Λέγονται και μεγάλες αλήθειες ενίοτε σε αυτή την τηλεοπτική χώρα. Πάλι καλά, να λέμε
Ελαφρύ να είναι το χώμα που σε σκεπάζει, καρδιά μου. Κουράγιο σε αυτούς τους γονείς, για τους οποίους λόγια δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον , όπως όλα δείχνουν βρέθηκε ο δολοφόνος σου, Αλκη. Δεν ξέρω αν οι ψυχές λυτρώνονται όταν τιμωρούνται αυτοί που τις αφαίρεσαν… Μακάρι να είναι έτσι. Και μακάρι να αφήσουμε τα ευχολόγια και τα ποσταρίσματα και να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε να γίνει το επόμενο. Ολη μέρα,Αλκη, αναλύουν το «γιατί» σε σκότωσαν. Στις ιστοσελίδες, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις γειτονιές, στα σπίτια.
«Τα βλέπεις τι γίνεται; Να προσέχεις, να μην γυρνάς σε στενά μόνος σου το βράδυ. Να προσέχεις τις παρέες σου και αν δεις κάποιον να σε πλησιάζει, να τρέξεις να γλυτώσεις». Οι γονικές συμβουλές, οι παροτρύνσεις πέφτουν βροχή. Ως πότε θα παίζουμε άμυνα στο κακό αντί να το βγάλουμε από το γήπεδο; Θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μέσα στον φόβο μήπως τα πετύχουν τα στειλιάρια της ανομίας, θα τα στέλνουμε να μαθαίνουν πολεμικές τέχνες ή θα τα παρακολουθούμε με καπαρντίνες για να τα σώσουμε αν χρειαστεί;
Ανοησίες. Το κακό δεν εξαρθρώνεται με μία σύλληψη, πέντε κείμενα και καταδίκες που έπονται του γεγονότος. Το κακό θα πρέπει να χτυπηθεί στην ρίζα. Η τα σαρώνουμε όλα ή απλά θα μετράμε likes για όσα διατυπώνουμε και θα ξεγελάμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και κάναμε το ηθικό καθήκον μας απέναντι στο αποτρόπαιο έγκλημα. Την άλλη Δευτέρα πόσοι εξ ημών θα μιλάμε για τον Αλκη;
Η θα ξηλώσουμε το σαθρό κοινωνικό πλαίσιο ή θα μοιρολογούμε πάνω από το αναπόφευκτο δραματικό γεγονός. Σήμερα ο Μουτσινάς είπε μία μεγάλη αλήθεια. Ζούμε μονίμως καταδιωκόμενοι από το «τι θα πει ο κόσμος». Από την στιγμή που γεννιόμαστε, που μαθαίνουμε να περπατάμε και, όπως πολύ εύστοχα είπε, μας κοιτάζουν είκοσι άτομα να δουν πότε, πώς κάναμε το πρώτο βήμα για να έχουν να λένε.
Εγκλωβισμένοι στην κοινωνική σύμβαση που χαράζει την ρότα μας δίχως εμάς, που μας πνίγει ασφυκτικά κάθε φορά που οι ράγες δε ταιριάζουν στο τρένο μας και επιχειρούμε να στρίψουμε.
Μέσα σε πολλά σπίτια πέφτει ξύλο. Από όλους όσοι νιώθουν ανύπαρκτοι και αδύναμοι έξω και μπαίνοντας στο σπίτι ξυλοφορτώνουν γυναίκες και παιδιά που δεν αντιδρούν γιατί «τι θα πει ο κόσμος». Ψευτονταήδες μεγαλωμένοι με χαμηλή αυτοεκτίμηση, με απουσία εμπιστοσύνης και αγάπης, με απαξίωση και βία. Και όλο αυτό θα βγει από το σπίτι και θα σαρώσει ό,τι βρει μπροστά του. Την Κυριακή βρήκε τονΑλκη. Την επόμενη Κυριακή τι θα γίνει;
Ν΄ αλλάξουμε το μέσα μας, ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Το οφείλουμε στον Αλκη, στον Βαγγέλη Γιακουμάκη, στην Ελένη Τοπαλούδη, στην Καρολάιν, στον Παύλο Φύσσα, στον Ζακ, στον Αλεξ, σε όλα τα παιδιά, σε όλες τις γυναίκες που σκοτώνουν στο ξύλο. Να τ’ αλλάξουμε…