Λάκης Γαβαλάς: Αυτή είναι η ζωή μου - Αποκλειστικά αποσπάσματα από τη βιογραφία του

Για τον ευφυή Λάκη Γαβαλά η ζωή μοιάζει με ένα περιπετειώδες ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω του. Οι φίλοι του γνωρίζουμε καλά ότι πίσω από τα διαμάντια Cartier και τις τσάντες Hermes, τις εκκεντρικές εμφανίσεις και τις αιχμηρές ατάκες υπάρχουν ευγένεια, καλλιέργεια και περίσσια προσωπικότητα. Την πρώτη βιογραφία του, η οποία γράφτηκε πριν από έξι χρόνια, την πέταξε στα σκουπίδια όταν ο συγγραφέας τού επεσήμανε ότι δεν περιέχει σκάνδαλα. Σήμερα ο Λάκης Γαβαλάς επανέρχεται με την ήδη πολυσυζητημένη πριν από την κυκλοφορία της -την επόμενη εβδομάδα- βιογραφία του από τον εκδοτικό οίκο Αγκυρα. Επί οκτώ μήνες η δημοσιογράφος Μαρία Βόλλη κατέγραφε τις διηγήσεις του και με την προτροπή της καλής του φίλης Αριστέας Δερβένη, εκδότριας του ηλεκτρονικού περιοδικού «Happy Life Magazine». Ο Λάκης Γαβαλάς με δικά του λόγια λέει: «Loaded». Δηλαδή, έγινε!

Τα σχολικά χρόνια

«“Γαβαλάς Απόστολος”, φώναζε ο αυστηρός φιλόλογος από την έδρα. “Λάκης, κύριε καθηγητά”, τον διόρθωνα εκφράζοντας την επιθυμία μου. “Γαβαλάς Λάκης…” ευχόμουν να έλεγε επιτέλους ο σοβαρός καθηγητής μου, που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν αν ήξερα το μάθημα. Εγώ όμως ήθελα να είμαι ο εαυτός μου και όχι αυτός που ήθελαν οι άλλοι.

Το μάθημα το μάθαινα σαν έναν ρόλο σε καλοσκηνοθετημένη παράσταση όπου περίμενα να σηκωθεί η αυλαία για να τον υποδυθώ όσο πιο πειστικά μπορούσα. Το πρώτο μου όνομα ήταν Αποστόλης, μετά έγινε Απόστολος, Τόλης (σχεδόν γείτονας τότε ήταν και ο Βοσκόπουλος που έμενε κοντά στον Αγιο Στυλιανό) και κατέληξα στο Λάκης. Και, όντας Απόστολος, καθιερώθηκα ως κύριος Λάκης Γαβαλάς που αντιλαμβάνεται τα σώματα και τα ρούχα με μια συναισθηματική ευφυΐα και τα κάνει ν’ αλλάζουν μορφή και να εξιδανικεύονται αποφεύγοντας τα στερεότυπα. [...]


Παρ’ όλα τα μαντζούνια της μαμάς, που τα μπέρδευα με τις μάσκες προσώπου και τις κρέμες για εντερικές διαταραχές, εξακολουθούσα να είμαι ένα αδύνατο, μετρίου αναστήματος παιδί, ευγενικό και πάντα καλοντυμένο, με κάποια προσωπική, εύθραυστη ομορφιά. [...] Τα βάρβαρα σπορ, που απειλούσαν τον καθέναν μας με μια αδέσποτη μπαλιά στο κεφάλι, μ’ άφηναν παγερά αδιάφορο. Για εμένα, το διαχωριστικό δίχτυ του βόλεϊ ήταν το πρώτο βέλο με το οποίο θα προτιμούσα να κάλυπτα το πρόσωπό μου. [...]Στη γυμναστική όμως ήμουν πρώτος και εκτελούσα όλες τις ασκήσεις διατηρώντας ένα ισχνό πλην όμως νευρώδες σώμα. Από μικρός μού άρεσε να παίζω τα “μήλα” με τα παιδιά της γειτονιάς γιατί ήταν η καλύτερη άσκηση για τους προσαγωγούς. Πόσο χαρούμενος κοίταζα μετά το είδωλό μου στον καθρέφτη!».

Το πρότυπο Φρεντ Αστέρ

«Μεγάλωσα στον Κορυδαλλό, σ’ ένα τρίπατο ιδιόκτητο σπίτι. Στο ισόγειο ήταν το οινοπαντοπωλείο του παππού Απόστολου Γαβαλά και το κατάστημα ενός υποδηματοποιού, στο οποίο από πολύ νωρίς θα ζούσα τη δική μου εμπειρία με τα απόλυτα χειροποίητα παπούτσια που θα απογείωναν την εμφάνισή μου στις πρώτες μου “πασαρέλες” καθώς κατηφόριζα προς την πλατεία Ελευθερίας. Πριν προλάβει να παλιώσει το ένα ζευγάρι, η μητέρα μου είχε να αντιμετωπίσει τα ασταμάτητα παρακάλια μου για να παραγγείλω τα επόμενα σκαρπίνια. Με τη μεγάλη μου επιμονή δοκίμασα τα όριά της όταν ζήτησα να μπουν πέταλα μπροστά και πίσω, γιατί από μικρός μού άρεσε να περπατάω και να κάνω θόρυβο...


Μάταια η κυρία Τζοβάνα προσπαθούσε να εξηγήσει ότι τα πέταλα τα βάζουμε μόνο για να επιδιορθώσουμε τα παλιά παπούτσια και όχι για να κάνουν θόρυβο. Oμως εγώ, που χρόνια αργότερα θα αναζητούσα τις συλλογές του Τομ Μπράουν στη Νέα Υόρκη, τότε ονειρευόμουν κλακέτες για Oσκαρ και το τρυφερό αρχετυπικό ζεύγος του αμερικανικού μιούζικαλ: τον τζέντλεμαν Φρεντ Αστέρ να ξεδιπλώνει το πολύπλευρο ταλέντο του χορεύοντας με την εύθραυστη Τζίντζερ Ρότζερς... Το μπακάλικο του κυρ Αποστόλη θα ήταν το κατάλληλο σκηνικό».

Χλιδές & εκκεντρικότητες

«Πολλοί με θεωρούσαν και εξακολουθούν να με θεωρούν αινιγματικό επειδή έχω δύο πλευρές. Η μία ανήκει στο “σύμπαν” και με καλεί να μιλήσω για το μέλλον και η άλλη ανήκει στο πεζοδρόμιο και απολαμβάνει τσιπουράκια και φέτα με ρίγανη και ελαιόλαδο. Η μία ακούει Καζαντζίδη και η άλλη όπερα, και είναι αλήθεια πως αντιμετωπίζω τα πάντα -και τη μόδα- μ’ έναν δικό μου τρόπο. Εμπνέομαι από την αρχαία Ελλάδα, αλλά και από το πώς φαντάζομαι ότι θα είναι εξωγήινοι πολιτισμοί. Πηγαίνω στα μπουζούκια μετά από εναλλακτικές θεατρικές παραστάσεις. Απολαμβάνω τη Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδάει την “Ταμπακιέρα”, αλλά μου αρέσει να διαβάζω και ποιήματα του Αφροαμερικανού Λάνγκστον Χιουζ. Φιλοξενούσα διάσημους καλεσμένους στη Μύκονο, αλλά τους πήγαινα στη Δήλο και στην Τήνο για να θαυμάσουν τη μοναδική ομορφιά της χώρας μας. [...]





Μάλιστα, πριν από πολλά χρόνια, ένα βράδυ, εμφανίστηκα με μια μάσκα που έμοιαζε με τις μάσκες των οξυγονοκολλητών σ’ ένα από τα τότε γνωστά κλαμπ της παραλιακής, παρέα με τον ηθοποιό Στράτο Τζώρτζογλου και την επίσης ηθοποιό και τότε σύζυγό του Μαρία Γεωργιάδου. Η Μαρία με κοίταξε απορημένη και με ρώτησε τι είχα ντυθεί λες και ήταν Απόκριες ενώ ήταν καλοκαίρι… [...] Hμουν τολμηρός και πάντα ήθελα να είμαι ο διασκεδαστής του εαυτού μου. Ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ και η εξουθενωτική αισιοδοξία ήταν πάντα στο DNA μου. Ακόμη και μετά τις περιπέτειες με τη φυλακή, όταν με ρωτούσαν τι ήταν αυτό που με κρατούσε όρθιο, απαντούσα ότι, όπου και να πήγαινα, οι θέσεις ήταν... κατειλημμένες...».

Η γυναίκα της ζωής του

«Στον ιταλικό Βορρά, το γραφικό Πορτοφίνο αποτελούσε ένα από τα πιο αγαπημένα κρησφύγετα των απανταχού κοσμικών. [...] Η Τόριλ, που ήταν ένα διάσημο μοντέλο που έκανε παρέα τότε με την Τζέρι Χολ, βρισκόταν εκεί για δουλειά, αλλά φαίνεται ότι η γοητεία της περιοχής και η δική μου της τράβηξαν την προσοχή. Εκείνη ήταν ξεχωριστά ντυμένη και πανέμορφη. Την κοίταζα και μου φαινόταν απλησίαστη, σάστισα απ’ τη θηλυκότητα και την αέρινη φιγούρα της και ένιωσα μια άγρια ερωτική κάψα. Ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά, με όση λαχτάρα και πάθος είχε η νεανική ψυχή μας και υμνήσαμε την ηδονή, την έξαψη και την παραφορά. [...]



Κοίταζα το σχεδόν παιδικό της χαμόγελο όταν χάιδευα τα μαλλιά της κι ήθελα να της χαρίσω δύο φτερά για να πετάξουμε μαζί. Ποιος έχει ανάγκη να κοιμηθεί όταν είναι τόσο ερωτευμένος; Τη γέμιζα φιλιά μέσα στα διάφανα γαλαζοπράσινα νερά, κρυβόμασταν πίσω απ’ τις παραδοσιακές βάρκες των ψαράδων και κολυμπούσαμε μέχρι η κάψα του μεσημεριού να τυλίξει με σιωπή το λιμάνι. Στραφτοκοπούσε το βλέμμα της όταν με κοίταζε και καιγόμασταν απ’ τον ήλιο και τη φλόγα των κορμιών μας. Κλείναμε την πόρτα και αφήναμε τις κουρτίνες ν’ ανεμίζουν στα ανοιχτά παράθυρα, λευκές δαντέλες ποτισμένες απ’ την αλμύρα».

Ο γάμος & η διακοπή κύησης

«[...] Μετά από κάνα εικοσαήμερο έφτασα επιτέλους στη Βηρυτό. Εκείνη, μόλις με είδε στο ασανσέρ του ξενοδοχείου, μου έδειξε την κοιλιά της και μου είπε όλο χαρά: “Aγάπη μου, είμαι έγκυος”. Είχε πάει στον γυναικολόγο, τον φίλο της από τη Σουηδία, και την είχε διαβεβαιώσει ότι ήταν έγκυος. Oταν του είπε “αποκλείεται”, εκείνος της είπε: “Ή έχεις έναν όγκο στην κοιλιά ή είσαι έγκυος. Τι θέλεις να πιστέψεις από τα δύο;”. Hθελε σαν τρελή να κάνει παιδί μαζί μου, εγώ όμως τότε δεν ήμουν σίγουρος γιατί είχαμε περάσει πολλά με τo θέμα μιας ενδεχόμενης εγκυμοσύνης της. Oταν ήταν στο Λονδίνο, κάποιος γιατρός τής είχε πει ότι θα έπρεπε να ακολουθήσει μια ειδική θεραπεία με ορμόνες γιατί η περίοδός της ήταν ακανόνιστη. Τότε δεν είχε κάνει τίποτα, αλλά αργότερα, όταν είχαμε πλέον παντρευτεί και μέναμε στο Τορίνο, επισκέφθηκε έναν άλλο γιατρό και ξεκίνησε τη θεραπεία. Oμως δεν την ενημέρωσε σωστά ή εκείνη δεν κατάλαβε ότι, για όσο διαρκούσε η θεραπεία αλλά και για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά, θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μη μείνει έγκυος. Και φυσικά δεν προσέξαμε καθόλου. Ταξιδεύοντας ένα Σαββατοκύριακο στο Σεν Τροπέ, όπου πηγαίναμε για διακοπές συχνά, παραπονιόταν ότι ζαλιζόταν και είχε περίεργα συμπτώματα και εμετούς.


Οδηγούσα και κάθε λίγο και λιγάκι μού ζητούσε να σταματήσω γιατί δεν ένιωθε καλά. Εγώ το νευρόσπαστο της γκρίνιαζα: “Αμάν πια μ’ αυτό το ‘ζαλίζομαι’, κάποια στιγμή πρέπει να φτάσουμε, δεν μπορούμε να σταματάμε κάθε δέκα χιλιόμετρα”. Εκείνη που ήταν ερωτευμένη μαζί μου δεν μιλούσε. Κάποια στιγμή όμως πήραμε ένα τεστ από ένα φαρμακείο, το οποίο βγήκε θετικό. Πήγαμε και σε έναν γυναικολόγο να την εξετάσει και εκείνος επέμεινε ότι δεν ήταν έγκυος. Μετά, τα συμπτώματα υποχώρησαν και, επειδή είχαμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον γιατρό απ’ ό,τι στο τεστ, αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για το ταξίδι μας στη Βηρυτό. Εκείνη είχε πάει νωρίτερα γιατί εγώ είχα το πρόβλημα με τη βίζα και έχοντας επισκεφθεί τον φίλο της είχε μάθει τα νέα και μου το φυλούσε για έκπληξη με το που θα έφτανα και εγώ στον Λίβανο. Δυστυχώς μαζί με τα καλά νέα ήρθαν και τα κακά μαντάτα. Το παιδί, λόγω της ορμονικής θεραπείας που έκανε η Τόριλ, δεν θα ήταν υγιές και έπρεπε να γίνει διακοπή της κύησης. Hταν πεντέμισι μηνών όταν έκανε την επέμβαση και το παιδί ήταν αγοράκι. Σήμερα, αν δεν είχε συμβεί όλο αυτό με τη θεραπεία, μάλλον θα είχα και εγγόνια».




Τα πάρτυ με τη Βίσση

«Από τις πιο ανέμελες διακοπές μου στο Μαϊάμι ήταν τα Χριστούγεννα του 2008, που τα γιορτάσαμε παρέα με την Aννα Βίσση, την κολλητή της Aννας, την Πατρίτσια Φιλντ -τη διάσημη Ελληνίδα ενδυματολόγο της σειράς “Sex and the City”- και τον Φώτη Σεργουλόπουλο. Η Αννα έμενε στο σπίτι της Πατρίτσια και εγώ έμενα στο θρυλικό αρ ντεκό ξενοδοχείο “Delano” που βρισκόταν μπροστά στην παραλία. Eχοντας ανακαινιστεί με κάθε πολυτέλεια το 1994 από τον Φιλίπ Σταρκ, το ξενοδοχείο φιλοξενούσε διασημότητες απ’ όλο τον κόσμο, ενώ στην πισίνα του συναντούσες γυμνόστηθες στάρλετ. Με την Aννα κάναμε γυμναστική, πίναμε κοκτέιλ και βγαίναμε όλοι μαζί ξεφαντώνοντας στα καλύτερα ιδιωτικά VIP πάρτυ, όπου είδαμε φαντασμαγορικά σόου. [...] Ολοι ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Λος Aντζελες. Εγώ έμεινα στο υπέροχο “Sunset Tower”, το ιστορικό ξενοδοχείο-σύμβολο του Δυτικού Χόλιγουντ, που επισκέπτονταν όλοι οι διάσημοι σταρ του κινηματογράφου. [...] Εκεί μπορούσες να συναντήσεις από την Τζένιφερ Aνιστον και τον Χοακίν Φίνιξ μέχρι τον Τομ Κρουζ, τη Βικτόρια Μπέκαμ, την Τζένιφερ Λόπεζ και την Τζόαν Κόλινς, που ήταν από τους θαμώνες. Ο Σλάβος μετρ Ντιμίτρι έκανε τα μαγικά του, ένωνε τα τραπέζια και μας έκανε όλους μια παρέα. Κάποια μέρα μάλιστα με την Αννα βρεθήκαμε να καθόμαστε σε τραπέζι δίπλα στον Τζορτζ Κλούνεϊ και τον Σον Πεν».



Πάθος για πολυτέλεια

«Οταν ήμουν στην Μπολόνια τη δεκαετία του ’70, στεκόμουν για μέρες έξω από ένα πανάκριβο κοσμηματοπωλείο σαν τη Χόλι Γκολάιτλι στην ταινία “Πρόγευμα στο Τίφανις”, και χάιδευα με τα μάτια μου τα υπέροχα δαχτυλίδια στις προθήκες του. [...] Είχα εντυπωσιαστεί όμως τόσο πολύ από ένα δαχτυλίδι με ένα υπέροχο σμαράγδι, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια. Τελικά το αποφάσισα και μπήκα στο κατάστημα. Δεν πήρα το δαχτυλίδι που ήθελα, πήρα ένα μικρότερο, αλλά επιτέλους μετά την αγορά του κατάφερα να κοιμηθώ. [...] Πολλά χρόνια αργότερα, ήμουν επίτιμος καλεσμένος του οίκου κοσμημάτων πολυτελείας Hans Stern στη Βραζιλία για την παρουσίαση μιας συλλογής του. Είχα φιλοξενηθεί σε μια υπέροχη βίλα και μία μέρα πριν από την επίσημη παρουσίαση της συλλογής είδα ένα υπέροχο δαχτυλίδι με διαμάντια κοπής μπριγιάν και μια ιδιαίτερη γαλαζοπράσινη, σε οινοπνευματί απόχρωση, πέτρα στο χέρι μιας κυρίας. Την κοίταζα μαγνητισμένος από την απόχρωση και μου εξήγησε ότι ήταν τουρμαλίνη Παραΐμπα, μία από τις πιο σπάνιες και πιο ακριβές ποικιλίες του ορυκτού.


Στο μουσείο του οίκου στην Ιπανέμα του Ρίο, που βρίσκεται δίπλα στα πολυώροφα κεντρικά γραφεία της εταιρείας, είχα την ευκαιρία να θαυμάσω πάνω από χίλιες πολύτιμες τουρμαλίνες σε όλες τις θαυμάσιες αποχρώσεις του ουράνιου τόξου, τις οποίες είχε συλλέξει ο Χανς Στερν. [...] Και μάλλον εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ, που όλο το βράδυ σκεφτόμουν ότι δεν μ’ ενδιαφέρει ό,τι λάμπει, αλλά ό,τι λάμπει περισσότερο. Και παρόλο που η Μαντόνα με την ομάδα της “έλαμπε” στο διπλανό τραπέζι του εστιατορίου όπου δειπνούσαμε, εγώ δεν είδα τίποτα από την παγερή λάμψη της...».



Φιλοσοφία ζωής

«Δεν με σταμάτησε ποτέ το συναίσθημα της ντροπής και το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εμένα. Δεν κατάλαβα τι σήμαινε η φράση “τι θα πει ο κόσμος”... Ηθελα να είμαι ελεύθερος. [...] Δύο πολύτιμα πράγματα έμαθα δουλεύοντας δίπλα στη Ραφαέλα Καρά, που υπήρξε σύμβολο σκληρής δουλειάς και αποφασιστικότητας: ότι χρειαζόμαστε οριοθέτηση και εμείς και οι γύρω μας, και ότι θα πρέπει να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα και στις αλλαγές που μας συμβαίνουν συνειδητοποιώντας την προσωρινότητα της ύπαρξής μας. Η συνέχεια και η ποιότητα της ζωής μας εξαρτώνται, σε μεγάλο βαθμό, από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα προβλήματα, τις αλλαγές και τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται. Και οι αλλαγές που ακολούθησαν εκείνα τα χρόνια ήταν πολλές, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».

Οι δύσκολες ώρες

«Τους τρεις πρώτους μήνες της φυλάκισης πέρασα πολύ άσχημα. Οχι τόσο εξαιτίας των συνθηκών του εγκλεισμού όσο γιατί αισθάνθηκα ότι οι δικηγόροι μού έλεγαν ψέματα. Μου έλεγαν και μου υπόσχονταν ότι όλα ήταν θέμα χρόνου μόνο και μόνο για να μου αποσπούν χρήματα ενώ ήξεραν πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο να βγω γρήγορα. Κατάλαβα ότι θα έμενα προφυλακισμένος από εννιά έως δεκαοχτώ μήνες μέχρι να βγει κάποια απόφαση. Το κράτος ήθελε να δείξει ότι ήταν αυστηρό. Στεναχωρήθηκα που η Ελλάδα ήταν τόσο “μικρόψυχη” απέναντί µου τη στιγμή που μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες είχαν αναγνωρίσει τις δυνατότητές μου και με είχαν εμπιστευτεί από τα πρώτα μου βήματα...



Από τις πρώτες μέρες μου στον Κορυδαλλό αναρωτιόμουν τι σημαίνει “ελευθερία”. Ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος; Αυτός που έχει ξεπεράσει τους φόβους του, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ή αυτός που δεν βρίσκεται σε κάποιας μορφής φυλακή; Αυτός που δεν περιορίζεται πίσω από κάγκελα και δεν παρανομεί ή αυτός που δεν τον έχουν πιάσει ακόμη να παρανομεί; Ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στο “μέσα” και στο “έξω”; Μια φυλακή χρειάζεται κάγκελα για να σε αιχμαλωτίσει ή μπορείς να είσαι παγιδευμένος και με διαφορετικούς τρόπους; Είναι ελεύθερος κάποιος με κατάθλιψη που αδυνατεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του;».

Η νέα εποχή

«Βγήκα λίγο κουρασμένος, αλλά πιο δυνατός, πιο σοφός, πιο υπομονετικός και, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, πιο αισιόδοξος. Κέρδισα περισσότερη διασημότητα από πριν, όχι όμως ως επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά ως ο “επώνυμος” που μπαινόβγαινε στη φυλακή για οφειλές στο Δημόσιο. Δεν ήμουν φοροφυγάς. Ημουν φοροοφειλέτης. Δεν είχα χρήματα για να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου, όμως πρόσφερα την περιουσία μου στο κράτος για να ξεπληρώσω τις οφειλές μου, κάτι που δεν έγινε δεκτό. [...] Μάλλον η ιστορία μου είχε έναν έντονο συμβολισμό μέσα στην οικονομική κρίση που περνούσε η χώρα. Οτι, να, ούτε οι επώνυμοι είναι υπεράνω του νόμου. Κάποιοι την πληρώνουν και μπαίνουν φυλακή. [...] Μετά την αποφυλάκιση ένιωσα να με αγκαλιάζει ένα μεγάλο κύμα συμπάθειας από πολύ κόσμο. [...]



Oσοι στο παρελθόν με κατηγορούσαν ότι δεν είχα ενσυναίσθηση, ότι δεν ήμουν σε θέση ν’ αναγνωρίσω τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, ξαφνικά άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης στα κοινωνικά δίκτυα. Hμουν έμπορος με καλλιτεχνική φλέβα, δεν ήμουν κομπογιαννίτης. Επένδυσα δεκάδες εκατομμύρια στη χώρα, τη διαφήμισα στο εξωτερικό, δεν έμπλεξα με τις απάτες του Χρηματιστηρίου και ευεργετούσα τους πελάτες μου στη χονδρική. Πίστευα ότι η ελληνική μόδα είχε περισσότερα να δείξει από αυτά που είχαμε δει μέχρι τότε. Πάλευα τριάντα χρόνια να τα αποδείξω όλα αυτά και πολύ λίγοι τα είχαν αντιληφθεί. Μετά τη φυλακή κάτι άλλαξε και έτυχα σχεδόν καθολικής αποδοχής. Aνθρωποι που αγνοούσαν την ύπαρξή μου μέχρι τότε με σταματούσαν στον δρόμο, μου έσφιγγαν το χέρι και μου έλεγαν: “Να παίρνετε αγάπη, δύναμη και κουράγιο απ’ όλους εμάς που σας εκτιμούμε απεριόριστα!”. Με γέμιζε χαρά όλη εκείνη η αγάπη. Απάλυνε κάθε δυσκολία που είχα περάσει. Μου έδινε δύναμη και ελπίδα. Hθελα να ξεκουραστώ, να μηδενίσω το κοντέρ και να ξαναβγώ δυνατά στην αγωνιστική πίστα»


Ειδήσεις σήμερα:

Παγκόσμια ενεργειακή κρίση μετά από 48 χρόνια: Στο έλεος του Πούτιν η Ευρώπη

Κακοκαιρία «Αθηνά»: Καταστροφές σε Πήλιο και Εύβοια - Σε ποιες περιοχές θα είναι έντονα τα φαινόμενα σήμερα

Κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών: Απεργία και πορεία στο κέντρο της Αθήνας κατά της αξιολόγησης