Μιχαήλ Ταμπακάκης: «Αγαπώ τους αντιήρωες»

O Mιχαήλ Ταμπακάκης, ήταν ένας από τους μικρότερους σπουδαστές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Και ένας από τους πιο ταλαντούχους, όπως μαρτυρά η σύντομη αλλά σημαντική πορεία του.

Με συνεπή θεατρική πορεία και τηλεοπτική παρουσία που ξεφεύγει από την πεπατημένη -μάρτυς μας η ερμηνεία του στο «Μαύρο Ρόδο» του MEGA-, ο Μιχαήλ Ταμπακάκης κατάφερε να ξεχωρίσει, κάνοντας τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τη δουλειά του. Και λέει πως είναι ευγνώμων.

Ή τουλάχιστον παλεύει καθημερινά να μην είναι άπληστος, περιμένοντας κάτι που δεν έχει για να ανατροφοδοτήσει τη χαρά του.

GALA: Εχω την αίσθηση ότι τον τελευταίο χρόνο ακούγεται και συζητιέται πολύ το όνομά σου. Την έχεις κι εσύ;
ΜΙΧΑΗΛ ΤΑΜΠΑΚΑΚΗΣ: Ναι, αλλά αυτή δεν είναι και η δύναμη της τηλεόρασης; Στην πραγματικότητα εκείνοι που με γνωρίζουν τώρα μέσα από τις σειρές δεν ξέρουν την πορεία μου στο θέατρο. Και ομολογώ ότι νιώθω ηθοποιός του θεάτρου.

G.: Είσαι πάντως αρκετά γνωστός για να δίνεις συνέντευξη και να φωτογραφίζεσαι. Σε κολακεύει;
Μ.Τ.: Ναι, αλλά υπάρχει και κάτι τρομακτικό σε όλο αυτό. Ωστόσο αισθάνομαι τυχερός γιατί λόγω της προϋπηρεσίας μου στο θέατρο έχω την ωριμότητα να ανταποκριθώ ή μάλλον να αντεπεξέλθω σε αυτό που μου συμβαίνει. Θεωρώ ότι αν κάνεις μια τηλεοπτική επιτυχία, χωρίς προηγουμένως να έχεις δουλέψει στο θέατρο, είναι επίφοβο να ξεφύγεις. Γιατί δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Η βασική δουλειά μας είναι το θέατρο. Και είναι διαφορετική από την τηλεόραση.

G.: Τι αγαπάς τόσο πολύ στο θέατρο;
Μ.Τ.: Μου αρέσει η ανταλλαγή ενέργειας με τον κόσμο που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Αυτό δεν υπάρχει ούτε στον κινηματογράφο ούτε στην τηλεόραση. Μπορεί η παράσταση να είναι η ίδια κάθε βράδυ, όμως το κοινό είναι η μεταβλητή που καθορίζει τελικά τη μεταξύ μας σχέση.

G.: Αρα σε αφορά αυτός που έρχεται να σε δει.
Μ.Τ.: Φυσικά. Και να μη σε ενδιαφέρει, νιώθεις την ενέργεια. Οσο μεταφυσικό κι αν ακούγεται σε κάποιον που δεν έχει ανέβει στη σκηνή, είναι κάτι που συμβαίνει.

G.: Ποιοι ήρωες σου αρέσουν;
Μ.Τ.: Oι «κακοί», οι αντιήρωες. Πρόσφατα έκανα και μια κωμωδία και μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι εκεί.

G.: Οι σκηνοθέτες γιατί σε ζητάνε περισσότερο;
Μ.Τ.: Για δράμα. Φοβερό δράμα. Και πολύ κλάμα.

G.: Η πρώτη σου παράσταση ήταν στο σχολείο;
Μ.Τ.: Ναι. Και μάλιστα κωμωδία, το «Η παράσταση συνεχίζεται» του Ρικ Αμποτ. Αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας ηθοποιών που ανεβάζει μια παράσταση και όλα γίνονται μπάχαλο. Τότε γίνονταν και μαθητικοί αγώνες. Είχαμε συμμετάσχει και είχαμε έρθει δεύτεροι.

G.: Γιατί ηθοποιός; Σ’ αρέσει η προσοχή των άλλων;
Μ.Τ.: Νομίζω πως το να γίνω ηθοποιός ήταν μια ανάγκη την οποία δεν μπορούσα να κατευνάσω. Δεν νιώθω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Φέτος που επέλεξα να μην κάνω θέατρο πολύ συνειδητά, μου λείπει πολύ. Ειδικά η επαφή με τον κόσμο. Με μια σειρά ή μια ταινία δεν το έχεις αυτό.

G.: Θα μπορούσες να την έχεις μέσω Twitter.
Μ.Τ.: Κι αυτό έχει την πλάκα του.

G.: Διαβάζεις τα σχόλια;
Μ.Τ.: Ναι, και γελάω και πάρα πολύ. Βέβαια δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται κάποιος να παρακολουθεί μια σειρά και ταυτόχρονα να σχολιάζει στο Twitter. Σημαίνει μάλλον ότι δεν παρακολουθεί. Κάποια σχόλια πάντως είναι πολύ αστεία.

G.: Γκουγκλάρεις το όνομά σου;
Μ.Τ.: Οχι, ποτέ. Με έχω ψάξει μέχρι το IMDb.

G.: Μικρός πώς σε φανταζόσουν;
Μ.Τ.: Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι με είχα ζωγραφίσει αστυνομικό. Επίσης, μου άρεσε πολύ η ζωγραφική. Και η μουσική. Τελειώνοντας το σχολείο υπήρχε απόλυτο χάος στο κεφάλι μου. Ελεγα ότι ήθελα να γίνω οδοντίατρος, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελα.
Ομως κάτι έπρεπε να λέω. Τελικά στράφηκα στα οικονομικά που μου φαινόταν ένα δυνητικά πιο ανοιχτό πεδίο. Είχα βέβαια στο μυαλό μου ότι θα σπούδαζα παράλληλα θέατρο. Αλλά δεν το ’λεγα. Το καλοκαίρι αμέσως μετά τις εξετάσεις προετοιμάστηκα μόνος μου και έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η μόνη που είχε δει τα κομμάτια που ετοίμασα ήταν η καθηγήτρια από το σχολείο που ήταν επικεφαλής του θεατρικού ομίλου.

G.: Καθοριστικός άνθρωπος η καθηγήτρια;
Μ.Τ.: Είχαμε ζήσει μια πολύ κομβική στιγμή. Ημουν στη Β’ ή στην Γ’ Λυκείου και παρακολουθούσαμε μια γιορτή στο κατώφλι του αμφιθεάτρου του σχολείου. Με ρωτάει τότε: «Τι θα κάνεις; Δεν θα δώσεις εξετάσεις στο Εθνικό;». Της λέω: «Τι να κάνω; Δεν ξέρω». Και μου απαντά: «Αμα δεν δώσεις εσύ, ποιος θα δώσει;». Νομίζω πως μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό θα ήταν το επάγγελμά μου.

G.: Βγαλμένη από Παπακαλιάτη ακούγεται αυτή η σκηνή.
Μ.Τ.: Εντελώς. Ετσι έγινε όμως.

G.: Φοβήθηκες όταν πια πέρασες στο Εθνικό και έμπαινες σε έναν άλλο, άγνωστο κόσμο;
Μ.Τ.: Αρχικά φοβήθηκα την πρώτη ημέρα που πήγα στη σχολή. Εφτασα σε ένα κτίριο στην Πειραιώς, το οποίο έμοιαζε ετοιμόρροπο. Μου έκανε τόση εντύπωση ώστε πήρα τηλέφωνο στη σχολή και τους ρώτησα αν είχα κάνει λάθος στη διεύθυνση. Δεν είχα κάνει. Μπήκα λοιπόν και η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «Θεέ μου, πού ήρθα;». Τελικά πέρασα τρία υπέροχα χρόνια σε εκείνο το κτίριο.

G.: Κατάλαβες αμέσως ότι είχες κάνει τη σωστή επιλογή;
Μ.Τ.: Είχα δεύτερες σκέψεις. Αυτό που είχα μάθει να κάνω από ένστικτο και χόμπι γινόταν πια πιο βαθιά και με επαγγελματικούς όρους. Σίγουρα δεν είπα ποτέ ότι είμαι στο λάθος μέρος. Αλλά νομίζω ότι στη σχολή δεν είχα χαρά. Υπερνικούσαν το άγχος και το στρες. Τη χαρά την ξαναβρήκα όταν ξεκίνησα τη δουλειά. Μετά τη σχολή έκανα κάποιες ταινίες μικρού μήκους, διαφημιστικά και βέβαια θέατρο.

G.: Η επαγγελματική αποκατάσταση σε άγχωνε;
Μ.Τ.: Σε αγχώνει από την πρώτη στιγμή και είναι μια έγνοια που δεν σταματάει ποτέ. Η δουλειά μας δεν έχει καμία σταθερά και καμία ασφάλεια. Σίγουρα το ένα φέρνει το άλλο και αν είσαι καλός προχωράς, όμως δεν είναι μια δουλειά που κάποια στιγμή θα πεις «γίναμε». Είναι η φύση της ρευστή και αβέβαιη. Σκέψου πόσοι άνθρωποι πρέπει να συντονιστούν για να γίνει μια δουλειά. Ούτως ή άλλως, είσαι πάντα μέρος ενός συνόλου. Δεν έχεις εσύ τον έλεγχο. Η δουλειά μας είναι να πούμε μια ιστορία όλοι μαζί. Οχι για να δούμε να παίζει ο ένας ή ο άλλος.

G.: Εσύ τι είχες και έγιναν τόσο γρήγορα τα πράγματα; Ταλέντο; Τύχη; Καλές συγκυρίες;
Μ.Τ.: Νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός. Είχα και τύχη, δούλεψα όμως και πάρα πολύ.

G.: Σε ποια δουλειά σου ένιωσες καλός;
Μ.Τ.: Γενικά δεν συνηθίζω να μου λέω καλές κουβέντες. Στην τρίτη χρονιά της «Γίδας» ένιωσα ότι κάτι κάνω καλά. Ενιωθα ότι δεν είχα μείνει στάσιμος. Δεν ξέρω αν ήμουν καλός, γιατί δεν μπορούσα να με δω. Ξέρω όμως ότι δεν πέρασε παράσταση χωρίς να παλεύω για κάτι.

G.: Τους ήρωές σου πώς τους προσεγγίζεις;
Μ.Τ.: Ξεκινάω από το σώμα. Φαντάζομαι πώς περπατάει, τι κάνει τα χέρια του όταν μιλάει, με τι φωνή μιλάει. Και μετά εμβαθύνω.

G.: Στη ζωή σου υποδύεσαι ρόλους;
Μ.Τ.: Δεν μπορώ καθόλου. Καθόλου. Φαίνεται οτιδήποτε, ειδικά αν προσπαθήσω να κρύψω κάτι. Μιλάμε για κακό θέατρο.

G.: Θα ήθελες να μπορείς;
Μ.Τ.: Πολύ.

G.: Αλήθεια, γιατί είσαι εδώ και όχι στις κινητοποιήσεις των ηθοποιών;
Μ.Τ.: Χθες ήμουν μέχρι τη 1 το πρωί στη συνέλευση. Αυτό που σπουδάσαμε έρχεται σε ισοτιμία με ένα απολυτήριο λυκείου. Είναι κάτι πυρηνικά παράλογο. Δεν μπορείς να έχεις σπουδάσει οτιδήποτε για τρία χρόνια και να σου λένε ότι δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Αυτή τη στιγμή, αν θελήσω να κάνω ένα μεταπτυχιακό, δεν μπορώ. Είναι τραγικό. Υπάρχει όχι μόνο συμβολική, αλλά και πρακτική υποβάθμιση. Αν ήταν έτσι, να μη σπούδαζα ηθοποιός, να έπαιζα έτσι.

G.: Πιστεύεις πως οι κινητοποιήσεις μπορούν να έχουν κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα;
Μ.Τ.: Προφανώς. Χωρίς γυρίσματα, κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα έτοιμα επεισόδια.

G.: Θα προέτρεπες κάποιον να γίνει ηθοποιός;
Μ.Τ.: Θα προέτρεπα τον οποιονδήποτε να κάνει αυτό που τον γεμίζει. Δεν είμαι υπέρ των συμβιβασμών γενικά. Μεγαλώνοντας προσπαθώ και να διεκδικώ αυτό που θέλω και να το επικοινωνώ. Και στη δουλειά και στη ζωή.

G.: Εχεις κάποιο άλλο ταλέντο;
Μ.Τ.: Οδηγώ πολύ καλά.

G.: Το λένε κι άλλοι;
Μ.Τ.: Καταδική μου αίσθηση.





Styling: Λίζη Παπάζογλου. Grooming: Αννα Μπακατσάκη (Beehive Artists). Βοηθός Styling: Ελίνα Ψύλλου. Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο «Shila Athens» (Μάντζαρου 10, Αθήνα, τηλ.: 210 3637800, shila-athens.com) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης