Χάρις Αλεξίου: «Ξαναζώ μια νιότη μέσα από το θέατρο»

«Η συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο “Maestro” του MEGA είναι ένας έρωτας σε εισαγωγικά. Ο Χριστόφορος είναι ένα πλάσμα του Θεού που σε κάνει να τον αγαπήσεις αμέσως. Εχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά και δεν είναι τυχαίο ότι την ετοιμάζει τόσο καιρό. Μου έχει πει ο Χριστόφορος “σε άλλους ηθοποιούς παίρνεις τη στιγμή τους από την 4η, την 5η λήψη, εσένα την παίρνω από την αρχή”», θα πει εκείνη επιβεβαιώνοντας πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία.

Ο ρόλος

Και κάπως έτσι ένας τηλεοπτικός έρωτας γεννήθηκε. Η Χάρις Αλεξίου στη σειρά του MEGA υποδύεται τη γιαγιά της Κλέλιας που της έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Μια γυναίκα με προοδευτικό μυαλό και ψυχραιμία σε όλες τις καταστάσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κεντρικοί ήρωες.

Στο τρίτο επεισόδιο της σειράς, η γιαγιά Χαρούλα έκανε συγκλονιστική αφήγηση που αφύπνισε μια άλλη αποδοχή από την πλευρά του κοινού. Μια γυναίκα γοητευτική, ένας άνθρωπος με μια μοναδική αύρα αφήνεται στην πορεία των αναμνήσεων και διηγείται την ιστορία μέσα από τη δική της σκοπιά, ενώ κάνει αναδρομή στα παιδικά της χρόνια και στον μεγάλο έρωτα της ζωής της, ο οποίος δεν ήταν ο σύζυγός της, αλλά ένας μουσικός, τον οποίο και φροντίζει μέχρι αυτός να αφήσει την τελευταία του πνοή. Το ειδύλλιο με τον αγαπημένο της έγινε άδοξο όταν αντιμετώπισε την πληροφορία πως ο αγαπημένος της ήταν παντρεμένος με παιδί. Κι όμως. Η μόνη που θα πάει στην κηδεία του είναι εκείνη.

Η στιγμή που η Χαρούλα θα ερμηνεύσει την μπαλάντα «Προσευχή» λειτουργεί σαν ιεροτελεστία, η οποία περνά το γυαλί, ξυπνά θύμησες και ταξιδεύει το κοινό στο 1995, όταν ερμήνευσε το συγκεκριμένο από το άλμπουμ της «Οδός Νεφέλης 88» το οποίο έχει συνθέσει η ίδια και έχει γράψει και τους στίχους.

Δείτε το τρέιλερ της σειράς «Maestro» αυτής της εβδομάδας

Η Αλεξίου έχει βρει τον μαγικό τρόπο να μαγεύει με την ερμηνεία της δίνοντάς της μια πολυδιάστατη δυναμική. Είτε μελωδικά, είτε υποκριτικά, πραγματοποιεί ευθείες βολές. Στην καρδιά, στο συναίσθημα και στο θυμικό. Θα περίμενε κάποιος πως στη σειρά του Παπακαλιάτη θα στεκόταν λίγο εκτός, θα εμφανιζόταν λίγο ως Χαρούλα Αλεξίου που μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί. Δεν το έκανε. Εγινε μέρος του συνόλου. Κομμάτι αυτού του μοναδικού τηλεοπτικού θιάσου. Εχει να κάνει με το μωσαϊκό της ψυχής της, με τις ψηφίδες της ανάμνησης που ήρθαν και δημιούργησαν αυτή την προσωπικότητα, όπως ακριβώς την έχει περιγράψει η ίδια σε συνέντευξή της στον Αρη Καβατζίκη.

«Πολλές φορές, ενώ διηγούμαι τα λόγια που έχει γράψει ένας άλλος άνθρωπος, μου έρχεται ένας κόμπος στον λαιμό. Οι πρόγονοί μου είχαν καταγωγή από τις περιοχές της Σμύρνης, μεγάλωσα με τους Μικρασιάτες. Το καλό είναι πως πήρα στοιχεία από τη μουσική και την κουλτούρα και από τους Θηβαίους αλλά και από τους Μικρασιάτες. Θυμάμαι τόσο ωραία πράγματα από τη μητέρα μου: τα φοινίκια της, τα γλυκά του κουταλιού και τις φράσεις της “γιαβρί μου, τζιέρι μου”. Η γιαγιά μου, η Κατίνα, ήταν μία μερακλού γυναίκα που τραγουδούσε υπέροχα τα μικρασιάτικα.

Δείτε (και ακούστε) το βίντεο «Προσευχή» με την Χάρις Αλεξίου

Με έλεγε η γιαγιά μου: “τραγουδούσαμε και μας έφερναν στο τραπέζι τις μπίρες για κέρασμα και ήρθες εσύ και μας πήρες τη δουλειά”. Εζησα στη Θήβα μέχρι 8 χρόνων, πέθανε ο μπαμπάς μου και ήρθαμε στην Αθήνα. Η μαμά μου είχε ένα μπακάλικο και πίσω από αυτό ένα δωμάτιο που κοιμόμασταν. Εφευγε η μάνα, με άφηνε στο μπακάλικο κι εγώ ζύγιζα τα πράγματα. Με αγαπούν οι Τούρκοι και σκέφτομαι συνέχεια αυτά που γίνονται μεταξύ των δύο χωρών. Ενας δήμος στη Σμύρνη έδωσε το όνομά μου σε μια λεωφόρο. Θυμάμαι να τραγουδάω το “Μια πίστα από φώσφορο” και το κοινό να λέει το ρεφρέν στα τουρκικά. Από την ώρα που μου ανατίθεται μια δουλειά, δεν παίζω με τίποτα άλλο. Βασανίζω τον εαυτό μου, αλλά παράλληλα παίζω και παιχνιδάκια στο κινητό. Οταν έχασα τη μητέρα μου τραγούδαγα τη “Δημητρούλα”, και ενώ ήταν όλοι όπα, όπα, εγώ έκλαιγα με ένα χαμόγελο για να μη με καταλάβουν».

Σε μια ζωή γεμάτη, η εμπειρία των ρόλων δεν λειτουργεί ως σανίδα για να κρατηθεί σε μια επιφάνεια με την αποδοχή του κόσμου. Είναι μια ανάγκη εσωτερική. «Τρολάρω από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Κυρίως τον εαυτό μου. Μεγαλώνω, ωριμάζω, αλλά ξαναζώ μια νιότη μέσα από το θέατρο. Εχοντας μεγάλους δάσκαλους στο τραγούδι από ένα σημείο και μετά οδηγούσα εγώ το όχημα. Τώρα πρέπει πάλι κάποιος να με καθοδηγήσει, έχω τους σκηνοθέτες. Δεν τέλειωσα τη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η σχολή ήταν απογευματινή και το βράδυ τραγουδούσα».

Ο αποχαιρετισμός της φωνής

«Εχετε ωραία φωνή» θα της πει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. «Είχα», θα πει αφοπλιστικά εκείνη. Μια αλήθεια της ζωής αποτυπωμένη ρεαλιστικά και στη μυθοπλαστική διάσταση της εξομολόγησης στο «Maestro».

«Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια έγραψα ένα γράμμα στον εαυτό μου, στη φωνή μου. Με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη, που την προετοίμαζα γι’ αυτό τον αποχαιρετισμό. Καθυστέρησα να το δώσω το γράμμα, αλλά έρχεται η στιγμή της συνειδητοποίησης. Οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν πού πατάνε και πού βρίσκονται. Ευγνωμονώ για το χάρισμα της φωνής μου και πρέπει να το προστατέψω». Και κάπως έτσι η Αλεξίου βγήκε από αυτό που την καθιέρωσε. Το τραγούδι. Γενναία και υπερήφανα, αντιμετώπισε μια αλήθεια που μάλλον σόκαρε εμάς περισσότερο και λιγότερο εκείνη.

«Παγιδεύονται, πιέζονται, αφήνονται…

Και τελικά φοράνε λάθος νούμερο ρούχο.

Λες και είναι κακό να είναι ευτυχισμένοι, παράνομο να γελάνε, ανώμαλο να χαίρονται!

Τι μιζέρια. Τι ρουτίνα.

Τι περιορισμός και στεναχώρια…», λέει κατά την αφήγησή της στο συγκλονιστικό επεισόδιο της σειράς.

Λίγο κοντά, λίγο μακριά από όσα πιστεύει και εξομολογείται πρόσφατα στην Αργυρώ Μποζώνη: «Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς, συνειδητοποιώντας ότι μπορώ να είμαι καλά στη ζωή μου, ήσυχη, γιατί πάντα είχα ένα κουβάρι μέσα μου. Φαίνεται πως αυτό το κουβάρι έχει μικρύνει γιατί τραβήχτηκε η άκρη κι έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι ζω χωρίς να μου πιέζει το στήθος μου. Επρεπε να φτάσω 70 χρόνων για να γίνει αυτό, μου αρέσει ό,τι έχω κάνει, ακόμα κι αυτά που δεν είναι του γούστου μου πια. Αισθάνομαι πιο καλλιεργημένη, ελεύθερη, δεν χρειάζεται να κουβαλάω ιδιότητες, να είμαι σαν αυτό και σαν εκείνο. Και κάτι άλλο: συμφιλιώσου με τις ενοχές σου. Δεν φτάνεις ποτέ στην απενοχοποίηση κι αυτό το ξέρω γιατί ήμουν φοβερά ενοχικό άτομο. Γιατί; Ημουν πολύ ντροπαλή, ντρεπόμουνα για το σώμα μου, για την αμάθειά μου, ίσως αυτό με έκανε να θέλω να προχωρήσω, να καλλιεργηθώ. Βέβαια, έχω το προνόμιο να μπορώ να επιλέγω πλέον στη ζωή μου το πώς κινούμαι, το ότι είμαι μόνη μου και αποφασίζω για τον εαυτό μου, όπως και αυτό το “δεν έγινε και τίποτα”».