Αγγελος Ανδριόπουλος: Το νέο πρόσωπο του prime time

Ο Αγγελος Ανδριόπουλος είναι άλλο ένα παιδί από την Πάτρα, την πόλη που δεν σταματά να μας τροφοδοτεί με νέα ταλέντα. Είναι cool, ξεχειλίζει από θετική ενέργεια και έχει απίστευτη όρεξη να δουλέψει. Μέσα σε τέσσερα χρόνια έχει ήδη προλάβει να βάλει το δάχτυλό του και στα τρία βάζα με το μέλι. Τον πρωτοείδαμε στη σειρά «Η Επιστροφή», ακολούθησε το «Κόκκινο Ποτάμι» και τώρα ο Αγγελος το παίζει σε διπλό τηλεοπτικό ταμπλό: και στις «Αγριες Μέλισσες» και στον «Αγιο Παΐσιο: από τα Φάρασα στον Ουρανό». Μέχρι τον Ιανουάριο υποδυόταν τον γιατρό στο θρυλικό «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, στο Εθνικό, ενώ είχε δοκιμαστεί στο σανίδι και τις τρεις προηγούμενες σεζόν. Προσεχώς θα τον δούμε και στη μεγάλη οθόνη σε μια γερμανική παραγωγή που γυρίστηκε στην Ελλάδα. Ο Αγγελος έχει μόλις ξεκινήσει να κάνει προθέρμανση για τη μεγάλη κούρσα προς την κορυφή.



GALA.: Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ: Είχα καλλιτεχνικές τάσεις από μικρός, αλλά δεν είχα προσδιορίσει τι ακριβώς μου αρέσει. Βλέποντας ταινίες -έχω δει αρκετές και μπορώ να σου πω ότι αγαπάω κάθε είδος- σιγά-σιγά, γύρω στα 15-16, άρχισα να ανακαλύπτω ότι μου αρέσει αυτό το παιχνίδι, να παίζω ρόλους δηλαδή. Από τον μπακάλη της γειτονιάς μέχρι να μιμούμαι έναν συγχωριανό του πατέρα μου. Μου έδινε ικανοποίηση να βλέπω τους άλλους να γελάνε με τις μιμήσεις μου. Γύρω στα 24, λοιπόν, όταν είχα τελειώσει τη Νοσηλευτική και σκεφτόμουν να έρθω στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις σε Δραματική, μια φίλη μού είπε «άνοιξε Σχολή στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας, δεν πας;». Και λέω «ας πάω». Και πήγα. Και μπήκα.

G.: Οι γονείς σου πώς το πήραν;
Α.Α.: Ο πρώτος άνθρωπος που το έμαθε ήταν η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Τελευταία στιγμή το είπα στη μάνα μου και ο πατέρας μου το έμαθε αργότερα, όταν είχα μπει στη Δραματική. Δεν το δέχτηκε εύκολα. Τον πρώτο χρόνο που ήμουν στη Σχολή, δεν μιλάγαμε σχεδόν καθόλου ενώ μέναμε στο ίδιο σπίτι. Δεν του άρεσε. Αλλα μυαλά. Ενας άνθρωπος που έχει φύγει από το χωριό του 12 χρόνων για να έρθει στην Πάτρα και να δουλέψει ως αλουμινάς καταλαβαίνεις σε τι συνθήκες έχει ζήσει. Με τον καιρό κατάλαβε ότι αυτό που κάνω μου αρέσει και ότι το κάνω σοβαρά και είδε ότι αυτά τα τέσσερα χρόνια των σπουδών μου εγώ ωρίμαζα. Οταν μπήκα στη σχολή ήμουν στον κόσμο μου. Δεν καταλάβαινα τι έκανα, το έβλεπα επιφανειακά. Προς το τρίτο έτος άλλαξα στροφές και άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα και πάνω στη δουλειά και υποκριτικά και σε σχέση με τους καθηγητές μου. Και νομίζω ότι αυτό σιγά-σιγά άρχισε να βγαίνει και στην προσωπική μου ζωή και στις σχέσεις μου, και κυρίως στη σχέση με τον πατέρα μου. Νομίζω ότι τότε κέρδισα τον σεβασμό του.



G.: Πώς τα έβγαλες μόνος σου πέρα όταν ήρθες στη μεγάλη πόλη;
Α.Α.: Οταν ανέβηκα στην Αθήνα, δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη στον καθηγητή μου, τον Θοδωρή Αμπαζή, που ήταν και ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής της σχολής στην Πάτρα. Παράλληλα μου ζήτησαν να περάσω ακρόαση για την τηλεοπτική σειρά «Επιστροφή» σε έναν μικρό ρόλο, και κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά ήρθε και το θέατρο και το ένα έφερε το άλλο. Είναι και τι θέλεις βέβαια. Aν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου ότι θέλεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, δεν σε ενδιαφέρει κάτι άλλο. Τον πρώτο χρόνο για να ζήσω έκανα και δεύτερη δουλειά, αλλά ο στόχος μου ήταν πάντα η υποκριτική. Εχω δουλέψει μπουφετζής, σερβιτόρος, τέτοιες δουλειές.

G.: Δεν τη φοβάσαι τη δουλειά.
Α.Α.: Οχι, δεν μπορώ να φοβηθώ τη δουλειά, γιατί σκέφτομαι τον πατέρα μου που ως ελεύθερος επαγγελματίας δούλεψε όλη του τη ζωή για να μπορεί να συντηρεί την οικογένειά του. Δεν μπορώ εγώ μετά να βγω στη ζωή με μισή καρδιά και να πω ε, ας κάνω τώρα κι εγώ μια δουλίτσα ίσα που να ζω. Το σημαντικό είναι ότι πλέον ζω από την υποκριτική και έχω κάνει και συνεργασίες που μου αρέσουν και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω πλούσιος, αλλά θέλω να ζω με αξιοπρέπεια μέσα από τη δουλειά μου. Δεν έφυγα από την Πάτρα για να έρθω στην Αθήνα και να φυτοζωώ. Είχα πει ότι αν στα πέντε χρόνια που θα είμαι εδώ δεν πετύχω κάποια πράγματα, θα γυρίσω πίσω. Οχι γιατί φοβάμαι να προχωρήσω ή ότι δεν έχω πίστη στο όνειρό μου, αλλά γιατί κάποια στιγμή πρέπει να ζήσω σαν άνθρωπος, να απολαμβάνω τη ζωή μου, τις σχέσεις μου, τους φίλους μου. Δεν μου αρέσει η μιζέρια.

G.: Σου βγαίνει όπως το ήθελες;
Α.Α.: Μου βγαίνει. Ασχολούμαι και με τα τρία. Και θέατρο και τηλεόραση και κινηματογράφο. Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια. Αλλά δεν έχω πρόβλημα με τις δυσκολίες, συνηθισμένος είμαι. Τις βλέπω σαν δοκιμασίες.

G.: Στην τηλεόραση, μετά την «Επιστροφή», ήρθε και το «Κόκκινο Ποτάμι».
Α.Α.: Και τώρα οι «Αγριες Μέλισσες» και προσεχώς το «Κόκκινο Ποτάμι» ξανά, που θα έχει δεύτερο κύκλο, θα το συνεχίσει από εκεί που το άφησε και θα το πάει μέχρι την καταστροφή της Σμύρνης. Και ο «Αγιος Παΐσιος» φυσικά, του οποίου τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν λίγο πριν από το δεύτερο lockdown.

G.: Την περασμένη άνοιξη έκανες γυρίσματα και για μια γερμανική ταινία.
Α.Α.: Ναι, όπου έπαιζα πάλι με τον Δημήτρη Ημελλο, με τον οποίο παίζω και στον «Aγιο Παΐσιο». Ο Ημελλος ήταν καθηγητής μου τρία χρόνια στη Σχολή, ένας από τους πιο αγαπημένους μου. Είναι εξαιρετικός παιδαγωγός και άνθρωπος, φοβερός ηθοποιός και στη γερμανική ταινία προσπαθούσα να τον «κλέψω». Αλλά δεν χρειαζόταν καν να μπω στη διαδικασία να το κάνω, γιατί αυτό που είχε στο μυαλό του, τη συμβουλή του, τα έδινε απλόχερα. Αυτό είναι κάτι που εγώ το εκτιμώ και θέλω να πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια κι εγώ απλόχερα θα δίνω.
Τον αγαπάω πολύ και ήταν μοναδική εμπειρία που βρεθήκαμε ξαφνικά στην Κρήτη, τον Μάιο, δίπλα στη θάλασσα,να κάνουμε τα γυρίσματά μας. Μάλιστα αυτή η ταινία ήρθε αμέσως μόλις τελειώσαμε τα γυρίσματα του «Αγιου Παΐσιου».

G.: Πώς σου προέκυψαν μαζεμένα;
Α.Α.: Τυχαία και τα δύο. Πέρασα και στα δύο από ακρόαση και έμαθα εκ των υστέρων ότι θα είμαι με τον Ημελλο και τους υπόλοιπους συναδέλφους μου.

G.: Πες μου λίγα πράγματα για αυτή την ταινία.
Α.Α: Κατ' αρχάς δεν έχει ακόμα τίτλο και είναι τρίγλωσση. Ακούγονται γερμανικά, αγγλικά και ελληνικά. Εγώ μιλάω ελληνικά και αγγλικά. Κάνω έναν ντόπιο, τον αδελφό του Δημήτρη. Αυτά είναι όσα μπορώ να σου πω προς το παρόν. Αυτή πάντως ήταν η δεύτερη ταινία μου. Η πρώτη ήταν μία μικρού μήκους, οι «Αφορισμοί» του Γιάννη Ματσάγκα, που την έκανα όταν τελείωσα τη Σχολή στην Πάτρα. Τα γυρίσματα είχαν γίνει στην Achaia Clauss. Δεν έχει βγει ακόμα, νομίζω ότι θα βγει σε φεστιβάλ φέτος. Οπότε, ουσιαστικά, η πρώτη δουλειά που έκανα ως ηθοποιός ήταν κινηματογραφική.

G.: Μέσα στα λίγα χρόνια που δουλεύεις δεν έχεις κάνει και λίγα πράγματα.
Α.Α.: Γι' αυτό λέω ότι με πάει καλά και χωρίς να το επιδιώκω. Εννοώ ότι δεν επεδίωκα να παίζω και σε θέατρο και σε τηλεόραση και σε κινηματογράφο. Βασικά με ενδιέφερε ο κινηματογράφος. Κυνηγούσα casting directors για κινηματογραφικές ταινίες. Και κάπως προέκυπτε η τηλεόραση και μετά και το θέατρο. Κάπως γίνονται και τα τρία παράλληλα.



G.: Είσαι γενικά τυχερός στη ζωή σου;
Α.Α.: Δεν έχω καταλάβει αν είμαι τυχερός ή αν είναι μεθοδικά τα βήματά μου. Βέβαια, θεωρώ ότι είμαι και λίγο τυχερός, υπό την έννοια ότι κάποια πράγματα που έκανα και κάποιοι άνθρωποι που γνώρισα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Θα μπορούσα να έχω επιλέξει να δώσω εξετάσεις στη Δραματική στην Αθήνα και να μην είχα τους καθηγητές που είχα, που αυτό αμέσως αμέσως θα με διαμόρφωνε διαφορετικά, καλλιτεχνικά και υποκριτικά. Θα μπορούσα να επιλέξω να ασχοληθώ με τη Νοσηλευτική και όχι με την υποκριτική.

G.: Εχεις κάνει φίλους στην Αθήνα;
Α.Α.: Ναι, βέβαια, και από τον χώρο και εκτός χώρου. Μπορώ να σου πω ότι απολαμβάνω πιο πολύ τις παρέες εκτός χώρου, γιατί όταν βγαίνω μαζί τους δεν θα μιλήσω για τη δουλειά. Υπάρχει ζωή και μετά το θέατρο, τόσα πολλά άλλα θέματα να συζητήσουμε. Ακόμα και για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Θέλω να ζω με υγεία. Δεν υπάρχει πολλή υγεία στις μέρες μας και θέλω να πάω κόντρα. Θέλω να μπορώ να τα κάνω όλα. Και τη δουλειά που μου αρέσει και οικογένεια και να βγαίνω με τους φίλους μου.

G.: Τα έχεις καλά με τον εαυτό σου;
Α.Α.: Οχι, έχω τα θεματάκια μου, αλλά νομίζω ότι όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω πιο ουσιαστικά κάποια πράγματα για τη ζωή, για μένα, πού θέλω να πάω, πώς θέλω να καταλήξω - άσχετα αν δεν ξέρω πώς θα καταλήξω. Θέλω να ξυπνάω και να είμαι καλά. Να μην έχω την γκρίνια, να μην έχω το παράπονο ή την ανασφάλεια. Να είμαι ανασφαλής μόνο όταν είμαι στη δουλειά. Μου αρέσει να με κοιτάζει ο σκηνοθέτης και να σκέφτεται «τώρα χαζός είναι αυτός ή ξέρει τι κάνει;». Μου αρέσει δηλαδή να μην ξέρει ο άλλος τι θα κάνω, γιατί σημαίνει ότι εκείνη τη στιγμή κι εγώ ψάχνομαι, είμαι ανήσυχος, δεν ξέρω ακόμα από πού θα το πιάσω και πού θα το φτάσω. Αυτό είναι η μαγεία.

G.: Τι άλλα πράγματα σου αρέσουν;
Α.Α.: Θέλω να μάθω ξυλουργική. Πιάνουν τα χέρια μου, αλλά θέλω να ασχοληθώ πιο εντατικά με αυτό και κάποια στιγμή θα το κάνω. Προς το παρόν φτιάχνω πραγματάκια στο σπίτι μου, κάνω επιδιορθώσεις, έχω ένα ενδιαφέρον για κατασκευές.

G.: Μένεις μόνος σου;
Α.Α.: Μένω με τη σύντροφό μου, με την οποία ήρθαμε μαζί από την Πάτρα. Είμαστε μαζί πέντε χρόνια τώρα. Κάπως μπήκε κι αυτή τυχαία στον χώρο, έγινε casting director, οπότε υπάρχει και η αλληλοκατανόηση στα επαγγελματικά.

G.: Ο γάμος σού περνάει από το μυαλό;
Α.Α.: Ε, βέβαια. Θα παντρευτούμε τον Ιούλιο. Είμαστε πολύ καλά μαζί και νιώθουμε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Βασικά είναι αυτό που σου έλεγα και πριν. Θέλω να τα πάω καλά στη δουλειά μου, αλλά θέλω να έχω και υγιή προσωπική ζωή. Να κάνω πράγματα στον χώρο, αλλά και πράγματα εκτός χώρου. Η ζωή τα έχει όλα. Οπότε όλα αυτά εγώ θέλω να τα ζήσω. Δεν θέλω να φτάσω σε μια ηλικία και να έχω απωθημένα.



Ειδήσεις σήμερα:

Ξεκινά τριήμερο διαπραγματεύσεων για την Ουκρανία - Ο Ζελένσκι συζητά την ουδετερότητα, αλλά όχι τη διχοτόμηση

Survivor: Οι τρεις υποψήφιοι προς αποχώρηση και οι νέες κόντρες – Δείτε βίντεο

Όσκαρ 2022: Δημόσια συγγνώμη για το χαστούκι του στον Κρις Ροκ ζήτησε με ανάρτησή του ο Γουίλ Σμιθ