Ελένη Ράντου: «Είμαι ένα παιδί που ξεπέρασε τις προδιαγραφές του»

Η Ελένη Ράντου έπαιξε τον πρώτο της ρόλο, ο οποίος μάλιστα ήταν ανδρικός, στο σχολείο. Υποδύθηκε τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου. Κάποιοι τότε της είπαν ότι πρέπει να πάρει στα σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνει ηθοποιός. Εκείνη σκέφτηκε πως μάλλον της έλεγαν «μπούρδες». Παρότι μέχρι τα 18 της είχε πάει μόλις μία φορά στο θέατρο, στον «Γλάρο», με πρωταγωνιστές τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τη Νόνικα Γαληνέα, μαζί με τη νονά της που είχε έρθει από την Αμερική, απέδειξε με τις επιλογές και την καριέρα της πως η παρότρυνση εκείνων που την είχαν δει ως μαθήτρια να παίζει Μολιέρο δεν ήταν τόσο «μπούρδες». Φέτος η Ελένη Ράντου ανεβάζει την παράσταση «Το πάρτυ της ζωής μου», έναν μονόλογο που έγραψε η ίδια στο δεύτερο lockdown της πανδημίας. Από τις 10 το βράδυ, όταν το σπίτι της ησύχαζε, μέχρι τις μικρές ώρες της μέρας. Περνούσε τόσο καλά με την ιστορία που έγραφε, ώστε αποφάσισε να τη μοιραστεί. Για δύο ώρες κάθε βράδυ η Ελένη Ράντου λέει πως νιώθει αθάνατη. Ετσι μόνο μπορεί να περιγράψει το αίσθημα που την καταλαμβάνει όταν βρίσκεται στο θέατρο. Εκτός σκηνής είναι μια σπουδαία συνομιλήτρια, που μόνο προνόμιο μπορείς να θεωρήσεις μια συζήτηση μαζί της.

GALA: Γιατί πρώτη φορά μονόλογος;
ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ: Δεν ξέρω. Η διάθεση να πω «ναι, το δοκίμασα κι αυτό»; Η διάθεση να πάω κόντρα σε κάτι που το φοβόμουν; Η διάθεση να έχεις την απόλυτη εξομολόγηση που δεν θα μεσολαβεί κανένας άλλος και θα τα πεις όλα όπως ακριβώς τα θέλεις; Τι να πω;

G.: Κάτι σαν αυτοψυχανάλυση;
Ε.Ρ.: Εχει πολλά τέτοια σημεία. Το καθισιό των δύο χρόνων μάς έκανε να ψαχτούμε. Οταν άρχισα να γράφω, έβλεπα ότι ήταν κάτι πολύ όμορφο. Ενιωθα ευεξία γράφοντάς το. Και αποφάσισα να την εμπιστευτώ. Λέω, αν τη νιώθω εγώ, μπορεί να τη νιώσει και ο κόσμος από κάτω. Μου πήρε κάτι μήνες να γραφτεί. Απλώς επειδή αφορά μια επισκόπηση ζωής, λέω ότι μπορεί να μου πήρε και μια ζωή.

G.: Λέτε επισκόπηση, όχι ανασκόπηση.
Ε.Ρ.: Ανασκόπηση είναι να αφηγείσαι τα γεγονότα. Επισκόπηση είναι να μπαίνεις στο βάθος τους, να μην τα φυλλομετράς απλώς, αλλά να τα εξηγείς. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα που διηγείται τη ζωή της από τα 7 της χρόνια, με κέντρο τη μάνα της. Η μάνα πότε είναι το φυσικό πρόσωπο, και πότε συμβολοποιείται ως η Ελλάδα. Είναι και οι δύο σχέσεις έντονης πάλης. Η μάνα είναι του σκοταδιού και το παιδί προσπαθεί να βρει φως. Η μάνα βασανίζεται και γι’ αυτό η κόρη προσπαθεί μέσα σ’ ένα περιβάλλον σαν την Ελλάδα που σκοτώνει τα παιδιά της να βρει τρόπο να κάνει πράγματα. Την καθορίζει απόλυτα η σχέση με τη μάνα της, όπως μας καθορίζει ο τόπος όπου ζούμε. Εχεις μια ευλογία και μια κατάρα ταυτόχρονα.

G.: Δράμα ή κωμωδία; Προς τα πού κλίνει το έργο;
Ε.Ρ.: Στη συγκίνηση. Εχει το χιούμορ της ζωής. Οχι το ελάτε να σας πούμε κάτι να γελάσουμε.

G.: Αγαπάτε τις μελαγχολικές ηρωίδες.
Ε.Ρ.: Είναι ένας τρόπος να εξηγήσω συμπεριφορές που βλέπω στο περιβάλλον μου, να κατανοήσω, να εμβαθύνω. Το τωρινό έργο είναι ένας τρόπος να συγχωρέσω.

G.: Εσάς;
Ε.Ρ.: Αυτό πηγαίνει μαζί. Οταν συγχωρέσεις τους άλλους, έχεις συγχωρέσει βασικά τον εαυτό σου. Νομίζω ότι ακόμα και ο λόγος που κάνω θέατρο είναι γιατί μελετώ τους ανθρώπους. Δεν το κάνω για εστετίστικους λόγους, αλλά για τη βαθιά μελέτη των ανθρώπων. Πιστεύω ότι είναι πολύ κοντά με την ιατρική αυτό που κάνω. Ο ηθοποιός έχει ίδια προσφορά με τον γιατρό που σε κουράρει.

G.: Παρατηρείτε δηλαδή πολύ τους ανθρώπους;
Ε.Ρ.: Απίστευτα. Αυτό το έργο είναι προϊόν της παρατήρησής μου. Είναι το σοκ να ανακαλύπτεις τι μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή του καθενός. Αν το ανακαλύψεις και περάσεις στην κατανόηση, συμφιλιώνεσαι με πολλά πράγματα. Δεν θυμώνεις με τη ζωή. Απλώς κατανοείς. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας που θέλει πολλή δουλειά. Δεν ξυπνάς μια μέρα και λες «με συγχωρώ». Προηγείται το «με κατανοώ».

G.: Χρειάζονται όμως συγκρούσεις εσωτερικές.

Ε.Ρ.: Κυρίως χρειάζεται να μη βάζεις τα πράγματα κάτω απ’ το χαλί. Nα αφαιρέσεις τις άμυνες που φτιάχνεις για να πορεύεσαι. Χαίρομαι πολύ τους ανθρώπους που έχουν αυτές τις άμυνες, γιατί βάζουν τα όρια μέχρι εκεί πού μπορούν να αντέξουν τον πόνο ή τους άλλους. Εμένα με διακατέχει έλλειψη ορίων και προστασίας.

G.: Ανέκαθεν ήσασταν έτσι;
Ε.Ρ.: Το είχα, απλώς δεν το καταλάβαινα. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει όριο μεγαλώνοντας. Πώς; Πόναγε πολύ να το ζω. Αν δεν τρελαθείς, η άλλη λύση είναι να κατανοήσεις.

G.: Ξεκινάτε την αφήγηση της ηρωίδας σας από την ηλικία των 7 ετών. Τι παιδί ήσασταν εσείς;
Ε.Ρ.: Είχα τη δύναμη που σου δίνει η ελπίδα. Ηλπιζα πάρα πολύ.

G.: Σε τι;
Ε.Ρ.: Στα πάντα. Από τα κοινωνικά ζητήματα, σε έναν καλύτερο κόσμο που λέγαμε, μέχρι προσωπικά, ότι θα τα καταφέρω όλα.
Οτι δεν υπάρχει κάτι που δεν γίνεται. Ακόμα έχω τέτοια στοιχεία. Θέλω να κάνω αυτό που δεν γίνεται. Οταν ήμουν μικρή, αυτό είχε μέσα του ελπίδα. Τώρα έχει απελπισμένο πείσμα.

G.: Τον κόσμο δεν τον αλλάξατε, αλλά κάτι καταφέρατε στη ζωή.
Ε.Ρ.: Δεν είμαι αχάριστη. Κανείς μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά νομίζω ότι κατάφερα να ξεπεράσω τις προδιαγραφές μου, ότι δηλαδή ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε στο Αιγάλεω, σε μια εργατική συνοικία. Ποτέ δεν καταλάβαινα τι περισσότερο είχαν οι άλλοι. Ενιωθα ισότιμη με όλους - είτε ήταν ο πρωθυπουργός, είτε η καθαρίστρια του σχολείου.

G.: Πλεόνασμα αυτοπεποίθησης;
Ε.Ρ.: Καμία αυτοπεποίθηση. Είχα μεγάλη έλλειψη. Απλώς ένιωθα ότι ο άλλος δεν έχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μένα.

G.: Κι αυτό συνεχίζει;
Ε.Ρ.: Ναι, ναι. Δεν μου καίγεται καρφί. Για μένα όλοι έχουμε τις ίδιες δυνατότητες στη ζωή. Ή, τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι. Για το ίδιο πράγμα παλεύουμε. Πάντα ένιωθα ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

G.: Θέατρο γιατί;
Ε.Ρ.: Είχα δει τρεις παραστάσεις στη ζωή μου. Και αυτές όταν είχε έρθει στην Ελλάδα η νονά μου που ζούσε στην Αμερική και με πήγαινε στο θέατρο. Θυμάμαι είχαμε δει τον «Γλάρο» με τον Αλεξανδράκη και τη Γαληνέα. Μέχρι τα 18 μου ήταν η μόνη παράσταση που είχα δει. Μετά με πήγε ο μπαμπάς μου να δω την «Παναγία των Παρισίων» με τη Λαμπέτη. Από την Επίδαυρο δεν είχα περάσει ούτε απέξω. Η αφορμή δόθηκε από μια παράσταση στο σχολείο, τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου. Για κοπάνα είχα πάρει μέρος. Κάποιοι όμως που είδαν την παράσταση μου είπαν «πάρ’ το σοβαρά, είσαι γεννημένη γι’ αυτό». Εγώ είπα «μπούρδες». Ηθελα να μορφωθώ πάρα πολύ σε μια κοινωνία που ακόμα και σήμερα -μη γελιόμαστε- έχει τη γυναίκα ως πολίτη δεύτερης διαλογής, έπρεπε να αποδείξω ότι όλοι έχουμε ίδιο αποτύπωμα. Οι σκέψεις μου ήταν πάντα στα πράγματα που απαιτούσαν περισσότερη μελέτη παρά έκθεση. Ημουν σχεδόν σπασικλάκι. Ολα μού χρησίμευσαν τελικά.

G.: Τι αγαπήσατε στο θέατρο;
Ε.Ρ.: Την επικοινωνία με τον κόσμο. Το να λέμε ιστορίες, αυτό αγαπάω στο θέατρο. Θέλω να λέω ωραίες ιστορίες που άλλοτε σε προβληματίζουν, άλλοτε σε λυτρώνουν, άλλοτε σε κάνουν και γελάς, αλλά που είναι ιστορίες που αξίζει να ακουστούν.

G.: Το αγαπάτε περισσότερο από την τηλεόραση;
Ε.Ρ.: Το ελέγχω περισσότερο. Μπορεί να είμαι control freak. Νιώθω ότι είναι στα μέτρα μου, έχει το ανθρώπινο στοιχείο. Η τηλεόραση είναι απάνθρωπη. Εννοώ την επίδρασή της. Με ξεπερνά. Η ταπεινότητα του θεάτρου με συγκινεί.

G.: Πάντως, έχετε αγαπηθεί πολύ και από τους τηλεοπτικούς σας ρόλους.
Ε.Ρ.: Οταν ανοίγεις την τηλεόραση και επί 22 χρόνια το μεσημέρι έχεις ραντεβού μαζί μου και αυτό το ραντεβού σού έχει φέρει και μια ευεξία και το επαναλαμβάνουν και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, δημιουργείται μια σχέση οικειότητας.

G.: Σας αρέσει αυτή η οικειότητα;
Ε.Ρ.: Εχω μάθει να ζω έτσι και δεν μπορώ να το σχολιάσω. Ξέρω ότι μου έχει δώσει ωραίες ευκαιρίες να κάνω ουσιαστικές κουβέντες με ανθρώπους που αλλιώς δεν θα τους ήξερα. Ή να μου χαρίσουν ένα χαμόγελο τόσο ειλικρινές που θα μου φτιάξει τη μέρα. Καμιά φορά είναι σαν να σου λένε «προχώρα, συνέχισε, αξίζει τον κόπο».

G.: Δεν θελήσατε ποτέ να γίνετε απρόσιτη; Σταρ;
Ε.Ρ.: Δεν ξέρω τι σημαίνει σταρ στη δική μας χώρα. Είμαστε τόσο χωριό, που όποιος πάει να το παίξει σταρ μού φαίνεται απλώς κιτς. Περισσότερο με ενδιαφέρει να γίνω σπουδαίος άνθρωπος παρά σπουδαία σταρ. Οπότε οι επιλογές μου καθοδηγούνται πάντα από τη σκέψη ότι θέλω να γίνω ένας άνθρωπος που εγώ για τον εαυτό μου στο τέλος της ημέρας θα πω «respect». Ο,τι έχω στον νου μου ως σταρ είναι μια ψευτιά. Γενικά, με το ψεύτικο έχω ένα θέμα. Σχεδόν έχω εμμονή με το αληθινό. Βλακώδη εμμονή.

G.: Εχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν αν δεν είχατε παίξει σε εκείνη τη σχολική παράσταση;
Ε.Ρ.: Είμαι survivor. Θα είχα κάνει κάτι άλλο που επίσης θα είχε ανησυχία. Ηθελα να γίνω διερμηνέας, μεταφράστρια. Σίγουρα θα είχα κάνει κάτι που δεν θα είχε ρουτίνα. Δεν την αντέχω. Μπορεί να έκανα κάτι που θα είχε ταξίδια. Τα λατρεύω. Με τα ταξίδια ξαναγαπάς την Ελλάδα, γιατί τη βλέπεις από απόσταση. Η ωραιότερη στιγμή του ταξιδιού για μένα είναι όταν προσγειώνεσαι στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και βλέπεις τα φώτα της Αθήνας. Γιατί έχεις φύγει από τη δυστοπική πλευρά της πόλης, έχεις πάρει την απόστασή σου και γυρνάς ανοιχτός να την ξαναγαπήσεις.

G.: Θυμάστε κάποιο αγαπημένο ταξίδι;
Ε.Ρ.: Ηταν στην Αιθιοπία. Μια φίλη υιοθέτησε ένα παιδί από εκεί και είχαμε πάει για να επισκεφτούμε το ορφανοτροφείο. Η ματιά των ανθρώπων με συγκλόνισε. Ενιωσα ότι τα μάτια τους μπορώ να τα εμπιστευτώ. Εχω τρέλα με τους ανθρώπους.

G.: Δύσκολο να τους αγαπάς;
Ε.Ρ.: Είναι οδυνηρό. Και με έχουν πληγώσει, και με έχουν προδώσει, και έχω μισήσει τους ανθρώπους. Εχω φτάσει στο σημείο να πω χίλιες φορές να είμαι με σκυλιά παρά με ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, υπερτερεί τελικά η αγάπη.

G.: Τι σας έχει λείψει από τη ζωή;
Ε.Ρ.: Η ανεμελιά. Εχω μια τάση να συγκεντρώνω ευθύνες. Και όταν το έχεις αυτό, οι άλλοι σου φορτώνουν άλλες τόσες. Τι άλλο μου ’χει λείψει; Κάποια διαστήματα πραγματικής ελευθερίας.

G.: Δηλαδή;
Ε.Ρ.: Ακόμα και το να είσαι μάνα είναι μια συνθήκη στην οποία δεν νιώθεις ελεύθερη ποτέ. Εννοώ να μη νοιάζεσαι τι έχεις αφήσει πίσω. Ελευθερία μυαλού. Τέτοια ελευθερία μπορεί να έχω νιώσει πέντε στιγμές στη ζωή μου, κάπου εκεί, στις διακοπές. Είναι μερικά δευτερόλεπτα που μπορεί να παίζεις τάβλι, να χαζεύεις το κύμα, να σε έχει πάρει ο ύπνος, που δεν σε νοιάζει το πριν, το μετά, τίποτε. Αυτό το άδειασμα του μυαλού, εκείνο το δευτερόλεπτο. Αυτό εγώ το λέω ευτυχία ◆


Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make up/Μαλλιά: Ελευθερία Σαββοπούλου

Ειδήσεις σήμερα:

Ρωσία: Κλίμα... 1916 για τον Πούτιν μετά την υποχώρηση από τη Χερσώνα

Τουρκία: «Έλληνας Θεός» στο Μετρό της Κωνσταντινούπολης τάραξε τους ισλαμιστές

Μισελίν Κόνερι: «Ο έρωτας με τον Σον ήταν κεραυνοβόλος»