Eurovision 2022 - Amanda Ice Queen: «Το όνειρο μου είναι να γίνω μια γιατρός που τραγουδάει»

Είναι από τα πιο φρέσκα και ταλαντούχα πρόσωπα της σκανδιναβικής μουσικής σκηνής, απολαμβάνοντας την πλήρη αποδοχή κοινού και κριτικών. Επειτα από μια θριαμβευτική είσοδο στον χώρο, η Ελληνίδα Αμάντα Γεωργιάδη (ή Amanda Tenfjord όπως είναι το καλλιτεχνικό της) που γεννήθηκε στα Ιωάννινα αλλά μεγάλωσε στη Νορβηγία, μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στο Οσλο και το Τροντχάιμ και τις δύο μεγάλες της αγάπες: τη μουσική και την Ιατρική, την οποία σπουδάζει.

Μιλήσαμε την ημέρα των γενεθλίων της, το μεσημέρι της προηγούμενης Κυριακής, και δεν έκρυψε τη χαρά της που η φετινή χρονιά τής χαρίζει τόσα δώρα. Την πετύχαμε στο Οσλο, όπου φωτογραφήθηκε για το «Gala» και μοιράστηκε για πρώτη φορά όλα όσα θέλαμε να μάθουμε για τη φετινή εκπρόσωπο της Ελλάδας στη Eurovision.

Gala: Σε τέσσερις μήνες θα βρεθείς στο Τορίνο εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Πίστευες ποτέ πώς θα σου δινόταν η ευκαιρία να λάβεις μέρος στον μεγαλύτερο μουσικό διαγωνισμό της Ευρώπης;
Αμάντα Γεωργιάδη: Πολλές φορές η δισκογραφική μου εταιρεία μού είχε προτείνει να συμμετάσχω με τη Νορβηγία στον διαγωνισμό, αλλά πάντα απέρριπτα αυτό το ενδεχόμενο λέγοντάς τους: «Αν ποτέ πήγαινα στη Eurovision, θα πήγαινα μόνο για την Ελλάδα». Οταν, λοιπόν, έστειλα τη συμμετοχή μου στην ΕΡΤ, η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα ότι θα επιλεγεί, καθώς γνώριζα ότι κανείς δεν με ήξερε στην Ελλάδα, αλλά από την άλλη σκέφτηκα ότι δεν είχα και τίποτα να χάσω. Χάρηκα πολύ που η διαδικασία ήταν τόσο αξιοκρατική και είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη για εμένα να εκπροσωπήσω τη χώρα μας.

G.: Πώς φάνταζε για τα παιδικά και εφηβικά μάτια σου η Ελλάδα;
A.Γ.: Μπορεί να μετακομίσαμε οικογενειακά στη Νορβηγία όταν ήμουν πολύ μικρή, όμως ερχόμαστε κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, στο σπίτι μας στα Ιωάννινα. Η γιαγιά μου, που τώρα είναι 101 ετών, ζει ακόμα εκεί, ενώ οι γονείς μου έχουν ακόμα μια εταιρεία στα Ιωάννινα, τα οποία και επισκέπτονται πολύ συχνά. Δεν χρειαζόταν να φαντάζομαι την Ελλάδα, καθώς είχα την τύχη να την επισκέπτομαι πολύ συχνά.

G.: Γεννήθηκες στα Ιωάννινα και εγκαταστάθηκες σε ηλικία μόλις 3 χρόνων στη μικρή πόλη Τένφγιορντ της Νορβηγίας, απ’ όπου και το καλλιτεχνικό σου όνομα (Τenfjord). Τι θυμάσαι αλήθεια από αυτή τη μετάβαση;
A.Γ.: Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα καθώς ήμουν πολύ μικρή. Η αλήθεια είναι ότι το Τένφγιορντ δεν είναι πόλη, αλλά περισσότερο αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε χωριό.

G.: Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
A.Γ.: Πολύ όμορφα και πολύ ήσυχα. Ενας από τους λόγους για τους οποίους οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουν εκεί ήταν ότι επρόκειτο για ένα μικρό, ασφαλές για παιδιά μέρος, όπου όλα θα ήταν υπό έλεγχο.

G.: Βίωσες ποτέ ρατσισμό ή κοινωνικό αποκλεισμό εξαιτίας του ότι καταγόσουν από μια άλλη χώρα;
A.Γ.: Μόνο μία φορά, όταν πρωτοήρθαμε στη Νορβηγία, που δεν με δέχτηκαν στον παιδικό σταθμό καθώς μιλούσα μόνο ελληνικά. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι που μεταναστεύουν αντιμετωπίζουν μια παρόμοια κατάσταση. Είναι λίγο σαν να μην έχεις πατρίδα, καθώς στη Νορβηγία ήμουν πάντα η «Ελληνίδα», ενώ τώρα στην Ελλάδα, δυστυχώς, ίσως είμαι για κάποιους η «Νορβηγίδα». Ακόμα και στην καλλιτεχνική μου ζωή δυσκολεύομαι, καθώς όταν ξεκίνησα, το επίθετό μου «Γεωργιάδη» δεν μπορούσαν να το προφέρουν στη Σκανδιναβία.

Γι’ αυτό επέλεξα το καλλιτεχνικό όνομα Amanda Tenfjord, από την περιοχή στην οποία μεγάλωσα. Τώρα όμως το «Tenfjord» στην Ελλάδα παραπέμπει πολύ στη Νορβηγία και οι περισσότεροι χρησιμοποιούν το «Γεωργιάδη» (γελάει).

G.: Πώς ήρθε στη ζωή σου η μουσική;
A.Γ.: Πολύ φυσικά. Στα 5 μου ξεκίνησα μαθήματα πιάνου. Mου άρεσε και συνέχισα να ασχολούμαι, περισσότερο ως χόμπι. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι αυτή θέλω να είναι η δουλειά μου ή ότι θέλω να βγάζω λεφτά από τη μουσική. Ακόμα και σήμερα συνεχίζω τις σπουδές μου στην Ιατρική.

G.: Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα;
A.Γ.: Ο άνθρωπος είναι η πηγή έμπνευσής σε ό,τι κάνω. Γι’ αυτό ασχολήθηκα και με την Ιατρική.

G.: Στο μουσικό σου ξεκίνημα έλαβες μέρος σε διάφορα φεστιβάλ. Σε ένα από αυτά μάλιστα κέντρισες το ενδιαφέρον μιας μεγάλης δισκογραφικής η οποία και κυκλοφόρησε τον πρώτο σου EP δίσκο με τίτλο «First Impression», το οποίο απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Πώς ένιωσες όταν άκουσες στο ραδιόφωνο το πρώτο σου τραγούδι;
A.Γ.: Ενθουσιασμό. Γιατί είδα ότι κάτι που κάνω από μια εσωτερική ανάγκη μπορεί να έχει και την αποδοχή του κόσμου.

G.: Το «Then Ι fell in love» ήταν για 20 εβδομάδες στο επίσημο Τop 10 Radio Charts της Νορβηγίας. Φαντάζομαι, κάτι τέτοιο είναι μια μεγάλη νίκη για έναν νέο καλλιτέχνη.
A.Γ.: Θα το περιέγραφα περισσότερο ως ικανοποίηση. Ημουν πολύ χαρούμενη που ο κόσμος αγάπησε τόσο πολύ το συγκεκριμένο τραγούδι. Για κάθε καλλιτέχνη νομίζω ότι η αποδοχή και η επιτυχία είναι κάτι που του δίνει χαρά.

G.: Πώς αντιδράς όταν σε αναγνωρίζουν;
A.Γ.: Πολλές φορές με σταματούν στον δρόμο και θέλουν να βγάλουμε μια φωτογραφία. Το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά.

G.: Ποιο είναι το τραγούδι που θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
A.Γ.: Ο μπαμπάς μου τραγουδούσε πολλά ελληνικά τραγούδια. Εχει μείνει πολύ έντονα στη μνήμη μου το «Μην κλαις» της Σωτηρίας Μπέλλου. Λατρεύω τα σπουδαία λαϊκά τραγούδια.

G.: Ποιους Ελληνες συνθέτες αγαπάς;
A.Γ.: Τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Λατρεύω επίσης και τη Χαρούλα Αλεξίου.

G.: Ονειρεύεσαι η Eurovision να ανοίξει τον δρόμο για μια μεγάλη διαδρομή και στην Ελλάδα;
A.Γ.: Φυσικά, μακάρι να αγαπήσει και ο κόσμος στην Ελλάδα τη μουσική μου!

G.: Σε τι διαφέρουν πιστεύεις μεταξύ τους οι Ελληνες και οι Σκανδιναβοί;
A.Γ.: Οι Ελληνες είμαστε περισσότερο εξωστρεφείς και ανοιχτοί, ενώ οι Νορβηγοί είναι πιο κλειστοί. Από την άλλη, οι Νορβηγοί είναι πιο ψύχραιμοι και οργανωτικοί, ενώ οι Ελληνες είμαστε πιο παρορμητικοί.

G.: Εσύ νιώθεις περισσότερο Νορβηγίδα ή Ελληνίδα στην καθημερινότητά σου;
A.Γ.: Αισθάνομαι μια Ελληνίδα που μεγάλωσε στη Νορβηγία. Και μπορεί όταν παίζει ποδόσφαιρο η Ελλάδα με τη Νορβηγία να είμαι με την Ελλάδα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάω πολύ και τη Νορβηγία, καθώς είναι η χώρα όπου μεγάλωσα. Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι, επειδή λατρεύω τον ήλιο και τη ζέστη, στην καθημερινότητά μου μάλλον λειτουργώ ως Ελληνίδα που ακόμη προσπαθεί να προσαρμοστεί στον κρύο καιρό της Νορβηγίας. Το ίδιο συμβαίνει και όποτε μετακινούμαι με το λεωφορείο. Πιάνω συχνά κουβέντα με τους ανθρώπους που κάθονται δίπλα μου, κάτι που κάνουν πολύ σπάνια οι Νορβηγοί.

G.: Για να επανέλθουμε στη Eurovision, πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου τη νύχτα του τελικού;
A.Γ.: Δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί για να είμαι ειλικρινής. Τώρα είμαστε στο στάδιο όπου ολοκληρώνουμε το τραγούδι. Επειδή ηχογραφώ και το νέο μου άλμπουμ, αφιερώνω πολύ χρόνο και σε αυτό. Από τον Φεβρουάριο, οπότε θα έρθω στην Αθήνα για τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ, θα αρχίσουμε να δουλεύουμε και τη σκηνική μου παρουσία. Θα έχω τη χαρά να μείνω στην Ελλάδα μέχρι τον Μάιο. Θα είναι σίγουρα μια συναρπαστική εμπειρία, ανυπομονώ!

G.: Πώς αποφάσισες να στείλεις φέτος τραγούδι για την ελληνική συμμετοχή;
A.Γ.: Πέρυσι, όταν είδα τη Stefania στη Eurovision, είδα ότι είχε επιλεγεί κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο: ένα καλό ποπ σύγχρονο τραγούδι, χωρίς τα έθνικ στοιχεία. Μάλιστα ακόμα και η Νορβηγία, που ποτέ δεν ψηφίζει την ελληνική συμμετοχή, πέρυσι έδωσε βαθμούς στη Stefania. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι μπορεί και το δικό μου ύφος μουσικής, που είναι εξίσου διαφορετικό απ’ ό,τι έστελνε η Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια, να έχει την τύχη να μας εκπροσωπήσει.

G.: Δώσε μου μερικά στοιχεία για το τραγούδι μας.
A.Γ.: Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν το έγραψα για τη Eurovision. Το εμπνεύστηκα μετά τον χωρισμό μου από μια μακροχρόνια σχέση, εξαιτίας της ανάγκης μου να εξωτερικεύσω τα πολύ έντονα συναισθήματά μου. Είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι απ’ όλα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα.

G.: Πώς λειτουργείς στους χωρισμούς;
A.Γ.: Είμαι πολύ συναισθηματική. Προσπαθώ να μην είμαι μόνη μου. Μιλάω με φίλους μου και γενικότερα κάνω διάφορα πράγματα εκτός σπιτιού. Ο συγκεκριμένος ήταν ο πρώτος μου χωρισμός. Δεν είχα βιώσει ξανά ανάλογο συναίσθημα. Ηταν δύσκολο.

G.: Πιστεύεις στις μεγάλες αγάπες;
A.Γ.: Ναι, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει ο Mr Perfect, ούτε η τέλεια σχέση. Αυτά έρχονται πάντα μέσα από τη δουλειά των ανθρώπων.

G.: Τι θα ήθελες να πουν οι Ελληνες που θα σε παρακολουθήσουν στη σκηνή του Τορίνο;
A.Γ.: Θα ήθελα να αισθανθούν υπερήφανοι. Στη Eurovision δεν εκπροσωπώ τον εαυτό μου, αλλά την Ελλάδα. Στην ανακοίνωση των βαθμολογιών στο τέλος της βραδιάς, άλλωστε, δεν θα λένε «Amanda», αλλά «Greece», και ελπίζω αυτό το «Greece» να ακουστεί πολλές φορές.

G.: Το τραγούδι θα σκηνοθετήσει ο μετρ του είδους Φωκάς Ευαγγελινός.
A.Γ.: Τον Φωκά τον γνώρισα την τελευταία φορά που ήρθα στην Αθήνα και η αλήθεια είναι ότι αμέσως ένιωσα μια οικειότητα αλλά και εκτίμηση για το πρόσωπό του. Γνωρίζει πολύ καλά αυτό που κάνει. Δεν έχουμε μιλήσει ακόμα για τη σκηνική παρουσία, αλλά μου είπε ότι το τραγούδι τού αρέσει πολύ και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.

G.: Ποια είναι τα αγαπημένα σου τραγούδια της Eurovision;
A.Γ.: Λατρεύω το «Νumber One» της Ελενας Παπαρίζου. Νομίζω ότι θα είναι χιτ για πάντα. Ξεχωρίζω το «Arcade» του Ντάνκαν Λόρενς, το «Fuego» της Ελένης Φουρέιρα, αλλά και το «Fairytale» του Αλεξάντερ Ρίμπακ.

G.: Οι δικοί σου πώς αντέδρασαν όταν έμαθαν ότι θα εκπροσωπήσεις την Ελλάδα στη Eurovision;
A.Γ.: Με πολλή χαρά. Οι γονείς μου είναι μεγάλοι φαν του διαγωνισμού και τον παρακολουθούν κάθε χρόνο. Η μητέρα μου μάλιστα μου είπε ότι πάντα το πίστευε. Η γιαγιά μου που ζει στα Ιωάννινα έβαλε τα κλάματα όταν με είδε στην ΕΡΤ.

G.: Ζεις με τους γονείς σου;
A.Γ.: Οχι, από τα 18 ζω μόνη μου επειδή σπουδάζω σε άλλη πόλη.

G.: Τι σου αρέσει περισσότερο στους γονείς σου;
A.Γ.: Ο μπαμπάς είναι ένας πολύ θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος, με μότο του το «όλα είναι μια χαρά». Με τη μαμά μου μπορώ να μιλήσω για ό,τι με απασχολεί. Είναι η καλύτερη μου φίλη. Τους γονείς μου πάντως δεν τους βλέπω σαν πολύ μεγαλύτερούς μου, τους νιώθω πολύ κοντά μου.

G.: Είσαι φοιτήτρια της Ιατρικής και μάλιστα πρόσφατα έκανες την πρακτική σου σε νοσοκομείο COVID-19. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
A.Γ.: Η Ιατρική με συναρπάζει. Τον Ιούνιο δίνω εξετάσεις για το πτυχίο μου, οπότε μαζί με τη Eurovision θα έχω και πολύ διάβασμα. Οσο για την πρακτική μου, το καλοκαίρι που μας πέρασε δούλεψα σε ΜΕΘ και η αλήθεια είναι ότι υπήρξε μεγάλη πίεση. Αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα, καθώς φίλοι μου γιατροί και νοσηλευτές εξακολουθούν να εργάζονται πολλές ώρες.

G.: Υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που δεν κατάφεραν να ζήσουν;
A.Γ.: Σίγουρα συνέβη κι αυτό. Είναι πολύ επώδυνο να χάνεις έναν ασθενή.

G.: Αλήθεια, τι σου έχει προσφέρει η Ιατρική;
A.Γ.: Με έχει κάνει μέσα από τις δυσκολίες να μαθαίνω τους ανθρώπους καλύτερα.

G.: Γενικότερα στη ζωή σου, ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχεις βιώσει έως σήμερα;
A.Γ.: Η απώλεια ενός κοντινού μου προσώπου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι οφείλουμε να περνάμε χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε όταν είναι καλά και υγιείς γύρω μας.

G.: Ας αλλάξουμε θέμα. Είσαι ερωτευμένη;
A.Γ.: Ναι, είμαι ερωτευμένη.

G.: Ο σύντροφός σου κινείται επίσης στον χώρο της μουσικής;
A.Γ.: Οχι, είναι γιατρός και ένας εξαιρετικά καλός ερασιτέχνης χορευτής.

G.: Πώς αντιδρά βλέποντας τη διαρκή εξέλιξή σου;
A.Γ.: Χαίρεται πολύ, αν και έχει λίγο άγχος. Είναι δίπλα μου με αγάπη. Ακούει τη μουσική μου και λέει με ειλικρίνεια τη γνώμη του. Με βοηθά και με υποστηρίζει πολύ. Είναι μια πολύ ευγενική ψυχή. Εχει μοναδικό χιούμορ. Μαγειρεύει εξαιρετικά συγκριτικά με εμένα που η κουζίνα δεν είναι το φόρτε μου. Επί της ουσίας, είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος.

G.: Ονειρεύεσαι να κάνεις οικογένεια;
A.Γ.: Φυσικά και το θέλω.

G.: Εχεις κάποιο χόμπι;
A.Γ.: Παίζω ποδόσφαιρο από 5 ετών. Στη Νορβηγία τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια λατρεύουν το ποδόσφαιρο.

G.: Κλείνοντας, πώς οραματίζεσαι τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής σου;
A.Γ.: Να μπορώ να συνδυάζω Ιατρική και μουσική. Ονειρό μου να είμαι μια γιατρός που τραγουδάει ◆