O Δημήτρης Μοθωναίος στον Δανίκα: «40.000 σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά μίλησαν όταν βγήκα μπροστά»

Η συνάντηση στο «Daily», το αγαπημένο μου στέκι. Ο Δημήτρης, κάτοικος κέντρου. Είναι 37, έχει διανύσει δεκαπέντε χρόνια θεατρικής περιπέτειας και τώρα εκείνο που τον δελεάζει, τον προκαλεί και το επιθυμεί είναι με ξένες παραγωγές να συναντηθεί. Η παρουσία, η ερμηνεία του με εντυπωσίασαν για τρία πράγματα.

Το πρώτο, η υποκριτική του ακεραιότητα. Πράγμα δύσκολο και δυσεύρετο. Το δεύτερο, ο λιτός αυτοέλεγχος σ’ αυτό το ατελείωτο και γοητευτικό παιχνίδι ενός τόσο παράταιρου φλερτ. Χωρίς ίχνος μαγκιάς νεοελληνικού τύπου. Και τέλος, η γλώσσα του σώματός του, σαν να έχει υιοθετήσει και ενσωματώσει στα κύτταρά του τον κώδικα επικοινωνίας των Κινέζων.

Ανάμεσα στα άλλα, το πιο εξοργιστικό και αποκαλυπτικό που μου είπε ήταν ο αριθμός 40.000 κακοποιημένων παιδιών που μόλις τώρα άνοιξαν το στόμα τους και έστειλαν μηνύματα συμπαράστασης στον Δημήτρη Μοθωναίο. Αυτό το έγκλημα το συστηματικό, το κακουργηματικό, το νοσηρό και το καταστρεπτικό. Παρά τις κάποιες, τις ελάχιστες αποκαλύψεις, αυτό το «σπορ» εξακολουθεί να είναι χωμένο και κρυμμένο κάτω από το χαλί της ελληνικής κοινωνίας. Μου είπε λοιπόν:

«Δεν φαντάζεσαι πόσοι μου έστειλαν μηνύματα».

-Τι και ποιους εννοείς;

«Θύματα από σεξουαλικές κακοποιήσεις ως παιδιά. Περίπου 40.000 θύματα».

-Ανατριχιαστικό! Δεν είχαν μιλήσει πριν από τις δικές σου αποκαλύψεις;

«Οχι, δεν είχαν μιλήσει».

-Μα γιατί;

«Επειδή αισθάνονταν απροστάτευτοι, γι’ αυτό. Αρα πρέπει να το διαχειριστείς μόνος σου. Εντελώς μόνος».

-Ούτε στη μητέρα τους ούτε στον πατέρα τους, σε κανέναν;

«Οχι, όπως είχε συμβεί με τη δική μου περίπτωση, μιλούσες, έλεγες, αποκάλυπτες και η ίδια η μάνα σου δεν σε πίστευε. Γι’ αυτό».

-Ακόμα πιο ανατριχιαστικό. Ποιοι τα κακοποιούσαν;

«Ο πατέρας, ο θείος, κάποιος συγγενής».

«Το έχω ξεπεράσει. Από τη στιγμή που τα είπα, που τα έβγαλα από μέσα μου, αισθάνομαι καλύτερα, λυτρώθηκα, τώρα εκείνος δεν με απασχολεί, τον έχω αφήσει πίσω μου, είμαι άλλος άνθρωπος»

-Και οι δάσκαλοι, οι παπάδες;

«Και οι δάσκαλοι, και φουλ παπάδες».

-Και τι ζητούσαν από σένα όλα αυτά τα θύματα;

«Βοήθεια, αυτό ζητούσαν. Αλλά να ξέρεις τα ίδια συνέβαιναν και στο παρελθόν, πάντα γινόταν αυτό. Η ελληνική υποκριτική, πουριτανική κοινωνία τα έκρυβε κάτω από το χαλί, τώρα τουλάχιστον βγαίνουν στη φόρα, τώρα τα θύματα πιο εύκολα ανοίγουν το στόμα τους».

-Ζει ο άνθρωπος που σε είχε κακοποιήσει;

«Ζει».

-Αραγε θέλεις να τον πλακώσεις στο ξύλο, να τον σκοτώσεις ή τον έχεις συγχωρήσει;

«Το έχω ξεπεράσει. Από τη στιγμή που τα είπα, που τα έβγαλα από μέσα μου, αισθάνομαι καλύτερα, λυτρώθηκα, τώρα εκείνος δεν με απασχολεί, τον έχω αφήσει πίσω μου, είμαι άλλος άνθρωπος».

-Από τι προκαλείται αυτό; Από το σπίτι, από έλλειψη κανονικής σεξουαλικής σχέσης;

«Μάλλον από έλλειψη σεξουαλικής επαφής. Μπορεί από τη στέρηση να προκαλείται αυτή η διαστροφή. Ολα έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση και την αγωγή που λαμβάνει κάθε παιδί στο σπίτι και στο σχολείο. Γι’ αυτό πρέπει επειγόντως να καθιερωθεί μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Οπως συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Και μάλιστα από το Νηπιαγωγείο».

Ο ρόλος της Νάντιας

-Πώς σε κέρδισε η υποκριτική;

«Στη Νομική ήμουν συμφοιτητής με τη Νάντια Κοντογεώργη, η οποία από πολύ μικρή, στο Κολλέγιο, έπαιζε θέατρο και έτσι πήγαμε μαζί σε μάθημα προετοιμασίας και κόλλησα. Ηταν να γίνει. Η αλήθεια είναι ότι η Νομική για μένα είναι βαρετή, την περίμενα πιο σπουδαία».

-Και άρχισες μαθήματα υποκριτικής;

«Τελείωσα το Τέχνης με δασκάλους τη Γέρου και τον Διαγόρα Χρονόπουλο. Οι παλιοί και γνωστοί είχαν πεθάνει. Εκεί στο Τέχνης σαν να βρήκα μέσα μου την κανονικότητα της ζωής, ένα παιδότοπο φαντασίας. Αυτό θα κάνω εγώ, είπα. Αισθανόμουνα μεγάλη ελευθερία. Στο Τέχνης δεν έπαιξα ποτέ, αλλά αμέσως μετά, με το που βγήκα, έπαιξα στο Εθνικό. Και ήμουν 21».

-Τόσο μικρός; Απίστευτο!

«Το πρώτο έργο στο οποίο έπαιξα ήταν ο “Ηλίθιος” του Ντοστογέφσκι με σκηνοθέτη τον Στάθη Λιβαθινό. Με Μαρία Ναυπλιώτου και Δημήτρη Ημελλο. Για μένα ήταν σαν μεταπτυχιακό. Σε αυτή την παράσταση βρεθήκαμε με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη και τη Μαρία Κίτσου. Εμείς οι τρεις της ίδιας γενιάς το 2006».

-Και η Κίνα;

«Εζησα δύο μήνες μόνο Σαγκάη, δεν είδα κάτι πιο έξω. Θυμίζει αρκετά ευρωπαϊκή πόλη και μου άρεσε πάρα πολύ, θα μπορούσα να μείνω εκεί. Αρχιτεκτονικά είναι κάτι μεταξύ γαλλικής αποικίας και Μανχάταν με ουρανοξύστες».

-Και ποιες οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές;

«Ενώ ουσιαστικά είμαστε ίδιοι, δηλαδή ψάχνουμε, επιθυμούμε αγάπη και εμπιστοσύνη, από την άλλη οι διαφορές εντοπίζονται στη γλώσσα του σώματος και στις παραστάσεις που έχουμε. Φαντάσου ακόμα και στην περίοδο παγκοσμιοποίησης οι διαφορές είναι μεγάλες. Ηταν δύσκολο εγχείρημα να πείσω την Του Χουά να με εμπιστευτεί. Ως ηθοποιό και ως ρόλο εννοώ. Πολύ επιφυλακτικός λαός, ειδικά με τους Δυτικούς, αλλά εντέλει, από τη στιγμή που θα τους κερδίσεις, στη συνέχεια σε εμπιστεύονται για μια ολόκληρη ζωή. Και δεν καταλάβαινα γιατί αυτή δεν έχει άλλους φίλους, γιατί είναι κουμπωμένη. Α, και κάτι άλλο. Στα γυρίσματα πολλές φορές έβλεπα μια Κινέζα πολλών, μα πάρα πολλών κιλών να κουβεντιάζει με την Του Χουά. Στη συνέχεια έμαθα το απίστευτο, ότι πρόκειται για την προσωπική της μάνατζερ η οποία με συμβόλαιο εισπράττει το 80% από κάθε αμοιβή και ότι μόνο με τους μάνατζερ έχει κάθε Κινέζος ηθοποιός ελπίδα να βρει δουλειά σε κάποια από τις εταιρείες εκεί».

-Μα αυτό είναι κλοπή. Τέλος πάντων. Στο σπίτι της πήγες;

«Με τίποτα. Μόνο στο σπίτι του σκηνοθέτη πηγαίναμε. Οι νέοι Κινέζοι βγαίνουν μεταξύ τους να πάνε, ας πούμε, για καραόκε, όμως στο βάθος δεν υπάρχει και τόσο έντονη κοινωνικότητα. Ηταν μοναδική εμπειρία».

-Και τώρα με θέατρο;

«Φέτος δεν έκανα θέατρο. Τώρα συμμετέχω σε μια σειρά στον ΑΝΤ1. Είναι η πρώτη μεγάλη τηλεοπτική μου εμφάνιση. Πρόκειται για τη σειρά “Ηλιος”, όπου εκτός των άλλων παίζουν η Ευγενία Ηλιοπούλου και ο Αντώνης Καρυστινός».

-Εχω ακούσει πολλά παράπονα σχετικά με τις αμοιβές στην τηλεόραση και ακόμα χειρότερα στο θέατρο.

«Το κανάλι μάς πληρώνει καλά, στην ώρα του. Δεν έχω παράπονο. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα θέατρα είναι ο κίνδυνος να κάνεις πρόβες, οι οποίες δεν πληρώνονται και μετά η παράσταση να μη γίνει. Ε, αυτό είναι μεγάλο ρίσκο. Αισθάνομαι πως αν δεν βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου, ε τότε κι εγώ δεν θα την αντιμετωπίσω με τον ανάλογο σεβασμό. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι κανονικές, οι στοιχειώδεις συνθήκες, προτιμώ να μην παίζω».

Η στράτευση

Η διήγησή του από τα προσωπικά, παιδικά τραύματά του ξεπερνάει ακόμα και ταινία τρόμου, όπως ο «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες». Οσο μιλούσε, τόσο είχα την αίσθηση πως ακούω περιστατικό ενός άλλου, φανταστικού, εξωπραγματικού κόσμου. Μα συμβαίνουν τέτοια πράγματα εδώ; Να αρπάξω μυδράλιο και ως παράφρων να βγω!

«Αποφάσισα να μιλήσω δημοσίως εντελώς βιωματικά, με την έννοια να βοηθήσω όλους όσοι έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο. Από τότε που μίλησα πέρασε ένας χρόνος, με αποτέλεσμα να δραστηριοποιηθώ και να στρατευτώ σε μια τέτοια δύσκολη αποστολή, μέσω ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που λέγεται “Ελίζα”».

-Ποιο το περιεχόμενο αυτής της αποστολής;

«Δύο πράγματα. Από τη μία ασχολούμαστε με την αλλαγή του νομικού πλαισίου, ώστε να μην παραγράφονται αυτά τα κακουργήματα. Να ξέρεις ότι στην Ελλάδα, μετά την ενηλικίωση κάθε κακοποιημένου παιδιού παραγράφονται αυτά τα κακουργήματα. Και από την άλλη, να δημιουργήσουμε μια γραμμή υποστήριξης για βοήθεια».

-Πολλές τέτοιες περιπτώσεις;

«Μα σου είπα, μόνο εγώ έγινα παραλήπτης μηνυμάτων 40.000 θυμάτων τέτοιων εφιαλτικών περιστατικών. Σήμερα εξακολουθούν να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά παιδικής κακοποίησης. Και τα θύματα δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν γι’ αυτά. Δεν έχουμε την εξοικείωση, τη γνώση, δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο σχολείο».

-Και ποιοι οι ένοχοι;

«Εξαρτάται από την κάθε περίπτωση. Ο πατέρας, ο θείος, ο δάσκαλος, ο γυμναστής, ο παππάς. Από 6 μέχρι 12 ετών θεωρείται παιδική κακοποίηση. Εμένα με κακοποιούσε ένας του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος».

-Θείος ας πούμε;

«Κάτι σαν θείος».

-Δεν το είπες, δεν το αποκάλυψες, δεν έτρεξες στη μητέρα σου;

«Δεν μπορούν, δεν αντέχουν να το ακούσουν Τους είπα αυτό που συνέβαινε και δεν το ακούγανε. Ουσιαστικά δεν έχεις βοήθεια από πουθενά. Επομένως, να τροποποιηθεί ο νόμος ώστε αυτά τα αίσχη να μην παραγράφονται, και να είναι αυστηρός. Και ταυτόχρονα η σεξουαλική αγωγή στο σχολείο. Αν το πεις στη μάνα σου ότι ο αδερφός της σε κακοποιεί, δεν θέλει να το πιστέψει. Χωρίς να έχει κακή πρόθεση. Και αυτή η άρνηση συνιστά μια δεύτερη κακοποίηση».

-Πόσων ετών ήσουν τότε;

«Μόλις 6 ετών και το ίδιο πράγμα συνέχιζε να συμβαίνει επί χρόνια. Και επειδή κανείς δεν με άκουγε, έτσι κι εγώ ο ίδιος το ξέχασα. Αμα σου πει η μάνα σου δεν έχει γίνει, λες ότι δεν έχει γίνει. Συνεχίστηκε λοιπόν. Και μου συνέβη ξανά στα 26 κι έτσι αναγνώρισα και θυμήθηκα όλα αυτά που είχα βιώσει στο παρελθόν».

-Δηλαδή, θέλεις να πεις ότι τότε το πρόβλημα το έχωσες κάτω από το χαλί του υποσυνείδητου.

«Το θάβεις στο υποσυνείδητο και μετά στα 26 εμφανίζεται πάλι το ίδιο. Από τον ίδιο άνθρωπο».

-Μα δεν αντέδρασες, δεν τον πλάκωσες στο ξύλο;

«Δεν μπορούσα να τον πλακώσω. Αμα σου συμβαίνει και όταν έχεις εκπαιδευτεί έτσι, δεν είσαι έτοιμος να τον πλακώσεις. Γι’ αυτό είναι τόσο επικίνδυνο. Ο μόνος λόγος που το συζητάω είναι επειδή θέλω να ξυπνήσουν οι άλλοι και να το αντιμετωπίσουν. Από τη στιγμή που το είπα δημοσίως, μου έφυγε, λυτρώθηκα απ’ αυτό. Αισθάνομαι τέλεια τώρα».

Εντελώς λυτρωμένος

Απέναντί μου, η προσωποποίηση της γενναιότητας. Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Και ο Δημήτρης δυνατός είναι. Οι πληγές του, η έμπνευσή του. Το εφαλτήριό του. Κόλαση και παράδεισος μαζί. Το είπε, το θεράπευσε, το ξεπέρασε, λυτρώθηκε.

-Και όλα αυτά τα περιστατικά βιασμών, κακοποιήσεων και σεξουαλικών παρενοχλήσεων;

«Από το προσωπικό μου βίωμα δεν μπορώ παρά να ταυτιστώ με τη θέση των θυμάτων. Οι υποθέσεις εκδικάζονται και όλα θα αποδειχτούν στο δικαστήριο. Γι’ αυτό με ενδιαφέρει το ζήτημα το νομικό. Ενας που είναι αθώος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Μόνο ο ένοχος φοβάται».

-Στον δικό σου, τον θεατρικό, τον καλλιτεχνικό χώρο;

«Επειδή τώρα έχω αφυπνιστεί, γι’ αυτό δεν εμπιστεύομαι το δικό μου κριτήριο, δεν είμαι αντικειμενικός να κρίνω. Δεν ξέρω. Οπου έχω βρεθεί, από πέρυσι, τίποτα δεν έχω ακούσει. Επειδή είναι πολύ κοντά η εκδίκαση αυτών των υποθέσεων, είναι λάθος τώρα να τοποθετηθώ και να καταλήξω. Αυτό είναι το σωστό».

-Επικοινωνείς με τη μητέρα σου; Τι σου λέει;

«Είναι γυναίκα μιας άλλης γενιάς. Καταλαβαίνω τη θέση της. Καταλαβαίνω, το συγχωρώ. Αυτό που έχει συμβεί σε μένα είναι ασυγχώρητο. Εκ των πραγμάτων έχω αναγκαστεί να γίνω ο δικός μου γονιός. Τότε ένιωθα εντελώς απροστάτευτος. Τα κατάφερα όμως. Τώρα είμαι μια χαρά. Υπάρχουν και χειρότερα. Αμα ο καθένας έχει ένα κάρμα, μια αποστολή, και σου έχει συμβεί, τότε έχεις την επιλογή να το γυρίσεις, να το ξεπεράσεις. Γι’ αυτό σκέφτομαι όλους τους άλλους που δεν έχουν τέτοια ψυχικά αποθέματα. Ηταν ένα μάθημα για μένα. Τώρα θέλω να χαρώ τη ζωή μου και ταυτόχρονα να βοηθήσω όσους περισσότερους μπορώ».

-Με τον Δημήτρη Λιγνάδη είχες συνεργαστεί στο παρελθόν, ποια η εντύπωσή σου;

«Είχα συνεργαστεί σε δύο παραστάσεις. Πρέπει να πω ότι είναι αρκετά καλλιεργημένος και ταλαντούχος, όμως το τελευταίο διάστημα ήταν σαν χαμένος. Πάντως και τα μισά απ’ αυτά να αποδειχθούν, πρέπει να καταδικαστεί, τέλος».

-Και τα πρότυπά σου;

«Εχω δει πολύ σινεμά. Στην αρχή σνόμπαρα το αμερικάνικο σινεμά. Μόνος μου ανακάλυψα τις πολύ καλές αμερικάνικες ταινίες. Από τις αγαπημένες μου, το “Παρίσι, Τέξας” του Βιμ Βέντερς και η “Ερωτική επιθυμία” του Γουόνγκ Καρ Βάι».

-Εντέλει αισιόδοξος;

«Ναι, μπορώ να το πω, είμαι αισιόδοξος, τριπλά εμβολιασμένος και εντελώς λυτρωμένος».



Ειδήσεις σήμερα:

Το τέλος της επείγουσας φάσης: Επιστροφή στην κανονικότητα για τα νοσοκομεία της Αττικής

Στο νοσοκομείο 30χρονος μετά από ένοπλη επίθεση στη Θεσσαλονίκη

Η δικογραφία για κύκλωµα µαστροπείας: Εφιάλτης η Αθήνα για τρεις Κουβανές καλλονές