Καλλιόπη Μητροπούλου: Από το «Matrix» στη Λυρική Σκηνή

«Ηταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Pulp - Και σκεφτόμουν ότι θέλω να σου γράψω ένα τραγούδι - Να ακούς όταν πηγαίνεις στη δουλειά το πρωί - Οταν κολλάς στην Κηφισίας λίγο - Πριν το δαχτυλίδι». Αυτοί ίσως είναι οι στίχοι της καθημερινότητάς μου, γραμμένοι από τον Pan Pan και τραγουδισμένοι από τον ίδιο και την Καλλιόπη Μητροπούλου. Κάθε πρωί που πηγαίνω στο γραφείο και κολλάω στην κίνηση οι στίχοι από την «Ανισόπεδη Ντίσκο» είναι το μάντρα μου. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε και η επιθυμία να συναντήσω τη μουσική γκουρού μου, που με τη φωνή της μέσα απ’ τα ακουστικά στο λεωφορείο με κάνει να αναρωτιέμαι «Τι να κάνω τον εαυτό μου χάνω - Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και - Δε θέλω να πεθάνω τον εαυτό μου βρίσκω - Σ' αυτή την ανισόπεδη ντίσκο».

Η Καλλιόπη Μητροπούλου είναι πρόθυμη γενικά να ακούει τις δυσκολίες και τους προβληματισμούς άλλων ανθρώπων. Οι γονείς της έπαιζαν συνέχεια βινύλια, ο μπαμπάς της διαρκώς τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα και η ίδια από μικρή πήγαινε σε συναυλίες, τις οποίες μετέφερε στο σαλόνι του πατρικού της. Ηταν δεδομένο πως θα γινόταν μουσικός, αν και για λίγο σκέφτηκε να σπουδάσει Ψυχολογία και να φορτωθεί τα βάσανα του κόσμου. Είναι ρομαντική, αγαπάει βαθιά, δουλεύει σκληρά, κλαίει εύκολα αλλά γελάει ευκολότερα. Βάζει την ψυχική υγεία σε προτεραιότητα και θέλει να μετατρέπει τον φόβο σε αγάπη.

Καλλιτέχνης και (περίπου) ψυχολόγος δηλαδή. Αφού τελικά αποφάσισε να ασχοληθεί με μουσικές «συνεδρίες», τα έκανε όλα. Βιολί, τραγούδι, περφόρμανς, ρεμπέτικο, κλασικό, εναλλακτικό. Τι δεν έχει δοκιμάσει ακόμα; «Το ρεμπέτικο το αγαπώ πολύ, αλλά και πάλι δεν θεωρώ πως έχω ασχοληθεί αρκετά για να μπορώ να πω πως είμαι ειδική. Η τζαζ επίσης είναι ένας άγνωστος κόσμος για μένα. Εκτός από κάποια late night classics δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Τώρα τελευταία πάντως ανακαλύπτω την καρνατική μουσική και το σύστημα κονακόλ της νότιας Ινδίας. Η άνεση με την οποία λένε τις ρυθμικές συλλαβές με τη φωνή τους και μετά τις μιμούνται με τα όργανά τους με μαγεύει. Εχει πέσει στα χέρια του πατέρα μου εντελώς τυχαία ένα σιτάρ και προσπαθώ να τον πείσω να μου το δώσει. Ισως το διαβάσει εδώ και πειστεί», παρακαλεί διακριτικά (not).

Πριν από τη νότια Ινδία και τα παρακάλια, η Καλλιόπη ήταν μέλος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λονδίνου, της Συμφωνικής Ορχήστρας του BBC και της London Contemporary Orchestra. Αλήθεια, εκεί οι πρόβες είναι όπως τις βλέπουμε σε ταινίες τύπου «Tar»; Γεμάτες απαιτήσεις και μαέστρους με τοξικό οίστρο; «Ολο αυτό είναι κάτι που ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου πως θα ζούσα. Κάθε μέρα είναι μάθημα, έχει μεγάλο στρες, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη και τσαπατσουλιές, με πολύ πυκνό πρόγραμμα. Με αυτές τις ορχήστρες και γενικά με το να είμαι ελεύθερη επαγγελματίας στο Λονδίνο, η prima vista μου δυνάμωσε, το να βλέπεις δηλαδή ένα κομμάτι για πρώτη φορά και να το παίζεις την ίδια στιγμή. Πολλές φορές δεν υπήρχε χρόνος για πρόβες και οι μαέστροι έλεγαν “ΟΚ, αυτό δεν προλαβαίνουμε να το περάσουμε, θα το δούμε στη συναυλία”.

Το ίδιο και με τα τουρ, είχα πάντα μια βαλίτσα ανοιχτή γιατί μπορεί να μου τηλεφωνούσαν στις 10 το βράδυ για να ταξιδέψω το επόμενο πρωί - χωρίς πρόβα. Οσο εθιστικό είναι να παίζεις με τους καλύτερους, άλλο τόσο εξοντωτικό είναι». Μέσα σ’ αυτό το πρόγραμμα και με την ίδια ένταση ήρθε και η πρόταση για να ντύσει με το βιολί της το σάουντρακ του «The Matrix Resurrections». «Hταν απλά ένα από τα gigs της London Contemporary Orchestra. Εχει τύχει να είμαι ένα από τα “βιολάκια” σε πολλά OST (μουσική επένδυση) στα Abbey Road Studios. Το “Matrix” ήταν ένα από αυτά. Ηταν ένα από τα δύσκολα, γρήγορα περάσματα, με “γυμνές” περιοχές στα βιολιά και πωρωτικά ρυθμικά μέρη», περιγράφει.

Η επιστροφή της στην Ελλάδα ήταν εξίσου θορυβώδης και μουσικά πλούσια. Πλέον, ως μέλος της Oρχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η οποία απολαμβάνει μεγάλη αποδοχή τα τελευταία χρόνια από νέους θεατές, πιστεύει ότι οι Ελληνες εξοικειωνόμαστε περισσότερο με τα καλλιτεχνικά; «Κάποτε η όπερα αποτελούσε λαϊκό θέαμα, ο κόσμος πήγαινε για να δει τους φίλους του, να πιει, να κουτσομπολέψει, να βγει και να ξαναμπεί στην αίθουσα, να δείξει ανοιχτά αν του άρεσε αυτό που είδε ή όχι. Σήμερα πολλοί συνδέουν γενικά την κλασική μουσική με την ελίτ, αλλά όντως νιώθω πως το κοινό μεγαλώνει και οι αίθουσες γεμίζουν με όλες τις ηλικίες. Οι παραγωγές της Λυρικής Σκηνής είναι σχεδόν πάντα sold out. Οι αγαπημένες μου είναι στο Ηρώδειο το καλοκαίρι - κάθαρση και μυσταγωγία».

Η Καλλιόπη κάνει πολλά, ανακατεύεται με ακόμη περισσότερα. Κυρίως συνεργάζεται με ανθρώπους που εμπιστεύεται και αγαπά. Οπως ακριβώς νιώθει για τα παιδιά των Echo Tides, που αποτελούνται από τον Παναγιώτη Πανταζή, γνωστό ως Pan Pan, ο οποίος παίζει synthesizers, τραγουδάει, αναλαμβάνει την παραγωγή και τους στίχους και γράφει τη μουσική μαζί με τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο, την ίδια και τον Γιώργο Λυγουριώτη στα ντραμς. «Tην απολαμβάνω πολύ αυτή την συνεργασία, τόσο στο σόλο project του Pan Pan όσο και όταν παίζουμε μαζί με τον Γιώργο και τον Γιάννη ως Echo Tides. Τους λατρεύω όλους, είναι τα αγόρια μου», λέει και το πρόσωπό της φωτίζεται.

Το τραγούδι «Ανισόπεδη Ντίσκο» έχει γίνει αγαπημένο της γενιάς Ζ (και δικό μου, κι ας ανήκω στη χαμένη γενιά του 1988). Την περίμενε αυτή την επιτυχία; «Επιτυχία είναι να γράφουμε τη μουσική που μας αρέσει με τους φίλους μας. Επιπλέον, είναι δώρο το να μοιραζόμαστε με το κοινό αυτή τη χαρά. Η “Ανισόπεδη Ντίσκο” ήρθε μετά τη “Φαντασμαγορία Δύο” του Pan Pan, που ο κόσμος είχε ήδη αγαπήσει. Οπότε κάπως το περίμενα και όταν μου έστειλε ο Παναγιώτης το κομμάτι για να γράψω φωνή, επιβεβαιώθηκα. Μάλιστα, βρισκόμουν σε ταξίδι στο εξωτερικό και το ήθελε άμεσα, οπότε σκίστηκα να βρω στούντιο (ευχαριστώ Μυρτώ!) γιατί δεν ήθελα με τίποτα να μην το τραγουδήσω».

Ολα τα τραγούδια που ερμηνεύει έχουν αναφορές σε μεγάλα κοινωνικά φαινόμενα. Σεξουαλικότητα, μοναξιά, απόγνωση. Eίναι οι Echo Tides μικροί ποιητές τελικά; «Στα τραγούδια μας μιλάμε για θέματα που μας απασχολούν, αλλού λυρικά, αλλού πιο ωμά. Εγώ δεν γράφω στίχους, τους τραγουδάω, τους νιώθω, συγκινούμαι, αλλά μου είναι δύσκολο να γράψω. Ο Παναγιώτης, από την άλλη, πιστεύω πως έχει μεγάλο ταλέντο στο να κάνει τον ακροατή να συνδέεται με τα λόγια του, τα οποία έχουν μια απλή και άμεση ποιητικότητα». Τι καινούριο περιμένουμε από τους Echo Tides;

«Μόλις κυκλοφόρησε το άλμπουμ μας “Ανδρομέδα FM” από την United We Fly. Λίγο πριν είχε βγει ο “Αρχάγγελος”, το τρίτο single μας, ένα κομμάτι που μιλάει για την προστασία και τη δύναμη που σου δίνει η αγάπη των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτοί έχουν φύγει. Ονομάστηκε έτσι με αφορμή τον θάνατο του Σωτήρη που είχε το μαγαζί “Αρχάγγελος” στην Ακαδημία Πλάτωνος».

Αναρωτιέμαι πριν αποχαιρετηθούμε μήπως, αν μπλέκεις με πολλά μπερδεύεσαι και έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να διαλέξεις. «Αν έπρεπε να επιλέξω βιολί ή τραγούδι, θα επέλεγα το τραγούδι. Είναι για μένα άμεση έκφραση, εκπνέω και βγαίνει, απελευθερώνομαι με αυτό. Το βιολί, όσο και να έχω συνδεθεί μαζί του, πάντα θα είναι ένα ξένο σώμα που θα πρέπει να το δαμάζω σε σχέση με τη φωνή που είναι κομμάτι μου», καταλήγει.

-Φωτογραφία άρθρου: Καμπαρντίνα, Nina Ricci.  Φόρεμα, Ralph
-Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make up-Hair: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός Φωτογράφου: Μάριος Ζούλης
-Ευχαριστούμε το «Il Giardino» (Δημοτικό Κολυμβητήριο Γουδή, τηλ.: 6947302335, ilgiardino.gr) για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης