Ιάκωβος Γκόγκουα: Λάτιν, ομορφιά και ταξίδια

Από έναν κάτοχο πτυχίου Ιατρικής, πιθανότατα περιμένει κανείς να έχει ξοδέψει τις νεανικές μέρες και νύχτες πάνω από τα βιβλία, χάνοντας άλλα σημαντικά κεφάλαια της ζωής, όπως οι παρέες, η διασκέδαση, τα ξενύχτια. Επιπλέον, μπορεί κάποιος να φαντάζεται ένα περιβάλλον-ομπρέλα σε κάθε συνθήκη που θα μπορούσε να διαταράξει την προσήλωση στις σπουδές του.

Εχοντας ζήσει όσα έχει ζήσει, ο Ιάκωβος Γκόγκουα μπορεί απλώς να χαμογελάσει ακούγοντάς τα όλα αυτά. Ή, αν έχει διάθεση, να μιλήσει για τη δική του διαδρομή από τα νυχτερινά clubs και τις σκηνές -ακόμα και της Eurovision- που όργωσε σαν χορευτής οριεντάλ και λάτιν σπουδάζοντας παράλληλα Ιατρική στην Πάτρα, ως το πολυτελές γραφείο του στη Βασιλίσσης Σοφίας, όπου υποδέχεται σήμερα γυναίκες και άντρες που δεν παραδίδονται στον χρόνο. Κι όλα αυτά προσπαθώντας ενδιάμεσα να γυρίσει τον κόσμο.

GALA: Πώς συνδύασες σπουδές Ιατρικής και καριέρα στη νύχτα ως χορευτής;
ΙAKΩΒΟΣ ΓΚΟΓΚΟΥΑ: Ασχολούμουν από μικρός με τα καλλιτεχνικά, έπαιζα πιάνο, έγραφα μουσική και στίχους, κάποια στιγμή γράφτηκα και σε μια σχολή χορού, μου άρεσε, εξελίχτηκα, μου πρότεινε η καθηγήτριά μου να κάνω ένα βήμα παραπέρα ως δάσκαλος χορού και το ένα βήμα έφερε το άλλο. Σε πολλούς ξενίζει αυτό γιατί η Ιατρική έχει πολύ διάβασμα. Δεν είχα, όμως, οικονομική στήριξη, έμενα στη φοιτητική εστία, έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Οπότε ξεκίνησα για βιοποριστικούς λόγους και αν εξαιρέσεις τις πρόβες, η δουλειά μου διαρκούσε πολύ λιγότερο από το 8ωρο ενός μπάρμαν που πραγματικά θα με δυσκόλευε στις σπουδές μου.

G.: Δεν σε αποσυντόνιζαν οι δύο απολύτως διαφορετικοί αυτοί κόσμοι;
Ι.Γ.: Οχι, γιατί πέρα από κάποιες εμφανίσεις στην επαρχία και συνεργασίες με καλλιτέχνες μπορούσα να διαμορφώνω το πρόγραμμά μου όπως ήθελα. Για τη Eurovision, με τον Γιώργο Αλκαίο το 2010, είχα αναγκαστεί να εγκαταλείψω το διάβασμα για δυο-τρεις μήνες, όμως γενικότερα τα σόου μου δεν ξεπερνούσαν τα 15 λεπτά. Και φρόντιζα πάντα να κοιμάμαι αρκετά, να τρώω σωστά και να μην ξεφεύγω από τον στόχο μου, που ήταν το πτυχίο.

G.: Στη σημερινή καθημερινή ζωή σου συνεχίζεις να χορεύεις;
Ι.Γ.: Είμαι 15 χρόνια μεγαλύτερος και 20 κιλά βαρύτερος πλέον αλλά αν βγω έξω, ναι, θα χορέψω, διαφορετικά δεν διασκεδάζω. Και στο σπίτι μου αν ακούσω ένα ωραίο κομμάτι, θα το κάνω. Νιώθω τη μουσική μέσα μου, εκφράζομαι με τον χορό.

G.: Βρίσκεις παρτενέρ; Στα μπαρ οι περισσότεροι στέκονται με το κινητό στο χέρι.
Ι.Γ.: Ολοι είμαστε με το κινητό στο χέρι μέχρι ένα σημείο, αλλά οι παρέες μου είναι άνθρωποι που θέλουν κι εκείνοι να μιλήσουν, να χορέψουν, να διασκεδάσουν.

G.: Πώς έζησες τον διαγωνισμό της Eurovision ως χορευτής της ελληνικής συμμετοχής; Θα ήθελες να το ξαναζήσεις;
Ι.Γ.: Σίγουρα θα ήθελα να ξαναβρεθώ, ως θεατής αυτή τη φορά, μέσα σε αυτό το θεαματικό σκηνικό, να νιώσω αυτή τη συγκλονιστική ατμόσφαιρα που ενώνει ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους. Αξέχαστη εμπειρία. Ακολούθησε και μια πρόταση από το Αζερμπαϊτζάν για τον επόμενο διαγωνισμό αλλά είχα αποφασίσει να ολοκληρώσω τις σπουδές μου.

G.: Σου ταιριάζει περισσότερο η Ιατρική τελικά;
Ι.Γ.: Είναι και θέμα τάιμινγκ. Δεν είναι ότι το ένα είναι πιο σοβαρό από το άλλο. Για μένα η σοβαρότητα έχει να κάνει με το πόσο αφοσιώνεσαι στον στόχο σου. Δεν ήταν εύκολο, π.χ., ένας χορευτής που παράλληλα σπούδαζε να καταφέρει να βρεθεί στη Eurovision, ήθελε μια ωριμότητα όλο αυτό. Τώρα δεν θα μπορούσα να κάνω το ίδιο γιατί δεν είμαι εκείνος ο άνθρωπος. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις να καταφέρεις και τι ζωή θέλεις να ζήσεις.

G.: Ως έφηβος, το 1997, αναγκάστηκες ξαφνικά να ζήσεις δυο χρόνια στη Γεωργία, απ’ όπου έλκεις τη μισή καταγωγή σου, σε μια μαύρη περίοδο για τη χώρα.
Ι.Γ.: Ναι, η Γεωργία τότε μόλις έβγαινε από έναν τρομακτικό εμφύλιο. Κυριαρχούσαν η φτώχεια, η δυστυχία, ο φόβος, η απόγνωση. Είχαμε ρεύμα το πολύ 3 ώρες τη μέρα και νερό κάθε 3 μέρες. Δεν είχαμε τίποτα.

G.: Πώς σε επηρέασε αυτή η σκοτεινή περίοδος;
Ι.Γ.: Σίγουρα ο άνθρωπος που είμαι σήμερα έχει να κάνει με όσα πέρασα χθες. Κι ένα κομβικό σημείο ήταν κι εκείνη η περίοδος. Δεν ξέρω αν θα ήμουν καλύτερα ή χειρότερα χωρίς αυτό το βίωμα, μερικές φορές όμως σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να μην το είχα ζήσει. Ξέρεις, όταν έχεις ένα τραύμα και κάποια στιγμή βιώσεις μια αρνητική κατάσταση -π.χ. απόρριψη ή εγκατάλειψη- σε μικρότερο βαθμό, αυτό σε ξαναπάει πίσω. Εχει χρειαστεί πολλές φορές να μιλήσω σε εκείνο το παιδί που τα βίωσε όλα αυτά, έχει τύχει πολλές φορές να μου χτυπήσει καμπανάκι και να μου πει «είμαι κι εγώ εδώ». Πλέον δεν πιστεύω ότι πρέπει απαραίτητα να βυθιστείς στον βούρκο για να δεις το φως βγαίνοντας στην επιφάνεια. Πίστευα πως ό,τι έζησα εκεί με δυνάμωσε, τελευταία όμως το αναιρώ, σκέφτομαι πως αν δεν ήμουν εκ φύσεως ανθεκτικός, ίσως και να μην επιβίωνα καν από αυτή τη φάση.

G.: Εχεις ξαναπάει στη Γεωργία από τότε;
Ι.Γ.: Ναι, ξαναβρέθηκα το 2019 για επαγγελματικούς λόγους, και ήταν μια πάρα πολύ δυνατή στιγμή. Γιατί στο παρελθόν είχα ζήσει εκεί ως φοβισμένο παιδί και τώρα είχα πάει μεγάλος πια, ας πούμε κάπως επιτυχημένος. Ενιωσα συγκίνηση αλλά είδα κι ένα συγκλονιστικό «πριν και μετά», υπήρξε μια φοβερή ανοικοδόμηση. Αποφεύγω πάντως να ταξιδεύω στα ίδια μέρη, ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος.

G.: Σε πόσες χώρες έχεις ταξιδέψει;
Ι.Γ.: Γύρω στις 55 χώρες, σε τέσσερις ηπείρους, μόνο στην Αυστραλία δεν έχω πάει. Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν στη Χαβάη και ήταν από τα καλύτερά μου. Ακόμα και το ηφαίστειο μας έκανε τη χάρη και έκανε την έκρηξή του δύο μέρες αφότου είχα φτάσει. Μη φανταστείς κανέναν τρομερό σεισμό ή τσουνάμι, γιατί πρόκειται για ήδη ενεργά ηφαίστεια από τα οποία αναβλύζει λάβα. Δεν είναι παγωμένα για να εκτονωθούν με κάποια τρομακτική έκρηξη.

G.: Σε ποιο ταξίδι ένιωσες να μην πιστεύεις στα μάτια σου με όσα βλέπεις;
Ι.Γ.: Στην Ινδία. Μέσα στον Γάγγη, όπου έπλεναν τους νεκρούς, τους έβγαζαν έξω, τους έκαιγαν, μετά πετούσαν τις στάχτες στο νερό, εκεί όπου οι αγελάδες έκαναν μπάνιο μαζί με τους Ινδούς, οι οποίοι έπιναν νερό από το ποτάμι γιατί το θεωρούν ιερό, ότι αφού εδώ έχουν «θάψει» τους δικούς τους, δεν μπορεί να τους βλάψει. Η Ινδία είναι εμπειρία ζωής.

G.: Σε ποιο απ’ όλα αυτά τα μέρη θα μπορούσες και να ζήσεις μόνιμα κάποια μέρα;
Ι.Γ.: Σίγουρα στο Μαϊάμι γιατί μου αρέσει το καλοκαίρι, μου αρέσει η θάλασσα, το καλό vibe που έχει, που οι άνθρωποι θα βγουν έξω να τρέξουν, να κάνουν γιόγκα.

G.: Γιατί επέλεξες τη Δερματολογία;
Ι.Γ.: Μου αρέσει πολύ η δημιουργία, μου αρέσει πολύ και η ομορφιά. Και για μένα ομορφιά είναι η δημιουργία, αυτό είναι το μαγικό. Πιστεύω ότι η φύση του ανθρώπου είναι να είναι ευτυχισμένος μέσα από τη δημιουργία. Οταν σταματάει να δημιουργεί, σταματάει να νιώθει όμορφα ή να βλέπει ομορφιά. Ευτυχία, δημιουργία και ομορφιά είναι ένα για μένα.

G.: Τι ζητάνε περισσότερο οι γυναίκες;
Ι.Γ.: Οι μεγαλύτερες θέλουν να βελτιώσουν την ποιότητα της επιδερμίδας τους, να φροντίσουν κάποιες ρυτίδες, κάποιες ατέλειες. Οι μικρότερες -έχουμε κορίτσια από 25 ετών - συνήθως τα χείλια. Πλέον οι θεραπείες αισθητικής δεν αποτελούν ταμπού και είναι ίσως και ωφέλιμο να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του, κάτι που δεν είναι εξτρίμ και που δεν κραυγάζει ματαιοδοξία. Πρέπει απλώς να έχεις την ωριμότητα να το κάνεις επειδή το θέλεις κι όχι επειδή «πρέπει» ή για να μοιάσεις σε κάποιον άλλον. Στο ιατρείο μου δεν πρόκειται να γίνεις κάποιος άλλος, το μόνο που μπορείς να γίνεις είναι εσύ, ένας καλύτερος εσύ.

G.: Η υποψηφιότητα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές πώς προέκυψε;
Ι.Γ.: Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την ανάμειξη με την πολιτική αλλά έτυχε να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους του χώρου που με παρότρυναν να ασχοληθώ. Στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου λοιπόν, θα είμαι υποψήφιος στην Αθήνα με τον Κώστα Μπακογιάννη. Ετσι όπως το φαντάζομαι με έναν άλφα ρομαντισμό, θα ήθελα να ασχοληθώ με καλλιτεχνικές, κοινωνικές και φιλοζωικές δράσεις, στο πλαίσιο παρεμβάσεων που θα ομορφύνουν την πόλη. Σκέφτομαι ήδη κάποιους τρόπους που θα μπορούσαν να συνδυαστούν όλα αυτά, αυτό θα ήταν το ιδανικό.

G.: Στην εποχή της αυταποδοχής μήπως το μάντρα «αγαπάω τον εαυτό μου όπως είναι» λειτουργεί και αρνητικά;
Ι.Γ.: Το «αγάπα τον εαυτό σου» μπορεί να ερμηνευτεί ως αγάπα τον και παραιτήσου αλλά και ως προπονήσου, εξετάσου, κάνε πράγματα που θα σε ανανεώσουν. Αγάπη σημαίνει φροντίδα. Το να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου δεν είναι αγάπη, αλλά σίγουρα κάθε άνθρωπος οφείλει να αγαπήσει τη μορφή που έχει την περίοδο της «εγκατάλειψης». Ομως επειδή εγώ αγάπησα τον εαυτό μου στην καραντίνα, όπου έτρωγα ακατάπαυστα, δεν σημαίνει ότι δεν θα ’ρθει και η τωρινή περίοδος όπου γυμνάζομαι, προσέχω τη διατροφή μου και κόβω το τσιγάρο. Κάθε μέρα έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε τη ζωή που θέλουμε. Το να τρως πίτσες μπροστά στην τηλεόραση είναι φροντίδα, γιατί είναι κάτι που το έχεις ανάγκη, δεν χρειάζονται τύψεις και ενοχές. Αλλά ας μην κάνεις μόνο αυτό. Χρειάζεται μια ισορροπία.

G.: Εχεις κάποιο μότο;
Ι.Γ.: Να μην αφήνουμε κανέναν να μας χαλάει τη διάθεση. Δεν εννοώ ότι πρέπει να είμαστε διαρκώς μες στην καλή χαρά ή να ξεφαντώνουμε μεθυσμένοι. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με τη δυστυχία και δεν ξέρουμε καθόλου πώς να διαχειριστούμε την ευτυχία. Αγχωνόμαστε, ανησυχούμε, σκεφτόμαστε «πρέπει να νιώσω ευτυχισμένος», αλλά τις περισσότερες φορές είσαι ευτυχισμένος έτσι όπως είσαι χωρίς να το ξέρεις.