Αντρέα Μποτσέλι: Το ταξίδι της ζωής του

Ένα μοναδικό φιλμ που ξετυλίγει την προσωπική ιστορία του Αντρέα Μποτσέλι έκανε πρεμιέρα πριν από λίγο καιρό στη Νέα Υόρκη φωτίζοντας αθέατες πλευρές του. Το «The Journey: Α Music Special from Andrea Bocelli» είναι ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον σταρ-τενόρο και ένα οδοιπορικό ζωής και πίστης που ξεκινά από τη Ρώμη και καταλήγει στη γενέτειρά του και μόνιμο τόπο κατοικίας του, την Τοσκάνη. Η συναρπαστική διαδρομή καλύπτει 350 χλμ., τα οποία διανύει ο Μποτσέλι μαζί με τη σύζυγό του Βερόνικα και τα παιδιά τους Ματέο και Βιρτζίνια βουτώντας σε αναμνήσεις, πεποιθήσεις και νότες.



Μερικούς μήνες πριν από την επικείμενη συναυλία του Αντρέα Μποτσέλι στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στις 18 Ιουλίου, νιώθω ευτυχισμένη που για δεύτερη φορά μού δίνεται η ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Ιταλό δημιουργό σε μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής. Η σχέση του με την Ελλάδα, εξάλλου, είναι ιδιαίτερα στενή, αν αναλογιστούμε ότι ο Μποτσέλι έχει ανακηρυχθεί επίτιμος πρόεδρος του Ιnternational Foundation for Greece, του οργανισμού που ίδρυσε η Ασπασία Λεβέντη με στόχο την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού.

Gala: Ποιος ήταν ο λόγος, αλήθεια, που διανύσατε 350 χλμ. με το άλογό σας, όπως βλέπουμε στο βιογραφικό σας ντοκιμαντέρ;
Αντρέα Μποτσέλι: Η Βερόνικα και εγώ νιώσαμε την ανάγκη να επιστρέψουμε στη φύση με ένα ταξίδι περισυλλογής και προσευχής. Και αυτή η επιθυμία έγινε ακόμη πιο έντονη μετά την αναγκαστική ακινησία που βιώσαμε για δύο χρόνια λόγω πανδημίας. Στη συνέχεια σκεφτήκαμε να ακολουθήσουμε μια διαδρομή με συμβολικό χαρακτήρα, στα χνάρια των χριστιανών προσκυνητών. Και ξεκινήσαμε από τη Ρώμη, έφιπποι, για ένα ταξίδι με κατάληξη στους λόφους της Τοσκάνης, όπου γεννήθηκα και διατηρώ τις ρίζες μου.

G.: Ποιο μήνυμα θέλατε να περάσετε στον κόσμο;
Αντρ. Μπ.: Αν και αρχικά επρόκειτο για μια ιδιωτική εμπειρία, φίλοι από το Trinity Broadcasting Network (τηλεοπτικό δίκτυο που προβάλλει χριστιανικά θέματα) μας πρότειναν να καταγράψουν το ταξίδι μας. Παρά το γεγονός ότι μας ακολουθούσαν συνεχώς κάμερες, το βαθύ νόημα του ταξιδιού παρέμεινε ανέπαφο. Προσεγγίσαμε το προσκύνημα με δύο τρόπους: αποδώσαμε φόρο τιμής στους τόπους λατρείας και περάσαμε το μήνυμα ότι η μουσική είναι συγχρόνως και προσευχή. Ηταν ένα ταξίδι που επανατοποθέτησε ουσιαστικές αξίες αποδεικνύοντας ότι συνοδοιπόροι στη ζωή μας οφείλουν να είναι η ειρήνη, η συγχώρεση, η πίστη, αλλά και η οικογένεια, η ελπίδα, η προσευχή. Προσωπικά, αντλώ κουράγιο από τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου. Εξάλλου, στην ταινία αυτή υπενθυμίζουμε ότι σε αυτό τον κόσμο όλοι είμαστε λίγο πολύ προσκυνητές.

G.: Πώς νιώσατε όταν τελικά φτάσατε στον τόπο όπου γεννηθήκατε;
Αντρ. Μπ.: Κουρασμένος από σωματική άποψη, αλλά χαρούμενος γιατί πετύχαμε τον αρχικό στόχο. Συγγενείς και φίλοι μάς περίμεναν για να το γιορτάσουμε. Από αυτό το ταξίδι η Βερόνικα και εγώ μάθαμε πολλά: εκπαιδεύσαμε τους εαυτούς μας στο να μετατρέπουμε την κούραση σε ενέργεια και θετική διάθεση.



G.: Θα μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια;
Αντρ. Μπ.: Θα μείνω σε μία μέρα, σε ένα περιστατικό, στα όγδοα γενέθλιά μου, όταν ο πατέρας μου πραγματοποίησε την υπόσχεση του παππού μου (ο οποίος δυστυχώς είχε πεθάνει εν τω μεταξύ) δωρίζοντάς μου το πρώτο μου άλογο, το οποίο ονομάσαμε Αστέρι. Τότε έμενα σε οικοτροφείο. Ημουν ήδη πολύ χαρούμενος που μπορούσα να επιστρέψω επιτέλους στο σπίτι μου και να αγκαλιάσω ξανά τους γονείς μου. Αντί γι’ αυτό με περίμενε μια έκπληξη. Με οδήγησαν στη φάρμα Poggioncino, όπου έχω ακόμη και σήμερα τα άλογά μου, και μου έδειξαν το άλογό μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή.

G.: Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία σας;
Αντρ. Μπ.: Με διαμόρφωσαν οι γονείς μου. Ομως, σημαντικό ρόλο στη ζωή μου έχουν τα παιδιά μου, τα οποία εξακολουθούν να αποτελούν την απόλυτη προτεραιότητά μου, αλλά και η σύζυγός μου, Βερόνικα, σύντροφος, φίλη, ερωμένη, ουσιαστικό σημείο αναφοράς. Είναι εκείνη που εκφράζει αλλά και συντηρεί τη γαλήνη και την ενότητα μέσα στους κόλπους της οικογένειας. Υπάρχει επίσης ένας ακόμη άνθρωπος στον οποίο αναφέρομαι συχνά, ο συγχωριανός μου Αμος Μαρτελάτσι. Ηταν αυτός που με βοήθησε τόσο στις πανεπιστημιακές σπουδές όσο και κατά την αποφοίτησή μου από τη Νομική. Από καλλιτεχνικής άποψης ήταν ο Φράνκο Κορέλι, ο τραγουδιστής που καθόρισε τη μοίρα μου. Ως έφηβος αγόραζα τον έναν δίσκο του μετά τον άλλον, ως ενήλικας είχα το προνόμιο να γίνω μαθητής του.

G.: Πώς γνωριστήκατε με τη σύζυγό σας;
Αντρ. Μπ.: Ηταν ένα βράδυ του Μαΐου το 2002, σε ένα πάρτυ. Λίγες ώρες μετά, στη μέση της νύχτας, περπατούσαμε για πολλή ώρα δίπλα στη θάλασσα στο Φόρτε ντέι Μάρμι, στην Τοσκάνη, μόνιμο τόπο διαμονής μας έως σήμερα. Αυτό που συνέβη μεταξύ μας ήταν από την πρώτη στιγμή μια συνάντηση ψυχών. Μένουμε μαζί για πάνω από 20 χρόνια περνώντας μάλιστα όλο το 24ωρό μας συντροφιά. Οταν δύο άνθρωποι μετά από τόσο καιρό θέλουν ακόμα να είναι μαζί 365 ημέρες τον χρόνο σημαίνει ότι η μία ψυχή συμπληρώνει την άλλη.



G.: Κάποιες σημαντικές προσωπικότητες που γνωρίσατε κατά τη διάρκεια της καριέρας σας;
Αντρ. Μπ.: Είχα το προνόμιο να γνωρίσω πολλούς σημαντικούς ανθρώπους στα 30 χρόνια της διαδρομής μου. Ωστόσο πιστεύω ότι η φήμη των συνομιλητών μου δεν αποτελεί από μόνη της αξία. Μου αρέσει το γεγονός ότι, παρά τη δημόσια εικόνα τους, πολλές από τις γνωστές προσωπικότητες παραμένουν εξαιρετικά προσγειωμένες. Αλλωστε πιστεύω ότι και ο πιο απλός άνθρωπος έχει να σε διδάξει κάτι αν ακούσεις τις εμπειρίες του.

G.: Μπορείτε να μας περιγράψετε μια δύσκολη στιγμή στη ζωή σας;
Αντρ. Μπ.: Πριν γίνω διάσημος, και επομένως να μπορώ να βιοπορίζομαι τραγουδώντας, ήρθα αντιμέτωπος με πολλές κλειστές πόρτες. Περπάτησα κυριολεκτικά μέσα στο χάος και μάλιστα για πολλά χρόνια. Η ενασχόληση με το τραγούδι για ένα αγόρι από την επαρχία όπως εγώ ήταν μια τολμηρή πρόκληση με αβέβαιο αποτέλεσμα. Υπήρξαν εμπόδια και σκοτεινές στιγμές. Οι άνθρωποι εκτιμούσαν το τραγούδι μου και μου το έδειχναν συνέχεια, αλλά η βιομηχανία του θεάματος δεν με θεωρούσε εμπορεύσιμο προϊόν. Επί πολλά χρόνια μονολογούσα: «Καλύτερα να αλλάξεις δουλειά».

G.: Είναι αλήθεια ότι ένα άτομο που δεν βλέπει αντικρίζει τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής;
Αντρ. Μπ.: Κάθε άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που του έδωσε ο Θεός. Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα θαύμα και τα κανάλια επικοινωνίας με τον κόσμο είναι πολλά. Ενδυναμώστε την εσωτερική σας φωνή και δείτε αυτά που έχετε κι όχι αυτό που σας λείπει. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ διαθέτουν το προνόμιο της όρασης δεν βλέπουν τίποτα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που χωρίς να κοιτάξουν τα βλέπουν όλα.

G.: Πότε νιώσατε να έρχεστε κοντά στον Θεό;
Αντρ. Μπ.: Στα χρόνια της ωριμότητας. Ως έφηβος ήμουν απορριπτικός και απόλυτος και με αυτό τον τρόπο άφησα στην άκρη τους υπαρξιακούς προβληματισμούς του τύπου πώς και για ποιον σκοπό ήρθαμε σε αυτή τη ζωή. Κατά την ενηλικίωση επέλεξα το μονοπάτι της πίστης. Η προσευχή είναι ένα φάρμακο, μια ευλογία, μια στιγμή συνάντησης. Ανυψώνουμε την ψυχή και τη φέρνουμε σε επαφή με την ανώτερη διάσταση. Η προσευχή γίνεται ακόμη πιο σημαντική έχοντας επίγνωση ότι κάθε πόνος είναι λίγος σε σύγκριση με την αέναη ζωή. Το μυαλό μας είναι πολύ μικρό για να κατανοήσουμε τη λογική του Θεού. Για μένα μια ζωή χωρίς πίστη είναι μια προαναγγελθείσα τραγωδία. Η πίστη είναι ένα ανεκτίμητο δώρο που με συντηρεί μέρα με τη μέρα. Και είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα καθημερινά μικρά θαύματα που συμβαίνουν γύρω μας και σπάνια παρατηρούμε. Πρέπει να μάθουμε να τα βλέπουμε.

G.: Θυμάστε τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη σας;
Αντρ. Μπ.: Ηταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ενας ήλιος μέσα μου ήρθε να δέσει με τον λαμπερό ήλιο στον καθαρό ουρανό της Τοσκάνης. Πρώτη μέρα της άνοιξης. Ηταν -και είναι, κάθε μέρα- μια απερίγραπτη χαρά. Ξαναζώντας την πατρότητα στην ωριμότητα της ζωής μου έγινα ένας γονιός με λιγότερο άγχος, πιο συγκροτημένος, πιο επικεντρωμένος στο να απολαύσω τη γοητεία μιας ζωής που μεγαλώνει κάθε μέρα στα χέρια μου.

G.: Θα μας περιγράψετε μια σκηνή οικογενειακής ευτυχίας;
Αντρ. Μπ.: Είναι πολύ απλές καταστάσεις. Νιώθω ευτυχισμένος όταν βρίσκομαι γύρω από ένα γεμάτο τραπέζι, σε μια ατμόσφαιρα γαλήνης και χαράς. Μικρές στιγμές με την οικογένεια και λιγοστούς φίλους. Τα μικρά δώρα της ζωής προσφέρουν ουσιαστικές στιγμές. Αρκεί να ξέρεις να τις απολαμβάνεις, όπως ένα πιάτο με φρέσκα ζυμαρικά και ένα ποτήρι κρασί.

G.: Η πανδημία πιστεύετε ότι μας βελτίωσε ή το αντίθετο τελικά;
Αντρ. Μπ.: O κόσμος, αν και αργά, συνεχίζει πάντα να βελτιώνεται. Φυσικά, η πανδημία αντιπροσώπευε μια άνευ προηγουμένου έκτακτη ανάγκη σε παγκόσμιο επίπεδο, υπενθυμίζοντάς μας οδυνηρά ότι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια στην οποία όλα είναι αλληλένδετα. Το καλό που κάνεις πάντα επιστρέφει, πολλαπλασιάζεται και το ίδιο ισχύει και για το αντίθετό του. Ελπίζω αυτό το μάθημα να έχει γίνει κατανοητό. Η αρχή της βελτίωσης ξεκινά από τον αλτρουισμό, που είναι επίσης φάρμακο για τον εαυτό σας. Μας αποσπά την προσοχή από το να βάζουμε πάντα τα δικά μας προβλήματα στο επίκεντρο του σύμπαντος αδιαφορώντας για τις αγωνίες του συνόλου. Προσωπικά, εκτός από τις ανησυχίες για τα υγειονομικά ζητήματα, των οποίων τις συνέπειες θα κουβαλάμε για πολύ καιρό, με ενόχλησε πολύ το γεγονός ότι αυτή η παγκόσμια καταιγίδα σκόρπισε τρόμο στην ανθρωπότητα περιορίζοντας μια θεμελιώδη αξία: της ελευθερίας.



G.: Δώσατε και μια συναυλία εκείνη την περίοδο που άφησε εποχή.
Αντρ. Μπ.: Αυτό που συνέβη στον Καθεδρικό Ναό του Μιλάνου την Κυριακή του Πάσχα το 2020 δεν ήταν μια συνηθισμένη συναυλία. Ηταν μια μεγάλη ευκαιρία να προσευχηθούμε όλοι μαζί με τη βοήθεια της μουσικής. Εκείνη τη μέρα τονίστηκε το μήνυμα του χριστιανισμού όπου μέσα από την αναγέννηση η ζωή εν τέλει κερδίζει. Oι άνθρωποι διψούν όλο και περισσότερο για πνευματικότητα, για έναν διάλογο με την ψυχή τους, για την επιστροφή σε αρχέγονες αξίες. Τραγουδώντας αντιλήφθηκα ότι ακόμη και σε μια τέτοια αναγκαστική απομόνωση υπήρχε ενότητα και ανθρωπιά. Ηταν μια αληθινά αξέχαστη εμπειρία.

G.: Τι σας ενοχλεί στην εποχή μας;
Αντρ. Μπ.: Θεωρώ ότι δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τη ματαιοδοξία, την υπερηφάνεια, την αλαζονεία. Ο ιός που κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους. Ετσι δημιουργούνται οι καταχρηστικές συμπεριφορές, οι πόλεμοι. Ολος ο πόνος και οι συγκρούσεις που επικρατούν στις κοινωνίες είναι το αποτέλεσμα του «εγώ», το οποίο παίρνει τη θέση του Θεού. Με ενοχλεί και ο έντονος υλισμός, η προσπάθεια του φαίνεσθαι αντί της ουσίας.

G.: Πρόσφατα λάβατε την ευλογία του Πάπα. Τι συμβολίζει για εσάς μια τέτοια προσωπικότητα;
Αντρ. Μπ.: Aναφερόμαστε σε έναν άκρως χαρισματικό άνθρωπο που μιλάει πάντα με τα έργα του. Μια πεφωτισμένη προσωπικότητα, πηγή έμπνευσης για όλους μας. Ο Πάπας Φραγκίσκος διαθέτει μεγαλείο και γενναιοδωρία.

G.: Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;
Αντρ. Μπ.: Δεν μου αρέσει να στοχεύω στην ευτυχία, καθώς είναι μια άπιαστη, μια ρευστή διάσταση, όπως ακριβώς και ο χρόνος. Προτιμώ να στοχεύσω σε έναν πιο λογικό στόχο, την ηρεμία. Είμαι σχεδόν πάντα γαλήνιος.



G.: Η επιτυχία οδηγεί στην ευτυχία;
Αντρ. Μπ.: Η φήμη από μόνη της δεν έχει αξία. Συναντάμε καθημερινά γύρω μας ανθρώπους με αξία χωρίς να είναι διάσημοι. Ωστόσο, είναι θεμιτό και κατανοητό να επιδιώκουμε την επιτυχία, κάτι που απαιτεί αφοσίωση, πειθαρχία, επιμονή και πείσμα. Νιώθω τυχερός γιατί το μεγαλύτερο πάθος μου έγινε επάγγελμα και γιατί τα μουσικά μου γούστα ταίριαξαν εν τέλει με αυτά του ευρύτερου κοινού. Εκπλήσσομαι και είμαι ευγνώμων για τη ζεστασιά που μου δείχνει καθημερινά ο κόσμος.

G.: Τι είναι για εσάς πολυτέλεια;
Αντρ. Μπ.: Η αληθινή πολυτέλεια βρίσκεται σε πράγματα που δεν αγοράζονται: στην πίστη, στην αγάπη, στη γαλήνη. Αλλά και σε απλά πράγματα, όπως στον χρόνο που μπορείς να διαθέσεις στον εαυτό σου για να σκεφτείς, να ανακαλύψεις νέα πράγματα, να παθιαστείς με τη ζωή, να απολαύσεις τη φύση και την παρέα των συνανθρώπων σου.

G.: Τι τίτλο θα βάζατε σε μια βιογραφία σας;
Αντρ. Μπ.: H αλήθεια είναι ότι γύρω στα 40 μου χρόνια κυκλοφόρησε η ιστορία της ζωής μου, η οποία μετέπειτα έγινε ταινία με τίτλο «Η Μουσική της Σιωπής». Ακόμη και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, δεν θα άλλαζα αυτό τον τίτλο, αφού έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τη σιωπή. Μόνο μέσα από τη σιωπή αφουγκράζεσαι την ψυχή σου και επομένως εξελίσσεσαι.



G.: Θυμάστε την πρώτη φορά που σταθήκατε μπροστά σε κοινό και τραγουδήσατε;
Αντρ. Μπ.: Εφηβος, αυτοδίδακτος, πιεσμένος από συγγενείς και φίλους, έκανα την πρώτη μου συναυλία σε μια μικρή πόλη κοντά στο Λαζάτικο, όπου γεννήθηκα. Εδωσα μια μουσική παράσταση κάτω από μεγάλη πίεση και άγχος, όμως αυτό που εισέπραξα δεν το είχα ξανανιώσει. Αντιλήφθηκα για πρώτη φορά τι σημαίνει αμφίδρομη σχέση με το κοινό. Αισθάνθηκα μια μοναδική ζεστασιά, έναν ενθουσιασμό.

G.: Τι συμβουλεύετε τα παιδιά σας;
Αντρ. Μπ.: Πιστεύω ακράδαντα ότι το πιο δυνατό παράδειγμα είναι το ίδιο το παράδειγμα και πολύ λιγότερο οι συμβουλές. Η πορεία μου, ο τρόπος που σκέφτομαι και αντιμετωπίζω τη ζωή, η αντίδρασή μου στις καλές και τις κακές στιγμές είναι οι σηματοδότες που καθορίζουν και τη δική τους πορεία.

G.: Τελικά η ζωή στάθηκε σκληρή ή γενναιόδωρη μαζί σας;
Αντρ. Μπ.: Θα ήταν ψέμα να μην παραδεχτώ ότι νιώθω προνομιούχος: η ζωή στάθηκε εξαιρετικά γενναιόδωρη μαζί μου τόσο στα επαγγελματικά όσο και στα προσωπικά μου.

G.: Η Σελίν Ντιόν έχει πει ότι «αν ο Θεός είχε φωνή, θα ακουγόταν σαν του Αντρέα Μποτσέλι».
Αντρ. Μπ.: Η Σελίν είναι μια εξαιρετική καλλιτέχνις και μια αγαπημένη φίλη. Νομίζω, αυτό το είπε θέλοντας να εκφράσει την εκτίμηση και την αγάπη της στο πρόσωπό μου. Εφτιαξε μια ποιητική εικόνα που, αν και κολακευτική, διαθέτει μια δόση υπερβολής.



G.: Τι θυμάστε από την εποχή που εργαζόσασταν ως δικηγόρος;
Αντρ. Μπ.: Είχα επιλέξει τη Νομική αφού υπέκυψα στην πίεση της οικογένειας. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου έμαθα να αγαπώ τη νομολογία, ακριβώς επειδή οι νομικοί κανόνες διέπουν τους κανόνες της συνύπαρξής μας. Ημουν ένας πολύ επιμελής νεαρός δικηγόρος που λάτρευε τη μουσική από παιδί. Ακόμα κι αν συνέχιζα με τα νομικά, θα είχα ασχοληθεί με τη μουσική ως χόμπι, αλλά με την ίδια επιμονή και δίψα.

G.: Εχοντας επισκεφτεί πολλές φορές την Ελλάδα ποια είναι σήμερα η σχέση σας με τη χώρα;
Αντρ. Μπ.: Στην Ελλάδα νιώθω σαν στο σπίτι μου. Χαίρομαι που όποτε μου δίνεται η ευκαιρία μπορώ να εμφανίζομαι στη χώρα σας, που είναι η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού. Οταν βγαίνω στη σκηνή πάντα αντιλαμβάνομαι την ενσυναίσθηση και τη γενναιοδωρία του κόσμου. Στην Ελλάδα πλέον έχω και πολλούς φίλους.

G.: Στις 18 Ιουλίου θα δώσετε άλλη μία συναυλία εδώ. Πώς νιώθετε;
Αντρ. Μπ.: Ανυπομονώ να έρθει αυτή η μέρα. Και με την ευκαιρία, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συνεχή αγάπη που μου δείχνετε. Θα είναι μεγάλη μου χαρά να συναντηθούμε ξανά όλοι μαζί και να μοιραστούμε θετικά συναισθήματα.



G.: Επιστρέφοντας στο ντοκιμαντέρ «The Journey» ισχυρίζεστε ότι η ζωή αποτελεί από μόνη της ένα θαύμα.
Αντρ. Μπ.: Σωστά. Κάθε πρωί που ξυπνάω στρέφω τα μάτια μου στον ουρανό και ευχαριστώ το Σύμπαν για το θαύμα της ζωής που βιώνω καθημερινά. Η κάθε στιγμή έχει την ίδια αξία με το μακροχρόνιο ταξίδι. Ζήτα βοήθεια, προσευχήσου και ψιθύρισε: «Γενηθήτω το θέλημά σου».

G.: Να τολμήσω να ρωτήσω σε τι βελτιωθήκατε μεγαλώνοντας;
Αντρ. Μπ.: Ως τενόρος, με το πέρασμα των χρόνων και με την πολλή και συνεχή μελέτη απέκτησα μια ευκολία στις ψηλές νότες που δεν είχα παλαιότερα. Ως άνθρωπος τώρα, μπορώ να πω πολλά. Στα 20 μου θυμάμαι ένα δραστήριο, περίεργο αγόρι που ήταν αρκετά αλαζονικό και παρορμητικό. Αντλούσα χαρά από ριψοκίνδυνα σπορ, χωρίς να έχω αίσθηση της υπευθυνότητας. Σήμερα ζω με περισσότερη σοφία και σύνεση.

Ειδήσεις σήμερα:

Καταιγίδες και σήμερα - Ποιες περιοχές επηρεάζονται

Ο 14χρονος που σκότωσε 9 άτομα σε σχολείο στο Βελιγράδι ήταν «ήσυχο παιδί» από καλή οικογένεια 

Μπροστά ο Κιλιτσντάρογλου σε νέα δημοσκόπηση μία σχεδόν εβδομάδα πριν από τις κρίσιμες εκλογές