Μαρκ Άλμοντ στο Gala: «Αν δεν έχεις πεθάνει, τότε απλά συνέχισε να ζεις»
Οι επιτυχίες-ύμνοι μιας εποχής, η γνωριμία με τον Γουόρχολ, ο τίτλος τιμής από την Ελισάβετ, η σεξουαλικότητα που δεν έκρυψε, το νόημα της ζωής.Ενας από τους πιο αγαπημένους σταρ της παγκόσμιας μουσικής σκηνής μιλάει στο «Gala» λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία στο Christmas Theater
Συνέντευξη στη Μικαέλα Θεοφίλου
Ευαίσθητος, φιλοσοφημένος, με την αιώνια ανασφάλεια του καλλιτέχνη και τη σιγουριά των περασμένων μεγαλείων του στη φαρέτρα, το είδωλο της βρετανικής ποπ σκηνής στη δεκαετία του ’80 και τραγουδιστής των Soft Cell, του πρώτου synth pop duo, έρχεται στην Ελλάδα. Λίγο πριν πατήσει στη σκηνή του Christmas Theaterμιλάει για το όμορφο ταξίδι που ξεκίνησε στο φοιτητικό του δωμάτιο στο Λιντς και έφτασε στην κορυφή του κόσμου.
Gala: Τρία χρόνια μετά τη συναυλία στην Πάτρα, επιστρέφετε στην Ελλάδα για ένα μεγάλο live στο Christmas Theater, στην Αθήνα. Τι να περιμένουμε αυτή τη φορά; Mαρκ Aλμοντ:Πολλές επιτυχίες, κάποιες εκπλήξεις και πολύ ωραία διάθεση. Θέλω οι συναυλίες μου να είναι μια γιορτή του ότι είμαστε ακόμα εδώ. Θέλω το κοινό να ξεχάσει για λίγο τις έγνοιές του και να φύγει χαμογελώντας στο τέλος. Μ’ αρέσει που το κοινό μεγαλώνει μαζί μου και εγώ μαζί τους κατά κάποιον τρόπο: έφερναν τα παιδιά τους στις συναυλίες μου και τώρα τα παιδιά τους φέρνουν τα δικά τους παιδιά.
G.: Να σας γυρίσω στα πρώτα χρόνια που ασχοληθήκατε με τη μουσική. Τότε που κατά τη διάρκεια των σπουδών σας δημιουργήσατε το πρώτο synth pop duo, τους Soft Cell, με τον Ντέιβιντ Μπολ. Ποια ήταν η έμπνευσή σας τότε; M.Aλ.: Το ότι ήμασταν αντίθετοι. Σε μία άλλη ζωή δεν θα είχαμε συναντηθεί και σ’ αυτή ίσα που προλάβαμε, αλλά ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Εγώ ήμουν αγχωμένος και ιδιαίτερος και γκέι -και ο λιγότερο πιθανός σταρ της ποπ- και ο Ντέιβ ήταν ψηλός, όμορφος και χαρισματικός. O Καρλ Γιουνγκ είχε πει κάποτε ότι «η συνάντηση δύο προσωπικοτήτων είναι σαν την επαφή δύο χημικών ουσιών: αν υπάρξει κάποια αντίδραση, και οι δύο μεταμορφώνονται». Και από πολλές απόψεις και οι δύο μεταμορφωθήκαμε ο ένας από τον άλλο.
G.: Πέρυσι επανασυνδεθήκατε ως Soft Cell κυκλοφορώντας το άλμπουμ «Happiness not Included». Γιατί; M.Aλ.: Κοίτα, μερικά παπούτσια εξακολουθούν να ταιριάζουν ανεξάρτητα από το πόσο χρόνων είσαι. Μόλις συμφωνήσαμε να δουλέψουμε ξανά μαζί ως Soft Cell, και δεδομένου του χρόνου που είχαμε στο lockdown, αποφασίσαμε να γράψουμε το άλμπουμ και από εκείνο το σημείο και μετά φόρεσα το καπέλο των Soft Cell και εστίασα ξανά στην μπάντα μας. Ο Ντέιβ μού στέλνει μουσικές και αν με εμπνέουν, και σχεδόν πάντα το κάνουν, τότε γράφω τους στίχους. Ποτέ δεν καθόμαστε να γράψουμε μαζί, ποτέ δεν το κάναμε.
G.: Το «Tainted love», η τεράστια επιτυχία/διασκευή που κυκλοφορήσατε στα 80s, στην αρχή της κρίσης του AIDS, αργότερα έγινε ένας ύμνος για τους ομοφυλόφιλους άνδρες εκείνη τη δύσκολη εποχή. Εσείς όμως το ηχογραφήσατε πριν εμφανιστεί το AIDS. Πώς νιώσατε που απέκτησε αυτή τη σύνδεση; M.Aλ.: Κατά έναν περίεργο τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια δεν μου έκαναν ποτέ αυτή την ερώτηση. Το «Tainted Love», λοιπόν, ηχογραφήθηκε πριν από την κρίση του AIDS και κυκλοφόρησε την εποχή που ακούσαμε τα νέα για τα πρώτα κρούσματα. Υποθέτω ότι η αγάπη είχε μολυνθεί (σ.σ. αυτό σημαίνει tainted, μολυσμένη) από τον ιό και αυτό έδωσε ένα άλλο επίπεδο στο νόημα του τραγουδιού, αν θέλετε να το δείτε έτσι. Ωστόσο, δεν το θεωρώ λυπηρό τραγούδι, αν και δεν είναι το «κανονικό ποπ τραγούδι σου».
Με το άλλο του μισό στους Soft Cell, Ντέιβιντ Μπολ
G.: Ζήσατε στα 60s ως παιδί, στα 70s ως έφηβος, στα 80s ως ποπ σταρ και τη δεκαετία των νέων 20s ως θρύλος. Κλείνοντας τα μάτια σας, πότε ήσασταν πιο ευτυχισμένος αλλά και τι θα αλλάζατε στη ζωή σας; M.Aλ.: Δεν θα άλλαζα τίποτα, αλήθεια. Κανείς δεν είπε ότι η ευτυχία περιλαμβάνεται σε αυτή τη ζωή. Ομως, το να ανακαλύψω τη δική μου αλήθεια είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης με τον οποίο χρειάστηκε να ζήσω, μέσω του οποίου βρήκα την ευτυχία. Ισως, κλείνοντας τα μάτια μου, να ένιωθα πιο ευτυχισμένος στο κρεβάτι μου στο Λιντς ως έφηβος.
G.: Και σήμερα τι είναι ευτυχία για σας; M.Aλ.: Ο ήλιος, η ηρεμία, η ευγένεια, να κάθομαι στη Χώρα της Μυκόνου και να χαζεύω τον κόσμο να περνάει, να απορρίπτω τα υλικά σκ...τά και να απελευθερώνομαι από τον αδυσώπητο καταναλωτισμό που μας λέει ψέματα, να σέβομαι τη ζωή σε όλες τις μορφές και να προστατεύω όλα τα πλάσματα που έχουν συναισθήματα.
G.: Εχετε ιδιαίτερες φιλοζωικές ευαισθησίες… M.Aλ.: Είμαι αφοσιωμένος σ’ αυτό. Το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος μπορεί να κριθεί από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα ζώα του. Ενα από τα πραγματικά τρομερά εγκλήματα που διαπράττουμε τα ανθρώπινα όντα είναι ο τρόπος με τον οποίο κακοποιούμε τα ζώα. Οταν οι άνθρωποι λένε ότι αγαπούν τα ζώα, στην ουσία εννοούν ότι αγαπούν τα κατοικίδιά τους. Διαφορετικά, γιατί κάποιος να τρώει κρέας;
G.: Επιστρέφοντας στην gay κουλτούρα των 80s, παρόλο που τότε δεν μιλήσατε ποτέ ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά σας, καταφέρατε να κατακτήσετε μαζί με τη βρετανική ποπ σκηνή και μία σημαντική θέση ως gay pop star. Πώς σας φαινόταν τότε αυτό; M.Αλ.: Δεν χρειάστηκε ποτέ να μιλήσω ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά μου γιατί δεν κρύφτηκα ποτέ στην ντουλάπα. Οι άνθρωποι με έβλεπαν και κάποια πράγματα είναι πολύ προφανή για να κρυφτούν. Αλλωστε μεγάλωσα λατρεύοντας το glam rock ως παιδί των 70ς που ήταν αρκετά intersexual και τροφοδότησε τη δεκαετία του ’80. Λάτρευα τον Ντέιβιντ Μπόουι και τον Μαρκ Μπόλαν.
G.: Σε αντιδιαστολή με τα 80s, τα πράγματα σήμερα είναι πιο ελεύθερα. Οι pop stars εκφράζουν ανοιχτά την ταυτότητά τους. Πιστεύατε ποτέ ότι τα πράγματα θα άλλαζαν τόσο ριζικά; M.Aλ.: Νιώθω ευλογημένος που κατάφερα να ζήσω αυτές τις μέρες. Εχει να κάνει με το να νιώθουμε υπερήφανοι για τον εαυτό μας. Η ακτιβίστρια για τα τρανς δικαιώματα Μάρσα Π. Τζόνσον είχε δίκιο: «Αν ένας τρανς δεν πει υπερήφανα ότι είναι γκέι και τρανς, κανένας άλλος δεν θα το κάνει».
G.: Το τραγούδι «Polaroids» μιλάει για τη συνάντησή σας με τον Αντι Γουόρχολ το 1982. Τι εντύπωση σας έκανε; M.Aλ.: Ο Γουόρχολ ήταν όλα όσα ήθελες να είναι αλλά δεν αποκάλυψε τίποτα για το ποιος πραγματικά ήταν. Ηταν ένα παράξενο πλάσμα, παραδόξως ψηλότερος από όσο φανταζόμουν. Ηταν ευγενικός, αμυντικός, ψυχρός, αλλά και όπως ακριβώς τον φανταζόμουν.
G.: Το εξώφυλλο του τελευταίου σας άλμπουμ ως Soft Cell είναι μια εικόνα ενός εγκαταλειμμένου λούνα παρκ στην Ουκρανία, μια εικόνα που τώρα φαίνεται να αποκτά μια συγκλονιστική διάσταση. Ποια είναι η γνώμη σας για τον συνεχιζόμενο πόλεμο; M.Aλ.: Είχα το προνόμιο να ζήσω στη Μόσχα για πολλά χρόνια, να κάνω καταπληκτικούς φίλους και να συναντήσω εκπληκτικούς ανθρώπους. Σήμερα όμως είμαστε εδώ που είμαστε. Μου φαίνεται αδιανόητο που η Ευρώπη δεν έσπευσε άμεσα να βοηθήσει την Ουκρανία, άλλωστε είναι μια ευρωπαϊκή χώρα. Επικρατεί μια τρέλα αυτή τη στιγμή, που είναι δύσκολο να την επεξεργαστεί κανείς. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι άκρως αποκαρδιωτικό. Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει δράση, διαφορετικά απλώς θα συνεχίσουμε να ζούμε υπό την απειλή του Πούτιν και να λυπόμαστε για το πόσο λίγα κάναμε όταν ο ουκρανικός λαός μάς χρειαζόταν περισσότερο. Αν δεν βοηθήσει κανείς την Ουκρανία, τότε ποιος θα βοηθήσει εμάς όταν έρθει η ώρα;
G.: Ενα ορόσημο στη ζωή σας ήταν το παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα με μοτοσικλέτα το 2004, εξαιτίας του οποίου περάσατε έναν μήνα σε κώμα. Πώς αυτό το σοβαρό γεγονός άλλαξε εσάς και την έμπνευσή σας ως καλλιτέχνη; M.Aλ.: Μετά το τρομερό ατύχημα, τους μήνες στο νοσοκομείο και τη μακρά περίοδο ανάρρωσης, αν όντως έχω αναρρώσει πλήρως, δεν φανταζόμουν ότι θα έγραφα ποτέ ξανά τραγούδια ή θα ξανανέβαινα στη σκηνή. Αλλά αν δεν έχεις πεθάνει, τότε απλά πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.
G.: Εχετε παρομοιάσει τη ζωή σας με τις μπάρες της μπαταρίας στο κινητό λέγοντας, «μου έχει μείνει περίπου μία μπάρα και δεν έχω φορτιστή». Φοβάστε τον χρόνο; M.Aλ.: Νομίζω ότι όλοι φοβόμαστε τον χρόνο, το φευγαλέο του. Η ανάγκη μας να ανακαλύψουμε κάποιο νόημα στη ζωή μας είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Και για μένα είναι η αποδοχή αυτού του πράγματος που ονομάζεται ζωή, αυτό το σύντομο πυροτέχνημα που πρέπει να εκτιμηθεί γι’ αυτό ακριβώς που είναι: μια στιγμή για να χαρούμε - νομίζω ότι οι Ελληνες εδικά το καταλαβαίνουν αυτό.
G.: Το 2018 λάβατε τον τίτλο Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OBE) για τις υπηρεσίες σας στις τέχνες και τον πολιτισμό από τη βασίλισσα Ελισάβετ. Πώς το βιώσατε; M.Aλ.: Το όλο πράγμα ήταν αρκετά σουρεαλιστικό -το ότι πήγα στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, ότι συνάντησα τον πρίγκιπα Γουίλιαμ, ότι πόζαρα μαζί του για βίντεο και φωτογραφίες- γιατί ήμουν το τελευταίο άτομο που φανταζόμουνα ποτέ ότι θα λάμβανε τέτοια τιμή. Ομως, τόσο ο τίτλος όσο και η αναγνώριση ήταν κάτι ξεχωριστό μετά από όλες αυτές τις δεκαετίες καριέρας.
G.: Το τελευταίο σας προσωπικό άλμπουμ «Things We Lost» εξερευνά φιλοσοφικά θέματα και συναισθήματα, όπως τη σχέση σας με τη θνητότητα. Αλήθεια, πώς θα θέλατε να σας θυμούνται; M.Aλ.: Το να με θυμούνται είναι σημαντικό. Αλλά πιο σημαντικό είναι να σε θυμούνται ως ένα ευγενικό άτομο που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.
G.: Ετοιμάζετε κάποια καινούρια δουλειά; M.Aλ.: Μόλις ξεκίνησα ένα νέο studio album με διασκευές, το οποίο θα κυκλοφορήσει στα τέλη του 2024.
