Θεόβη Στύλλου: Από τη Νομική στην πρόκληση του «Καζανόβα»

Την είδαμε για πρώτη φορά φέτος στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων σε μια σπάνιας ομορφιάς παράσταση ανάμεσα στις καλύτερες της χρονιάς, το «Μπερλίν Αλεξάντερπλατς», έργο που το ’80 άφησε εποχή ως σειρά σκηνοθετημένη από τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Η ίδια θεατρική ομάδα επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το έργο «Καζανόβα / Δον Ζουάν. Ερωτική περιπλάνηση», που θα παρουσιαστεί στις 14 Ιουνίου στον Χώρο Δ’ της Πειραιώς 260. Πρόκειται για ένα μεγάλο, φιλόδοξο εγχείρημα του Στάθη Λιβαθινού, μια ενιαία παράσταση δύο άπαιχτων έως τώρα κειμένων, ποιητικής πνοής και πνευματικού μεγαλείου. Το ποιητικό κείμενο του Λόρδου Μπάιρον «Δον Ζουάν» αριθμεί 16.000 στίχους, από τους οποίους επιλέχτηκαν μόνο τα cantos, τα έμμετρα κομμάτια που περιλαμβάνουν τα πιο πυκνά σημεία της υπόθεσης, ενώ το «Τέλος του Καζανόβα» της Μαρίνας Τσβετάγεβα είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας και πραγματεύεται την ιδέα της ζωής που πεθαίνει, αλλά ξαναγεννιέται μέσα από την ομορφιά.

«Εχω τη χαρά να βρίσκομαι σε πρόβες για το Φεστιβάλ Αθηνών. Νιώθω πολύ τυχερή και ευγνώμων που συνεργάζομαι με αυτούς τους σπουδαίους θεατράνθρωπους, με τη σταθερή ομάδα ηθοποιών και συντελεστών που καθοδηγεί ο Στάθης Λιβαθινός από το 2001 και με την οποία υπογράφει και αυτό το ανέβασμα. Σε αυτή την παράσταση οι φωνές των δύο μεγάλων ποιητών συναντούν η μία την άλλη φωτίζοντας από την ερωτική περιπλάνηση και τον διαρκή απολογισμό για τον χρόνο που περνά και χάνεται μέχρι το θέμα της εξορίας, την άλλη πάντα όψη της περιπλάνησης. Και τα δύο κείμενα γεννιούνται σε ταραγμένους καιρούς και η αίσθηση πως κάτι τελειώνει εγγράφεται στον πυρήνα τους. Πρόκειται για δύο μοναδικά κλασικά έργα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε έμμετρο ομοιοκατάληκτο στίχο, και μας υπόσχονται σκηνικό υψηλής δημιουργικής πνοής», αναφέρει η Θεόβη Στύλλου ενθουσιασμένη.

Στη συνάντησή μας, πολύ νωρίς το πρωί, πριν από την κοσμοσυρροή στο κέντρο της Αθήνας, έρχεται ντυμένη κομψά και άνετα με φαρδύ πουκάμισο, τζιν, Dr. Martens και μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα. Αν και η ατμόσφαιρα στο μπαρ είναι ειδυλλιακή και βρισκόμαστε ανάμεσα σε πολλών λογιών κήπους γεμάτους λουλούδια, η φρενίτιδα γύρω μας έχει ήδη αρχίσει. Η Θεόβη ακτινοβολεί εκείνο το σπάνιο πηγαίο ταλέντο που έχει πολλά να δώσει, είναι μόλις 30 ετών κι απλώνεται πολύς χρόνος μπροστά της για να το αποδείξει. Αποχώρησε από ένα αναγνωρισμένο δικηγορικό γραφείο - μια εσωτερική ανάγκη να σκηνοθετήσει τη χτυπά τότε στην πλάτη, αν και αποκαταστημένη επαγγελματικά. Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής. Οι γονείς της δεν είχαν σχέσεις με τη showbiz. Οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου όμως που έχει δει νωρίτερα κάνουν τη σκηνοθεσία κάλεσμα, τεράστια πρόκληση για την ίδια. Προφανώς και υπήρχαν στη φαρέτρα της καλλιτεχνικά προνόμια, όπως πολύ σύντομα αποδείχτηκε, αλλά ως δικαίωμα έπρεπε να το κατακτήσει. Τώρα στα μάτια της βλέπω τη χαρά ενός λαμπρού ξεκινήματος στην υποκριτική, το φρέσκο αψεγάδιαστο πρόσωπό της με αντικρίζει γυμνό από το βαρύ μακιγιάζ του Μεσοπολέμου που είχε το προηγούμενο βράδυ στη σκηνή.

Ο Στάθης Λιβαθινός, που τη δέχτηκε στην εξαιρετική ομάδα του και τη σκηνοθετεί, σέβεται τα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρό τους στο θέατρο, όπως το ακολούθησε στη Μόσχα κι εκείνος κάποτε. Στην επιλογή του η ηθοποιός τον δικαίωσε, η συνεργασία τους συνεχίζεται.

«Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν εδώ που είμαι. Η υποκριτική ήταν κάτι που συνειδητά απέφευγα παλαιότερα, αν και ασυνείδητα έκανα ό,τι μπορούσα για να την πλησιάσω. Δεν ήθελα να εκτεθώ, φοβόμουν, έβρισκα συνεχώς δικαιολογίες. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοζάνη, κατέβηκα στα 18 μου στην Αθήνα, όπου και σπούδασα Νομική. Μου άρεσαν και το θέατρο και το σινεμά και η μουσική, αλλά η Νομική ήταν μονόδρομος. Οπότε συνέχισα με τις σπουδές, έκανα μεταπτυχιακό στην Πνευματική Ιδιοκτησία στο Λονδίνο, έδωσα εξετάσεις στον Σύλλογο και άρχισα να δουλεύω ως δικηγόρος. Κάπου εκεί, μετά από μια σειρά από συμπτώσεις και συναντήσεις που δεν θα περίμενα ποτέ στη ζωή μου, καταλήγω να δίνω και να περνάω στη σχολή “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζω να δουλεύω τα πρωινά. Δεν μπορώ να πω πόσο καλή ή κακή μαθήτρια/ηθοποιός ήμουν, ξέρω μόνο ότι σιγά-σιγά κάτι συνέβαινε μέσα μου και δεν υπήρχε πλέον κάτι άλλο με το οποίο να θέλω να ασχοληθώ», λέει και συνεχίζει. «Η απόφαση να τα παρατήσω όλα και να κάνω ένα σάλτο μορτάλε, όπως το είδα αρχικά, δεν ήταν εύκολη. Εργασιακά ο κλάδος των καλλιτεχνών βρίσκεται στον αέρα. Μου φαίνεται πως η κυρίαρχη αφήγηση ότι “αν δουλέψεις σκληρά, θα ξεχωρίσεις” ξεχνάει εσκεμμένα, μεταξύ άλλων, την ιδιαιτερότητα των καλλιτεχνικών σπουδών και συντηρεί την απαξίωση των καλλιτεχνών και σε επίπεδο σπουδών και στις μισθολογικές απολαβές», επισημαίνει.

Οσο για τον νέο της θεατρικό ρόλο, «υποδύομαι τη μητέρα του Δον Ζουάν. Ο ρόλος είναι επηρεασμένος στην πραγματικότητα από τη σύζυγο του Λόρδου Μπάιρον, την Ισαβέλα. Ιδιαίτερα ευφυής ως παιδί, έλαβε μόρφωση αντίστοιχη με τις ικανότητές της σπουδάζοντας Κλασική Λογοτεχνία, Φιλοσοφία, Επιστήμες και Μαθηματικά. Εξελίχθηκε σε μια γυναίκα αυστηρά θρησκόληπτη με στενό πλαίσιο ηθικής και τρόπο ζωής. Ηταν με λίγα λόγια αταίριαστο ζευγάρι με μια τόσο ανατρεπτική φύση όπως ο Μπάιρον. Αντίστοιχα και η μητέρα του Δον Ζουάν είναι μια γυναίκα που η ίδια της η ζωή φαντάζει λιγότερη από αυτήν που αξίζει: ο σύζυγος δεν είναι όσο καλός θα έπρεπε, ούτε όσο ηθικά σωστός και άξιος θα όφειλε να είναι ώστε να βρίσκεται στο πλευρό της. Κρύβονται μεγαλομανία και ναρκισσισμός πίσω από τη δυστυχία της. Αυτή τη δυστυχία τη μεταφέρει στη σχέση της με τον γιο της: προσπαθεί να τον κάνει άξιο συνεχιστή των προτύπων που έχει η ίδια, προσπαθεί μάταια να σταματήσει την ορμή με την οποία έρχονται τα νιάτα, η πρόοδος, η εξέλιξη. Ισως είναι αρκετό να πω ότι είναι μια μάνα που αγαπάει πάρα πολύ τον γιο της, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ας μείνει ανοιχτό, να το μεταφράσει ο θεατής όπως εκείνος θέλει».