Ο Μπρους Γουίλις, οι γυναίκες της ζωής του και η διάγνωση με αφασία

Αφασικός; Ποιος; Ο Die Hard! Απίστευτο. Κι όμως τα συμπτώματα γνωστά. Σε κύκλους σκηνοθετών και πρωταγωνιστών. Κι όμως σε μία από τις τελευταίες του κινηματογραφικές εμφανίσεις έχανε τα λόγια του κι έτσι οι σεναριογράφοι περιόρισαν τις σκηνές του.

Κι όμως στα γυρίσματα της ίδιας ταινίας με τον ελληνικό τίτλο «Μεσάνυχτα του τρόμου», μέσα στην ακατανίκητη επιθυμία των ορμών του είχε κυκλώσει, με «καλές» προθέσεις, τη συμπρωταγωνίστριά του Εμιλι Χιρς. Κι όμως έξι ταινίες, της τελευταίας σοδειάς του, βρίσκονται στα σκαριά. Κι όμως ο Μπρους Γουίλις δεν είναι πια εδώ, παιδιά! Και δεν είναι «εδώ» λόγω «αφασίας». Σαν να λέμε «μικρά, αλλεπάλληλα και ανεπαίσθητα εγκεφαλικά». Κάτι σαν μικρή παραλλαγή Αλτσχάιμερ. Ιατρικώς η ορολογία πάει κάπως έτσι: Η αφασία τύπου Broca ή αλλιώς κινητική χαρακτηρίζεται από περιορισμένη ικανότητα έκφρασης προφορικού λόγου, περιορισμένο λεξιλόγιο και μετρίου βαθμού δυσκολία στην κατανόηση της γλώσσας, γεγονός που οδηγεί συχνά σε δυσκολία στην επικοινωνία. Ο ασθενής σε πολλές περιπτώσεις είναι ικανός να διαβάζει, αλλά έχει δυσκολίες στη γραφή.

Η αφασία τύπου Wernicke ή αλλιώς αισθητική χαρακτηρίζεται από ελλιπή ικανότητα του ασθενούς να καταλαβαίνει τη σημασία των λέξεων που παράγει. Παρατηρείται ταχεία εκφορά της γλώσσας με παραφασίες (η χρησιμοποίηση αντί της σωστής μιας άλλης λέξης), νεολογισμούς (η χρήση λέξεων που δεν υπάρχουν καν).

Μάλιστα μερικοί ασθενείς με Αφασία τύπου Wernicke μιλούν ακατάπαυστα, παρατηρείται η λεγόμενη «γλωσσική σαλάτα», ενώ δεν δείχνουν να έχουν επίγνωση της διαταραχής επικοινωνίας. Η κατανόηση του λόγου είναι εντόνως επηρεασμένη. Με απλά λόγια, ο Die Hard, αυτός που είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει», χάνει τα λόγια του, και όταν διαβάζει οι λέξεις και οι φράσεις πηγαινοέρχονται χωρίς ειρμό.

Μιλιταριστής και συντηρητικός

Αν κάποιος στο Χόλιγουντ διεκδικεί τον τίτλο του πιο αντιφατικού αστέρα του American Cinema, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μπρους τον εμβληματικό. Κάποιοι από τους σταθμούς της διαδρομής του σφραγίζουν το δικό του στίγμα, το ανεπανάληπτο και τρομερό!

Οχι, δεν γεννήθηκε εκεί στην Αμερική, αλλά σε κάποια μικρή τοποθεσία στη Δυτική Γερμανία του 1955. Η μητέρα του φρόιλαϊν, ο πατέρας του Αμερικανός, εργαζόμενος σε στρατιωτική βάση του U.S. Army. Αυτό το μικρό κεφάλαιο το μιλιταριστικό, το συντηρητικό, το ρεπουμπλικανικό!

Αυτό το στίγμα τον ακολουθεί παντού. Κάπως έτσι κατέληξε ο πιο αντιπαθητικός για τους κύκλους των φιλελεύθερων, των λεγόμενων προοδευτικών σταρ του Χόλιγουντ. Ανάμεσα σ’՚αυτούς που δεν καταδέχονται ούτε χειραψία να ανταλλάξουν μαζί του, η Μέριλ Στριπ, η Σούζαν Σαράντον, ο Τιμ Ρόμπινς και πλήθος άλλων επωνύμων του σταρ σίστεμ.

Απόδειξη; Ούτε μισό Οσκαρ. Ούτε μισή υποψηφιότητα. Ούτε κάποια σοβαρή βράβευση, πλην δυο-τριών αγαλματιδίων EMMY. Αλλωστε ο Μπρους υπήρξε και μουσικός.

Αυτές οι περίπλοκες και ασυμμάζευτες αντιφάσεις του έγιναν ακόμα χειρότερες όταν από τη μια χαιρετούσε, από μικρός, στρατιωτικά και από την άλλη ερωτευμένος με την υποκριτική, το θέατρο και το σινεμά. Αλλωστε και ο Τζον Γουέιν, δεν ήταν κι αυτός συντηρητικός, λάτρης της επωδού «σκοτώστε τους μπάσταρδους, όλους τους εχθρούς»;

Ο μικρός Μπρους λοιπόν. Η μόνιμη ταραχή των γονιών του. Οχι μόνο δεν έπαιρνε τα γράμματα. Οχι μόνο οι κοπάνες το μόνιμο σπορ. Αλλά από πάνω θέλει, λέει, να γίνει ηθοποιός. Και ο αθεόφοβος τα καταφέρνει. Από πιτσιρικάς ταλαντούχος, ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Κάπως έτσι κλείνει την πόρτα, πιάνει δουλειά σε φαγάδικα, ως σερβιτόρος φυσικά, και μπαινοβγαίνει σε πιάτσες που διδάσκουν την τέχνη της υποκριτικής. Οχι φυσικά στο Actor’s Studio.

Κάποιοι ατζέντηδες που αλιεύουν φιντάνια και που στη συνέχεια εγκαταλείπουν τα ψώνια και ασχολούνται μόνο με ακατέργαστα ταλέντα, του δίνουν μερικές μικρές ευκαιρίες να παίξει έτσι σαν «γλάστρα», χωρίς το όνομά του να τοποθετηθεί στα ψιλά της «μαρκίζας». Κάπου εκεί, λένε οι «γλώσσες», ο μικρός Μπρους με ιδιαίτερα αρσενικά προσόντα πέρασε ένα βράδυ από το κρεβάτι της Σίμπιλ Σέπαρντ. Ετσι σαν περαστικός. Μπορεί.

Mε την ερωμένη του Τραμπ

Δύο τα χαρακτηριστικά του. Τα προνόμιά του. Η περιουσία του. Το κρανίο του, εντελώς γουλί. Και ο έμφυτος σαρκασμός του. Το σαρδόνιο χαμόγελό του. Η ειρωνεία του. Αυτή η σπάνια εκφορά του λόγου του. Και τα δύο δικά του. Ο Μπρους Γουίλις από τους ελάχιστους αστέρες που καταφέρνουν να σκηνοθετούν, μόνοι τους, τον εαυτό τους.

Αυτά τα χαρακτηριστικά το εφαλτήριό του. Ακόμα και για το «Pulp Fiction». Από όπου, λένε, περαστικός κι εκεί στο κρεβάτι της ταραγμένης, μονίμως ταραγμένης, Ούμα Θέρμαν. Γεγονός θερμό, σχεδόν αιτία πολέμου ανάμεσα σ’ αυτόν τον περαστικό και τον Κουέντιν Ταραντίνο. Για το κρανίο και το γουλί συνήθιζε να λέει ότι είναι «θέλημα Θεού». Για όλα το ίδιο έλεγε. Η σχέση του σχεδόν ερωτική. Τόσο με τα θεία, όσο και με τη σημαία, την πατρίδα, τους Ρεπουμπλικανούς και τον Τραμπ.

Τόσο ισχυρή και πιστή η σχέση του με Don Trump, που κάποια στιγμή κατέληξε στο κρεβάτι αγκαλιά με την Κάρεν ΜακΝτούγκαλ. Πρώην μοντέλο και πρώην «κουνελάκι» του περιοδικού «Playboy», που ισχυρίστηκε ότι περίπου πριν δέκα χρόνια είχε ερωτική σχέση με τον πλανητάρχη.

Οι συγκεκριμένες κατηγορίες προς το πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ έρχονται μετά τις αποκαλύψεις της πορνοστάρ Στόρμι Ντάνιελς. Το 1987 ο Μπρους μόλις είχε κλείσει τα τριάντα. Αργότερα, όταν δρασκέλιζε το κατώφλι των πενήντα, είχε πει ότι «σήμερα τα πενήντα είναι όπως τα παλιά σαράντα». Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα!

Τότε λοιπόν ο Τζον ΜακΤιέρναν, σκηνοθέτης καλών και εμπορικών περιπετειών, αποφασίζει να αναθέσει τον πρώτο ρόλο στον Μπρους για το πρώτο «Die Hard». Ακολούθησαν άλλα τρία. Συμβαίνει. Τα λένε «σίκουελ». Ο ρόλος του Τζον ΜακΚλέιν του πήγαινε γάντι. Καλύτερα δεν γίνεται. Παλιομοδίτης αστυνομικός, ξεπερασμένος, σχεδόν αλκοολικός, στο όριο της αυτοκαταστροφής, αλλά πεισματάρης και τρελός. Κάπως έτσι ο Μπρους εξολοθρεύει συμμορία Γερμανών τρομοκρατών και ληστών που επρόκειτο να «σκουπίσουν» το ταμείο των ΗΠΑ.

Η τρομοκρατία, μία από τις πιο αγαπημένες του συνήθειες. Πάντα εναντίον και πάντα και παντού έβλεπε τρομοκράτες «Οχι, δεν είναι μόνο η Μέση Ανατολή, τρομοκράτες βρίσκονται παντού». Εννοώντας φυσικά και την Ευρώπη. Η μανία του τόσο μεγάλη, που κάποια στιγμή τού είχε περάσει η ιδέα να φορέσει στολή με προορισμό το Ιράκ.

Ο ιρακινός λαός οφείλει την ελευθερία του στα αμερικανικά στρατά.Κοντά σ’ αυτές τις εντελώς δημοκρατικές και ανεκτικές αντιλήψεις του και ο πόλεμος εναντίον του Μπιλ Κλίντον. Μάλιστα δημοσίως είχε πει πως «αν αυτός ο prick (σαν να λέμε, άσε καλύτερα) δεν ψεύδεται, τότε εγώ ευχαρίστως να βάλω φωτιά και να καώ». Προφανώς, επειδή τελικά ο Κλίντον ομολόγησε, με τεκμήριο ίχνη σπέρματος στη φούστα της Μόνικα Λεβίνσκι, ο Μπρους δεν αυτοπυρπολήθηκε!

Το στριπτίζ της Ντέμι Μουρ

Κάπου εκεί, στα γυρίσματα του πρώτου «Die Hard» γύρω στο 1987, φουλ ερωτευμένος με Ντέμι Μουρ. Το κορίτσι, τότε, λαχταριστό, περικυκλωμένο από άφθονους μνηστήρες. Εκείνη η χρυσή χρονιά. Και η εμπορική επιτυχία του «Die Hard» να σπάει όλα τα ταμεία. Και τα ευρωπαϊκά. Και η λαχταριστή και φρέσκια Ντέμι Μουρ με στεφάνι στο κρεβάτι του Μπρους Γουίλις.

Αμφότεροι, κινηματογραφικώς, από επιτυχία σε επιτυχία, ώσπου η λαχταριστή μπεμπέκα, ψωνισμένη από τα κάλλη της, αποφασίζει να παίξει σε μια σαχλαμάρα με τίτλο «Στριπτίζ». Κάτι σαν θολή καρικατούρα soft porn. Και ούτε. Μάλιστα το αφελέστατο σενάριο, ούτε για αναλφάβητους Αμερικανούς, ήταν έτσι γραμμένο ώστε το γυμνό κορμί της Ντέμι να δικαιολογείται με μια ιστορία μελιστάλακτου μελοδράματος, κατώτερου ακόμα και από εκείνα του Νίκου Ξανθόπουλου.

Γιατί; Επειδή η στριπτιζέζ Ντέμι εξέθετε τα κάλλη της για μια φραντζόλα ψωμί και μια φιάλη γάλακτος να αγοράσει για το παιδί της. Μιλάμε για ανθυπομελόδραμα της χειρίστης υποστάθμης. Τα εισιτήρια κατέληξαν στον πάτο. Το ίδιο και οι εισπράξεις. Και το ζεύγος να ανταλλάσσει καθημερινά «γαλλικά». Ο Μπρους έλεγε περίπου «στο είχα πει, θα εκτεθείς, πουτάνα». Και εκείνη να εκσφενδονίζει εναντίον του ό,τι έβρισκε μπροστά της. Τελικώς το διαζύγιο αποφεύχθηκε. Προσωρινώς. Τέσσερα χρόνια αργότερα, οριστικό.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η δεκαετία του ’90 η χρυσή του εποχή. Το «Die Hard» του έκανε μεγάλο καλό. Το εφαλτήριό του και η εκτίναξή του. Και περιουσιακώς και καλλιτεχνικώς. Βάλτε κάτω μερικούς τίτλους που έγραψαν σελίδες κινηματογραφικής ιστορίας:

Το 1994 με Κουέντιν Ταραντίνο και «Pulp Fiction». Ο Μπρους στο Φεστιβάλ των Κανών με Χρυσό Φοίνικα. Και ταυτοχρόνως να εγκαινιάζει δική του αλυσίδα αμερικανικών χάμπεργκερ παρέα με Ντέμι Μούρ. Εναν χρόνο αργότερα οι «12 πίθηκοι», του Τέρι Γκίλιαμ, με Μπραντ Πιτ και δύο υποψηφιότητες Οσκαρ. Εκείνος τίποτα.

Το 1997 με «Πέμπτο στοιχείο», γαλλο-αμερικανικής συμπαραγωγής του Λικ Μπεσόν με Μίλα Γιόβοβιτς. Η οποία Γιόβοβιτς από Κίεβο Ουκρανίας παρακαλώ. Από την αφρόκρεμα των top models της εποχής. Που στη συνέχεια προχώρησε ως «το κορίτσι» του Λικ Μπεσόν. Και οι γνωστές «γλώσσες» ισχυρίζονται πως κι αυτή «περαστική» από το κρεβάτι του Μπρους Γουίλις.

Εχει τα καλά του το σπορ των σταρ. Ολοκλήρωση των επιτυχιών του Μπρους το αριστούργημα φαντασίας «Η 6η αίσθηση» του 1999. Η καλύτερη ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Τα υπόλοιπα γνωστά στο ευρύτερο κοινό. Οπως «Το τσακάλι», όπως «Αρμαγεδδών», όπως «RED» και όπως τόσα άλλα. Το τελευταίο του μεγάλο διάλειμμα η συμμετοχή του στο φιλμ νουάρ του Εντουαρντ Νόρτον «Οι σκιές του Μπρούκλιν» πριν από τρία χρόνια παρακαλώ.

Οι γυναίκες του

Μέσα σε όλα αυτά και κάμποσα άλλα περιστατικά, ο γολγοθάς των αντιθέσεων. Από τη μια να κηρύσσει πόλεμο εναντίον Κολομβίας. Ως το απόλυτο κακό. Που με τα ναρκωτικά «δηλητηριάζει τα παιδιά μας». Και από τη άλλη ολίγον εθισμένος κι αυτός. Ολίγον, μάλιστα, αλκοολικός. Ως άνθρωπος κι αυτός. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να και η μικρή Ταλούλα τσίτσιδη στο Ιντερνετ παρακαλώ. Η Ταλούλα, τότε μόλις 16, η μικρή κόρη του Μπρους και της Ντέμι. Οι φωτογραφίες να κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι, η πιάτσα να σπάει πλάκα και το ζεύγος να τρέχει στα δικαστήρια. Από κοντά και η μεγαλύτερή του κόρη, η Ράμερ Γουίλις.

Το σκηνικό εφιαλτικό. Κάποιος καλοθελητής στην Αστυνομία τηλεφωνεί. Κάπως έτσι μια ομάδα ένστολων μπουκάρουν σε σουίτα πολυτελείας και τσακώνουν στα πράσα τη Ράμερ να «καπνίζει» παρέα με ένα τσούρμο πιτσιρικάδων. Τι μένει; Η τελευταία σύζυγός του, κατά 23 χρόνια μικρότερή του, η Εμα Χέμινγκ από τη Μάλτα. Κάτι σαν μικρο-παραγωγός και μικρο-ηθοποιός. Η οποία είναι και δεν είναι στο πλευρό της «αφασίας». Ποια είναι; Η Ντέμι Μουρ. Να την έχει ο Θεός καλά.

Και τα λεφτά; Μα φυσικά τώρα που χρειάζεται ειδική θεραπεία και που δεν είναι στα καλά του, η περιουσία στα παιδιά και στην Εμα. Πόσα είναι; Πάντως εκτός από επενδύσεις, εταιρείες, μετοχές και όλα τα συμπαρομαρτούντα, τα στοιχεία είναι καυτά:

Κάπου 25 εκατ. δολάρια για το τελευταίο, το χειρότερο «Die Hard». Κάπου 20 εκατ. δολάρια για την ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν «Ο άφθαρτος». Κάμποσα από «Αρμαγεδδών» και όλα τ’ άλλα, με απλά λόγια λεφτά να φάν’ κι οι κότες.

Τα χάρηκε. Αρκετά τα σκόρπισε. Αρκετά τα επένδυσε. Και αρκετά κατέχει ώστε να λάβει την καλύτερη, την άριστη ιατρική και φαρμακευτική περιποίηση που ακόμα και ο πιο πλούσιος μικρομεσαίος δεν τολμάει να ονειρευτεί στη ζωή του. Μια ευχή από καρδιάς. Ας ελπίσουμε, Μπρους, κάποια στιγμή να σε δούμε πάλι αρτιμελή και πρωταγωνιστή. Αλλωστε ο τίτλος τα λέει όλα: «Πολύ σκληρός για να πεθάνει»!



Ειδήσεις σήμερα

Στον ΟΗΕ σήμερα η σφαγή στην Μπούτσα – Nέες κυρώσεις ετοιμάζει η σοκαρισμένη Δύση

Στη φυλακή η Πισπιρίγκου: Δεν έχουν τέλος οι αποκαλύψεις για τους θανάτους των τριών παιδιών

Καιρός: Συννεφιά, αφρικανική σκόνη και υψηλές θερμοκρασίες σήμερα - Πού θα βρέξει