Και το Οσκαρ πήγε στο... diversity

Το Χόλιγουντ πασχίζει να γίνει συμπεριληπτικό. Ειδικά στην ετήσια λαοσύναξη των στυλοβατών του. Κι εντάξει, μπορεί στην περσινή τελετή απονομής των βραβείων Οσκαρ το αυγολέμονο του inclusivity να έκοψε εξαιτίας της πύρινης αντίδρασης του Γουίλ Σμιθ που ράπισε τον οικοδεσπότη της βραδιάς Κρις Ροκ κι έγινε πρωταγωνιστής μιας μελανής μεν, ιστορικής δε στιγμής του θεσμού, όμως φέτος τα πράγματα κύλησαν ρολόι.

Η 95η απονομή των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών μπορεί να κρίθηκε ως προβλέψιμη, βαρετή, χωρίς εκπλήξεις και δίχως ανατροπές, όμως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι απέτινε φόρο τιμής στη διαφορετικότητα. Αλλο θέμα αν διακύβευμα των Οσκαρ είναι ο κινηματογράφος και όχι το diversity.

Η ταινία «Τα πάντα όλα» (αγγλιστί «Everything Everywhere All at Once») κατήγαγε θρίαμβο, κερδίζοντας σε επτά από τις έντεκα συνολικά κατηγορίες στις οποίες ήταν υποψήφια. Εκτός από εκείνα της Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας, το φιλμ χάρισε στην Τζέιμι Λι Κέρτις το πρώτο της χρυσό αγαλματίδιο και κυρίως στέρησε από την Κέιτ Μπλάνσετ -κατά κόσμον «αδιαφιλονίκητο φαβορί για την ερμηνεία της στο “Tar"»- το τρίτο της Οσκαρ.

Το βάρους 3,8 κιλών και ύψους 35 εκατοστών βραβείο λογικά έχει ήδη ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι του από το Dolby Theatre του Λος Αντζελες προς τη Γενεύη της Ελβετίας, μόνιμη κάτοικος της οποίας έχει πολιτογραφηθεί τα τελευταία χρόνια η νέα κάτοχός του Μισέλ Γιο.

Η -παρά τα φαινόμενα που ξεκάθαρα στην περίπτωσή της απατούν- 60χρονη Μαλαισιανή ηθοποιός έγινε η πρώτη Ασιάτισσα και η δεύτερη μη λευκή γυναίκα στην ιστορία των βραβείων -μετά τη Χάλι Μπέρι, το 2002, για τον «Χορό των Τεράτων»- που τιμήθηκε με το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Εβελιν Γουάνγκ στην ταινία «Τα Πάντα Ολα» που έγραψε και σκηνοθέτησε το δίδυμο των Ντάνιελ.

Για την ιστορία, αξίζει να θυμόμαστε ότι το 2021 η Ακαδημία χρύσωσε την Κινέζα δημιουργό Κλόε Ζάο για το φιλμ «Nomadland» και έναν χρόνο νωρίτερα τα κορεατικά «Παράσιτα» και τον ιθύνοντα νου τους Μπο Τζουν-χο. Το -ξεκάθαρα- όψιμο ενδιαφέρον για το διαφορετικό και το επί δεκαετίες παραγκωνισμένο αναδεικνύεται τα τελευταία χρόνια σε παράγοντα που παίρνει στα σοβαρά η βιομηχανία του θεάματος και προσμετρά για τις βραβεύσεις της.

Γι’ αυτό και μάλλον δεν θα πρέπει κανείς ούτε να ξαφνιάζεται με τις επιλογές, ούτε να κρίνει -έξω από τον χορό πάντα- με αποστειρωμένα, αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια.

Μεγαλύτερη έκπληξη για τα γρανάζια της χολιγουντιανής μηχανής από την ομόθυμη βράβευση του φιλμ «Τα Πάντα Ολα» ήταν μάλλον το χαλί που βάφτηκε ή μάλλον ξεβάφτηκε από κόκκινο και πήρε το χρώμα της σαμπάνιας.

Όχι, δεν ήταν προϊόν λάθους ή αβλεψίας, αλλά μεθοδικής σκέψης και επισταμένων δοκιμών που έκαναν οι καλλιτεχνικοί σύμβουλοι της τελετής. Συγκεκριμένα, η επί χρόνια συνεργάτης της «Vogue» Λίζα Λαβ και ο event planner -και ψυχή του MET Gala- Ραούλ Αβιλα. Αξονας της απόφασής τους να αποχρωματίσουν αυτό που για κάθε κοσμική λαοσύναξη θεωρείται όσιο και ιερό ήταν η ώρα της απονομής των Οσκαρ.

Το κόκκινο φάνταζε στα μάτια τους πολύ βραδινό για μια εκδήλωση που ξεκινά τις πρώτες απογευματινές ώρες. Ηθελαν, όπως είπαν σε συνεντεύξεις τους εξηγώντας τη συλλογιστική τους, κάτι που θα έφερνε απευθείας στον νου τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.

Κατά τη γνώμη τους το πέτυχαν μέχρι κεραίας. Η αλήθεια είναι ότι άλλες εμφανίσεις αναδείχθηκαν από αυτή την αναθεώρηση κι άλλες χαντακώθηκαν. Η Τζέιμι Λι Κέρτις, όταν έμαθε τα νέα, λίγο πριν το σουλάτσο της μπρος στους φωτογράφους, φρόντισε να αποδομήσει την αμήχανη στιγμή γράφοντας στο Twitter ότι το μόνο κατ’ όνομα φέτος κόκκινο χαλί είναι ασορτί με την απόχρωση των μαλλιών της.

Το χρώμα του χαλιού απασχόλησε και τον παρουσιαστή της τελετής Τζίμι Κίμελ, ο οποίος απέδωσε την επιλογή του χρώματος στη βεβαιότητα όλων ότι στη φετινή απονομή δεν θα χυνόταν ούτε στάλα αίματος. Σχεδόν πνευματώδες.

Αλλωστε ο Μπρένταν Φρέιζερ που τιμήθηκε με το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Η Φάλαινα» («The Whale») αποδείχθηκε κύριος - σε σχέση με τον θερμόαιμο περσινό νικητή Γουίλ Σμιθ.

Μάλιστα, ο ηθοποιός ήταν παραπάνω από συγκινητικός όταν μίλησε για τα προσωπικά προβλήματα που τον είχαν θέσει εκτός κινηματογραφικού νυμφώνος τα τελευταία χρόνια αλλά και τη στιγμή που χαρακτήρισε τον ρόλο που του πρότεινε ο Ντάρεν Αρονόφσκι ως μια δημιουργική σανίδα σωτηρίας. Εκείνοι που δεν είχαν την ευκαιρία να χύσουν ούτε μια στάλα δακρύων -τουλάχιστον χαράς- ήταν οι θιασώτες της πολυσυζητημένης ταινίας -και αγαπημένης των κριτικών κινηματογράφου- «Τα Πνεύματα του Ινισέριν», η οποία για τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών ήταν σαν να μη γυρίστηκε ποτέ.

Κορυφαία -και αυτό δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με τον επιθετικό προσδιορισμό viral- στιγμή της απονομής ήταν το δίχως άλλο εκείνη που η οικογένεια του φυλακισμένου από το 2021 Ρώσου ακτιβιστή Αλεξέι Ναβάλνι παρέλαβε το βραβείο ντοκιμαντέρ για το φιλμ «Ναβάλνι».

Βεβαίως, ως είθισται, οι καλύτερες οσκαρικές στιγμές συμβαίνουν όταν τα φώτα της απονομής σβήνουν. Το περιοδικό «Vanity Fair» υπερασπίστηκε και φέτος τη φήμη του οικοδεσπότη του καλύτερου μετα-οσκαρικού πάρτυ, στο οποίο όχι μόνο πρέπει ή επιβάλλεται, αλλά και θέλουν να είναι όλοι παρόντες.

Από τη Νάνσι Πελόζι και τον σύζυγό της μέχρι τον ιδρυτή του Snapchat Εβαν Σπίγκελ και τη συμβία του Μιράντα Κερ κι από τον Τζεφ Μπέζος, πάντα συνοδευόμενο από τη Λορίν Σάντσεθ, και από τον Τζέιμς Μέρντοκ μέχρι την Τζίτζι Χαντίντ, αλλά και τον ανερχόμενο αντι-ζεν πρεμιέ Πολ Μέσκαλ, η κοσμική μάζωξη του αμερικανικού περιοδικού έγινε το απόλυτο talk of the town - εντάξει, για όσους έχουν το προνόμιο να προσδιορίζονται ως μόνιμοι κάτοικοι Λος Αντζελες.

Φυσικά, κεντρική ηρωίδα των εορτασμών δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη Μισέλ Γιο, η οποία, εδώ που τα λέμε, πρέπει να ευγνωμονεί την απόφαση των δημιουργών της ταινίας να αναθεωρήσουν το σενάριο που είχαν γράψει αρχικά για τον Τσάκι Τσαν και να βάλουν στη θέση του μια γυναίκα ηρωίδα.

Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Μαλαισία, η Γιο έκανε μια αξιόλογη κινηματογραφική καριέρα στη χώρα της, πριν πάρει την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον ομφαλό της παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής. Η οικουμένη τη γνώρισε από τον ρόλο της στο «Το Αύριο Ποτέ δεν Πεθαίνει» του 1997, πλάι στον Πιρς Μπρόσναν, και αναγνώρισε την υποκριτική αξία της, τρία χρόνια αργότερα, μέσα από το φιλμ «Τίγρης & Δράκος» του Ανγκ Λι - τότε κέρδισε και την υποψηφιότητά της για το πρώτο της BAFTA.

Στον Δυτικό κόσμο η Γιο βρήκε όχι μόνο υποκριτική καταξίωση, αλλά και τον έρωτα. Από το 2004 είναι σε σχέση -πλέον αρραβωνιασμένη- με τον Ζαν Τοντ, αλλοτινό συνοδηγό αγώνων και εμβληματική φυσιογνωμία για την αυτοκίνηση.

Εκείνη και ο πρώην επικεφαλής της FIA ζουν μια ανέφελη ζωή στην Ελβετία ή μάλλον περιοδεύοντας στον κόσμο. Oπως ο ίδιος έχει πει, περνούν 100 ημέρες στη Γενεύη, 70 στη γενέτειρά του Γαλλία και τις υπόλοιπες 195 εξερευνούν παρέα τον κόσμο. Oπως ακριβώς είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας που χάρισε το Oσκαρ στη Γιο: «Everything Everywhere All at Once.

Φωτογραφίες: AFP / VISUALHELLAS.GR, GETTY IMAGES / SPLASHNEWS / IDEAL IMAGE