Κατερίνα Μαούτσου: Η γοητεία των αντιθέσεων

Και κάπως έτσι η Κατερίνα Μαούτσου μπήκε και στα σπίτια των τηλεθεατών και έγινε οικείο πρόσωπο στο ευρύτερο κοινό με τη συμμετοχή της στο Μαύρο Ρόδο. Οχι, δεν την απασχολεί η ξαφνική αναγνωρισιμότητα, ούτε την εμποδίζει να είναι ο εαυτός της. Δηλαδή, ένα εξωστρεφές χαρούμενο πλάσμα, που της αρέσει να μιλάει για πολλά διαφορετικά πράγματα και το πρώτο που θα σου πει όταν σε συναντήσει είναι «μην περιμένεις ότι θα κάνεις κανονική συνέντευξη μαζί μου».

Γέννημα θρέμμα Κυψελιώτισσα, με πατέρα και παππού Κυψελιώτες, παραπονιέται που δεν έχει χωριό όπως οι περισσότερο όχι και τόσο βέροι Αθηναίοι, αλλά νιώθει τυχερή που τουλάχιστον στα παιδικά της χρόνια μπορούσε να καταφεύγει στο οικογενειακό εξοχικό στην Κερατέα. Η μεγάλη αγάπη της ζωής της, εκτός από τον συνάδελφό της Κώστα Νικούλι -η σχέση τους έγινε γνωστή μετά το σουξέ που γνώρισε εκείνος την πρώτη σεζόν του «Σασμού»- είναι ο γάτος τους ο Νικόλας, που η ίδια τον αποκαλεί «βασιλιά του κόσμου όλου».



Και παρά την αρμονική σχέση με τον σύντροφό της, ο γάμος μάλλον δεν περιλαμβάνεται στα σχέδιά της, γιατί είναι υπερβολικά συμβατική συνθήκη για την ελεύθερη φύση της. Αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις. Μέχρι πρότινος, η Κατερίνα δεν ήθελε να παίζει ούτε στην τηλεόραση.

GALA: Το «Μαύρο Ρόδο» είναι το δικό σου τηλεοπτικό βάπτισμα του πυρός;
Κατερίνα Μαούτσου: Είχα ξαναπαίξει στην τηλεόραση το 2010, όταν τελείωσα τη σχολή, σε μια σειρά του ANT1 web tv, το «See you around». Αλλά μετά απ’ αυτό δεν είχα ξανακάνει τίποτα.

G.: Και τώρα γιατί είπες «ναι»;
Κ.Μ.: Αφενός γιατί ήταν πολύ ωραία η προσέγγιση από τον Κώστα Αναγνωστόπουλο, τον σκηνοθέτη. Μου άρεσε αυτό που μου πρότεινε και όπως μου το παρουσίασε και ένιωσα ότι μπορώ να το κάνω. Και αφετέρου γιατί το συζήτησα πολύ με τον σύντροφό μου τον Κώστα και εκείνος με έπεισε να το δοκιμάσω.

G.: Το μετάνιωσες;
Κ.Μ.: Οχι, καθόλου. Γενικά δεν μετανιώνω, γιατί δεν έχει νόημα. Ο γέγονε, γέγονε. Οσον αφορά το «Μαύρο Ρόδο», όμως, μου αρέσει πολύ η σειρά και την παρακολουθώ, κυρίως για να μελετήσω τον εαυτό μου. Ακόμα κι αν δεν δω ολόκληρο το επεισόδιο, βλέπω ψυχαναγκαστικά τις δικές μου σκηνές για να εντοπίσω τι έκανα και τι δεν έκανα. Δεν θα σου πω ποτέ ότι είμαι ικανοποιημένη, γιατί νιώθω ότι πάντα μπορώ και καλύτερα. Απολαμβάνω όμως να υποδύομαι τη Νατάσα και θυμώνω όποτε είμαι κουρασμένη και δεν μπορώ να της δώσω την αφοσίωση που θα έπρεπε.

G.: Γιατί απέφευγες την τηλεόραση;
Κ.Μ.: Είχα τρελή φοβία. Δεν είχα θέμα με το πώς βγαίνω στο γυαλί, αν είμαι όμορφη ή δεν είμαι. Γενικά δεν με αφορά ιδιαίτερα η εμφάνισή μου. Είχα, όμως, την παράνοια ότι η εικόνα έχει κάτι εγκλωβιστικό. Γι’ αυτό και δεν μου άρεσε να με βγάζουν φωτογραφίες. Ενιωθα ότι μου στερεί την ελευθερία, ότι περιορίζει τα εκφραστικά μου μέσα, ότι είναι κάτι στατικό. Τώρα, βέβαια, έχω αλλάξει εν μέρει γνώμη. Το θέατρο, από την άλλη, έχει άλλη τρέλα. Ναι μεν καταλήγεις σε ένα αποτέλεσμα παραστασιακό, αλλά για να φτάσεις εκεί έχεις κάνει μια δίμηνη προετοιμασία και επεξεργασία. Τα όρια είναι πιο ανοιχτά και για μεγάλο διάστημα. Είναι πολύ δύσκολη η δουλειά του ηθοποιού, ξέρεις. Για να έχεις όρεξη, κουράγιο, δύναμη και ενέργεια για να παίξεις με τα όρια και να είσαι παρών σε αυτό που κάνεις, πρέπει να δείξεις αφοσίωση και να μη νιώθεις εξαντλημένος από άλλες δραστηριότητες. Πρέπει να δίνεις στην υποκριτική μεγάλο χώρο στη ζωή σου.

G.: Σου αρέσει να υποδύεσαι διαφορετικούς χαρακτήρες;
Κ.Μ.: Θα σου το πω αλλιώς. Νομίζω ότι αυτή η δουλειά είναι δώρο. Κάποιος που δουλεύει σε ένα γραφείο, ανεξαρτήτως του αντικειμένου του που μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρον, είναι αναγκασμένος να έχει την ίδια ταυτότητα κάθε μέρα. Ενώ στον ηθοποιό δίνεται το δώρο να μπορεί να αλλάζει συνεχώς ταυτότητες. Και αυτό είναι σπουδαίο, γιατί νιώθω ότι ο άνθρωπος έχει αυτή την ανάγκη να αλλάζει.



G.: Γι’ αυτό έγινες ηθοποιός;
Κ.Μ.: Μπορεί. Δεν είναι συνειδητό. Αυτή η ανάγκη υπάρχει μέσα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι όμως πότε ακριβώς είπα ότι αυτό θέλω να κάνω. Θυμάμαι μόνο πολύ δυνατές εμπειρίες από παραστάσεις που με πήγαινε ο μπαμπάς μου σε πολύ μικρή ηλικία, οι οποίες με έχουν καθορίσει.

G.: Παρ’ όλα αυτά σπούδασες και Φιλολογία. Ηταν επιλογή σου;
Κ.Μ.: Το έκανα ξεκάθαρα για τους γονείς μου, αλλά και ως επιλογή σπουδών ήταν πολύ εύκολη για μένα γιατί από μικρή είμαι τρελαμένη με τη λογοτεχνία. Στις Πανελλαδικές έγραψα 19,9 Λογοτεχνία Κατεύθυνσης μόνο και μόνο γιατί μου άρεσε το αντικείμενο. Νομίζω μάλιστα ότι είχε πέσει Σεφέρης που με συγκινούσε βαθιά. Κατά τα άλλα, δεν είχα ιδέα από την ύλη. Και δεν το λέω αυτό για να φανώ ως παιδί-θαύμα. Δεν ήμουν, απλώς λάτρευα τη λογοτεχνία. Η μελέτη είναι απαραίτητη για να πετύχεις, αλλά πρέπει να γίνεται πάνω σε αυτό που αγαπάς.

G.: Το πτυχίο πάντως το πήρες.
Κ.Μ.: Ναι, γιατί ως φοιτήτρια διάβαζα για να περνάω τις εξεταστικές. Βέβαια έφαγα μεγάλη ήττα όταν πρωτοπήγα στο Πανεπιστήμιο στα 18 μου, γιατί μου φάνηκε πολύ αντιαισθητικό κτίριο σε σχέση με τη Γερμανική Σχολή όπου πήγαινα πριν, που ήταν ένα κόσμημα. Στην πορεία όμως βρήκα καθηγητές που αγάπησα και κάπως έτσι κατάφερα να προσαρμοστώ. Παράλληλα όμως σπούδαζα και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού και πήρα τα πτυχία μου ταυτόχρονα.

G.: Πώς τα κατάφερες με τις παράλληλες σπουδές;
Κ.Μ.: Κι εγώ απορώ. Και σκέψου ότι ταυτόχρονα δούλευα, παρέδιδα μαθήματα γερμανικών. Και στο τελευταίο έτος έπαιζα και σε παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου, τον «Τιτανικό». Αυτή νομίζω ότι ήταν και η πρώτη μου παράσταση, όπου συμμετείχα ως φοιτήτρια στο πλαίσιο της πρακτικής.

G.: Στη Γερμανική Σχολή πώς βρέθηκες;
Κ.Μ.: Τελείως τυχαία. Στο δημόσιο Δημοτικό της Κυψέλης γίνονταν συνέχεια φασαρίες και οι γονείς μου φοβούνταν να με στείλουν. Ετυχε όμως η μητέρα μου να ακούσει από κάποια γνωστή της για ένα καταπληκτικό ιδιωτικό Δημοτικό στο Γαλάτσι που το είχαν ανοίξει Γερμανίδες μαμάδες. Οπότε με έγραψαν εκεί. Και μετά φυσικά συνέχισα στη Γερμανική Σχολή, αφού πέρασα τις πολύ σκληρές εξετάσεις στην Εκτη Δημοτικού.

G.: Τι το καταπληκτικό είχε αυτό το γερμανικό Δημοτικό;
Κ.Μ.: Τουλάχιστον όπως το βίωσα εγώ, είχε τον μαγικό συνδυασμό παιχνιδιού και χαλάρωσης με αυστηρή πειθαρχία.



G.: Ετσι είσαι κι εσύ ως άνθρωπος; Και χαλαρή και πειθαρχημένη;
Κ.Μ.: Ετσι προσπαθώ να είμαι. Καταρχάς λαχταρώ την πειθαρχία. Παρακαλώ τους γύρω μου να μου βάζουν όρια, γιατί κουβαλάω μεγάλη τρέλα και δεν μπορώ να πειθαρχήσω εύκολα. Ομως τη χρειάζομαι.

G.: Γιατί τη χρειάζεσαι;
Κ.Μ.: Η πειθαρχία είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια. Την έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας με αυταρχισμό, με αυστηρότητα, με αρνητικά πράγματα. Εγώ λοιπόν αναζητώ και χρειάζομαι την πειθαρχία, αλλά χωρίς να εμπεριέχει την επιβολή εξουσίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και όταν λέω πειθαρχία, εννοώ το να έχεις μια καλή ρουτίνα, να έχεις επαναληπτικότητα, η οποία σε βάθος χρόνου θα σου δώσει θετικά αποτελέσματα.

G.: Πώς είναι να ζεις με έναν άλλο ηθοποιό;
Κ.Μ.: Για μένα λειτουργεί τέλεια.

G.: Σε ενοχλεί να ασχολείται ο κόσμος με τη σχέση σου;
Κ.Μ.: Δεν είναι το καλύτερό μου, γιατί ετεροκαθορίζεσαι και πάει και λίγο προς την κιτρινίλα όταν σε ρωτάνε γι’ αυτό. Από την άλλη, και παρότι κάθε φορά λέω ότι δεν θα μιλήσω γι’ αυτό το θέμα, πέφτω στην παγίδα και μιλάω, γιατί όταν αγαπάς κάποιον και νιώθεις χαρούμενος για τη σχέση σου, θέλεις και να μιλάς γι’ αυτό.



G.: Τι σχεδιάζεις για το καλοκαίρι;
Κ.Μ.: Να κάνω ένα τέλειο ταξίδι, αφού τελειώσουν τα γυρίσματα.

G.: Τι σημαίνει για σένα τέλειο ταξίδι;
Κ.Μ.: Ελεύθερο κάμπινγκ και μετά σουίτα για να ξεπλυθούμε.


Styling: Λίζη Παπάζογλου Make-up/Hair: Ελευθερία Σαββοπούλου