Σίλια Κατραλή: Ο παράδεισος στα μέτρα της

Οταν την πρωτοαντικρίζεις η νεραϊδένια αύρα της σε κάνει να νιώθεις ότι έχει ξεπηδήσει από κάποιο παραμύθι ή έναν παλιό ιρλανδικό θρύλο. Οταν τη γνωρίσεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια αποφασιστική προσωπικότητα με πυγμή και μια ατσάλινη θέληση να παραμείνει συνεπής στις καλλιτεχνικές της αρχές. Eίναι αποφασισμένη να χαράξει όχι μόνο μια ολότελα δική της διαδρομή, αλλά να φέρει τον κόσμο στα δικά της μέτρα.

Ναι, η Σίλια Κατραλή ανήκει σε εκείνη την ελπιδοφόρα νέα γενιά καλλιτεχνών που δεν θαμπώνονται εύκολα, έχει άποψη, γούστο και τον τελικό λόγο στις επιλογές της. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο με έναν κυνικό τρόπο αλλά με χιούμορ - κάπως έτσι «γλιτώνω τα χειρότερα», λέει χαριτολογώντας. Στην ηλικία των 10 ετών, που τα κορίτσια διαβάζουν «Μικρές Κυρίες» ή την «Πολυάννα» εκείνη προτιμούσε Σαρτρ, Καμί και Κάφκα. Πέρασε ταραγμένη εφηβεία αλλά γύρω στα 18 αποφάσισε -για καλό δικό της και δικό μας- να διοχετεύσει όλη αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια στην Τέχνη. Σε αναμονή του ολοκληρωμένου άλμπουμ της με τίτλο «Μια Εδέμ με χαμηλό ενοίκιο», που θα κυκλοφορήσει μέσα στον χειμώνα, οι «Μπαρόβιοι Αστροναύτες», το θεατρικό στο οποίο πρωταγωνιστεί, μας ταξιδεύουν και φέτος στον πλανήτη Μόμεντ. Η πολυσχιδής Σίλια μιλάει για πρώτη φορά για όσα την προβληματίζουν ή την κάνουν ευτυχισμένη, ή και τα δύο.

Από την επανάσταση στην Τέχνη

Γεννήθηκε στα νότια προάστια της Αθήνας, μένει στο Κουκάκι και συχνάζει στα Εξάρχεια και το Παγκράτι. Η μεγάλη της αδυναμία είναι ο μικρότερος αδελφός της, ο οποίος στο πρόσωπό της έχει βρει τον πιο έμπιστο προστάτη που θα μπορούσε να φανταστεί. Η χαλαρή της διάθεση αλλάζει μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια. «Την έννοια οικογένεια δεν την αντιλαμβάνομαι με τον τρόπο που συνηθίζεται. Προερχόμενη από ένα κάπως ιδιαίτερο οικογενειακό περιβάλλον, υπήρξα αντιδραστικό άτομο και τα παιδικά χρόνια δεν ήταν και η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου», ομολογεί. Σε τι βρήκε καταφύγιο τότε σε εκείνη την τρυφερή ηλικία; «Το καταφύγιο σε όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα εκείνης της εποχής ήταν τα βιβλία. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με άπειρα βιβλία. Τον “Ξένο” του Καμί τον διάβασα στα 10 μου. Χωρίς βέβαια να έχω καταλάβει ούτε το 1/3 του βιβλίου. Η μητέρα μου λατρεύει τη λογοτεχνία και είχα την τύχη να διαβάσω αριστουργήματα από πολύ νωρίς. Αγάπησα τον Νίτσε, τον Χέμινγουεϊ, τον Σαρτρ, τον Κάφκα, τον Ντοστογέφσκι. Κυρίως όμως συνήθιζα να κλέβω αυτά τα βιβλία, να τα παίρνω στο δωμάτιό μου και να κλείνω την πόρτα παριστάνοντας ότι διαβάζω τα μαθήματα του σχολείου. Από το Γυμνάσιο κι έπειτα η περίπτωσή μου έχρηζε παρακολούθησης.

Θέλω να πω πως έκανα διάφορα ανεξέλεγκτα πράγματα. Το έσκαγα από το σπίτι, τσακωνόμουν με τους πάντες, έπαιζα ξύλο στο σχολείο. Μέχρι τα 20 η κατάστασή μου ήταν ανεκδιήγητη. Μεγαλώνοντας, σίγουρα σταμάτησα να έχω όλη αυτή τη συσσωρευμένη οργή για τα πάντα. Πέρασα μια εφηβεία πολύ περίπλοκη και αρκετά έντονη η οποία άργησε να καταλαγιάσει. Είχα όλη αυτή την ανάμειξη με την πολιτική που αποκτούν οι φοιτητές. Εγώ ήμουν στη Φιλοσοφική. Οπου πορεία, συλλογικότητα και γενικώς “αντί”, κι εγώ μέσα. Εχοντας, ας πούμε, την πεποίθηση πως κάπως έτσι αλλάζει ο κόσμος. Μετά ευτυχώς βίωσα κάποιου είδους μεταμόρφωση παρόμοια με αυτή του Κάφκα και κάπως άρχισε να εξομαλύνεται η κατάσταση. Αυτή είναι η δουλειά των συναισθημάτων, να εναλλάσσονται, να μας μπερδεύουν, να μας μεγαλώνουν». Με μεγαλύτερη ψυχραιμία από ένα σημείο και μετά, απέκτησε μια οπτική του κόσμου που αγγίζει περισσότερο την πραγματικότητα κι έτσι αποφάσισε να διοχετεύσει την ενέργειά της στην Τέχνη. Σε κάτι με ουσία, όπως πιστεύει, και ας μην αλλάζει τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη. «Από μια συνεχή διαμαρτυρία για κάτι που δεν έρχεται, καλύτερα τουλάχιστον να προσπαθείς να το φέρεις με τον δικό σου τρόπο, όπως μπορεί ο καθένας».

Η μουσική προϋπήρχε της υποκριτικής στη ζωή της. «Στο σχολείο υπήρξα μέλος σε διάφορες μουσικές μπάντες αλλά ποτέ σε επαγγελματικό επίπεδο. Κάποια στιγμή αυτό σταμάτησε και αφοσιώθηκα στη Δραματική Σχολή παράλληλα με τη Φιλοσοφική. Κι έπειτα συνέβη μια σειρά από συγκυρίες που με οδήγησαν σχεδόν μοιραία στον πρώτο δίσκο. Αν μου έλεγε κανείς ότι θα κυκλοφορούσα προσωπικό άλμπουμ με το όνομά μου πριν από 4-5 χρόνια, θα τον έλεγα τρελό. Δεν υπάρχει σαφής προορισμός σε αυτό το ταξίδι. Πηγαίνουμε απλά για το ταξίδι. Και για τους ανθρώπους του.

Είμαστε όμορφη ομάδα τουλάχιστον», λέει για τους σταθερούς συνεργάτες της Νικόλα Αδέσποτο, Βαγγέλη Καραπέτρο και Εφη Γούση.

Με την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ελεύθερο Κάμπινγκ» η Σίλια Κατραλή μάς συστήθηκε και έδωσε το στίγμα της αιρετικής τραγουδοποιού. Το «Μια Εδέμ με χαμηλό ενοίκιο» είναι όμως ολότελα διαφορετικό. «Νομίζω ότι αυτό το άλμπουμ είναι κάπως πιο εσωστρεφές, με διαφορές στο ύφος και στον ήχο του, αν και ο πυρήνας του είναι και πάλι ο στίχος. Η “Εδέμ” είναι ένα πιο ώριμο άλμπουμ όπως το βλέπω εγώ, κάπως πιο σίγουρο για το πού πηγαίνει». Το βιντεοκλίπ του single «Χαμογέλα», που κυκλοφορεί ήδη από τη Walnut Entertainment, είναι αριστούργημα, όπως άψογη φαίνεται και η συνεργασία της με την Εφη Γούση, που υπογράφει τη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική διεύθυνση στα περισσότερα βιντεοκλίπ της. «Η αισθητική της Εφης είναι πολύ κοντά στη δική μου και έχει να πει κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα».

Η ίδια έχει σπουδάσει ηθοποιός, ταυτόχρονα τραγουδά, γράφει και συνθέτει μουσική. Ποια ιδιότητα είναι η αγαπημένη της; «Νομίζω πως στην ουσία είναι όλες μία. Μάλλον η μία εξαρτάται απ’ την άλλη. Ως ηθοποιός σίγουρα έχω μεγαλύτερη εξειδίκευση». Φέτος την απολαμβάνουμε ως πρωταγωνίστρια στο θεατρικό «Μπαρόβιοι Αστροναύτες», μια σουρεαλιστική παράσταση που κέρδισε το αθηναϊκό κοινό και επιστρέφει στη σκηνή του «Faust» σε κείμενο της ίδιας και σκηνοθεσία του Στέφανου Κακαβούλη. «Η παράσταση διαδραματίζεται στο πουθενά. Στον πλανήτη Μόμεντ, όπου οι ήρωες του έργου βρίσκονται ύστερα από ένα ατύχημα που συμβαίνει στο Διάστημα με το σκάφος τους. Είναι ένας πλανήτης που διαγράφει τις μνήμες των ανθρώπων μετά το τέλος ενός εικοσιτετραώρου. Ενώ όλα μοιάζουν δυσοίωνα και η επικοινωνία με τη Γη καθίσταται ανέφικτη, ξαφνικά εμφανίζονται δύο μόνιμοι κάτοικοι του πλανήτη και τότε τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μία σχεδόν μεταφυσική τροπή. Η υπόθεση αφορά πιο λεπτά κοινωνικοπολιτικά νοήματα και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που τίθενται αφορούν τη γενικότερη αντίφαση-συνύπαρξη πολιτισμού και φύσης. Αυτό που αναζητάμε είναι τι είναι τέλος πάντων αυτό το “μεγαλειώδες κάτι” που συντηρεί τον φυσικό κόσμο και αξίζει κανείς να αφιερώσει σε αυτό όλη του τη ζωή».

Ταλαντούχα και ακούραστη, η Σίλια έχει εισχωρήσει και στον κόσμο της τηλεόρασης, σε μια παραγωγή που της ταίριαξε γάντι και άφησε το αποτύπωμά της τις προηγούμενες σεζόν. Τις «Αγριες Μέλισσες». Το επόμενο βήμα της έχει ξανά ρετρό χαρακτήρα. «Τηλεοπτικά, βρίσκομαι στον "Παράδεισο των Κυριών". Είναι μια δουλειά με πολύ αξιόλογους συντελεστές και ηθοποιούς και νομίζω ότι και σαν πλοκή θα απασχολήσει αρκετά καθώς η ιστορία εξελίσσεται γύρω από ένα πραγματικά ιδιαίτερο χωροχρονικό πλαίσιο. Πρόκειται για ένα πολύ καλογυρισμένο και προσεγμένο εγχείρημα και χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι μέρος του», απαντά για τη νέα της συνεργασία. Οσο για τα επόμενα σχέδιά της: «Μέσα στη χρονιά θα ολοκληρωθεί το νέο μου άλμπουμ, ετοιμάζουμε δύο ταινίες μικρού μήκους και μερικές εμφανίσεις ακόμη στις οποίες θα παρουσιάσουμε τα νέα τραγούδια με την μπάντα μου, τους Τρία κόμμα Δεκατέσσερα. Κινηματογραφικά, ωστόσο, θα συμμετάσχω σε κάτι το οποίο είναι πραγματικά ιδιαίτερα πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα και ανυπομονώ να υλοποιηθεί», καταλήγει αφήνοντας να πλανάται ένα μυστήριο. Σαν τη ματιά της.