Η βιογραφία ενός θρύλου - Η ελληνική ιστορία του Τζορτζ Μάικλ και του «Last Christmas»

«Σχεδόν ό,τι έχει να κάνει με τον George Michael, από την έμφυτη φιλοδοξία του μέχρι τις παραλυτικές κάποιες φορές ανασφάλειές του, όλα με κάποιον τρόπο οδηγούσαν πίσω στον πατέρα του. Ο Τζακ Πάνος ήταν το πρότυπο του αυτοδημιούργητου παραδοσιακού άνδρα της δεκαετίας του ’60. Γεννημένος το 1935 ως Κυριάκος Παναγιώτου, είχε μεγαλώσει με τα επτά αδέλφια του στο Πατρίκι, ένα χωριό γεμάτο χωματόδρομους στην Κύπρο. Τα επόμενα χρόνια θα μιλούσε με υπερηφάνεια για τη ζωή που είχε αντιμετωπίσει: εκείνη ενός ξυπόλυτου παιδιού που επιβίωνε με ψωμί και ελιές και που χρησιμοποιούσε για τουαλέτα μια τρύπα στο έδαφος».

Ετσι ξεκινάει το πρώτο κεφάλαιο της συναρπαστικής βιογραφίας του Τζέιμς Γκάβιν με τον τίτλο «George Michael - Η ζωή του», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε πρόλογο και μετάφραση Γιάννη Νένε καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή και την καριέρα του κορυφαίου ποπ σταρ, ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή ανήμερα τα Χριστούγεννα το 2016, την ίδια δηλαδή μέρα που πέθανε η μητέρα του και πριν από λίγα χρόνια η αδελφή του, η οποία δεν φαίνεται να ξεπέρασε ποτέ τον χαμό του πολυαγαπημένου της Τζορτζ.

Στις 550 χορταστικές σελίδες ο Γκάβιν εστιάζει, μεταξύ άλλων, στην προβληματική σχέση του νεαρού Κύπριου Παναγιώτου με τον πατέρα του, η οποία, κατά τη γνώμη του βιογράφου, είναι η αιτία που έκρυβε για χρόνια τη σεξουαλικότητά του και βίωνε αναρίθμητες εσωτερικές συγκρούσεις που τον έκαναν αμφίθυμο και ανασφαλή. Από ένα αγόρι που αναγκαζόταν από τον πατέρα του για να ανδρωθεί να παίζει μποξ με τον κολλητό του, επίσης κυπριακής καταγωγής Ανδρο Γεωργίου, έναν φίλο ζωής για τον Τζορτζ, παρότι τον πρόδωσε στο τέλος δίνοντας φωτογραφίες και αποκαλύψεις στο «Hello!», κατέληξε ανασφαλής και πάντοτε ευμετάβλητος ψυχολογικά, παρά τη μετέπειτα δόξα.

Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο, ο πατέρας του ήταν εκείνος που αποκαλούσε τους τραγουδιστές της ποπ «π...ηδες», ενώ ανησυχούσε «ολοκάθαρα για τον Γεώργιο, ο οποίος πολύ απείχε από τον ανδροπρεπή κληρονόμο που ήθελε. Αντί να νιώθει περήφανος γι’ αυτόν, που έπαιρνε άριστα στην αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία, ο Τζακ, θυμόταν ο Ανδρος, πάντα προσπαθούσε να σκληραγωγήσει τον γιο του».

Τραυματική σχεση

Οσοι είχαμε δει εκείνη την αξέχαστη συναυλία με τον Τζορτζ Μάικλ στο Ολυμπιακό Στάδιο το 2007 θα θυμόμαστε τον ίδιο να αφιερώνει τραγούδια στον πατέρα του αναφέροντάς τον ως τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή του και εκείνον που τον χάραξε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον. Κάτι ανάλογο αφήνει να εννοηθεί ο Γκάβιν ξεδιπλώνοντας αυτή την αμφίσημη σχέση από την αρχή μέχρι το τέλος τονίζοντας τις επιφυλάξεις που είχε ο πατέρας στην αρχή και τη σκληρότητα που επεδείκνυε απέναντι στις ανάλαφρες επιλογές του τέκνου του αλλά και την απόφασή του να σταθεί σθεναρά στο πλευρό του, στην πιο δύσκολη φάση της ζωής του, στο γνωστό περιστατικό με τις τουαλέτες, λέγοντας στους δημοσιογράφους που συγκεντρώνονταν στην πόρτα του να πάνε στον διάολο.

Ηταν, επίσης, ο πατέρας του, όπως λέει ο Γκάβιν, που χάριζε στα πιάτα στο μενού του εστιατορίου του ονόματα από τα τραγούδια του Τζορτζ Μάικλ, ξέροντας ότι σε αυτόν οφείλει την απειράριθμη πελατεία του. Δεν παρέλειπε, επίσης, να ευχαριστεί τον γιο του που του χάρισε ένα ράντσο με άλογα, ένα όνειρο που είχε πάντα στη ζωή του, αλλά και έναν άνετο τρόπο ζωής που απολαμβάνει μέχρι σήμερα, παρά το πένθος του και παρότι σε έναν κύκλο από απανωτές τραγωδίες που χτύπησαν την οικογένεια Παναγιώτου, έχασε αρχικά τη γυναίκα του, κατόπιν τον γιο του και πιο πρόσφατα την κόρη του, τη Λέσλι.

Τα ταλέντα

Μέχρι, όμως, ο Τζορτζ να κερδίσει την πρώτη του μάχη από μια σειρά από πολεμικές, νεανικές συγκρούσεις που είχε με τον πατέρα του -που ήταν να τρυπήσει τα δυο του αυτιά- τα πράγματα ήταν πραγματικά δύσκολα στο μικροαστικό τους σπίτι. Ο μοναχογιός -είχε δυο αδελφές- προαλειφόταν να γίνει ο άνδρας της οικογένειας, μετά τον πατέρα και δεν έπρεπε να ακούει κάτι άλλο εκτός από βαριά λαϊκά ελληνικά τραγούδια. Καταλαβαίνοντας ότι το δικό του περιβάλλον είναι διαμετρικά αντίθετο από αυτό του πατέρα του, το μικρό Κυπριόπουλο δεν μπορούσε παρά να νιώθει άβολα: «Νιώθοντας μόνος και μειονεκτικά, ο Γεώργιος αποτραβιόταν στον δικό του κόσμο.

Ξυπνούσε τα χαράματα και πήγαινε βόλτα με τις πιτζάμες του σε ένα κατάφυτο χωράφι πίσω από το σπίτι τους και έσκαβε για να βρει σκουλήκια, κάμπιες και πασχαλίτσες, τα οποία μάζευε μέσα σε σπιρτόκουτα και βαζάκια. Στο τέρμα του δρόμου υπήρχε μια πασχαλιά, απ’ όπου μάζευε πεταλούδες: τις παρατηρούσε και προσπαθούσε να τις πιάσει. Εκείνη την εποχή παιζόταν στο ραδιόφωνο η επιτυχία του Στίβι Γουόντερ “My Cherie Amour” και ο μικρός τραγουδούσε σε κάποια σημεία, ενώ βρισκόταν έξω με την παιδική σοπράνο φωνή του. Ενας γείτονας είπε στη Λέσλι ότι ο γιος της είχε υπέροχη φωνή».

Δείτε το βιντεοκλίπ Last Christmas των Wham

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το ταλέντο του μικρού Γιώργου: εκτός από το να τραγουδάει, ήξερε να συνθέτει αφού είχε εκπληκτικό αυτί και έπιανε τον ρυθμό χωρίς να διαβάζει τις παρτιτούρες. Αρνούμενος να δουλέψει στην οικογενειακή ταβέρνα, για την οποία τον προόριζε ο πατέρας του, προτιμούσε, επομένως, να πειραματίζεται συνθέτοντας τραγούδια και προμοτάροντας το γκρουπάκι που είχε φτιάξει από το σχολείο, πριν από τους Wham! αλλά και κερδίζοντας περιστασιακά χρήματα κάνοντας τον dj σε νυχτερινά κλαμπ. Ηξερε, όμως, πάντα ότι είχε τη στόφα του σταρ και γι’ αυτό πρόσεχε πολύ κάθε λεπτομέρεια της εμφάνισής του, όπως το μαλλί που του επιμελούνταν με τόση φροντίδα η κομμώτρια αδελφή του.

Οπως γράφει χαρακτηριστικά ο μεταφραστής Γιάννης Νένες στην εισαγωγή του, «ο Τζορτζ, βέβαια, δεν έδειχνε νεόπλουτος αλλά ένας κεφάτος πιτσιρικάς της γειτονιάς που μόλις είχε αποκτήσει ένα γενναίο χαρτζιλίκι και πήρε τον καλύτερό του φίλο να πάνε για μαλλί και σολάριουμ. Για την ακρίβεια αυτό έκανε ο Τζορτζ όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα ως μέλος των Wham!: Πήρε τον Αντριου Ρίτζλεϊ και πήγαν να χτενιστούν και να μαυρίσουν. Εγιναν τα νέα φιντάνια των συνοικιακών κλαμπ που πηγαίνουν για τένις - και με αυτήν ακριβώς την περιβολή ανέβηκαν στη σκηνή για πρώτη φορά, για να δώσουν στο κοινό μια πρώτη γεύση από Wham! Μαλλιά, μαύρισμα, λευκά χαμόγελα, λευκά σορτσάκια, μπαλάκια του τένις στις τσέπες τους!», τα οποία, όπως αναφέρει ο βιογράφος στο βιβλίο, τολμούσαν, ενίοτε, να βάζουν μέσα στα σορτς και να τα βγάζουν επί σκηνής σοκάροντας τις νεαρές τους θαυμάστριες. Είχαν, όμως, από νωρίς άστρο και γνώρισαν αστραπιαία επιτυχία.

Η κρυφή ζωή

Παρότι ο πατέρας του Τζορτζ δεν είδε ποτέ με συμπάθεια τις επιλογές του γιου του, η πολύ σύντομη επιτυχία έκανε τις αμφιβολίες του να καμφθούν - όχι όμως και τις ομοφοβικές του θέσεις, καθώς δεν θα δεχόταν εύκολα ο γιος ενός Κυπραίου να είναι ομοφυλόφιλος. Η εποχή, επίσης, δεν συγχωρούσε ακόμα εύκολα τις ανοιχτές δηλώσεις περί ομοφυλοφιλίας, αναγκάζοντας ακόμα και σημερινά gay icons, όπως ο Ελτον Τζον, να κρατούν κρυφή τότε τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Ηταν, επομένως, προφανές σε αυτές τις συνθήκες ο γκέι Τζορτζ να ζει εν κρυπτώ βρίσκοντας περιστασιακούς εραστές της μιας βραδιάς που θα μπορούσαν να διαφυλάξουν καλά το κρυμμένο μυστικό του. Δημόσια υποκρινόταν τον στρέιτ ή τουλάχιστον τον αμφιφυλόφιλο, κυκλοφορώντας μάλιστα στα διάφορα πάρτυ με την Κάθι Γιανγκ, την οποία έβαλε να πρωταγωνιστεί και στο βιντεοκλίπ του.

Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να εκμυστηρευτεί κλαίγοντας ακόμα και στους πιο στενούς του ανθρώπους, όπως ο Ανδρος Γεωργίου, ότι ήταν γκέι: ακόμα και τον μεγάλο του έρωτα, τον Βραζιλιάνο Ανσέλμο Φελέπα, τη χαρά της ζωής, όπως έλεγε ο ίδιος, τον μόνο που αγάπησε πραγματικά και ο οποίος πέθανε από ΑΙDS το 1993, δεν μπορούσε να τον κλάψει δημόσια, ούτε καν να τον συνοδέψει κατά την επιστροφή του στην πατρίδα, μήπως μαθευτεί το ειδύλλιο. Μαθημένος να θρηνεί μόνος, έφτασε να νιώθει στο πετσί του το «Jesus to a child», μια εσωτερική προσευχή, μια δική του απεύθυνση προς τον προσωπικό του θεό, όπως και το «A different corner».

Κομμουνιστής

O ίδιος δεν είχε καν σκεφτεί ότι μπορεί να καταφέρει καριέρα ως τραγουδιστής και έμενε με τους γονείς του όταν συνέλαβε στο οικογενειακό σαλόνι τις πρώτες νότες από το «Last Christmas» στο συνθεσάιζερ! Επρεπε να περάσει αρκετός καιρός για να το προωθήσει ως πιθανή επιτυχία. Οπως γράφει χαρακτηριστικά ο βιογράφος του, «αλλά κι ο ίδιος ήταν ακόμη σχεδόν παιδί. Το απέδειξε τον Νοέμβριο του 1984, όταν ηχογράφησε εκείνο το νανούρισμά του για μια εφηβική ιστορία περιφρόνησης, το “Last Christmas”, στο στούντιο Advision στο Λονδίνο. Ο Πολ Γκόμερσαλ είχε καταφθάσει νωρίς και είχε κρεμάσει χριστουγεννιάτικα στολίδια, “ώστε μόλις μπει μέσα ο George να αισθάνεται σαν να είναι Χριστούγεννα”. Δουλεύοντας με drum machine της LinnDrum και ένα συνθεσάιζερ Juno-60, ο Μάικλ έπαιξε όλα τα μέρη μόνος του, μεταξύ των οποίων και προσομοίωση από κουδούνια έλκηθρου.

Ο ρυθμός, που θύμιζε καλπασμό αλόγου που σέρνει την ξύλινη άμαξα στο χιόνι, ήταν αντιγραφή από ένα πρόσφατο αγαπημένο του χιτ, το “Janna” των Kool & the Gang. Χρόνια αργότερα ο Μάικλ θα θυμόταν αυτόν τον δίσκο με χαρά: “Δεν το πιστεύω πόσο νέος ακουγόμουν” είχε πει. “Είναι σαν να τραγουδάει ένα μικρό κοριτσάκι”». Αλλά η ιστορία του “Last Christmas” , που ακούγεται ακόμα και σήμερα παντού, δεν τελειώνει εδώ και συνεχίζεται με την περιπέτεια της ερμηνείας του από τον Τζορτζ Μάικλ και τον Aντριου Ρίτζλεϊ -δηλαδή των Wham! λίγο πριν τη διάλυσή τους- σε διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά, μεταξύ των οποίων και μια εκδήλωση στο Royal Albert Hall του Λονδίνου προς ενίσχυση της Εθνικής Ενωσης Ανθρακωρύχων που τότε βρισκόταν, ως γνωστόν, σε έντονο πόλεμο με τη Θάτσερ και σε διαρκείς απεργίες που κάλυψαν το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80.

Μάλιστα για να τους ενισχύσει ακόμα περισσότερο ο Τζορτζ Μάικλ, όπως μας αποκαλύπτει ο βιογράφος του, αποφάσισε να χριστεί… κομμουνιστής! «Ονόμασε τον εαυτό του σοσιαλιστή, πήγε μάλιστα και γράφτηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία της Μεγάλης Βρετανίας με το βαφτιστικό του όνομα. Το έκανε όμως περισσότερο για επίδειξη: μια σοσιαλιστική θέση ήταν τότε κάτι σοβαρό στο βρετανικό ροκ». Μόνο που δεν ήταν τόσο συνεπής αφού αποκαλούσε τον πρόεδρο της Ενωσης Ανθρακωρύχων για τον τρόπο που διαχειριζόταν τότε την απεργία «μαλ..α».

Ωστόσο το «Last Christmas» έγινε από γλυκόπικρο τραγουδάκι των Χριστουγέννων δημόσιο επαναστατικό σύμβολο εκείνο τον καιρό, αφού αποφάσισαν να το τραγουδήσουν, εκτός από την εκδήλωση για την ενίσχυση των ανθρακωρύχων, στο περίφημο Band Aid που διοργάνωσε ακριβώς την ίδια περίοδο ο Μπομπ Γκέλντοφ με τεράστια επιτυχία, κάνοντας τους Wham! να δωρίσουν τα δικαιώματα από το τραγούδι στα θύματα του λιμού στην Αιθιοπία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Αφρική νίκησε την Αγγλία των απεργών και μάλλον κάπως έτσι τελείωσε η πορεία του Τζορτζ στον κομμουνισμό.

H Νταϊάνα

Το βιβλίο αφιερώνει σημαντικά κομμάτια σε διαφορετικά κεφάλαια στη στενή σχέση που είχε αναπτύξει ο Τζορτζ Μάικλ με τη Lady D, ξεκινώντας από τις δημόσιες δηλώσεις θαυμασμού της πριγκίπισσας Νταϊάνας στο πρόσωπο του τραγουδιστή, κατά τα πρώτα του βήματα, όπου έλεγε δημόσια ότι τον έβρισκε «απολύτως υπέροχο» για να λάβει την απάντησή του ότι και η ίδια «είναι αχτύπητη», σφραγίζοντας την αρχή μιας φιλίας που, όπως σημειώνει και ο Γκάβιν, κράτησε για δώδεκα χρόνια, δηλαδή μέχρι τον αδόκητο θάνατό της σε αυτοκινητιστικό στο Παρίσι τον Αύγουστο το 1997.

Οπως αποκαλύπτει το βιβλίο, λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή στον αυτοκινητόδρομο του Παρισιού, η Νταϊάνα είχε αποφασίσει να καλέσει τον Τζορτζ για να του πει ότι βρίσκεται δίπλα του και ότι ήθελε πολύ να τον δει «μόλις ηρεμήσουν όλα αυτά». Φαινόταν προφανώς σε άσχημη κατάσταση, αλλά παρ’ όλα αυτά τον ρωτούσε αν του φέρεται ευγενικά η ζωή, για να λάβει την απάντηση ότι η συγκυρία ήταν ιδιαίτερα καλή για τον Βρετανό τραγουδιστή, λίγο πριν ξεσπάσει ο πανικός και για τον ίδιο. Δεν του είχε, μάλιστα, κρύψει ότι περνάει άσχημα με το διαζύγιο με τον Κάρολο λέγοντας ότι «ήταν αρκετά δυσάρεστο, αλλά πλησιάζουμε προς το τέλος».

Οπως φαίνεται, η ίδια αισθανόταν ότι ο Τζορτζ Μάικλ είναι από τους λίγους που την καταλαβαίνουν, κυρίως όσον αφορά το μόνιμο άγχος που είχε με τους παπαράτσι και τη δημοσιότητα αλλά και το ότι ήθελε να της συμπεριφέρονται ανθρώπινα. Παρότι στα περισσότερα γεύματα που είχαν μοιραστεί μαζί στο παλάτι του Μπάκιγχαμ ήταν παρών και ο Ελτον Τζον, μια σταθερή παρουσία στη ζωή του Τζορτζ Μάικλ, δεν σήμαινε ότι η ίδια δεν επεδίωκε πάντα μια πιο στενή σχέση. Ποτέ, άλλωστε, δεν έκρυψε τον θαυμασμό της, ο οποίος, για πολλά ταμπλόιντ, ενδεχομένως να ξεπερνούσε και τα στενά στάδια μιας φιλίας αν ο Τζορτζ Μάικλ δεν ήταν γκέι.

Το τραγικό τέλος

Σε αυτό, άλλωστε, δίνει ιδιαίτερη έμφαση το βιβλίο καταδεικνύοντας πως η συγκάλυψη της σεξουαλικής του ταυτότητας ήταν που προκαλούσε στον Τζορτζ τα διαρκή προβλήματα: από την υφέρπουσα κατάθλιψη που οδηγούσε διαρκώς στο ποτό και τα ναρκωτικά ως την ύστερη κατάπτωση που συνοδεύτηκε από τις διαρκείς συλλήψεις. Η κατάθλιψη τον έκανε, επίσης, να παραιτηθεί από τα πάντα και μια σειρά από περιστατικά που είδαν τα εξώφυλλα των σκανδαλοθηρικών εντύπων, όπου ο Μάικλ συνελήφθη να οδηγεί μεθυσμένος, τον ανάγκασαν να προσλάβει τον ξάδελφο του Ανδρου, τον Αλεξ Γεωργίου, με τον οποίο είχε στενή σχέση, ως οδηγό του.

«Για τον Μάικλ το να μην οδηγεί σήμαινε ότι είχε χάσει την ανεξαρτησία του και ότι δυσκολευόταν ακόμα περισσότερο να πηγαίνει στο Χάμστεντ Χιθ. Τώρα βασιζόταν κυρίως σε συναντήσεις με συνοδούς σε εσωτερικούς χώρους που μερικές φορές διαρκούσαν όλο το Σαββατοκύριακο και περιλάμβαναν πολλά ναρκωτικά. Δεν ήταν όλοι οι συνοδοί διακριτικοί: ο Πιρς Μόργκαν θα ανέφερε αργότερα ότι τον Μάικλ τον εκβίαζε ένας Γάλλος», γράφει στη βιογραφία ο Τζέιμς Γκάβιν.

Το χειρότερο, όμως, περιστατικό θα ακολουθούσε αργότερα, τη 16η Μαΐου του 2013, όταν η πόρτα του Range Rover του Mάικλ θα άνοιγε κι εκείνος θα βρισκόταν αιμόφυρτος στον δρόμο έχοντας σωθεί από θαύμα. Ολοι τότε μιλούσαν για απόπειρα αυτοκτονίας εκ μέρους του τραγουδιστή, αλλά ακόμα και αν αυτό δεν ίσχυε ήταν πασιφανές ότι ο ίδιος είχε αφεθεί οριστικά και αμετάκλητα στην αναπότρεπτη μοίρα του.

Τρία χρόνια αργότερα, το μεγαλύτερο εν ζωή ίνδαλμα της ποπ, ο άνθρωπος που διασκέδαζε με το πιο σέξι ηχόχρωμα μιας σκοτεινής φωνής, σχεδόν ανάρμοστης για νεανικά τραγούδια και πάντα σχεδόν με απαγορευμένο περιεχόμενο, θα βρισκόταν νεκρός από ανακοπή καρδιάς, αφημένος εντελώς στις καταχρήσεις. Τραγικό, σαν τη μοίρα που επιφυλάσσει ο Θεός για τους μεγάλους, αλλά ο άνθρωπος που τραγούδησε όσο κανείς τα «Τελευταία Χριστούγεννα» (Last Christmas) έμελλε να «φύγει» στις 25 Δεκεμβρίου του 2016 χωρίς να μπορεί κανείς ποτέ να τον αντικαταστήσει.

Η βιογραφία που έγραψε ο Τζέιμς Γκάβιν αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ότι το φτωχόπαιδο από την κυπριακή γειτονιά του Λονδίνου είχε άστρο που έλαμψε ακόμα περισσότερο και απ’ ό,τι μπορούσε ο ίδιος να αντέξει, ορισμένο όμως να λάμπει ακόμα κάπου εκεί ψηλά.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Martin Keene· PA Images/Alamy, Andrew Parsons· PA Images/Alamy, GETTY IMAGES / IDEAL IMAGE


Ειδήσεις σήμερα:

Πετρέλαιο: Η ΕΕ ενέκρινε το πλαφόν στα 60 δολάρια ανά βαρέλι - Σφίγγει ο κλοιός για τη Μόσχα

Κιβωτός του Κόσμου: Οι πρώτες εικόνες της πρεσβυτέρας μετά τις καταγγελίες - «Ρε άντε φύγετε από εδώ», δείτε βίντεο

Balenciaga: Ο Γεωργιανός διευθυντής ζητά συγγνώμη για τα σαδομαζοχιστικά αρκουδάκια