«
Είσαι δυνατότερος απ’ όσο νομίζεις ότι είσαι». Αυτό είναι το βασικό σύνθημα του Ολλανδού
Βιμ Χοφ, γνωστού ως
Iceman που προσπαθεί να μυήσει διάσημους ή απλούς θνητούς στη μέθοδό του, μέσω της οποίας, όπως ισχυρίζεται, μπορεί να ελέγξει το ανοσοποιητικό και νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα όχι μόνον να είναι άτρωτος σε ασθένειες, αλλά μπορεί ακόμη και να πετύχει την αυτο-ίασή του.
Μπορεί η μέθοδός του να μην έχει επιστημονική τεκμηρίωση, ωστόσο πολλοί διάσημοι, μεταξύ αυτών ο
Τομ Κρουζ, ο
Τζιμ Κάρεϊ, ο
Ντέιβιντ Μπέκαμ, η
Όπρα Γουίνφρεϊ, και η
Γκουίνεθ Πάλτροου τον ακολουθούν φανατικά, ενώ η ζωή του θα γίνει ταινία με πρωταγωνιστή τον
Τζόσεφ Φάινς.
Θεωρώντας την «κρύα και σκληρή φύση» ως δασκάλα του, ο Iceman υποστηρίζει ότι έχει μάθει να ελέγχει την αναπνοή, τον καρδιακό του ρυθμό και την κυκλοφορία του αίματος, με τον ίδιο να αντέχει σε ακραίες θερμοκρασίες.
«Δεν φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι ότι δεν έχω ζήσει μια πλήρη ζωή» είναι το μότο του. Και μάλλον ισχύει, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τα όσα έχει πετύχει. Ήδη, κατέκτησε μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ
Γκίνες, αφού παρέμεινε σε δεξαμενή για πάγο για πάνω από 112 λεπτά.
Δεν είναι το μόνο του επίτευγμα. Στο παρελθόν έχει σκαρφαλώσει με σορτς στο όρος
Κιλιμάντζαρο, έχει τρέξει ξυπόλυτος σε ημιμαραθώνιο πάνω από τον
Αρκτικό Κύκλο – πάλι με σορτς-, έχει κολυμπήσει κάτω από πάγο για 66 μέτρα και έχει τρέξει σε μαραθώνιο στην έρημο
Ναμίμπ χωρίς να πιει τίποτα.
Glomex Player(40599w16ki4e70hs, v-cq8xrwqkwy8x)
Πώς ξεκίνησε ο Iceman την πορεία του
Η σχέση του
Βιμ Χοφ με το κρύο ξεκίνησε το 1976. Στα 17 του, περπατούσε στο Άμστερνταμ, ένιωσε, όπως υποστηρίζει, μια περίεργη επιθυμία να πηδήξει στο παγωμένο ποτάμι. Έκανε την επιθυμία του πράξη και ένιωσε μια περίεργη ψυχική ηρεμία, λες και είχαν φύγει όλες οι σκέψεις του.
Ο
Iceman χρησιμοποίησε αργότερα την κρυοθεραπεία όταν χρειάστηκε παρηγοριά. Η γυναίκα του αυτοκτόνησε και έμεινε μόνος με τέσσερα παιδιά, μην ξέροντας πώς να βρει διέξοδο. Άρχισε να βυθίζει το σώμα του στο παγωμένο νερό, ο ίδιος ένιωθε την ψυχολογική ανακούφιση που είχε βιώσει όταν ήταν 17 χρονών στο Άμστερνταμ.