Η συνταγή της επιτυχίας για τις σειρές της φετινής σεζόν είναι πολύ απλή. Διαθέτει συγκεκριμένα συστατικά, επικοινωνείται από στόμα σε στόμα και οδηγεί σε σίγουρα νούμερα. Σίριαλ που επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις, αλλά και κάποια που έκαναν την έκπληξη κατακτώντας την κορυφή, έρχονται να γεμίσουν την prime time ζώνη με ιστορίες που κερδίζουν την πολυπόθητη συνήθεια...
Θέλεις να πετύχεις. Ξεκίνα από τον έρωτα. Βάλε απέναντί του όσα πιο πολλά εμπόδια μπορείς ανθρώπινα και μη και στη συνέχεια άρχισε να αφηγείσαι σημαντικά γεγονότα όπως φονικά, κακοποιήσεις, απάτες και συγκρούσεις. Την έχεις την επιτυχία. Και κάπως έτσι αν καταφέρεις και πιάσεις και τον παλμό της κοινωνίας, αν μπορέσεις να τους δείξεις στο γυαλί αυτό που ζουν έξω από αυτό, αλλά με περιτύλιγμα καλό, τότε πας για πρωτιά.
Ηθη, έθιμα, έρωτες και φόνοι στην τιμημένη ελληνική επαρχία
Ηταν σίγουρο πως ο δεύτερος κύκλος του «Σασμού» θα ήταν σαρωτικός σε τηλεθέαση. Φυσικά εξίσου σίγουρο ήταν και το γεγονός ότι θα «τρεντάρει» και στο Twitter. Το οποίο δεν συμπορεύεται σε επίπεδο επίδοσης με την τηλεθέαση, αλλά δείχνει μία τάση αφενός, αφετέρου αναλύει τα επιχειρήματα του κοινού. Είτε για καλό είτε για κακό.
Η συνταγή του «Σασμού» έχει υπεραναλυθεί. Η αγάπη σε όλες της τις εκδοχές, παράνομη, παράφορη, άδοξη, ανεκπλήρωτη, δυνατή, επιπόλαιη, αλώβητη. Και από εκεί και πέρα δρομολογούνται οι συνέπειες. Φονικά για εκδίκηση, φονικά από ζήλεια, φονικά από βεντέτες. Ο έρωτας διασταυρώνεται με τα τοπικά ήθη και έθιμα τα οποία πάντα γοήτευαν το τηλεοπτικό κοινό που αναζητά κάτι να του θυμίσει τις ρίζες και να το πλημμυρίσει με εικόνες πολύ διαφορετικές από την κίνηση στους οδικούς άξονες του αστικού τοπίου.
Κλείσιμο
Η επαρχία, οι τόποι που διατηρούν το στοιχείο της περιφέρειας μέσα από καλή σκηνοθεσία και εικόνα όταν συνδυαστούν με τις ιστορίες αγάπης αποκτούν διάσταση μύθου. Όχι μόνο στον «Σασμό». Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην «Γη της ελιάς», η οποία επίσης αλώβητη επελαύνει στον πίνακα των κορυφαίων προτιμήσεων. Βεντέτες και εκδίκηση συνιστούν το καλύτερο περιτύλιγμα για να ανθίσει ο έρωτας ή να οδηγηθεί στον γκρεμό. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση κερδισμένος είναι ο τηλεθεατής. Επιπλέον στην «Γη της ελιάς» και στον «Σασμό» οι χαρακτήρες απλώνονται σε πολλές και διαφορετικές γενιές. Κι εδώ κρύβεται ένα ακόμη σημαντικό μυστικό.
Εχεις από τη μια τους θεματοφύλακες της παράδοσης και των ηθών που περνάνε από οικογένεια σε οικογένεια και έχεις και φρέσκα πρόσωπα τα οποία αντιστέκονται και αντιδρούν δίνοντας μία άλλη διάσταση στην εξέλιξη του σεναρίου. Κάπως έτσι χωρίζεται και το σαλόνι σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτούς που μονολογούν «εμείς τότε σεβόμαστε και προσέχαμε» και σε αυτούς που φωνάζουν «άσε μας ρε μαμά με τις ξεπερασμένες ιδέες σας, ο κόσμος προχωράει» κοκ.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλώς ερριμμένα σε ένα σκηνικό ή σε ένα πλατό. Ας θυμηθούμε και τις «Αγριες Μέλισσες», που δεν πρέπει να ξεχνάμε, πόσο σημαντικό ρόλο είχαν δώσει στην έννοια και στην τοποθεσία «Διαφάνι». Όλα λοιπόν και στην Κρήτη και στην Μάνη οφείλουν να διατηρήσουν και αναδείξουν το τοπικό στοιχείο είτε μέσα από το περιβάλλον είτε μέσα από την ντοπιολαλιά, ακόμη και από την ενδυμασία αλλά κυρίως μέσα κι από την μουσική. Όλα έρχονται και δένουν και δημιουργούν μία συνθήκη νοσταλγικής αναδρομής σε τόπους καταγωγής για τον μέσο Ελληνα τηλεθεατή που διαρκώς αναζητά κάτι που θα παραπέμψει στην ένδοξη «ρίζα».
Αναδρομή στο παρελθόν
Το «Κόκκινο ποτάμι - η συνέχεια» επιστρέφει και είναι μάλλον σίγουρο πως θα το τιμήσει το κοινό που τίμησε και τον πρώτο κύκλο. Πόντος, γενοκτονία, προσφυγιά, έρωτας, παράδοση, ιστορία. Ακλόνητα συστατικά επιτυχίας και φυσικά ευαισθητοποίησης και ενεργοποίησης του θυμικού. Οι γενιές των Ελλήνων που ξαναβλέπουν δραματικές πτυχές του ιστορικού παρελθόντος να αναβιώνουν μέσα από την μυθοπλασία συγκινούνται. Και γίνονται φανατικοί τηλεθεατές. Ταυτίζονται και θυμούνται.
Γι' αυτό και η σειρά «Φλόγα και άνεμος» της ΕΡΤ συσπείρωσε τους τηλεθεατές που γοητεύονται όχι μόνο από πολύ καλές ερμηνείες όπως αυτές του Αρη Λεμπεσόπουλου και της Καρυοφυλιάς Καραμπέτη αλλά και από την ιστορική αναδρομή εν προκειμένω στην περίοδο από το 1920 μέχρι το 1968. Εμβαθύνει τόσο στα πολιτικά γεγονότα που διατρέχουν τη συγκεκριμένη περίοδο όσο και στα θεατρικά δρώμενα της εποχής καθώς στο επίκεντρο βρίσκεται ο έρωτας του Γεωργίου Παπανδρέου με την Κυβέλη. Ιδανικός συνδυασμό και πάντα οι ιστορικές σειρές έχουν το κοινό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι επισημαίνουν και κάποιες ανακρίβειες σε σχέση με την ιστορική αλήθεια, ξεχνώντας μάλλον πως πρόκειται για μυθοπλασία…
Ψυχολογικά θρίλερ, έγκλημα, κακοποίηση και απιστία
Όταν ο Σπύρος Παπαδόπουλος μιλούσε με διθυράμβους για την επιστροφή του στη μυθοπλασία με την σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι», οι περισσότεροι σκέφτηκαν ή ότι υπερβάλλει ή ότι τελικά «χρυσώνει το χάπι» για να ξεπεράσει την απώλεια του τηλεοπτικού γλεντιού. Τελικά όχι μόνο είχε δίκιο αλλά μάλλον και λίγα είπε.
Το «Κάνε ότι κοιμάσαι» είναι η μεγάλη έκπληξη της σεζόν. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από έναν χαρισματικό καθηγητή Λυκείου (Σπύρος Παπαδόπουλος) που βλέπει την ζωή του να διαλύεται βίαια και αναπάντεχα. Στη διάρκεια μιας έντονης κρίσης στον γάμο του, ο Νικόλας εμπλέκεται ερωτικά, για μια νύχτα, με τη μητέρα ενός μαθητή του ο οποίος εμφανίζει προβλήματα συμπεριφοράς (Έμιλυ Κολιανδρή). Λίγες ημέρες αργότερα, η σύζυγός του (Μαρίνα Ασλάνογλου) δολοφονείται στη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στο ίδιο τους το σπίτι και η κόρη του μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική. Αντιμέτωπος με την οικογενειακή τραγωδία, αλλά και την άγρια και παραβατική πραγματικότητα του περιθωριοποιημένου σχολείου, στο οποίο διδάσκει, ο Νικόλας προσπαθεί να ξετυλίξει ένα κουβάρι μυστικών και ανατροπών, για να μπορέσει να εντοπίσει τους εγκληματίες και να αποκαλύψει μια σκοτεινή συνωμοσία σε βάρος του.
Ολη η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας παρελαύνει από τα επεισόδια αυτής της σειράς η οποία διαθέτει πολύ καλό ρυθμό, σκηνοθεσία, φωτογραφία, παραγωγή. Bullying στα σχολεία, κακοποίηση, απιστία και αποτυχημένοι γάμοι, ψυχολογικά προβλήματα, εκβιασμοί μέσω βίντεο στα κινητά. Σύγχρονο τόσο που νιώθεις ότι κοιτάς στον καθρέπτη και όχι την τηλεόραση.
Ανατροπή και με τους «Παγιδευμένους» του ΑΝΤ1 που ξεκίνησαν χαλαρά και εξελίσσονται σε σουξέ. Φυσικά ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης ως γοητευτικός εισαγγελέας βοήθησε σημαντικά στο να επιθυμήσουν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους τα γυναικεία κοινά, ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό. Η σειρά είναι πολύ καλή, έχει σταθερά ανοδική πορεία στα νούμερα κάτι που έχει λόγο και αιτία -ή μάλλον αιτίες. Με εξαιρετική πλοκή, με ανατροπή, με συναισθηματική ένταση και φυσικά με ερωτικό στοιχείο και εξιχνίαση εγκλημάτων και παραβατικών πράξεων. Αν πίσω από όλο αυτό το κράμα έχεις καλογραμμένο σενάριο, καλές ερμηνείες και αξιοπρεπή εικόνα γιατί να μην αρέσει στον κόσμο;
Το αουτσάιντερ
Τα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά και τρεντάρουν και συζητιούνται. Δεν αποθεώθηκαν και ακόμη κάποιοι δείχνουν αναποφάσιστοι απέναντι σε αυτό το διαφορετικό εγχείρημα του καλλιτέχνη. Κυρίως οι «ωχ, δεν αντέχω άλλο το έντεχνο και την κουλτούρα» που δεν επισκέφτηκαν και ποτέ τη περίφημη «Ταράτσα» και μάλλον είναι αρνητικά προκατειλημμένοι. Όμως τελικά υπάρχει κάτι ενδιαφέρον που δικαιολογεί και την μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει γι' αυτή την ιδιαίτερη σειρά. Υπάρχουν σίγουρα ενδιαφέροντα κείμενα, έξυπνα και καλογραμμένα, υπάρχει τάση για στοιχεία απροσδόκητα, σχεδόν μαύρο χιούμορ, που προκαλούν μία εγρήγορση που δεν την έχει η σειρά και υπάρχει μία αίσθηση κινηματογραφική, θεατρική και τηλεοπτική μαζί. Δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό και είναι δύσκολο να γίνεις φανατικός της, αν δεν ξέρεις τον Δεληβοριά. Εχει δρόμο ακόμα.
Σταθερή αξία
Δέκα χρόνια «Μην αρχίζεις την Μουρμούρα» δεν είναι τυχαίο. Σταθερή οικογενειακή κωμωδία, με ζευγάρια – καθρέπτες ζευγαριών που ζουν ανάμεσα μας. Με χιουμοριστική προσέγγιση και καλές ερμηνείες. Με απλό σενάριο που ρέει σα νεράκι δίχως συμβολισμούς και υπερβολές. Απλά και κατανοητά. Πάντα χαρούμενα, πάντα καλοπροαίρετα και με έναν Βλαδίμηρο Κυριακίδη-σημαία. Κάπως ξεχνιέσαι από όλες τις προαναφερθείσες παθογένειες, τα εγκλήματα και τους άδοξους έρωτες.
