«Squid Game»: Παγκόσμιος εθισμός με τη νέα σειρά του Netflix

Την ερχόμενη Τετάρτη το Netflix, δηλαδή ο ηγέτης της mainstream ψυχαγωγίας παγκοσμίως, θα κάνει κάτι ασυνήθιστο για τη φιλοσοφία του και σίγουρα καινοφανές για την έως τώρα επικοινωνιακή πολιτική του. Θα σπάσει την ομερτά με την οποία είθισται να περιβάλλει την απόδοση των projects του -το μυστήριο πάντα προσφέρει μια ιδέα γοήτρου- και θα ανακοινώσει αριθμούς για τη διείσδυση, την απήχηση και την οικουμενική κατά πώς φαίνεται επιτυχία του «Squid Game» (ελληνιστί «Το παιχνίδι του καλαμαριού»). Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα κομίσει γλαύκα εις Αθήνας, επιβεβαιώνοντας ένα κοινό -από τη Σεούλ μέχρι το Λος Αντζελες και από το Κέιπ Τάουν μέχρι το Παρίσι, όπου ξέσπασαν οδομαχίες από φανατικούς τηλεθεατές που θέλησαν να επισκεφτούν το σχετικό pop up store- μυστικό. Πως δηλαδή η κορεατική σειρά που δεν έχει συμπληρώσει ούτε μήνα προβολή της από τις 17 Σεπτεμβρίου, όταν και διατέθηκε στην πλατφόρμα, είναι μάλλον η πιο επιτυχημένη στη βραχύβια αλλά πυκνή σε γεγονότα και επιδραστικότητα ιστορία του Netflix.

Ηδη ο Τεντ Σαράντος, ο Ελληνοαμερικανός Co-Chief Executive Officer και επικεφαλής Περιεχομένου του αμερικανικού Μέσου -με άλλα λόγια ο πιο ισχυρός άνθρωπος στη βιομηχανία του θεάματος- παραδέχτηκε σε πρόσφατες δηλώσεις του ότι το «Squid Game» έχει σοβαρές πιθανότητες να υπερκεράσει τη δυσθεώρητη επιτυχία άλλων τηλεοπτικών παραγωγών με ουρανομήκη απήχηση, όπως το «Γκαμπί της βασίλισσας» ή το «Casa de Papel». Κοστίζοντας μάλιστα μόλις το 1/4 των χρημάτων από εκείνο που δαπανάται κατά μέσον όρο για ένα αμερικανικό σίριαλ δέκα επεισοδίων. «Ακριβό για την Κορέα, φθηνό για τα αμερικανικά δεδομένα», ήταν η ακριβής δήλωση του εσχάτως απίστευτα διάσημου δημιουργού και σκηνοθέτη της σειράς Χουάνγκ Ντονγκ-Χιουκ, του 50χρονου Κορεάτη που μετασκεύασε τα παιδικά παιχνίδια του σε τηλεοπτική δυστοπία για έναν μόνο και σκοπό, να πολεμήσει τον καπιταλισμό από μέσα. Γι’ αυτό και δεν μετανιώνει ούτε για το ένα από τα έξι συνολικά δόντια που λέει πως έχασε την περίοδο της δημιουργίας αμελώντας -εξωφρενικά προφανώς- τη στοματική υγιεινή του. Αλλωστε με τη σειρά του να βρίσκεται σταθερά στην κορυφή των επιλογών για τηλεθεατές από 90 χώρες, στο εγγύς μέλλον θα έχει αρκετά έσοδα για να αγοράσει όσα εμφυτεύματα ποθεί η ψυχή και χωρούν οι γνάθοι του!

Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τι είναι το «Squid Game»; Είναι, ή μάλλον ήταν, τηλεοπτική σειρά εννέα επεισοδίων. Πλέον λογίζεται, χωρίς ψήγμα υπερβολής, ως φαινόμενο και ερμηνεύεται ως τέτοιο. Η υπόθεση (δεν περιέχει spoiler) παρακολουθεί τη θλιβερή καθημερινότητα ενός ημιάνεργου σοφέρ, χωρισμένου με μια κόρη 10 ετών, τον οποίο ζει η γερόντισσα μητέρα του που σέρνει τα πόδια της ως πλανόδια μανάβισσα για ψίχουλα. Ο βασικός ήρωας είναι καταχρεωμένος και εθισμένος στον τζόγο. Ενας πρώτης τάξεως αποσυνάγωγος και απόκληρος της ζωής. Ωσπου ένα βράδυ συναντά στο μετρό κάποιον καλοβαλμένο τύπο που γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή και τα δάνειά του και τον προσηλυτίζει στο μεγαλύτερο παιχνίδι όπου έχει παίξει ποτέ στη ζωή του και, αν το κερδίσει, όχι απλώς θα ξεχρεώσει, αλλά και θα μπορεί να ζήσει μέχρι και τα τρισέγγονά του. Του αφήνει μια κάρτα με έναν τηλεφωνικό αριθμό - παρεμπιπτόντως, ο αριθμός είναι πραγματικός και ο κάτοχός του δέχεται πια χιλιάδες κλήσεων καθημερινά. Η επιλογή ανήκει στον ίδιο. Αν θέλει να συμμετάσχει πρέπει απλώς να τηλεφωνήσει. Ενα τηλεφώνημα, λίγες ώρες και ένα ομιχλώδες ταξίδι μετά ο πρωταγωνιστής ξυπνά έγκλειστος σε ένα φουτουριστικό κοιτώνα ανάμεσα σε άλλους 455 ανθρώπους που όλοι φορούν πανομοιότυπες στολές με έναν αριθμό πάνω τους.

Εκείνος είναι ο τελευταίος, το νούμερο 456. Στα υπόλοιπα οκτώ επεισόδια άπαντες οι έγκλειστοι σε έναν φουτουριστικό, χρωματιστό κόσμο, βγαλμένο θαρρείς από video game όπου άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, ντυμένοι από την κορφή ως τα νύχια με φούξια στολές, θα αναμετρηθούν -με τη συναίνεσή τους- σε έξι παιδικά παιχνίδια της Κορέας, με έναν... ενήλικο όμως όρο: όποιος ηττάται χάνει τη ζωή του. Ο νικητής θα φύγει με ένα ποσό αντίστοιχο των 33 εκατ. ευρώ, ικανό να του δώσει τη ζωή του πίσω. Α, ναι...

Μολονότι όλοι οι παίκτες έχουν διαφορετικές καταβολές, επίπεδο μόρφωσης, ιστορία και ζωή, υπάρχει κάτι που τους συνέχει: είναι χρεωμένοι ως τον λαιμό. Γεγονός που από μόνο του αρκεί για να κάνουν την προσωπική ηθική χαρτοπόλεμο και να παίξουν ένα χωρίς επιστροφή παιχνίδι ζωής και -κυρίως- θανάτου.

Η αναπάντεχα viral σειρά που μάλλον απορρύθμισε μέχρι και τον... σοφό αλγόριθμο του Netflix γράφτηκε πριν από 13 χρόνια. Και μάλιστα ως ταινία, ένα σενάριο στο οποίο ο δημιουργός του Χουάνγκ Ντονγκ-Χιουκ καθρέφτισε τη ζωή του. Ηταν άνεργος, τον έπνιγαν τα χρέη, ένιωθε πως δεν χωρούσε στην ακραία ανταγωνιστική, όπως την περιγράφει, κοινωνία της Κορέας και έβρισκε παρηγοριά με το να βυθίζεται στον παράλληλο κόσμο των ιαπωνικών κόμικ manga. Από εκεί άντλησε έμπνευση για το πόνημά του. Για μία δεκαπενταετία άκουγε ότι η ιδέα του ήταν μεν ενδιαφέρουσα, αλλά πολύ δυστοπική και σκοτεινή για να είναι αληθινή. Ωσπου το 2018 το Netflix, αποφασισμένο να γιγαντώσει την επιρροή του στην αγορά της Ασίας, ανέλαβε να υλοποιήσει αυτό που θα γινόταν το magnum opus του Κορεάτη σκηνοθέτη. Με τον όρο, όμως, να το «ξεχειλώσει» από ταινία μιάμισης ώρας σε σειρά. Του πήρε έξι μήνες μόνο για να ολοκληρώσει τη συγγραφή των δύο πρώτων επεισοδίων και μόνο αφού πήρε το πράσινο φως από το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον του προχώρησε στα επόμενα. Η σειρά ξεκίνησε γυρίσματα τον Μάιο του 2020 και ολοκληρώθηκε τον φετινό Φεβρουάριο. Συνολικά χρειάστηκαν 118 ημέρες για τα εννέα επεισόδια που παρά την ωριαία διάρκειά τους καταναλώνονται απνευστί.

Οταν ρωτούν τον σκηνοθέτη αν φοβήθηκε μήπως ένα σενάριο που σκονιζόταν στο συρτάρι του για πάνω από μία δεκαετία θα ήταν άκαιρο για την εποχή, εκείνος μειδιά. Το βρίσκει πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρότι η αποκρυσταλλωμένη στο συλλογικό ασυνείδητο εικόνα για τη Νότια Κορέα είναι εκείνη μιας χώρας όπου η ευμάρεια συναγωνίζεται την ευδαιμονία και τα τεχνολογικά επιτεύγματα την κοινωνική αλληλεγγύη, η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας. Μπορεί ο δείκτης της ανεργίας να έκλεισε πέρυσι στο πενιχρό 3,94%, όμως οι Κορεάτες κάθε άλλο παρά ευημερούν. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, κάτω από την έξωθεν καλή μαρτυρία επωάζονται βαθιές εισοδηματικές ανισότητες, με τη χώρα να βρίσκεται στην 11η θέση της σχετικής κατάταξης - οι ΗΠΑ είναι στην 6η, η Ελλάδα στην 20ή. Μείζον είναι και το ζήτημα της στέγασης.

Την τελευταία πενταετία οι τιμές των ακινήτων αυξήθηκαν κατά 50% δημιουργώντας οξύ στεγαστικό πρόβλημα, οι τράπεζες έσφιξαν την κάνουλα του δανεισμού ενώ τα χρέη των νοικοκυριών προς εκείνες αθροίζονται πια σε περισσότερα από 1 τρισ. ευρώ, σύμφωνα με την εκτίμηση της Τράπεζας της Κορέας. Και αυτό συμβαίνει σε μια χώρα που τον τελευταίο μισό αιώνα σημείωσε αλματώδη ανάπτυξη, με το το κατά κεφαλήν εισόδημα να έχει εκτοξευτεί από τα 58 ευρώ το 1950 στις 26.000 ευρώ το 2018. Θα αδικούσε κανείς το παραπάνω μείγμα αν το χαρακτήριζε απλώς εκρηκτικό. Αλλά θα συναισθανόταν τους ήρωες του «Squid Game» που προτίμησαν τη μακαριότητα του θανάτου από τα χρέη της ζωής.

Ολα είναι K

Την ίδια αντίληψη για το κορεατικό γίγνεσθαι που, μολονότι σε απόσταση ασφαλείας από τον δυτικό κόσμο, βιώνει τα ίδια, αν όχι χειρότερα, έδωσε πριν από δύο χρόνια στην οικουμένη και η ταινία «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-Χο. Τα έξι Οσκαρ που κατέκτησε στην απονομή του 2020 έστρωσαν τον δρόμο για τον ίδιο, τους πρωταγωνιστές και εν γένει την κορεατική δημιουργία προς το Χόλιγουντ, τα βαρύτιμα κινηματογραφικά φεστιβάλ και το κοινό των ΗΠΑ και της Ευρώπης - μέχρι και το Ertflix έχει πια ειδική ενότητα με κορεατικά φιλμ και σειρές. Ανοιξαν, ωστόσο, και μια χαραμάδα για να φανούν όσα συμβαίνουν στη σκιά της λάμψης άλλων εξαγώγιμων προϊόντων της Κορέας, όπως η K-pop μουσική. Ή αλλιώς μία από τις πιο επιτυχημένες και τις πλέον επιδραστικές βιομηχανίες ψυχαγωγίας στον κόσμο. Με πιο λαμπερό πετράδι του στέμματός του το συγκρότημα BTS, το μουσικό υβρίδιο κατακυριεύει τα τελευταία χρόνια τον κόσμο φέρνοντας στα ταμεία των εταιρειών που διαφεντεύουν τους σταρ του είδους έσοδα ύψους 4,5 δισ. ευρώ.

Ακούγεται απίστευτο, είναι όμως αληθινό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα πείραμα των κορεατικών κυβερνήσεων που ξεκίνησε το 1999. Ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει κάθε χρόνο ένα γενναιόδωρο κονδύλι για τη βιομηχανία του θεάματος, το οποίο διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην εξαγωγή των K-pop ειδώλων, αυτών που «κατασκευάζονται» με πόνο, στερήσεις και δουλειά ετών και λειτουργούν ως προϊόντα με μοναδικό στόχο να αποφέρουν κέρδος. Το πείραμα κρίνεται απολύτως επιτυχές, αν υπολογίσει κανείς ότι ένας μέσος Αμερικανός fan των BTS ξόδεψε πέρυσι κάτι περισσότερο από 1.200 ευρώ για το αγαπημένο του γκρουπ, οι καλλιτέχνες της K-pop λαμβάνουν γην και ύδωρ από ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς οίκους μόδας για να γίνουν πρέσβεις τους, ενώ μόνο πέρυσι υπήρξαν περισσότερα από 6,2 δισεκατομμύρια tweets στον κόσμο σχετικά με το εν λόγω μουσικό είδος. Δεν είναι να απορεί κανείς που τα κορεατικά είναι πέμπτα στην παγκόσμια κατάταξη με τις γλώσσες που επιλέγει να μάθει κανείς, αλλά και ότι το κίνημα K έχει πια επεκταθεί στο design, στη μόδα και την ομορφιά.

Από το μακελειό στον Louis Vuitton

Πάρτε για παράδειγμα τη νεοφώτιστη ηθοποιό Χο-Γιον Τζανγκ, ευρύτερα γνωστή ως νούμερο 67 του «Squid Game». Το παρ’ ολίγον Next Top Model της Κορέας για το 2013 -ήρθε δεύτερη αλλά καθόλου καταϊδρωμένη, αφού τα περιοδικά μόδας σφάζονται στην ποδιά της- λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα της σειράς έκλεισε μια πιθανότατα προσοδοφόρα, σίγουρα όμως γεμάτη γόητρο και αίγλη συνεργασία με τον οίκο Louis Vuitton. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Νικολά Γκεσκιέρ δήλωσε έκθαμβος από την παρουσία του 27χρονου μοντέλου στη σειρά και έσπευσε, ενώ είχε δουλειές με φούντες για την Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού, να τη χρίσει πρέσβειρα του οίκου για ρούχα, ρολόγια και κοσμήματα. Πλέον την όμορφη Κορεάτισσα τίποτα δεν την εκπλήσσει. Ειδικά από τη στιγμή που είδε τους 40.000 followers της στο Instagram να αυγατίζουν σε 17 εκατομμύρια εν μια νυκτί. Φυσικά, είχε μεσολαβήσει η πρεμιέρα της σειράς. Φύσει ατίθαση και επαναστατική, ντεμπούταρε στην εφηβεία της ως μοντέλο στην Εβδομάδα Μόδας της Σεούλ και μάλιστα χωρίς να πρακτορεύεται από ατζέντη.

Τα περιοδικά τη λάτρεψαν και μέσα σε λίγα χρόνια την ανέδειξαν σε μούσα τους. Οταν ο σκηνοθέτης του «Squid Game» της έστειλε κάποια σπαράγματα σκηνών, εκείνη βρισκόταν στη Νέα Υόρκη σε πυρετώδη προετοιμασία για το Fashion Week. Εν πολλοίς οραματίστηκε τον χαρακτήρα της, αφού από το αποσπασματικό σενάριο δεν μπορούσε να καταλάβει πολλά. Η οντισιόν έγινε μέσω Διαδικτύου και μάλλον το έμπειρο μοντέλο δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά για να πείσει για την ικανότητά του. Αφού ανέλαβε τον ρόλο, πήρε μολύβι και χαρτί για να αναλύσει την ηρωίδα της. Οι κόποι της απέδωσαν καρπούς, αφού οι περισσότεροι συμφωνούν πως ενσάρκωσε υποδειγματικά το νούμερο 67. «Ημουν ένας μάλλον εγωκεντρικός άνθρωπος, αλλά μετά από αυτόν τον ρόλο θέλω να εμπιστεύομαι και να βοηθώ τους ανθρώπους», δήλωσε πριν από λίγες ημέρες. Το ζήτημα βέβαια τώρα είναι να τιθασεύσει πρώτα το virality της.

Ειδήσεις σήμερα

Έγκυος δασκάλα 41 ετών συνελήφθη για αποπλάνηση 15χρονου - Τα sex video αποκάλυψαν τη δράση της

Χωρίς θρησκείες, χωρίς σύνορα, χωρίς ιδιοκτησία: Το «Imagine» του Τζον Λένον κλείνει τα 50

Καιρός: Βροχές, πτώση της θερμοκρασίας και άνεμοι έως 8 μποφόρ - Δείτε πού θα είναι ισχυρά τα φαινόμενα