Η «έξαψη» της Νατάσας Θεοδωρίδου: «Ο έρωτας είναι η δική μου αθόρυβη κραυγή»

«Νατάσα, τι τρέχει μαζί σου; Πρέπει να είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που η καραντίνα τούς πάει πολύ. Εκτός αν συμβαίνει κάτι άλλο που δεν ξέρουμε», είναι η πρώτη φράση που της λέω μόλις συναντιόμαστε. Γελάει δυνατά και γάργαρα.

- «Σε έχει ομορφύνει η επιτυχία, ο έρωτας ή όλα αυτά μαζί;», την πειράζω.
- «Ωχ, κατευθείαν στα δύσκολα θα μπούμε...» λέει. Για όσους έχουν απορία, ναι, η Νατάσα από κοντά είναι το ίδιο και περισσότερο όμορφη σε σχέση με την τηλεοπτική της εικόνα. Το δέρμα της είναι άψογο και λείο σαν έφηβης, τα μάτια της λαμπερά και φωτεινά, τα μαλλιά της καλοχτενισμένα και στιλπνά. Είναι ντυμένη κάζουαλ, με Ugg μπότες και φόρμα, σχεδόν αμακιγιάριστη και σπιντάτη. Δεν θέλει να πιει τίποτα -«άντε, ας πιω ένα τσάι».

Ποτέ δεν έπινε, ούτε κάπνιζε, τίποτα. Κανένα κρυφό πάθος, «καμία κρυφή ατζέντα», όπως λέει. Είχαμε να βρεθούμε από το 1997, τότε που πρωτοεμφανίστηκε στις θρυλικές «Χάντρες» με τον Αντώνη Ρέμο, τον Λάμπη Λιβιεράτο και τον Τριαντάφυλλο και έγινε το μεγάλο μπαμ.

Πρωτοεμφανιζόμενη εκείνη στην Αθήνα, πρωτάρα κι εγώ στα έντυπα, με έστειλαν από το περιοδικό να της πάρω συνέντευξη. Είχαμε δώσει ραντεβού στο στούντιο που τη φωτογραφίζαμε, ήταν η χαρά της ζωής από τότε. Από μωρό μάλλον ήταν κι έτσι είναι ακόμα. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ατάκα που μας είχε πει όταν προσπαθούσαμε να την πείσουμε να είναι πιο θηλυκή στις πόζες της ή μάλλον πιο αποκαλυπτική, λέγοντάς της «δείξε λίγο πόδι, ρε Νατάσα, να χαρεί και ο κόσμος που θα σε δει»: «Εδώ δεν έχω βγάλει δίσκο, θα βγάλω πόδι;». Της το θυμίζω και γελάει δυνατά. «Ε, δίκιο είχα, όλα με τη σειρά τους».


Δείτε εδώ το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Έξαψη»





Από το 1997 βέβαια μέχρι σήμερα έχει βγάλει δεκάδες δίσκους, όλοι μεγάλες επιτυχίες, δουλεύει συνεχώς, χωρίς ανάσα. Είναι η πρώτη φορά -κι αυτό λόγω καραντίνας και κλειστών κέντρων- που έκανε, αναγκαστική, παύση. Ακόμα όμως και μέσα από αυτή την παύση έκανε το μεγαλύτερο σουξέ της σεζόν. Το τραγούδι «Εξαψη», το οποίο μάλιστα ακούμε και στο ομώνυμο σίριαλ του MEGA, έχει σπάσει όλα τα κοντέρ από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στο YouTube. «Καταρχάς είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάθομαι. Εδώ και 34 χρόνια δουλεύω non stop. Από δική μου επιλογή. Στην αρχή, λοιπόν, της καραντίνας, αυτό για μένα ήταν το πρώτο σοκ. Το να μη δουλεύω. Μετά το είδα αλλιώς. Οτι δεν χωράνε εδώ ούτε νεύρα, ούτε άγχη, ούτε ακραίες συμπεριφορές.

Δεν είμαι άλλωστε και τέτοιος άνθρωπος, οπότε αφού συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για κάτι που δεν έχει χρονική διάρκεια, δεν σου έλεγε κάποιος ότι θα τραβήξει από τότε μέχρι τότε, χαλάρωσα και είπα να απολαύσω ό,τι φέρει. Και απόλαυσα μια απλή καθημερινότητα... Βέβαια, ευτυχώς, το καλοκαίρι πρόλαβα να κάνω 16 συναυλίες, ένα τουρ ωραίο, ήταν μια ανάσα για μένα. Από την άλλη, δεν είμαι άνθρωπος που βγαίνει από το σπίτι συχνά, οπότε δεν με ζόρισε ιδιαίτερα το κλείσιμο. Εντάξει, έβγαινα ας πούμε για φαγητό ή πήγαινα σινεμά. Και κάποιες φορές για να διασκεδάσω, πήγαινα να δω συναδέλφους στα μπουζούκια. Ετσι διασκεδάζω. Αλλά αυτό που απολαμβάνω είναι να πηγαίνω βόλτες με το αυτοκίνητο, Και να ακούω μουσική για ώρες. Παλιά κλασικά λαϊκά. Μαρινέλλα, Καζαντζίδη, Δονυσίου, Αλεξίου, Μπιθικώτση». Της λέω, όμως, ότι έγινε κατά κάποιο τρόπο «η φωνή της καραντίνας».

Τον Μάιο εμφανίστηκε στην εκπομπή «Σπίτι με το MEGA» και η τηλεθέαση χτύπησε κόκκινο. Αλλά και τα Χριστούγεννα η μισή Ελλάδα έκανε ρεβεγιόν με εκείνην και την παρέα της (Φουρέιρα, Αργυρός, Ιακωβίδης, Τσαμπά, αδερφοί Διονυσίου και Stan - «όλοι δικά μου τηλέφωνα, έναν-έναν έπαιρνα») από την ίδια εκπομπή, ενώ οι επαναλήψεις από παλαιότερες εμφανίσεις της σε εκπομπές άλλων καναλιών έδιναν κι έπαιρναν. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, ήρθε και η «Εξαψη» και έδεσε το γλυκό. Συνάντηση κορυφής με τον κωδικό «Εξαψη».

«Εξαψη παντού όταν σε βλέπω/
γίνεσαι αθόρυβη κραυγή/
χάνει ο έρωτας πνοή/
κλείνει ο κύκλος μια ζωή/
και όλα αρχίζουν πάλι απ’ την αρχή»,

σιγοτραγουδάει όσο μιλάμε για τους στίχους που έγιναν viral, τους στίχους που δεν έγραψε κάποιος επαγγελματίας στιχουργός, αλλά ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο εφοπλιστής, ο επιχειρηματίας, ο καναλάρχης, ο Πρόεδρος. «Καλά, πώς έγινε αυτό; Από πού κι ως πού;» τη ρωτάω κι εκείνη γελάει ξανά, με την καρδιά της. «Κοίτα, ήταν έκπληξη για σας, εγώ όμως γνώριζα ότι ο κ. Μαρινάκης γράφει στίχους. Δεν μου ήταν άγνωστο, σε κάποιες συζητήσεις μας, μάλιστα, μου είχε πει γι'ʼαυτή του την πλευρά, ότι έγραφε δηλαδή στίχους και ποιήματα, αλλά δεν μου πήγαινε φυσικά το μυαλό ότι θα βρεθούμε μαζί μουσικά.

Μιλώντας, λοιπόν, για τη σειρά “Εξαψη”, μια που την έβλεπα γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες με τα ερωτικά πάθη στις οποίες συναντώ τον εαυτό μου -άλλωστε τι θα ήμασταν χωρίς ερωτικά πάθη; Τίποτα-, προέκυψε και η ιδέα να πω το τραγούδι. Φίλοι δεν ήμασταν, αλλά γίναμε. Βασικά γνωριστήκαμε μέσα από τις εκπομπές του ΜEGA. Ηταν στη δεύτερη εμφάνισή μου, εκείνη των Χριστουγέννων, που πράγματι τότε ήταν σαν να ζούσα ένα όνειρο. Ολοι δούλεψαν πολύ γι' αυτό. Ολοι οι άνθρωποι του MEGA. Παραγωγοί, σκηνογράφοι, τεχνικοί, όλοι. Και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό, γιατί μπορεί εγώ να έβγαινα μπροστά και να εισέπραττα την ανταπόκριση του κόσμου, αλλά από πίσω υπήρχε μια ολόκληρη ομάδα που δούλευε σκληρά για να βγει αυτό το άρτιο αποτέλεσμα. Οπότε, για όλα αυτά είχαν προηγηθεί συζητήσεις με τον κ. Μαρινάκη και συναντήσεις, και μετά προέκυψε μία συζήτηση για το σίριαλ. Είχα δει τα τρία πρώτα επεισόδια - τότε χωρίς τραγούδι. Μάλιστα του είχα πει “εγώ φαντάζομαι γι' αυτό το σίριαλ ένα δυνατό τραγούδι, μια ερωτική, δυναμική μπαλάντα”. “Ωραία, βγες να την πεις”, αποκρίθηκε.

“Πρόεδρε, γράψε μου στίχους εσύ κι εγώ θα βρω τη μουσική”. “Ωραία, δώσε μου λίγο χρόνο, παίρνω χαρτί να γράψω”, μου είπε. Εγώ στο μεταξύ είχα ήδη πάρει τον Πέτρο Ιακωβίδη τηλέφωνο: “Είναι αυτό το σίριαλ, είναι αυτό το στόρι, θέλω μια δυναμική μπαλάντα”. Αλλά τότε εκείνος δεν ήξερε τίποτα για τους στίχους που είχαμε πει με τον κ. Μαρινάκη. Οπότε μου έστειλε τη μουσική ή μάλλον με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “άκου” και άρχισε να τραγουδάει τη μελωδία. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή μού έστειλε με μήνυμα τους στίχους ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Τότε είπα στον Πέτρο: “Πάρε αυτούς τους στίχους και δούλεψέ τους πάνω στη μουσική σου”. Ολα αυτά έγιναν μέσα σε μία ώρα. Με το που μου έστειλε πίσω το τραγούδι ο Πέτρος με τους στίχους, το έστειλα με τη σειρά μου πίσω στον κ. Μαρινάκη έτοιμο και μου είπε: “Ωραία, ελάτε τώρα να το φτιάξουμε”. Εγώ, όταν αποφασίζω να κάνω κάτι είμαι πολύ γρήγορη, θέλω να το κάνω άμεσα. Αυτά, λοιπόν, έγιναν Δευτέρα. Πέμπτη τραγούδησα το τραγούδι και Κυριακή ήταν πανέτοιμο, με μάστερ και μίξη, τα πάντα. Χρόνος εξωφρενικά σύντομος. Για μένα είναι εκπληκτικό το ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, επιχειρηματίας κραταιός, έχει αυτή τη ρομαντική πλευρά. Είναι έκπληξη για όσους δεν τον ξέρουν, αλλά αυτό είναι και το ωραίο ενός ανθρώπου».

Ερωτευμένη Νατάσα

Οσο μιλάει, λάμπει ολόκληρη. Από τη μια το τραγούδι «Εξαψη» και από την άλλη η γενικότερη αίσθηση έξαψης που εκπέμπει η ίδια. Φαίνεται σαν να πετάει. Της το λέω: «Πάντως εγώ νομίζω ότι δεν είναι μόνο η επιτυχία του τραγουδιού που σε έχει κάνει τόσο χαρούμενη. Οταν σε βλέπαμε στην τηλεόραση τα Χριστούγεννα, υπέρλαμπρη, λέγαμε: “Είναι ερωτευμένη 100%”». Γελάει και όπως κρατάει ένα μαξιλάρι στην αγκαλιά της, αρχίζει να φωνάζει: «Τζένη, θα σ’ το πετάξω! Εγώ και ο έρωτας κάνουμε παρέα. Κοίτα, μεγαλώνοντας εκτιμάς πολύ διαφορετικά τέτοιου είδους συναισθήματα. Οχι ότι δεν τα εκτιμάς σε νεότερες ηλικίες, αλλά τώρα σε ακουμπάνε αλλιώς». «Φαίνεται ότι ζεις κάθε στίχο, όχι ότι δεν το έκανες πριν, αλλά τώρα το παρακάνεις», της λέω και ξεκαρδίζεται: «Ο έρωτας αυτό είναι, σε βάζει σε μια διαδικασία να εννοείς καθετί που συμβαίνει. Και αυτό είναι το ωραίο, να εννοείς...».





Και η Νατάσα τώρα εννοεί κάθε στίχο του τραγουδιού, δεν τον ερμηνεύει απλά, τον ζει. «Ο χρόνος τοποθετεί τα πράγματα εκεί όπου πρέπει να ανήκουν. Ζωή, στιγμές, ανάσες. Το τραγούδι και η συμπεριφορά μου προς το κοινό και όχι τόσο η προσωπική μου ζωή θα έπρεπε να αφορούν τους ανθρώπους. Αυτή είναι προσωπική άλλωστε. Κι έτσι θέλω να παραμείνει η ζωή μου, προστατευμένη. Οπως και μένα δεν με ενδιαφέρει η ζωή των άλλων. Δεν κρύβομαι, αλλά δεν το διαλαλώ κιόλας. Ακόμα κι αν είχα σκοπό να παντρευτώ, θα το έκανα μόνη μου, δεν θα το μαθαίνατε. Ναι, βεβαίως και θα σκεφτόμουν τη συμβίωση, αλλά αυτή την πρωτοβουλία δεν θα την έπαιρνα εγώ. Θα ήθελα να την πάρει άλλος».

Ούτως ή άλλως, έχει την τύχη να έχει σταθερό έρωτα στη ζωή της από τότε που γεννήθηκε: τη μουσική. «Γεννήθηκα με μια “κινούμενη βόμβα”. Το τραγούδι είναι ο δίαυλος επικοινωνίας με τους φίλους, τους συνεργάτες, το κοινό, τον εαυτό μου. Ακούω μουσική στις όμορφες αλλά και στις δύσκολες στιγμές, παντού και πάντα. Πάντα λαϊκά. Μπορεί να βάλω να ακούσω το “Οταν βλέπετε να κλαίω” και να κάθομαι να ψάχνω τις ερμηνείες που έχω κάνει σε αυτό σε διάφορες εμφανίσεις μου, μέχρι να βρω εκείνη που μου αρέσει και να περάσω έτσι όλη τη μέρα (σ.σ.: αρχίζει και τραγουδάει τους στίχους). Ετσι λειτουργώ. Εννοείται πως κλαίω πολλές φορές όταν τραγουδάω. Μην το ρωτάς... Αυτό το τραγούδι πάντα με συγκινεί. “Ο ωραιότερος τρόπος να κλείσω μια καριέρα είναι να την ορίσω εγώ. Να κάνω κέφι εγώ να την κλείσω, με τους όρους μου, αυτό εύχομαι για τον εαυτό μου, να αποφασίζω εγώ γιαʼαυτήν. Δεν μπορείς, βέβαια, να ξέρεις μέχρι πότε θα έχεις την ευλογία να έχεις σύμμαχο τη φωνή σου. Γιατί αν το λέει η ψυχή σου και όχι η φωνή σου, είναι ένας θάνατος».


Φωτιά στα κόκκινα

Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «Κόκκινο φουστάνι». Μαθήτρια Λυκείου ακόμα, ανέβηκε στην πίστα και το τραγούδησε σαν να μη έτρεχε τίποτα, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Για εκείνη το τραγούδι αυτό ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και μάλιστα ζωτικής σημασίας. Σαν να λέμε ανάσα, δίψα, πείνα και τραγούδι. Περπατούσε μέσα στο σπίτι και τραγουδούσε. Συνεχώς και ακατάπαυστα και πάντα λαϊκά. Πέρασαν 34 χρόνια από εκείνη την πρώτη φορά που ανέβηκε στην πίστα της οικογενειακής ταβέρνας «Κάστρο» στη Θεσσαλονίκη. Και δεν ξανακατέβηκε.


Οι στίχοι του τραγουδιού «Έξαψη»

«Στο μυαλό στο κορμί
στις απόκρυφες στιγμές
Και στη χαμένη λογική
Στο φιλι σου στην αγκαλιά σου
Στην κατάρα και ευχή
Θα καούμε όλοι μαζί

Εξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Θα είναι ο έρωτας πνοή
Κλείνει ο κύκλος μια ζωή
Και όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή

Εξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή»



«Δεν θα έλεγα ότι εγώ κυνήγησα το τραγούδι. Μάλλον αυτό με κυνήγησε. Σκέψου ότι όταν πήγα και τραγούδησα σε εκείνο το μικρό κέντρο, ήμουν 17 χρονών. Είχε ο πατέρας μου έναν φίλο τραγουδιστή, τον Σταύρο Φωτιάδη, και ήθελε να του ζητήσει τη γνώμη του. Με άκουγε όλη μέρα να τραγουδάω, του άρεσε η φωνή μου, αλλά ο πατέρας μου δεν μπορούσε να αντιληφθεί αν είχα ή δεν είχα ταλέντο. Κανείς στην οικογένεια δεν τραγουδούσε. Οι γονείς μου, από αγροτικές οικογένειες και οι δύο, πήγαν από τη Δράμα στη Θεσσαλονίκη για να δουλέψουν. Η μητέρα μου δούλευε στον Δήμο Αμπελοκήπων, εκεί όπου γεννηθήκαμε εγώ και ο αδερφός μου. Μια κλασική ποντιακή οικογένεια, πολύ δεμένη και αγαπημένη, με τα σόγια γύρω από το τραπέζι, τα παραδοσιακά φαγητά μας, τις κουβέντες και τα αστεία, αλλά όχι ιδιαίτερα γλεντζέδες. Κανείς από το σόι δεν είχε σχέση με τη μουσική, γι’ʼ αυτό σου λέω, έτσι γεννήθηκα, με τη μουσική στο μυαλό και στα χείλη.



Ηρθε, λοιπόν, τότε ο Φωτιάδης -καλή του ώρα- και ο πατέρας μου, που του άρεσε να με ακούει να τραγουδάω αλλά δεν ήταν και ειδικός, τον ρώτησε: “Για πες, ρε Σταύρο, έχει καλή φωνή το παιδί, να προχωρήσει;”. “Στάθη, η κόρη σου είναι μικρή μεν, καλή δε”, του απάντησε γυρνώντας προς εμένα: “Θες να ανέβεις στην πίστα;”. “Θέλω”. Πήγα Παρασκευή και Σάββατο. Βέβαια θυμάμαι τι φορούσα, με τα χρώματα είναι που τα μπερδεύω. Εβαλα ασημένια φούστα και κόκκινο πουκάμισο ή κόκκινη φούστα και ασημένιο πουκάμισο... Με έντυσε η αδελφή της μάνας μου που ήταν μοντελίστ, η θεία μου η Κούλα, στην οποία χρωστάω πολλά. Και με τη φούστα-πουκάμισο ανέβηκα στην πίστα. Καλά, μη φανταστείς τίποτα μπουζούκια. Μια οικογενειακή ταβέρνα ήταν το “Κάστρο”.

Τραγούδησα τη μία μέρα, τραγούδησα και την επόμενη, και μόλις πήγα σπίτι ανέβασα πυρετό. Θυμάμαι ότι τότε συνέδεσα τον πυρετό με το ξενύχτι. Νόμιζα ότι δεν μου πάει το τραγούδι και ο χώρος. Πόσο λάθος είχα. Λίγο καιρό μετά ήρθε και με ξαναβρήκε εκείνος ο φίλος του πατέρα μου. Και δεν σταμάτησα ποτέ ξανά. Τραγουδούσα στη Θεσσαλονίκη και στο μεταξύ παντρεύτηκα, έκανα τη Χριστιάννα μου, και μετά χώρισα. Οταν κατέβηκα στην Αθήνα για να εμφανιστώ στις “Χάντρες” με τον Ρέμο, τον Λιβιεράτο, τον Τριαντάφυλλο και τον Παντελή Καναράκη, η Χριστιάννα μου ήταν δύο χρονών. Με τη θεία Κούλα ήρθαμε μαζί όταν πρωτοκατέβηκα στην Αθήνα.

Με βοήθησε πολύ, έμεινε 14 χρόνια μαζί μου. Οχι, ούτε μία στιγμή δεν την ψώνισα από εκείνη την τρομακτική επιτυχία που έκανα στις “Χάντρες”. Πώς να την ψωνίσω; Είχα ένα μωρό παιδί στο σπίτι, ήμουν καλά γειωμένη, απολάμβανα μεν την επιτυχία, αλλά το γεγονός ότι είχα την κόρη μου και τη φροντίδα της με ισορροπούσε. Είχα βρει τον τρόπο να γίνονται όλα σωστά. Οταν κατέβηκα στην Αθήνα δεν ήμουν και ξεκρέμαστη. Είχα βοήθεια από έναν άνθρωπο δικό μου για το σπίτι, είχα καταφέρει να έχω κάποια χρήματα, αφού δούλευα συνεχώς και στη Θεσσαλονίκη και μετά εδώ, στις “Χάντρες”, όπου γινόταν κάθε βράδυ πανικός.

Φοβερές εποχές. Τι ωραία περνούσαμε, φτερό στον άνεμο. Κοίτα, αυτό που μου έλεγες πριν για τη συστολή που είχα τότε στα ξεκινήματα, ακόμα την έχω. Εγώ πάντα ήθελα να δείχνω έργο και να ερμηνεύω καλά τραγούδια. Εχω άλλες εμπειρίες πια, έχω κάνει παιδιά, γάμους, διαζύγια, καριέρα. Οπότε κάνω τώρα την ακτινογραφία στον εαυτό μου και λες “αυτό είμαι...”. Τώρα είναι η καλύτερη φάση μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά τώρα είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου». Απωθημένα όχι, όνειρα ναι. Οσο την κοιτάς σου φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι ικανό να την κάνει να σπάσει. Να τη ρίξει στη μιζέρια. Οπως λέει και η ίδια, «δεν επιτρέπω σε τίποτα να με ρίξει. Αφού δεν μπορώ κάτι να αλλάξω, δεν θα κάτσω να με βασανίσει. Κοίτα, τις δυνάμεις μου τις κρατάω για τα σοβαρά. Εχω ζήσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, αλλά μετά το πρώτο σοκ όλα τα αντιμετωπίζεις, τα βάζεις στη σωστή τους διάσταση. Τα σοβαρά είναι μόνο της υγείας. Αυτή τη στάση ζωής, να έχω κόφτη, την απέκτησα όταν ήρθα εδώ στην Αθήνα με ένα κοριτσάκι 2 χρονών, μόνες μας. Από την άλλη, φαίνομαι κοινωνική, αλλά δεν είμαι.

Είμαι κλειστή. Ξώχαρη ναι, αλλά όχι ανοιχτή στους πάντες. Με ποιον μοιράζομαι τα προβλήματά μου; Να σου πω την αλήθεια, με κανέναν. Δεν θέλω ποτέ να ρίχνω τον άλλο, τα δικά μου προβλήματα τα κρατάω πάντα για τον εαυτό μου, δεν τα μοιράζομαι. Τις σοβαρές αποφάσεις τις παίρνω πάντα μόνη μου. Απωθημένα δεν έχω, μόνο όνειρα. Επειδή αφιέρωσα τη ζωή μου στο τραγούδι, είναι ο δικός μου ασφαλής χώρος. Δεν θέλω τίποτε άλλο να αποσπά την προσοχή μου. Προτάσεις που μπορούν να σε ξεστρατίσουν και να σου κοτσάρουν κι άλλους τίτλους εκτός από εκείνον της τραγουδίστριας. Η μόνη μου σκέψη και επιθυμία είναι να συνεχίσω να κάνω μικρά ή μεγάλα, δεν έχει σημασία, αλλά σίγουρα καλά βήματα χωρίς παραστρατήματα, να κάνω λάθη αλλά όχι μεγάλα. Τα λάθη στη δουλειά μας μπορεί ναι είναι μια κακή επιλογή τραγουδιών ή εμφανίσεων που θα σε πάει πίσω. Στην καριέρα μου, τουλάχιστον φανερά, δεν έχω εισπράξει ανταγωνισμό, όχι. Σε μένα αυτός δεν έχει θέση, η δυσκολία στη δουλειά μας είναι μόνο οι διαφορετικοί χαρακτήρες. Δεν χωράει τίποτεʼάλλο. Αν έχεις κατακτήσει την επιτυχία, δεν μπορεί κανείς να σουʼτην πάρει.

Είναι αδιαπραγμάτευτη. Οσοι έχουν δουλέψει μαζί μου κι εγώ μαζί τους, πιστεύω ότι όλοι ήμασταν χαρούμενοι. Ούτως ή άλλως, κάνω καλές συμφωνίες και τις τηρώ μέχρι τέλους, οπότε όλα είναι ξεκάθαρα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη δεν πρέπει να είναι ούτε αγενείς ούτε υπερόπτες. Στην τέχνη η υπέρβαση και η ταπεινότητα πάνε μαζί. Δεν μπορεί να διαχωρίζεται ο άνθρωπος από τον καλλιτέχνη - μαζί αγκαλιάζονται, δένονται και συμπορεύονται για να έχουν και αποτέλεσμα έργου. Είμαι στρατιώτης στη δουλειά, αλλά εκείνη που γνώρισα και είπα ότι είναι “η απόλυτη επαγγελματίας”, είναι η Μαρινέλλα.

Δεν είναι τυχαία ούτε η επιτυχία ούτε η διάρκειά της. Ποια είναι, άλλωστε, η συνταγή της επιτυχίας για έναν τραγουδιστή; Η συνέπεια και η δισκογραφία. Να μην αφήνεις κενά, να αναζητάς συνέχεια το καλύτερο τραγούδι. Και να συμβαδίζεις με την εποχή. Να μη σε ξεπερνάει. Αυτό που έμαθα από συνεργασίες δίπλα σε ερμηνευτές όπως ο Πάριος και η Μαρινέλλα είναι ότι η δύναμη ενός τραγουδιστή είναι το ρεπερτόριό του, που γεμίζει τη βαλίτσα του σε αυτό το υπέροχο ταξίδι της μουσικής, με ωραίο υλικό. Πώς με φαντάζομαι μεγαλώνοντας; Να βλέπω τη θάλασσα... ναι, με συντροφιά.

Η εικόνα της ευτυχίας για μένα είναι να είμαι καλά στο μυαλό μου και να με έχει πάει εκεί το τραγούδι, που να νιώθω ότι είμαι πλήρης από αυτό, ότι το γλέντησα, το ευχαριστήθηκα. Οτι το υπηρέτησα. Να νιώθω γεμάτη. Ο χρόνος με αγχώνει σε λογικά πλαίσια. Θέλω όπως όλοι να νιώθω και να δείχνω καλά. Για μένα ελιξίριο είναι το τραγούδι. Δεν θέλω να δείχνω 25 ενώ είμαι 50, αλλά να είμαι μια ωραία 50άρα. Αλλωστε τα 50 σήμερα μπορεί να είναι μια ωραία αρχή για τα πάντα. Ενας αριθμός είναι. Τι τίτλο θα έβαζα στο βιβλίο της ζωής μου; “Η ζωή μου έρωτας” και ως επίλογο το “Ακόμα τραγουδάω”. Αυτό θα ήθελα να είναι το φινάλε».

Ειδήσεις σήμερα: 

Κατέθεσε στον Εισαγγελέα ο Μπιμπίλας - «Ανοίγει ο δρόμος για την έρευνα της Δικαιοσύνης»

Η μαρτυρία του Χρίστου Χ. για τον Δημήτρη Λιγνάδη που σοκάρει - «Έτσι με χειραγώγησε»

ΟΠΕΚΑ: Ποια επιδόματα καταβάλλονται στις 26 Φεβρουαρίου - Εντός Μαρτίου η πλατφόρμα για το επίδομα παιδιού