαμβάνω. Δουλεύω την καθημερινότητά μου με το μότο “μια μέρα τη φορά”, γεγονός τρομερά απελευθερωτικό, που μου επιτρέπει να απολαμβάνω τη διαδικασία. Είμαι πολύ αγχώδης, δεν ξέρω τι εικόνα δείχνω, αλλά μπαίνω εύκολα σε πανικό. Τώρα το μαζεύω. Βρήκα τρόπο να καταπολεμήσω τη μικρή αγωνία της μέρας που είναι η μεγάλη αγωνία του θανάτου και της ύπαρξης, η οποία προφανώς με απασχολεί σε μεγάλο βαθμό».

Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή

Και ενώ ήταν άριστος φοιτητής της Νομικής και το μέλλον του διαγραφόταν λαμπρό, ασφαλές και σίγουρο, στα 22 του τα παρατάει για να διαλέξει τον αβέβαιο κόσμο του θεάτρου και της υποκριτικής. Οι γονείς του δεν του έφεραν καμία αντίρρηση. Ηθελαν το παιδί τους να είναι ευτυχισμένο. Του παρείχαν τρομερή υποστήριξη σε οτιδήποτε. Ηταν πάντα υπέρμαχοι του να ανακαλύψει ο Δημήτρης μόνος του την ευτυχία και την αληθινή του φύση και κλίση. «Πάντα είχαν την άποψη ότι θα έπρεπε να κάνω ό,τι θα με έκανε εμένα ευτυχισμένο και όχι αυτούς. Τώρα εκτιμάω τη στάση των γονιών μου γι’ αυτό», θα πει. Ο Δημήτρης από το πρώτο έτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν αρχίζει να παίζει στο θέατρο και τάχιστα αναγνωρίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του. Το 2012 προτάθηκε για το βραβείο Χορν, για τον ρόλο του στο έργο «Cock», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, ενώ το 2014 προτάθηκε και πάλι για τον ρόλο του στις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Στο μεταξύ έχουν συμβεί πολλά στην προσωπική του ζωή, που τον οδήγησαν, όμως, στον άνθρωπο που έγινε σήμερα.

Στο ξεκίνημά του, στα 22 του, δεν του αρέσει καθόλου η δημοσιότητα. Την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν δίνει συνεντεύξεις, δεν πάει σε κοσμικά πάρτυ και οι φίλοι του είναι λίγοι και αυστηρά επιλεγμένοι. Κάτι που αλλάζει ξαφνικά το 2016, όταν στο #agapimeno στο Instagram αποφασίζει να μοιραστεί τη ζωή και την καθημερινότητά του, φιλτραρισμένες σε βιντεάκια. Και αυτή η εξωστρέφεια είναι κάτι που ανακάλυψε τα τελευταία 4 χρόνια: «Ημουν ένας αρκετά κλειστός άνθρωπος. Δεν είχα ούτε social media, ούτε τίποτα, πήγαινα στο θέατρο, έκανα τη δουλειά μου και δεν ενοχλούσα κανέναν. Ηταν όλα στο αθόρυβο. Και είπα να κάνω μια πλάκα κι αυτή η πλάκα άρεσε και όλα καλά. Και έμαθα πολλά μέσα απ’ αυτό. Οπως, πως όταν ένας άνθρωπος έχει τη διάθεση να εκτεθεί, να τρολάρει τον εαυτό του, όπως κάνω εγώ, μόνο για καλό μπορεί να είναι. Η έκθεση είναι απελευθερωτική. Βγάζεις τα μυστικά σου στο φως και αυτά καίγονται». Κι αυτό έκανε. Χρειάστηκε, όμως, να περάσει πολλά για να βγει από το κουκούλι των ενοχών και να μεταμορφωθεί στον γενναίο άντρα που μοιράστηκε δημοσίως ανείπωτα μυστικά με εκατομμύρια αγνώστους. Κυρίως χρειάστηκε να βρεθεί αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη φοβία του, τον θάνατο, για να ξεπεράσει μια άλλη, εκείνης της απόρριψης αν μαθευτεί το μυστικό.

Το ατύχημα που του άλλαξε την ζωή

Είναι καλοκαίρι σε μια άδεια πόλη. Η Πανεπιστημίου άδεια και ο Δημήτρης, παραπατώντας, προσπαθεί να περάσει τον δρόμο απέναντι. Μόλις έχει φύγει τελευταίος από ένα πάρτυ που είχε γίνει σε φιλικό του σπίτι. Από το πουθενά εμφανίζεται ένα αμάξι και τον παρασέρνει. Τον παραλαμβάνει ασθενοφόρο, σχεδόν διαλυμένο, αφού έχει σπάσει τα πόδια του, τα χέρια του και τραυματίσει το πρόσωπό του. Τότε συνειδητοποίησε ότι όδευε προς τον θάνατο.

Μάλιστα είπε χαρακτηριστικά στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1: «Δυστυχώς, οι σχέσεις που προσέλκυα ευνοούσαν την κακοποίηση και ψυχικά και σεξουαλικά. Εκανα προσπάθειες να κάνω μια υγιή σχέση που δεν θα θύμιζε τίποτα, με κοπέλα. Δεν πετύχαινε πάντα. Θεωρούσα ότι δεν είμαι άξιος να έχω μια καλή σχέση. Ηταν μια κακοποιητική σχέση που προέκυψε μέσα στο θέατρο, το 2008. Εφυγα από αυτή τη σχέση μετά το ατύχημα, στις 22 Ιουλίου 2009. Υπήρχαν και άλλα πράγματα που αισθανόμουν, τα οποία δεν μπορώ να σ’ τα περιγράψω. Μετά το ατύχημα είναι σαν να βρήκα μια λίγο μεγαλύτερη απόδειξη για τις υποψίες που είχα. Τώρα αισθάνομαι πραγματικά καλά. Υπήρχε μια σχέση που ήταν η κορωνίδα της κακοποίησης. Ηταν μια σχέση πολύ κακοποιητική που έληξε με ένα τροχαίο ατύχημα. Νοσηλεύτηκα πάρα πολύ καιρό. Είναι 4 χρόνια που δεν πίνω καθόλου. Αυτή η αίσθηση της παραζάλης με παραπέμπει στην κακοποίηση, στον κίνδυνο ενός ατυχήματος».

Θεραπεύοντας την ψυχή του

Και κάπου εκεί, ο Δημήτρης αποφάσισε, όπως έλεγε στους φίλους του, να εκτιμήσει το δώρο της ζωής. Το ατύχημα ήταν το οριακό γεγονός που τον αφύπνισε. Συχνά λέει πως πρέπει κάθε μέρα της ζωής του να δίνει χώρο στην ευγνωμοσύνη, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει. Θέλει πια να χαίρεται για όσα έχει και όχι να παραπονιέται για όσα έγιναν ή δεν έχει. «H ζωή μου δεν είναι προορισμός, είναι ένα πρόγραμμα εξέλιξης. Μια διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Ακόμα και η υπερέκθεση από ανάγκη προέκυψε. Είχα μεγάλη αγωνία να είμαι καλός, να είμαι αποδεκτός απ’ όλους. Κι αυτό ήταν μεγάλο φόρτωμα. Το κουβαλούσα σαν βάρος. Συμπεριφερόμουν με μόνο γνώμονα να ικανοποιήσω τους άλλους και ξέχασα τι ήθελα εγώ. Ποιες ήταν οι δικές μου επιθυμίες». Οταν τον ρωτάνε φίλοι του για την απόρριψη, έχει κι εκεί αναπτύξει τις δικές του άμυνες και θεωρίες.

Τώρα πια έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δεν είναι δικό του φταίξιμο αν κάποιος τον απορρίπτει, απλά δεν είναι εκείνος αυτός που θέλει. Εχει, όπως λέει πια, «εξασκηθεί να ζει με την απόρριψη». Στα θέματα κακοποίησης οι ψυχολόγοι λένε ότι «το τίμημα του να είναι κανείς αποδεκτός από όλους, δεν είναι εκδήλωση αγάπης προς τους άλλους. Είναι εκδήλωση έλλειψης αγάπης προς τον εαυτό μας και συμβαίνει συχνά σε άτομα που έχουν υποστεί από την παιδική τους ηλικία κακοποίηση και την κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή».

Ο Δημήτρης, σύμφωνα με φίλο του, άρχισε να απελευθερώνεται κάνοντας ψυχανάλυση, που την ξεκίνησε αμέσως μετά το ατύχημα. Η γιατρός του τού έμαθε πως το σύμπτωμα του κακοποιημένου παιδιού είναι ότι αισθάνεται πως φταίει για όλα. Μετά το τροχαίο, έμαθε πως είχε δύο επιλογές. Ή να ζήσει με θυμό ή να ζήσει με ευγνωμοσύνη. Αποφάσισε το δεύτερο. Οσο για τη δημόσια εξομολόγησή του στη Φαίη Σκορδά, οι φίλοι του λένε πως δεν το γνώριζε η μητέρα του. Μάλιστα αμέσως μετά μίλησαν οι δυο τους στο τηλέφωνο. Και μετά αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει γι’ αυτό. Το ίδιο έκαναν και στους δημοσιογράφους που τις έπαιρναν τηλέφωνο για πληροφορίες και οι κολλητές του φίλες Λένα Παπαληγούρα, Δωροθέα Μερκούρη και Μαίρη Συνατσάκη. Ο Μοθωναίος δεν ήθελε η εξομολόγησή του να γίνει σίριαλ. Το έκανε, πέρασε το μήνυμα και τέλος. Δεν ήθελε να το μαγαρίσει.

Ακολούθησε την ατάκα της ηθοποιού Κάρι Φίσερ στη Μέριλ Στριπ: «Πάρε τη ραγισμένη σου καρδιά και κάνε την τέχνη». Αυτό έκανε και ο Μοθωναίος, μετέτρεψε την κακοποιημένη του ψυχή σε τέχνη μέσα από ρόλους και ερμηνείες. Οσο για το μέλλον, περιμένει το καλοκαίρι για την πρώτη του συμμετοχή σε διεθνή ταινία, το «A day in the life of a teddy bear», η οποία γυρίζεται στην Κίνα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μπόρεσε να παίξει στις «Αγριες Μέλισσες». Κατά τα άλλα ζει στο κέντρο και είναι ένας τυπικός εργένης. Δεν μαγειρεύει, τρώει από delivery και προ καραντίνας δεν έκανε καμία δουλειά στο σπίτι. Δεν έχει πλυντήριο και κάθε δέκα ημέρες βάζει τα άπλυτα σε μια τσάντα και τα πάει στη μητέρα του. Ο Δημήτρης έχει μόνο έναν στόχο. Να αλλάζει. Από φλώρος επαναστάτης, από τη Νομική στο θέατρο, από την εσωστρέφεια στην εξωστρέφεια, από το ποιοτικό προφίλ στο θέατρο στο μαζικό στο Instagram, από ασχημόπαπο γοητευτικός 38άρης. Και, το κυριότερο, ένας γενναίος άντρας που έχει πεισμώσει να βρει τον δρόμο του προς την ευτυχία, βάζοντας σε φουλ λειτουργία το «πρόγραμμα σε εξέλιξη», όπως αποκαλεί τον εαυτό του.

Ειδήσεις σήμερα: 

Με ψυχραιμία και εξοπλισμούς απαντά η Αθήνα στους «τρελούς Τούρκους»

Κακοκαιρία «Μήδεια»: Ποια σχολεία κλείνουν - Με τηλεκπαίδευση τα μαθήματα

Άνοιξε η Αθηνών-Λαμίας για έξι ώρες - Ξανακλείνει στις 19:00 - Δείτε βίντεο και φωτογραφίες