Μίκι Ρουρκ στον Δημήτρη Δανίκα: «Ολα τα έχασα, ακόμα και την ψυχή μου... Το παραδέχομαι, είμαι ρεμάλι»
Η συνάντηση με τον σταρ με τα 1.000 (παραμορφωμένα από τις πλαστικές) πρόσωπα - Η εξωφρενική διαδρομή του ξεκινά από την αλητεία ως νέος, συνεχίζεται στα ρινγκ ως πυγμάχος, μετά στην κινηματογραφική ρουλέτα του Χόλιγουντ και ολοκληρώνεται με δηλώσεις μεταμέλειας και αυτοπειθαρχίας - Η «άγρια» σχέση με τις γυναίκες, η κόντρα με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Τα θυμάμαι όλα. Τέτοιες εικόνες στοιχειώνουν τον εγκεφαλικό επεξεργαστή σου. Ηταν τέλη Ιανουαρίου του 2009. Ηταν στο Λονδίνο. Ηταν κάποιο περίεργο ξενοδοχείο, απομακρυσμένο, σαν ομοίωμα μεσαιωνικού πύργου. Οι Αγγλοι προτού γεννηθούν ευλογούνται από τη μήτρα της μάνας τους με την τρέλα μεγαλείων, αποικιών και αλαζονεία. Για παράδειγμα, προτιμούν το επάγγελμα πορτιέρη ξενοδοχείου, φορώντας επωμίδες-μαϊμού, παρά να καταντήσουν οδηγοί λεωφορείων. Ο Αγγλος καμαρωτός στην εξώπορτα. Ινδοί και Πακιστανοί στο tube και τα ταξί.
Ηταν λοιπόν μια αποκλειστική δημοσιογραφική συνάντηση με αφορμή τον «Παλαιστή» (The Wrestler). Μια ταινία υποψήφια για Οσκαρ με σκηνοθέτη τον Ντάρεν Αρονόφσκι, ένα από τα πιο ανθεκτικά «άλογα» κούρσας του Χόλιγουντ εκείνης της εποχής. Προφανώς ο Μίκι Ρουρκ η πηγή έμπνευσης του σεναριογράφου Ρόμπερτ Σίγκελ. Με τη διαφορά ότι ο Φιλίπ Αντρέ Ρουρκ (το Μίκι το κόλλησε αργότερα) υπήρξε επί σειρά ετών άσος στα ρινγκ της πυγμαχίας και καθόλου της παλαίστρας
Με τη σαμπάνια ανά χείρας σε απονομή βραβείων ΒΑFTA
Σκηνή 1 Το απόλυτο ζωντανό «τίποτα»
Κλείσιμο
Ο παλαιστής εκείνης της ιστορίας παραπέμπει σε ελληνικές ιστορίες του ’60 με «αστέρες» που έφεραν προσωνύμια και ονόματα όπως Καρπόζηλος, όπως Ζιγκουλίνοφ από Βουλγαρία (στην πραγματικότητα από Αιγάλεω) και όπως το «Κτήνος» και άλλα τέτοια. Οι αναμετρήσεις φυσικά κανονισμένες. Τα πλακώματα κανονισμένα κι αυτά. Ολα σκηνοθετημένα. Ο κόσμος να χαχανίζει και το «Κτήνος» να κοπανάει τον Ζιγκουλίνοφ σαν χταπόδι. Η πλάκα της πλάκας! Ενας τέτοιος παλαιστής, σαν να λέμε Ζιγκουλίνοφ από κάποιο Αιγάλεω της αχανούς Αμερικής, και ο Ράντι Ρόμπινσον, δηλαδή ο Μίκι. Στα όρια της κατάρρευσης. Στα όρια της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας. Στα όρια της χωματερής. Και στην τραμπάλα μεταξύ πλήρους αδεκαρίας και κρυφής επαιτείας. Με παραμορφωμένο, τσαλακωμένο, χαρακωμένο το πρόσωπό τουκαι όλα τα χαρακτηριστικά του. Με «ποντίκια» στα μπράτσα του φουσκωμένα από σιλικόνη τρίτης διαλογής. Το απόλυτο ζωντανό τίποτα.
Μας υποδέχτηκε σε κάποιο ανήλιο, θεοσκότεινο υπόγειο σχεδόν ξαπλωμένος σε πολυθρόνα του 19ου αιώνα, με ένα ποτήρι γεμάτο ουίσκι, με μισοάδειο μπουκάλι και με τα πόδια ανοικτά, προφανώς για να δείξει την περιφρόνησή του προς αυτή την κακοηθέστατη ράτσα τρωκτικών της δημοσιογραφίας. Το πουκάμισο ανοικτό. Το σκισμένο τζιν αγορασμένο από κάποιο καλάθι κάποιου περιφερόμενου Ρομά. Το ευσταλές στέρνο φιλοξενούσε χαϊμαλιά. Τα μπράτσα του ζωγραφισμένα με τατουάζ. Το πρόσωπο αλλοιωμένο από δεκάδες στρώσεις πλαστικών χειρουργικών επεμβάσεων που τόνιζαν και φόρτωναν, αντί να κρύβουν, την ηλικία του.
Mε Harley-Davidson στην ταινία «Δύο σκληροί ατσίδες»
Σκηνή 2 «Το παραδέχομαι, είμαι ρεμάλι»
Η εξωφρενική διαδρομή του Μίκι Ρουρκ αρχίζει από την αλητεία, ως νέος, συνεχίζεται στα ρινγκ, ως ερασιτέχνης πυγμάχος αρχικά και μετά ως επαγγελματίας, αργότερα στην κινηματογραφική ρουλέτα του Χόλιγουντ και ολοκληρώνεται με δηλώσεις μεταμέλειας και αυτοπειθαρχίας. Κανείς δεν τον πιστεύει. Κανείς δεν τον θέλει. Κανείς δεν τον υπολήπτεται. Κανείς δεν τον υπολογίζει. Οταν τον είδα, σχημάτισα την εντύπωση πως απέναντί μου κάποιος σχεδόν ζαλισμένος, ίσως και μαστουρωμένος και ξεκούρδιστος τύπος προσπαθούσε μετά βίας να αρθρώσει μερικές λέξεις. Κι όμως, αυτό το ζωντανό ερείπιο παραδέχτηκε στο τέλος: «Τα έχω χάσει όλα, γυναίκες, χρήμα, φίλους, αξιοπιστία, ακόμα και την ψυχή μου. Το παραδέχομαι, είμαι ρεμάλι»!
Προς αποκατάσταση της ισορροπίας και της αλήθειας, πρέπει να αναφερθώ και σε μια άλλη πλευρά του. Οταν τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς (2009) ο «Παλαιστής» ηττήθηκε κατά κράτος χάνοντας το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου από τον Σον Πεν, τον αντίπαλό του. Τότε λοιπόν αυτό το αυτοπροσδιοριζόμενο «ρεμάλι» είχε παραδεχτεί δημοσίως ότι ο Σον Πεν «δικαίως κέρδισε, είναι καλύτερος και πιο ταλαντούχος». Προσθέτοντας «αν και πριμοδοτήθηκε παίζοντας τον ρόλο γκέι». Οι σταγόνες δηλητηρίου πάντοτε εκβάλλονται τελευταίες!
Σκηνή 3 Ο γέροντας Εφραίμ στην Αριζόνα
Το όνομα του, λοιπόν, προέκυψε στην ελληνική και θεοσεβούμενη κοινότητα λόγω Αγίου Νεκτάριου και «Ανθρώπου του Θεού» (Man of God)που ήδη από την περασμένη Πέμπτη κυκλοφορεί σε πολλές αίθουσες ανά την επικράτεια. Σε αυτή την ταινία, λοιπόν, ο Μίκι σαν φουνταριστός του πόλο να καρφώνει το γκολ, εμφανίζεται στα 3-5 λεπτά πριν το φινάλε. Τη στιγμή που ο Αγιος Νεκτάριος, στο διπλανό κρεβάτι, αφήνει την τελευταία του πνοή, ο Μίκι, πάσχων από ολική και αθεράπευτη αναπηρία, βρίσκει την υγειά του και ως άλλος Λάζαρος σηκώνεται από την κλίνη του ουρλιάζοντας από τη χαρά του.
Δύο ονόματα συγκροτούν τα θεμέλια του «Ανθρώπου του Θεού». Το πρώτο του «γέροντα Εφραίμ». Το δεύτερο της Γελένα Πόποβιτς. Οι γνωριμίες το καλύτερο πασπαρτού που ανοίγει πόρτες παντού. Ακόμα και στο Λος Αντζελες. Ισως και στο «απαγορευμένο» Πεκίνο. Ποιος ξέρει. Η Πόποβιτς, χαριτωμένη, νόστιμη, καλοδιατηρημένη ύπαρξη από Σερβία αλλά κάτοικος L.A. Η Ορθοδοξία στο Planet Hollywood. Γιατί όχι! Μέχρι στιγμής, λοιπόν, οι κινηματογραφικές επιδόσεις της αποτελούνται από τρεις φορές στην παραγωγή ισάριθμων ταινιών, ανάμεσά τους και «Ο Ανθρωπος του Θεού». Δύο στη σκηνοθεσία. Ανάμεσά τους πάλι «Ο Ανθρωπος του Θεού». Και τρεις φορές ως πέρασμα σε ισάριθμες ταινίες. Δηλαδή σαν να λέμε «ε, και;».
Απόσπασμα από συνέντευξή της στο «Marie Claire» διευκρινίζει πολλά: «Τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο για τον Αγιο Νεκτάριο το 2012. Μέχρι τότε δεν γνώριζα τίποτα για τη ζωή και το έργο του. Το βιβλίο ήταν στα σέρβικα και το διάβασα στην πτήση προς το Λος Αντζελες. Η ιστορία του με συγκλόνισε. Ενιωσα μια προσωπική σύνδεση, με άγγιξε πολύ βαθιά μέσα μου. Κι έτσι γεννήθηκε η ιδέα της ταινίας. Μου φάνηκε ότι θα είχε να μεταφέρει ένα πολύτιμο μήνυμα στους ανθρώπους σήμερα. Πήγα πρώτη φορά στην Αίγινα την επόμενη χρονιά, το 2013, και ξανά το 2014. Οταν είπα την ιδέα μου στον γέροντα Εφραίμ στο ορθόδοξο μοναστήρι της Αριζόνας, του φάνηκε θαυμάσια και μου έδωσε την ευχή του».
Ο Φίλιπ Αντρέ Ρουρκ (το Μίκι το κόλλησε αργότερα) υπήρξε επί σειρά ετών άσος στα ρινγκ της πυγμαχίας, μέσα και έξω από τα κινηματογραφικά στούντιο. Από νεαρός στο «Ινδαλμα» (Homeboy) μέχρι την ταινία «Ο Παλαιστής» (The Wrestler), υποψήφια για Οσκαρ
Σκηνή 4 Everything for Sale
Μαζί με την ευχή του, άνοιξαν και κάποια ταμεία. Μαζί με τον γέροντα σε μοναστήρι κάπου στην Αριζόνα. Και μαζί με τη Γελένα να και ο Μίκι Ρουρκ. Τώρα πώς συνδυάζονται ένα «ρεμάλι» μαζί με μια θεοσεβούμενη από Σερβία που κάνει δεν κάνει ταινίες και μαζί με όλους αυτούς ο γέροντας Εφραίμ είναι μια ιστορία που μοιάζει με σενάριο χολιγουντιανής ταινίας. Ισως και παρωδίας.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι το «ρεμάλι» διαρκώς εκφράζεται υπέρ Ρεπουμπλικανών. O Τζορτζ Μπους Junior υπήρξε το πολιτικό του ίνδαλμα. Και είναι ταυτόχρονα θεοσεβούμενος. Προφανώς κάθε φορά που γρονθοκοπεί κάποιο από τα θηλυκά του, στη συνέχεια θα προστρέχει, για συχωροχάρτι, στον εξομολογητή του.
Τρία τα αποτυπώματα της Πόποβιτς. Το πρώτο, η τελευταία διευκρινιστική τοποθέτησή της μετά την έξοδο από την πρεμιέρα της ταινίας στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο όταν είπε: «Πολλοί λένε ότι η λέξη “θρησκεία” στην αγγλική γλώσσα προέρχεται από το ρήμα religare, που στα λατινικά σημαίνει δένω ή επανασυνδέομαι. Νιώθω τη βαθιά ανάγκη να ξανασυνδεθώ και να παραμείνω συνδεδεμένη με την πηγή της ζωής, της αγάπης και της ευτυχίας. Οπότε είμαι θρησκευόμενη».
Το δεύτερο, η φανερή, φωναχτή θα έλεγα, πρόθεσή της να πουλήσει την ταινία σε όλες τις θεοσεβούμενες γωνιές του πλανήτη. Γι’ αυτό και η αγγλική. Και γι’ αυτό άπαντες του ελληνικού καστ, όπως ο Αρης Σερβετάλης, εκφέρουν τα αγγλικά σαν να μασουλάνε χαλίκια με εκείνη τη γνωστή βαριά προφορά. Και το τρίτο, η «ταυτότητα» της παραγωγής. Φαίνεται μεγάλη. Είναι μικρή. Είναι μικρομέγαλη. Η πνευματικότητα, η ταπεινότητα, ο ασκητισμός, οι βολικές προθέσεις. Η παγκόσμια αγορά ο στόχος. Γιατί όχι; Everything for Sale!
Σκηνή 5 Η θεσπέσια Αναστάσια
Το 1982, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, το αφεντικό του νέου αμερικανικού σινεμά, εμπιστεύεται πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιο μειράκιο με το όνομα Μίκι Ρουρκ. Που μέχρι τότε το μοναδικό σπουδαίο πράγμα στην καριέρα του ήταν μερικά, ελάχιστα λεπτά στην «Εξαψη» του Λόρενς Κάσνταν, με το αχτύπητο και αλησμόνητο ντουέτο Ουίλιαμ Χαρτ και Κάθλιν Τέρνερ. Από αυτή, την «ελάχιστη», συνεργασία ο Μίκι συγκράτησε ένα πράγμα. Και ήταν τόσο μα τόσο χολερικό: «Αν αυτός ο Ουίλιαμ Χαρτ θεωρείται σπουδαίος ηθοποιός, ε, τότε η δική μου καριέρα προς το ρετιρέ θα είναι piece of cake». Τελικά δεν ήταν. Και τελικά ο Χαρτ αποδείχτηκε ανώτερος πολλών άλλων. Τέλος πάντων.
Στον «Αταίριαστο» (Rumble Fish) του Κόπολα ο Μίκι Ρουρκ αποσπά τον χαρακτηρισμό του «νέου Τζέιμς Ντιν». Παιδιά, μη βιάζεστε. Τέσσερα χρόνια αργότερα με σκηνοθέτη τον Αλαν Πάρκερ στον «Δαιμονισμένο Αγγελο», πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο, εξακολουθεί να καλπάζει και εξακολουθεί να συγκρατεί τη μεγαλειώδη τεστοστερόνη του. Προσωρινά.Στο μεταξύ κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με κάποια Ντέμπρα Φόιερ, ηθοποιό τρίτης κατηγορίας, σχεδόν άγνωστη εκτός από δύο επεισόδια στην πέμπτη σεζόν του «Miami Vice». Περιστατικά βίας δεν αναφέρθηκαν. Επισήμως. Ο Μίκι βαρέθηκε. Ο Μίκι εκτινάχθηκε. Ο Μίκι από το ένα στο άλλο θηλυκό κυλούσε ανεξέλεγκτα και ασύστολα. Ωσπου στο τέλος, μετά από οκτώ χρόνια συγκατοίκησης, εκείνη κι εκείνος έλυσαν «πολιτισμένα» τα δεσμά του γάμου τους. Και περίπου τη στιγμή που τα έλυναν, κατά διαβολική σύμπτωση προκύπτει «Αγρια Ορχιδέα» και Κάρε Οτις. Εκείνη φυσικά μοντέλο μόλις 21 ετών. Εκείνος κάπου 16 χρόνια μεγαλύτερος. No problem. Αλλωστε τώρα, επί την ημερών μας, αυτό το «ρεμάλι» κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με έτερο θεσπέσιο μοντέλο ονόματι Αναστάσια Μακαρένκο μόλις 36, από τη Ρωσία, μεγαλωμένη όμως στη Γερμανία. Μπράβο στον Μίκι. Το απόλυτο ατού των 70 και βάλε.
Σκηνή 6 «Γουόρεν Μπίτι, να ξεράσω»
Η Κάρε, λοιπόν, εκτός από κρεβατικές επιδόσεις, «απολάμβανε» συγχρόνως και την οργή του, τον θυμό του και ίσως τις γροθιές του. Η σχέση διατηρήθηκε μέχρι το 1998 και στη συνέχεια ο καθένας πήρε τον δρόμο του.
Το χόμπι του το… στόμα του. Ασυγκράτητος και ασταμάτητος. Οπως «πάντα σκεπτόμουν ότι δεν έχω κάνει κάτι σπουδαίο, όπως ας πούμε να ληστέψω μια τράπεζα». Οπως «πάλεψα με την Αστυνομία αλλά έχασα, πάλεψα με το σύστημα αλλά στο τέλος έχασα». Για τον Γουόρεν Μπίτι, ίσως τον αξεπέραστο πρωταθλητή στα θηλυκά, που λέγεται ότι έχει ρίξει καμιά δεκαριά χιλιάδες από αυτά, όλων των ειδών, όλων των χρωμάτων και όλων των κατηγοριών, έχει πει: «Τι είναι ο Γουόρεν Μπίτι; Ενα αντιπαθητικό ξερατό, μια κ@@@τρυπίδα». Ομως τα καλύτερα «στολίδια» τα φυλάει για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο! Ιστορία ανεξάντλητου μίσους και απύθμενης έχθρας που κρατάει δεκαετίες τώρα με φόντο τον «Δαιμονισμένο άγγελο» (Angel Heart): δόξα, χρήμα, ναρκωτικά, βία, σεξουαλικά όργια και άλλα τέτοια πικάντικα. Η χαρά των δημοσιογράφων. Τουτέστιν, λαμπρές καριέρες, σκοτεινές ζωές.
Ρεμάλι ο «ημίθεος» Ντε Νίρο με το παρατσούκλι «Bobby Milk»; Στην τέχνη της υποκριτικής σχεδόν αξεπέραστος. Στην προσωπική του διαδρομή από τους χειρότερους. Ακολουθούμενος από Μίκι Ρουρκ. Ο πλήρης ορισμός της πλαστικής χειρουργικής. Εκτός όλων των άλλων.
Το 1986 ο Μίκι βρέθηκε στο ίδιο στούντιο με τη θεά -εκείνης της εποχής- Κιμ Μπάσιντζερ για τις «9½ εβδομάδες». Εκείνος 36, εκείνη 35
Σκηνή 7 «Αλήτη, θα σε ξεφτιλίσω»
Εκείνη λοιπόν τη χρονιά, το 1987, αμφότεροι «συστεγάστηκαν» στο σατανικό θρίλερ «Δαιμονισμένος άγγελος» του Αγγλου Αλαν Πάρκερ. Τότε ο μεν Μπόμπι δεν καταδέχτηκε να του ρίξει μια ματιά. Τότε ο Μίκι έριχνε διαρκώς μπινελίκια εναντίον του. Tόσο πολλά που παραλίγο να έρθουν στα χέρια και η παραγωγή να καταλήξει στον πάτο της χρεοκοπίας.
Οπως ισχυρίζεται ο Ρουρκ, όλα ξεκίνησαν όταν ο Ντε Νίρο, που είναι ένθερμος υποστηρικτής της μεθόδου του Actors Studio και του Λι Στράσμπεργκ, αρνήθηκε να έχει οποιαδήποτε επαφή στα γυρίσματα με αυτό το «τίποτα». Η σχέση των χαρακτήρων που υποδύονταν στο θρίλερ ήταν περίπλοκη και ο Ντε Νίρο θεώρησε πως δεν έπρεπε να μιλάνε καθόλου, πράγμα όμως που δεν άρεσε καθόλου στον συνάδελφό του. Το κλίμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων παρέμενε τεταμένο και η κόντρα τους συνεχίστηκε για πολλά χρόνια.
Το τελευταίο επεισόδιο αυτής της ατελείωτης μονομαχίας άρχισε με την ακόλουθη περιφρονητική δήλωση του Ντε Νίρο: «Ο Μίκι Ρουρκ είναι ψεύτης και λέει μαλακίες».Ο παραμορφωμένος Μίκι από άφθονες στρώσεις πλαστικής, άρπαξε την ευκαιρία και έλουσε τον αντίπαλό του με τα εξής λόγια: «Εϊ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, σωστά, σε σένα μιλάω, βρωμοκλαψιάρη. Ακου, κύριε Σκληροτράχηλε του σινεμά, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που με αποκάλεσε ποτέ ψεύτη και το δήλωσε σε εφημερίδα. Θα σου πω κάτι, αλήτη, όταν σε δω μπροστά μου, ορκίζομαι στον Θεό, στη γιαγιά μου, τον αδερφό μου και σε όλα τα σκυλιά ότι θα σε ξεφτιλίσω, μάρτυς μου ο Θεός».
Το περίεργο αυτής της ιστορίας είναι πως και οι δύο προέρχονται από την ίδια πόλη (Νέα Υόρκη). Και οι δύο πάνω κάτω της ίδια γενιάς. Αν και ο Ντε Νίρο (78) κατά 9 χρόνια μεγαλύτερος από τον Ρουρκ (69). Και οι δύο λάτρεις των θηλυκών. Ασυγκράτητοι και αχόρταγοι. Με τη διαφορά πως ο Ντε Νίρο λιποθυμάει for Black «σοκολάτα» περιεκτικότητας 85% αυθεντικού κακάο. Και οι δύο λάτρεις οργίων και ιερόδουλων. Ο Ντε Νίρο μόνο των «σοκολατένιων». Ο Μίκι Ρουρκ ό,τι να ’ναι.
Σκηνή 8 «Είσαι ανθρώπινο σταχτοδοχείο»
Το 1986 ο Μίκι βρέθηκε στο ίδιο στούντιο, στο ίδιο «ιδρωμένο» δωμάτιο και στο ίδιο κρεβάτι με τη θεά εκείνης της εποχής Κιμ Μπάσιντζερ. Εκείνος 36, εκείνη 35. Το λέγανε «9½ εβδομάδες». Οι σκηνές ήταν δεν ήταν ημιπορνογραφικές. Και τόνοι ιδρώτα κυλούσαν από τα γυμνά κορμιά τους. Λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, η θεά κάνει μια δήλωση. Μια σύντομη δήλωση τεσσάρων λέξεων: «Mickey, is Human Ashtray». Μεθερμηνευόμενο «Ο Μίκι είναι ζωντανό σταχτοδοχείο». Μερικούς μήνες αργότερα το «ανθρώπινο σταχτοδοχείο» ανταποδίδει το χτύπημα. Οχι ευθέως. Πλαγίως: «Οταν επιλέγεις μια γυναίκα, είναι σαν να αγοράζεις άλογα. Δεν γουστάρω άλογα με χοντρό σβέρκο και κοντά πόδια». Το 2013 στο Φεστιβάλ των Καννών κυκλοφόρησε μια απίστευτη ιστορία από κλητήρες πεντάστερου ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε το «σταχτοδοχείο». Κάπου στις πρώτες πρωινές ώρες άρχισε να χτυπά με δύναμη την πόρτα της σουίτας του, αλλά δεν του άνοιγε κανείς. Επικρατούσε πανικός. Τι είχε συμβεί; Εντός της σουίτας σεξουαλικά συμπλέγματα. Ωστόσο το «ρεμάλι» την είχε κοπανήσει προς άλλες κατευθύνσεις με άλλα πρόθυμα θηλυκά, τις λεγόμενες και «συνοδούς». Οταν, όμως, επέστρεψε, τον περίμεναν τρεις από τις κοπέλες στη σουίτα για να τον εκδικηθούν. Τον κλείδωσαν έξω και εκείνες άρχισαν να κάνουν διάφορα μεταξύ τους!
Στον «Ανθρωπο του Θεού» (Man of God) ο Μίκι Ρουρκ εμφανίζεται 5 λεπτά πριν το φινάλε
Σκηνή 9 Παράδεισος και κόλαση
Η μονομαχία ανάμεσα σε Μπομπ και Μίκι περιέλαβε και τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε. Οταν ο Ντε Νίρο είπε ένα κατηγορηματικό και βροντερό «όχι» στην πρόταση του Σκορσέζε να συμπεριλάβει τον Ρουρκ στο cast των πρωταγωνιστών. «Εγώ με αυτό το “τίποτα” ποτέ»! Ελα όμως που οι παραγωγοί της ταινίας διέψευσαν τους ισχυρισμούς του! Και μετά από αυτή τη διάψευση εκείνος άρχισε τα μπινελίκια εναντίον όλων. Ακόμα και των παραγωγών. «Αυτός ο αλήτης φταίει για όλα. Αυτός τους ανάγκασε κι έτσι εκείνοι κάνουν τώρα ότι δεν ξέρουν τίποτα». Είναι ο μοναδικός του Χόλιγουντ που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να εκτοξευτεί στο «υπερπέραν» και αμέσως μετά στα έγκατα των χαμαιτυπείων. Θρίαμβος και πανωλεθρία. Πάντα εκτεθειμένος. Πάντα ικανός για όλα. Και μονίμως στην κόλαση. Ενίοτε ξεπορτίζει για λίγο και μετά επανέρχεται θριαμβευτικά. Ως ερασιτέχνης πυγμάχος σε 27 αγώνες πέτυχε 17 νοκ άουτ και είχε μόνο τρεις ήττες. Κι όμως, ούτε στα ρινγκ βρήκε σωτηρία. Με την ευχή του γέροντα Εφραίμ ο παράδεισος για τον Μίκι είναι κοντά. Και προσωρινά με την κόλαση. Πειράζει;
