Λουθ Καζάλ: Η Ισπανίδα ντίβα θα εμφανιστεί σήμερα και αύριο στην Αθήνα

Συμπληρώνει σχεδόν μισό αιώνα αφότου αποφάσισε, σε ηλικία 15 ετών, να εξυψώσει το πάθος και τη φλόγα της δημιουργικότητας που την έκαιγαν μέσα από τη μουσική.

Από τότε η Λουθ Καζάλ διέγραψε μια μακρά σταδιοδρομία, κατά την οποία όλα έγιναν όπως ακριβώς τα ήθελε. Αυτό επιβεβαιώνει η διαχρονική επιτυχία της. Αλλά και το ελληνικό κοινό που την αγαπάει. Οπως ακριβώς το αγαπάει και εκείνη.

Το εγώ, η φήμη ή η επιτυχία βρίσκονται πολύ χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της. Ναι, αυτό που αντιπροσωπεύει η ίδια και τα τραγούδια της για τον κόσμο που τα ακούει μεταφράζεται ως εξής: συγκίνηση, πάθος, ένταση. Οχι πάντα με αυτή τη σειρά. Οταν ανεβαίνει στη σκηνή γίνεται αυτή η γοητευτική αντίθεση που είναι και στη ζωή της: δυναμική και εύθραυστη, παθιασμένη και ροκ, νέα και ώριμη παράλληλα.

Στις δύο μαγικές βραδιές που θα τη δούμε στην Αθήνα (11 & 12 Μαρτίου) θα αφηγηθεί με την εκφραστικότητά της και το μεσογειακό της ταμπεραμέντο ανθρώπινες ιστορίες.

Και η λυρική φωνή της θα μας ταξιδέψει ξανά με θρυλικά κομμάτια της όπως τα «Piensa en mi» και «Un año de amor» από την ταινία «Ψηλά τακούνια» καθώς και τις κλασικές της επιτυχίες, όπως το «Historia de un amor», μαζί με μια εντυπωσιακή ορχήστρα και συνοδεία της δικής μας συμφωνικής ορχήστρας «Φιλαρμόνια».

Gala: Τι να περιμένουμε από εσάς αυτές τις δύο μοναδικές βραδιές στην Αθήνα;

Λουθ Καζάλ: Το ελληνικό κοινό που με γνωρίζει και θα παρακολουθήσει τις συγκεκριμένες συναυλίες θα έχει τη δυνατότητα να ακούσει τα τραγούδια μου με ορχήστρα περισσότερων από 60 μουσικών σε μια μαγική συναυλία που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά εκτός Ισπανίας. Αυτό γίνεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και θα είναι διαφορετικό απ’ ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα στη χώρα σας.

G.: Παρά το γλωσσικό εμπόδιο, είστε μία από τις πιο αγαπημένες καλλιτέχνιδες στην Ελλάδα. Ποια συναυλία σας στη χώρα μας θυμάστε ακόμα και γιατί;
Λ.Κ.: Μπορώ να θυμηθώ κάθε μία από τις συναυλίες που έχω κάνει στην Ελλάδα. Η πρώτη μου όμως συναυλία ήταν ξεχωριστή, επειδή ήταν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και ήταν η πρώτη φορά που είχα αυτή τη μοναδική εμπειρία.

G.: Ακολουθήσατε το όνειρό σας να γίνετε τραγουδίστρια πολύ νωρίς. Πώς αντέδρασε η οικογένειά σας στην απόφασή σας αυτή;
Λ.Κ.: Είναι αλήθεια ότι από μικρή συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Η μητέρα μου παρατήρησε γρήγορα την κλίση μου και ευτυχώς για μένα η οικογένειά μου με υποστήριξε σε αυτό.

G.: Θυμάστε πώς ήταν η πρώτη σας εμφάνιση στη σκηνή;
Λ.Κ.: Φυσικά! Ηταν στην πόλη Χιχόν της Αστούριας όταν μόλις 10 χρόνων τραγουδούσα συνοδεία ενός πιάνου, επάνω σε μια πολύ ψηλή σκηνή. Θυμάμαι να είμαι ντυμένη με ένα ασημί λαμέ φόρεμα, αλλά ξυπόλητη. Βλέπετε, η μητέρα μου είχε ξεχάσει να πάρει τα παπούτσια από το σπίτι.

G.: Σας έχουν προσδώσει τον τίτλο «Ντίβα της Ιβηρικής», έχετε λάβει πολλά βραβεία, έχετε συνεργαστεί με πολλούς διακεκριμένους καλλιτέχνες όπως ο Στινγκ και ο Πίτερ Γκάμπριελ, έχετε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με τη μουσική σας. Πότε πραγματικά νιώσατε ότι η δουλειά σας επιβραβεύτηκε;

Λ.Κ.: Από την πρώτη στιγμή της καριέρας μου. Από το πρώτο μου άλμπουμ, όταν περπατώντας στους δρόμους άκουγα τους νέους να σιγοτραγουδούν δικά μου τραγούδια. Ανεξάρτητα από βραβεία και επαίνους, ωστόσο, φιλοδοξία μου παραμένει πάντα το να μαθαίνω όσο γίνεται περισσότερα γύρω από τη μουσική.

Και αυτό όχι μόνο δεν με κουράζει και δεν με απογοητεύει, αλλά με κάνει να εργάζομαι όλο και πιο πολύ για να εξελίσσομαι και να προσφέρω το καλύτερο του εαυτού μου. Ναι, υπάρχουν πολλές θυσίες στη δουλειά μου, αλλά ένα και μόνο χειροκρότημα του κοινού σε ανταμείβει για όλα.

G.: Θεωρείστε επίσης παγκοσμίως ως η μούσα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, χάρη στη συμμετοχή σας στο sounndtrack της αγαπημένης ταινίας «Ψηλά τακούνια».
Λ.Κ.: Η συνεργασία μου με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ ξεκίνησε όταν ήμουν ήδη αρκετά γνωστή στο κοινό και είχα ήδη ηχογραφήσει πέντε άλμπουμ.

Μάλιστα τότε ήμουν γνωστή ως ροκ τραγουδίστρια. Η ηχογράφηση των δύο τραγουδιών για τα «Ψηλά τακούνια» -«Piensa en mi» και «Un año de amor»- μου άνοιξε έναν νέο κόσμο με ένα καινούριο ρεπερτόριο και έγινα σαφώς πολύ πιο γνωστή.

G.: Παρεμπιπτόντως, δεν χάνετε συναυλία των AC/DC και εκφράζεστε μέσα από διαφορετικά μουσικά είδη - από ροκ μέχρι ποπ, από μπολέρο μέχρι μπόσα νόβα. Ποιο είδος είναι πιο κοντά στην ψυχή σας;

Λ.Κ.: Το να πηγαίνω από το ένα είδος στο άλλο για μένα είναι απολύτως φυσικό. Τραγουδώ ροκ, αλλά όταν είναι να εκφράσω συναισθήματα όπως η αγάπη, η απογοήτευση, η μελαγχολία, το κάνω με τραγούδια που μπορεί να είναι και μπαλάντες. Κάθε είδος είναι σημαντικό για μένα.

Το ροκ για να εκφράσω τον θυμό, τον αντικομφορμισμό μου. Το μπολέρο για να εκφράσω την αγάπη και την επιθυμία μου για ρυθμό. Ανάλογα με τις ανάγκες μου επιλέγω και τη μουσική που θα τραγουδήσω κάθε φορά.

Λ.Κ.: Από τη μία πλευρά είναι τα τραγούδια που γίνονται πολύ δημοφιλή και από την άλλη τα τραγούδια εκείνα που με αντιπροσωπεύουν με έναν πιο δικό μου, εσωτερικό τρόπο. Ετσι τα ξεχωρίζω.

G.: Λένε ότι η τέχνη είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Συμφωνείτε;
Λ.Κ.: Απολύτως. Εάν δεν είχα ως τρόπο έκφρασης το τραγούδι, θα ήμουν μια ανασφαλής, χαμένη και πολύ δύσκολη γυναίκα.

Μέσα από τη μουσική, τις συνθέσεις και τους στίχους μου κατάφερα να βγάζω στην επιφάνεια τις πτυχές μου εκείνες που διαφορετικά θα ήταν ένα πολύ μεγάλο βάρος στη ζωή μου.

G.: Στο παρελθόν μιλήσατε ανοιχτά για την περιπέτειά σας με τον καρκίνο. Τι ρόλο έπαιξε η μουσική εκείνη την περίοδο;

Λ.Κ.: Μίλησα γιατί είναι ένας τρόπος να δώσεις κουράγιο, να πεις ότι η αρρώστια είναι μέρος της ζωής. Κατάφερα να ξεπεράσω το πρόβλημά μου με τον καρκίνο, γιατί στο διάστημα του εγκλεισμού μου δημιούργησα δύο από τα ωραιότερα άλμπουμ μου, το «Toxic Life» και το «La Pasion».

G.: Είχατε δηλώσει κάποτε πως «δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σπαταλήσει τον χρόνο μου με φόβο». Πώς το καταφέρατε;
Λ.Κ.: Σκεφτόμουν ότι η ζωή είναι πεπερασμένη έτσι κι αλλιώς, κι όσο δεν έρχεται το τέλος, αξίζει να ζεις κάθε δευτερόλεπτο απολαμβάνοντας τα μικρά πράγματα.

G.: Το όνομά σας, Λουθ, σημαίνει «φως» στα ισπανικά. Σας επηρεάζει με κάποιον τρόπο αυτή η σημειολογία;
Λ.Κ.: Είναι όμορφο, έτσι δεν είναι; Μου αρέσει το όνομά μου.

G.: Εχετε κλάψει στη σκηνή τραγουδώντας;
Λ.Κ.: Ναι, μερικές φορές η συγκίνηση είναι τέτοια, που πραγματικά δακρύζω. Οταν συμβαίνει αυτό ενώ δουλεύω, θεωρώ πως είναι ένα καλό σημάδι.

G.: Δίνετε την εντύπωση ότι είστε ευάλωτη και ταυτόχρονα δυνατή. Πώς λειτουργεί αυτή η αντίφαση σ’ εσάς;
Λ.Κ.: Οντως, έτσι είμαι. Δεν ξέρω αν είναι αντιφατικό, αλλά δεν με πειράζει. Εχω πολύ ισχυρή σωματική και ψυχική δύναμη και, ναι, είμαι και ευάλωτη. Πιστεύω ότι έτσι είναι κάθε άνθρωπος, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, η ζωή είναι λιγότερο βαρετή έτσι.

G.: Ποια μαθήματα σας έχει δώσει η ζωή μέχρι τώρα;
Λ.Κ.: Πολλά, αλλά θα ξεχωρίσω τα τρία πιο σημαντικά: Οτι η φιλία είναι ένα δώρο ζωής, ότι η προσπάθειά μας ανταμείβεται πολύ λιγότερο από τον χρόνο και τη δουλειά που έχουμε αφιερώσει, και ότι η ειλικρίνεια είναι μια μεγάλη αρετή.

G.: Τι σας κάνει ευτυχισμένη;
Λ.Κ.: Ο,τι ευχάριστο έρχεται απροσδόκητα, οι λεπτομέρειες της ζωής και, φυσικά, όταν ακούω μια πολύ όμορφη μελωδία.

G.: Εχετε μετανιώσει για κάτι;
Λ.Κ.: Για τη ζημιά που μπορεί να προκάλεσα σε κάποιον χωρίς λόγο.

G.: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό σας που αγαπάτε;
Λ.Κ.: Την κατανόηση που δείχνω στους άλλους.

G.: Και αυτό που μισείτε;
Λ.Κ.: Θα ήθελα να μην είμαι μνησίκακη.

G.: O xρόνος είναι εχθρός ή φίλος σας;
Λ.Κ.: Είναι πάντα φίλος μου, εκτός από τις περιπτώσεις που τον ξεχνάω και μετά μου χτυπάει ξανά την πόρτα.

G.: Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται οι επόμενες γενιές;
Λ.Κ.: Θα μου έφτανε αν ενδιαφέρονταν να ακούσουν τα τραγούδια μου.


INFO
«Solo esta noche/ The best of Luz Casal», 11 & 12 Μαρτίου στο Christmas Theater