«Το 1991 γνωρίζω αυτό το υπέροχο πλάσμα, την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για εμένα. Μου είχε εκμυστηρευτεί πολλά πράγματα. Ήταν μια γυναίκα που ερωτευόταν βαθιά και μου είχε πει τον μεγάλο της έρωτα. Ένας ήταν ο μεγάλος της έρωτας, ο Γιώργος Ηλιάδης και δεν ήταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.
Μου έλεγε ένα πράγμα: «Με περιμένουν στη γωνία να με εκδικηθούν. Εγώ δεν θα τους κάνω τη χάρη, εδώ θα είσαι». Δεν ήθελε να γεράσει, δεν ήθελε να χαλάσει την εικόνα της.
Ένα αστείο συμβάν που θυμάμαι από την Αλίκη ήταν, όταν ήθελε να φορέσει ένα τζιν σε μια παράσταση που κάναμε και το είχε από τα “Χτυποκάρδια στο θρανίο”. Κάποια στιγμή με φώναξε στο καμαρίνι και μου είπε ότι δεν κουμπώνει, ξάπλωσε σε κάτι καρέκλες, ρουφώντας την κοιλιά της, τραβούσα το φερμουάρ να ανέβει προς τα πάνω και μου έμεινε στα χέρια. Έριξε κάτι ριχτό επάνω της και βγήκε στην παράσταση».