Σαρλίζ Θερόν: Το sex symbol που δεν διστάζει να τσαλακώνεται - Διακοπές μόνη στο Αιγαίο
Ο Δημήτρης Δανίκας γράφει για τη συνάντησή του με τη διάσημη ηθοποιός - Από το περιστατικό με τον φόνο του πατέρα της στο Γιοχάνεσμπουργκ ως τις φωτογραφήσεις για το «Playboy», το χρυσό συμβόλαιο με την Dior και τα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ - Οι χυλόπιτες σε Κιάνου Ριβς και Τζόνι Ντεπ, το φεμινιστικό κίνημα και η μετάλλαξη για τον ρόλο της ως Monster με τον οποίο κέρδισε το Οσκαρ
«Πλάκα κάνεις! Απολαμβάνω τις ηδονές μου χωρίς ίχνος ενοχών. Είμαι ικανή να τηγανίσω τα παπούτσια μου και να τα καταβροχθίσω».
Κάθε ιστορία αποτελείται από μια σειρά περιστατικών. Αρκετά απρόβλεπτα. Αρκετά εξωφρενικά. Και αρκετά ανατρεπτικά. Το θυμάμαι σαν τώρα. Ηταν αρχές Σεπτεμβρίου του 2001. Η πρώτη φορά που έπεσα πάνω της. Ηταν το πεντάστερο, χλιδάτο ξενοδοχείο «Excelsior». Ηταν στη μικρή νησίδα με την ονομασία Λίντο, ένα καντάρι θάλασσα μέχρι την πλατεία Σαν Μάρκο της Βενετίας. Και ήταν ο συνδυασμός ανυπόφορης υγρασίας με καυτό λίβα. Και ήταν μεσημέρι.
Σκηνή 1: The Hottest Woman in the World
Το τραπέζι στρογγυλό. Απέναντί μου αλλά και γύρω από αυτό τέσσερις εκπρόσωποι της διεθνούς και άθλιας φυλής των δημοσιογράφων. Εγώ ο μόνος της Ελλάδος φρουρός. Η συνέντευξη με αφορμή μια μέτρια κομεντί του Γούντι Αλεν με τίτλο «Η κατάρα του πράσινου σκορπιού».
Χαρακτηριστική πόζα
από την ταινία
«2 days in the Valley»
Φυσικά, απών ο Γούντι Αλεν. Και φυσικά, όπως πάντα, με απειλητικό ύφος είχε διαμηνύσει «αντί εμού, οι πρωταγωνίστριες της ταινίας με εκπροσωπούν». Εννοούσε φυσικά Ελεν Χαντ και Σαρλίζ Θερόν. Περιττό να αναφερθώ στην πρώτη. Ανάμεσα στα προσόντα της οι αθεράπευτες νευρώσεις της και οι υστερικές «θρομβώσεις της». Οπως έλεγε κάποιος, φημισμένος για τα πικρόχολα και κυνικά σχόλιά του, «και μόνος μαζί της σε ερημικό νησί θα προτιμούσα να ασκηθώ στο σπορ των πέντε δαχτύλων παρά να το κάνω μαζί της». Η Σαρλίζ, λοιπόν, η hottest του Χόλιγουντ και φυσικά the most sexy in the world (ο λεκτικός θαυμασμός που τη συνοδεύει), δεν είχε ακόμα εκτοξευτεί μέχρι την αγκαλιά του θείου Οσκαρ. Πράγμα που θα συμβεί τρία χρόνια αργότερα.
Ημουν σίγουρος όμως από τότε ότι το μυαλό της φλέρταρε με την ιδέα να συνάψει κινηματογραφική σχέση με την Αϊλίν Γουόρνος. Την πασίγνωστη θηριώδη hooker που απολάμβανε να σκοτώνει τους αρσενικούς πελάτες της. Και που γι’ αυτές τις «θεάρεστες» πράξεις της κατέληξε στην ηλεκτρική καρέκλα. Λέγεται μάλιστα ότι η Atomic Blonde την είχε επισκεφτεί στο κελί της και έτσι κατάφερε να αφομοιώσει και να ενσωματώσει στον χαρακτήρα της όλες τις ιδιότητες και κάθε ίχνος από την προσωπικότητα αυτής της διαβόητης θηλυκής serial killer με το προσωνύμιο «Monster».
Σκηνή 2: Who is fucking me?
Κατά διαβολική σύμπτωση -κι αυτό προκάλεσε τα ζηλόφθονα βλέμματα των τεσσάρων άλλων συναδέλφων μου- η καρέκλα μου ήταν τοποθετημένη δίπλα στη δική της. Κοίτα να δεις... Σε όλο το διάστημα μιας τυπικής συνέντευξης όπου οι σταρ προσπαθούν να σε πείσουν ότι όλα καλά και άγια, «α, τι ευτυχία να συνεργάζεσαι με τον Γούντι!», το βλέμμα μου έπεφτε με διεισδυτική μανία στο σκισμένο μπλουτζίν, το τυχερό μπλουτζίν, που αγκάλιαζε τα πόδια της. Βλέμματα συγκρατημένα και κάπως διακριτικά. Με τ’ αφτιά μου σχεδόν κλειστά, κάποια στιγμή σαν ν’ άκουσα... θόρυβο ερωτήσεων το νόημα των οποίων κατέληγε σε μια τάχα μου αθώα περιέργεια. Αραγε, ποιος ο τυχερός αρσενικός που αυτό το θεϊκό πλάσμα φιλοξενεί στο κρεβάτι του; Για μισό κλάσμα δευτερολέπτου επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Πασαλειμμένη με αμηχανία. Παρεμπιπτόντως, η μοναδική αποστολή που οι τέσσερις αυτοί συνάδελφοι, μαζί με μπόλικους άλλους, διεκπεραιώνουν σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή φεστιβάλ είναι τα κουτσομπολιά, τα σκάνδαλα, τα κρεβάτια, οι hookers και ποιος πηδάει ποια ή ποιος πηδάει ποιον και άλλα τέτοια άκρως καλλιτεχνικά!
Η Atomic Blonde, τότε μόλις 26 Αυγούστων, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, με ύφος τόσο φυσικό σαν να καθαρίζει με οδοντογλυφίδα τα κατάλευκα δοντάκια της, απαντάει με ερώτηση σε αυτή την αθώα περιέργεια του δημοσιογραφικού συρμού: «Θέλετε να μάθετε who is fucking me?» (περιττή κάθε προσπάθεια μετάφρασης). Και συμπληρώνει: «Μα φυσικά ο Στιούαρτ Τάουνσεντ».
Κλείσιμο
Παρεμπιπτόντως, ο λεγάμενος Στιούαρτ Τάουνσεντ, αυτός ο μετριο-ασήμαντος ηθοποιός από την Ιρλανδία, εκτοπίστηκε από το κρεβάτι της με τα παπούτσια ανά χείρας. Και εκείνη κάπου με ανακούφιση είπε: «Σαν πολύ δεν τράβηξε;». Εκτοτε το μοναδικό επίτευγμα του συγκεκριμένου Ιρλανδού ηθοποιού ήταν και είναι το κρεβάτι, το κορμί, το δέρμα, τα χείλη και όλα όσα συγκροτούν το πλάσμα με το όνομα Charlize Theron. Λάθος κι αυτό. Στην πραγματικότητα και στη γλώσσα των Αφρικάανς, των λευκών της Νότιας Αφρικής, το όνομά της γράφεται με το αρχίγραμμα «S» και το επώνυμο πάει κάπως σαν Τιρόν. Τέλος πάντων...
Σκηνή 3: «Ο γάμος δεν μου πάει»
Αν τώρα προσεκτικά παρατηρήσετε όλα τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από την περιφορά της στο Αιγαίο και σε αυτή την πανάκριβη θαλαμηγό. Αν δηλαδή καταφέρετε με το βλέμμα σας να «απαλλαγείτε» ελάχιστα από τον θαυμασμό σας γι' αυτό το απόλυτο θηλυκό πλάσμα ηλικίας 46 ετών. Αν είναι δυνατόν! Τότε θα αντιληφθείτε την ολοκληρωτική απουσία κάθε ίχνους αρσενικής παρουσίας. Ισως μόνο ο καπετάνιος. Αν και αμφιβάλλω γι’ αυτό. Και ίσως κάποια μέλη του πληρώματος.
Μονίμως, από κοντά, η προστατευτική και ακλόνητη σκιά της μητέρας της. Η λατρεμένη Γκέρντα. Με ρίζες από Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία. Απίστευτο χαρμάνι. Και επίσης, μονίμως τα δύο υιοθετημένα παιδιά της. Η Ογκαστ, αφρικανικής κατάμαυρης καταγωγής. Και ο/η Τζάκσον. Με διαζευκτικό το φύλο του παιδιού. Μάλιστα κάποια στιγμή, παρελθόντων ετών, η Σαρλίζ, βλέποντας τον Τζάκσον να συμπεριφέρεται με όλα τα γνωρίσματα κοριτσιού, είχε εκφράσει την απόλυτη ικανοποίησή της: «Μπράβο, κορίτσι μου!».
Συμπτωματικά όλα αυτά; Δεν νομίζω. Λόγου χάριν. Μονίμως με την Γκέρντα, τη μανούλα της. Μονίμως με την αδιαπραγμάτευτη πεποίθηση «marriage it’s not my thing» (η μετάφραση εντελώς περιττή). Από κοντά και το μοναδικό Οσκαρ της καριέρας της ως «Monster», δηλαδή κατά συρροή δολοφόνος αρσενικών πελατών. Από κοντά και η παθιασμένη λεσβιακή σχέση, στην ίδια ταινία, με Κριστίνα Ρίτσι. Από κοντά και η ασυγκράτητη εφόρμησή της να ρίξει στο κρεβάτι της ένα μελανούρι με το όνομα Σοφία Μπουτέλα. Φυσικά ως Atomic Blonde.
Από κοντά και η συμμετοχή της στην άλλη, την πρόσφατη ιστορία με τίτλο «Βόμβα» (Bombshell). Εκεί όπου αποκαλύπτονται δημοσίως οι σεξουαλικές επιθέσεις του πρώην αφεντικού της Fox News, με αποτέλεσμα το MeToo.
Ο αθεόφοβος, παχύσαρκος, τερατώδης αυτός τύπος απαιτούσε απ’ όλες τις δημοσιογραφίνες του να κυκλοφορούν με κοντές φούστες και από καιρού εις καιρόν να επισκέπτονται το γραφείο του πίσω από κλειστές πόρτες. Ολες!
Με τον Τζόνι Ντεπ
Σκηνή 4: Το φονικό
Τόσες συμπτώσεις καταλήγουν σε μία ασθένεια. Ψυχολογική ασθένεια. Η ίδια έχει αναφερθεί και έχει μιλήσει περί «Obsessive-Compulsive Disorder». Τουτέστιν, «Ιδιοψυχαναγκαστική Διαταραχή ή Μανιοπαρορμητική Διαταραχή». Μια ασθένεια της ευρύτερης ομάδας νευρώσεων. Ο ασθενής υποφέρει από ιδεοληψίες και καταναγκασμούς. Η κατάθλιψη, μάλιστα, εμφανίζεται συχνά είτε πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων είτε ταυτόχρονα με αυτά.
Το περιστατικό που έχει στοιχειώσει όλα τα κύτταρα αυτού του θεϊκού πλάσματος συνέβη το 1990 στην οικογενειακή οικία του Τσαρλς και της Γκέρντα Τιρόν, στα περίχωρα με την ονομασία Μπενόνι, λίγο έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ. Ηταν μεσάνυχτα. Ηταν ο πατέρας της, απόστρατος αξιωματικός με μπόλικα παράσημα ρατσιστικής, νοτιοαφρικανικής προελεύσεως. Ηταν το περίστροφο. Ενα από τα φονικά εργαλεία που διατηρούσε αυτός ο «εξαιρετικός» στρατιωτικός, σύζυγος και πατέρας. Ηταν μεθυσμένος. Ντίρλα. Και ήταν το χούι του. Να τα πίνει, να τριγυρνάει και όταν επιστρέφει να γρονθοκοπεί την κυρά του. Κάπως έτσι ξεχείλισε το ποτήρι. Κάπως έτσι το περίστροφο βρέθηκε στα χέρια της Γκέρντα. Και κάπως έτσι ο Τσαρλς, αυτός ο «εξαίρετος» στρατιωτικός, σύζυγος και πατέρας, κατέληξε ten feet under. Να κάνει παρέα στο χώμα και στα σκουλήκια.
Το περίεργο, πρωτοφανές στα αστυνομικά χρονικά, ήταν η απαλλαγή της Γκέρντα άνευ δικαστικών ή άλλων νομικών διαδικασιών. Σαν ο φόνος να μην έγινε ποτέ. Σαν η Γκέρντα να μην υπήρξε συζυγοκτόνος. Αυτή η εντελώς ανεξήγητη απαλλαγή πυροδότησε πλήθος ερμηνειών. Κυρίως όμως ότι η μικρή, 15χρονη Σαρλίζ, θυμωμένη, εξοργισμένη και ασυγκράτητη, άρπαξε το όπλο και τη στιγμή που ο πατέρας της γρονθοκοπούσε τη μητέρα της, εκείνη πυροβόλησε και τον άφησε στον τόπο. Who knows...
Καταλυτικό το περιστατικό. Και πώς να μην ήταν. Εν ριπή οφθαλμού, μάνα και κόρη εγκαταλείπουν Γιοχάνεσμπουργκ και Νότια Αφρική ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους. Η μάνα αποφασίζει οριστικώς και αμετακλήτως να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη φροντίδα και την ανάδειξη της κόρης της. Η Γκέρντα και η Σαρλίζ σαν σιαμαίες αδελφές.
Σκηνή 5: «Ο δολοφόνος με το δρεπάνι»
Εναν χρόνο πριν από αυτή την άτακτη φυγή η 14χρονη μικρή θεά είχε ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών στο κλασικό μπαλέτο, είχε εμφανιστεί σε παραστάσεις με «Λίμνη των κύκνων» και «Καρυοθραύστη» και είχε αναδειχθεί κορυφαίο εφηβικό ταλέντο στο ντεφιλέ και τις πασαρέλες. Με απλά λόγια, το σώμα της η επιτομή γυμναστικής, ρυθμικής, αγαλμάτινης, καλλίγραμμης ζωγραφικής. Οι βάσεις είχαν τεθεί.
Με πρώτο σταθμό το Παρίσι και με δεύτερο το Λος Αντζελες. Οι αποσκευές της μητέρας αλλά και της κόρης πληρέστατες από φιλοδοξία, όνειρα, αλλά και άπειρο, αθεράπευτο μίσος προς κάθε μέλος της αρσενικής φυλής. Ο Ανδρας, συνώνυμο βίας, αλκοόλ, ναρκωτικών, εξουσίας, βιασμών, φόνων, ιδιοτέλειας, απάτης, απιστίας και κάθε άλλης εγκληματικής παρεκτροπής. Ο Ανδρας, η επιτομή κάθε σελίδας του Ποινικού Κώδικα. Το 1994, λοιπόν, η Σαρλίζ, μόλις 19 Αυγούστων, χτυπάει πόρτες ατζέντηδων του Λος Αντζελες, αλλά ανταπόκριση ούτε μισή. Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα... Ωσπου ένα μεσημέρι, σε κάποιο τραπεζικό υποκατάστημα, προσπαθεί να εξαργυρώσει μια επιταγή της μητρός της. Ο ταμίας λέει ένα μακρόσυρτο «nο», η Σαρλίζ απαντά περίπου «fuck you!», ο ταμίας σηκώνει το ακουστικό να καλέσει Αστυνομία και -ω του θαύματος!- κάποιος εκ των πελατών με την ιδιότητα του ατζέντη, εκτιμώντας τα προσόντα μιας οργισμένης κατάξανθης κούκλας, βγάζει από την τσέπη του και της δίνει την κάρτα του. Αυτό ήταν.
Η πρώτη φορά που είδε τον εαυτό της στην οθόνη ήταν για λογαριασμό μιας B movie (δευτερότριτης κατηγορίας) με τον ελληνικό τίτλο «Ο δολοφόνος με το δρεπάνι». Η Σαρλίζ εμφανίζεται για κάποια δευτερόλεπτα χωρίς να βγάλει άχνα. Τσιμουδιά. Αφωνη. Δεν πειράζει. Οπου να ’ναι, θα σημάνουν οι καμπάνες.
Τα ίδια πάνω κάτω συμβαίνουν και με τη δεύτερη ταινία «Ενα λεπτό προθεσμία». Δεν πειράζει. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά... Στο μεταξύ, μια φήμη αρχίζει, σαν σούσουρο, να κυκλοφορεί εντός των κύκλων παραγωγών, σκηνοθετών, σεναριογράφων και ηθοποιών. Οτι δηλαδή αυτό το πλάσμα από Νότια Αφρική δεν ψαρώνει και δεν γουστάρει. Που σημαίνει «δεν ψαρώνει με ονόματα και γκλαμουριά». Και «δεν γουστάρει να τη χουφτώνουν αρσενικά». Ολα τα αρσενικά; Ολα!
Στο ίδιο κρεβάτι
με την Πενέλοπε Κρουζ
Σκηνή 6: Χυλόπιτες
Το 1997, επιτέλους, ο Αγγλος σκηνοθέτης Τέιλορ Χάκφορντ («Ιπτάμενος και τζέντλεμαν») αποφασίζει να τοποθετήσει ενδιαμέσως Αλ Πατσίνο και Κιάνου Ριβς αυτό το κατάξανθο θηλυκό από τη Νότια Αφρική, σε μια ιστορία σατανική με τίτλο «Ο δικηγόρος του διαβόλου». Αυτό και το εφαλτήριο. Αυτή και η πικρή εμπειρία, η χυλόπιτα, κοτζάμ ταψί, που εισέπραξε ο Κιάνου Ριβς από μια «ασήμαντη» ξανθιά. Παρόμοια χυλόπιτα, διαστάσεων ταψιού, λαμβάνει επίσης και ο Τζόνι Ντεπ, όταν δύο χρόνια αργότερα έπαιξε τον σύζυγο της Σαρλίζ Θερόν στο διαστημικό ρομάντζο «Η γυναίκα του αστροναύτη».
Τότε ήταν που άρχισε να γράφεται μια μακροσκελής λίστα συμβάντων και σεισμικών δονήσεων. Εντός του Χόλιγουντ. Οπου Νικόλ Κίντμαν και Αντζελίνα Τζολί (ανάμεσα στις τόσες άλλες) αρχίζουν να ανησυχούν. Οι άνδρες να την ποθούν. Οι γυναίκες να τη μισούν: «Ποια αυτή η γυρίστρα;». Και οι παραγωγοί να τη λατρεύουν και ταυτοχρόνως να την αντιπαθούν. Να τη λατρεύουν επειδή φέρει αυτό το σπάνιο μείγμα «looks and brains» (ομορφιά και μυαλό). Να την αντιπαθούν επειδή είναι αγύριστο κεφάλι. Η Σαρλίζ λοιπόν με αδιαμφισβήτητο καθοδηγητή, όπως οι σύντροφοι του Λένιν, προσέχει και έχει. Οχι, χαζή ήταν... Το πρώτο που εξασφαλίζει είναι ένα χρυσό συμβόλαιο με την Dior αξίας 2 εκατ. δολαρίων ετησίως. Για τι παρακαλώ; Απλώς, της λένε, να κυκλοφορείς με ένα αιθέριο σιθρού, να βαδίζεις και πριν φτάσεις εκεί στην άκρη να το βγάζεις και να μένεις εντελώς γυμνή. Εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη και κανέναν δισταγμό είπε «done». Εγινε. Και πράγματι, έγινε το άρωμα J’Adore.
Προηγουμένως, επίσης χωρίς δεύτερη σκέψη, εντελώς τσιτσίδι φωτογραφίζεται για λογαριασμό του «Playboy». Κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως. Επειδή το μίσος για τον ανδρικό πληθυσμό είναι ασυγκράτητο, σου λέει: «Θα με βλέπουν, θα φαντασιώνονται και θα τον...» (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται). Παράλληλα και ταυτόχρονα με τον Dior, το κατάξανθο πλάσμα υπογράφει έτερο συμβόλαιο αξίας 2,5 εκατ. δολαρίων ετησίως για λογαριασμό της εταιρείας πολυτελών, πανάκριβων ρολογιών Raymond Weil. Τέλεια!
Σκηνή 7: «Είμαι πλάσμα σεξουαλικό»
Με γεμάτο πορτοφόλι, εξασφαλισμένες και ακριβοπληρωμένες κινηματογραφικές υποχρεώσεις και με μυαλό όσο αρκετών αρσενικών, καταφέρνει το δέκα το καλό. Από τη μια, Χόλιγουντ. Από εκεί η μπάζα. Και από την άλλη, δική της, ανεξάρτητη εταιρεία κινηματογραφικών ανησυχιών. Κάπως έτσι καταλήγει στην περίπτωση της Αϊλίν Γουόρνος. Εκείνης, ντε, της serial killer. Κάπως έτσι επιλέγει για τη σκηνοθεσία την Πάτι Τζέκινς. Γυναίκα, λεσβία φυσικά. Κάπως έτσι καταβροχθίζει τεράστιες ποσότητες «παχύρρευστων» φαγητών. Κάπως έτσι φορτώνεται 10-15 περισσότερα κιλά. Κάπως έτσι μεταμορφώνεται, μεταλλάσσεται και στον ρόλο της, ως Monster, ενσωματώνεται. Και κάπως έτσι αγκαλιάζει τον θείο Οσκαρ. Θρίαμβος!
Σαρλίζ, ποια η συνταγή; Ετσι τη ρώτησα τη δεύτερη φορά που την είδα στο Φεστιβάλ Βερολίνου, φυσικά για το «Monster». Η απάντηση απλή: «Οχι glamor, αλλά good stories». Και το σεξ; «Είμαι πλάσμα σεξουαλικό. Γιατί πρέπει να ντρέπομαι γι’ αυτό; Γιατί πρέπει η κοινωνία να μας αντιλαμβάνεται είτε ως καλές συζύγους και νοικοκυρές είτε ως καλές πουτάνες; Διαφωνώ. Εγώ είμαι απ’ όλα και σε όποιον αρέσει»! Το πιο εξωφρενικό, σχεδόν παράλογο και ανατρεπτικό, είναι το δισυπόστατο του χαρακτήρα της. Αν και κουκλάρα, εκείνη γουστάρει ρομαντισμό. Αν και sexy symbol, εκείνη γουστάρει να τσαλακώνει την ομορφιά της. Τουτέστιν, μέσα σ’ όλα. Και ρομαντικές ιστορίες. Και περιπέτειες. Και Mad Max. Και «δεν ήμουν ποτέ τρελαμένη με δόξα και λάμψη. Δεν μ' ενδιαφέρει».
Μ' ένα ποτήρι κρασί στο κατάστρωμα της θαλαμηγού γιορτάζει τα γενέθλιά της -έγινε 46 ετών- στις ελληνικές θάλασσες
Σκηνή 8: Ποταμοί δακρύων για Νέλσον Μαντέλα
Η πιο συγκινητική στιγμή στη ζωή της τότε που σπάραξε με ποτάμια δακρύων, συνέβη όταν επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος και σωριάστηκε στην αγκαλιά του Νέλσον Μαντέλα. Σαν να ζητούσε, να εκλιπαρούσε για λογαριασμό όλων των λευκών ρατσιστών κανίβαλων μια απέραντη, ταπεινή, αληθινή συγγνώμη. Οπως περίπου η Μαρία Μαγδαληνή πλένει και σφουγγίζει τα πόδια του Ιησού Χριστού! Α, να μην ξεχάσω... Ο εκδηλωμένος και αθεράπευτος φεμινισμός της, η ασπίδα της και η ιδεολογία της έχουν εκφραστεί με την αλησμόνητη φράση: «Οι γυναίκες έχουν κατακτήσει τον κόσμο. Καιρός είναι μια γυναίκα στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου».
Τόσο στρατευμένη; Τόσο. Περίπου όπως «προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε!», έτσι και «γυναίκες όλου του κόσμου, ενωθείτε! Και σε κάθε άνδρα μη χαριστείτε!». Μπορεί, λέω μπορεί, να πιστεύει και μια ρήση υβριστική: «Καλός άνδρας είναι κάθε νεκρός άνδρας»! Λες;
Ένα φθινοπωρινό γεύμα διαφορετικό από τα άλλα, μιας και η συνάντηση των εθελοντών της bwin με τους διαμένοντες της Στέγης Υποστηριζόμενης Διαβίωσης «Φωτεινή» έδιωξε κάθε… μελαγχολικό συναίσθημα.
Το όραμα της DEMO για έναν κόσμο με πρόσβαση σε όλα τα φάρμακα, ανεξαρτήτως περιοχής και οικονομικών δυνατοτήτων είναι βαθιά ριζωμένο στη Τρίπολη. Η πρωτεύουσα της Αρκαδίας αποτελεί πια τον «ομφαλό» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας καθώς πραγματοποιούνται εκεί επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ.
Η Dyson Gen5 Detect είναι μια προηγμένη σκούπα που «σκέφτεται», η οποία σχεδιάστηκε όχι μόνο για να βελτιώσει τις συνθήκες υγιεινής και καθαριότητας στον χώρο μας, αλλά παράλληλα για να μας προσφέρει μια γεύση από τα θαυμαστά επιτεύγματα που επιφυλάσσει η πρωτοπόρος Dyson για το μέλλον.
