Γιώτα Νέγκα: «Εχω την ανάγκη να υπάρχω μέσα από τον ήχο μου»

Η Γιώτα Νέγκα γεννήθηκε για να τραγουδάει. Τη συγκλονιστική φωνή της τη θεωρεί δώρο που δεν είχε δικαίωμα να το πετάξει, ούτε να το σπαταλήσει. Αντιθέτως, το μοιράζεται μαζί μας, μέσα από υπέροχα τραγούδια που υπηρετούν το έντεχνο, χωρίς η ίδια όμως να απαρνείται ποτέ και το λαϊκό, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις ρίζες της και την παιδική μνήμη της. Εκείνη αγαπάει όλα τα κομμάτια της και είναι πρόθυμη να μας τα προσφέρει γενναιόδωρα στη φετινή καλοκαιρινή περιοδεία της που ξεκίνησε ανεπίσημα στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη, στις 16 Ιουνίου, και επίσημα στο Κηποθέατρο Παπάγου στην Αθήνα στις 27 Ιουνίου. Το φετινό καλοκαίρι της, όπως και όλη η ζωή της, θα είναι γεμάτο τραγούδια.

GΑLA: Τι θα ακούσουμε στις συναυλίες σου;
ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ: Το ρεπερτόριο έχει μια μεγάλη βεντάλια. Ερμηνεύω από δικά μου τραγούδια μέχρι πολύ σπουδαία και αγαπημένα που έχουν πει ο Νίκος Ξυλούρης, ο Δημήτρης Μητροπάνος ή η Βίκυ Μοσχολιού και κάνω κι ένα πέρασμα από πολύ αγαπημένα λαϊκά που νιώθω πολύ μεγάλη την ανάγκη να ακούσω τον κόσμο να τα τραγουδάει: από Γιάννη Πάριο και Μαρινέλλα μέχρι Γιώργο Ζαμπέτα. Πράγματα που ως παιδί αγάπησα και άκουγαν οι δικοί μου. Κι έτσι αυτό με βάζει σε μια φωτεινή θέση χαράς γιατί ανεβαίνω στη σκηνή και δεν μένει κανένα κομμάτι μου ακάλυπτο. Ο,τι θέλω να πω, από την πιο θανατερή μπαλάντα μέχρι το πιο έξω καρδιά λαϊκό, υπάρχει μέσα σε αυτή τη συναυλία.

G.: Εχει όνομα αυτή η περιοδεία;
Γ.Ν.: Οχι, αλλά αν είχε θα ήταν «Γιώτα Νέγκα Ολόκληρη». Μια αποκάλυψη δική μου, έτσι τη σκέφτομαι. Δείχνω κομμάτια από μένα και απλώνω το χέρι για να τα τραγουδήσουμε όλοι μαζί, να ενωθούμε. Ξέρεις, είμαι παιδί του live, όχι του studio. Μου αρέσει να παίρνω πίσω την ενέργεια εκείνη την ώρα και να επανατροφοδοτούμαι για να συνεχίσω. Στο στούντιο δυσκολεύομαι. Φτιάχνω τη συνθήκη στο κεφάλι μου, γιατί η ενέργεια είναι σαν να πέφτει στον τοίχο. Μου αρέσει να απευθύνομαι στον κόσμο, να σε κοιτάζω στα μάτια και να σου λέω μια ιστορία δική μου. Θέλω την προσοχή σου.

G.: Γιατί άργησες να μπεις στη δισκογραφία;
Γ.Ν.: Γιατί έτυχε να κινούμαι σε έναν πιο εξωτερικό ομόκεντρο κύκλο από το κέντρο της δουλειάς, τους συνθέτες, όλους αυτούς που θαύμαζα. Ετυχε λόγω συνθηκών περισσότερο και πολύ αργά μπήκα σε πιο εσωτερικούς κύκλους. Δεν το επέλεξα, δεν το κυνήγησα γιατί δεν ήξερα πώς, θυμάμαι όμως ότι πάντα το ποθούσα. Και έγινε. Αλλά και μετά η αργή ταχύτητα συνεχίστηκε, αυτό που λέω εγώ βηματισμό. Αλματα γενικότερα δεν έχω κάνει. Είμαι άνθρωπος του βηματισμού και αυτό ισχύει σε όλη μου τη ζωή. Μάλλον είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μου.

G.: Ποιες θεωρείς κομβικές στιγμές στη διαδρομή σου;
Γ.Ν.: Γενικά μιλώντας, πιστεύω ότι η μία κίνηση φέρνει την άλλη, όπως το ένα βήμα φέρνει το άλλο. Πρώτος σταθμός είναι η αρχή της δισκογραφίας το 2003 με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και τα «Μάτια κλειστά». Ο δεύτερος κύκλος είναι οι δισκογραφικές δουλειές με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Οδυσσέα Ιωάννου που βγάλαμε το «Δίκιο μου» και άλλα αγαπημένα τραγούδια. Αυτές είναι δύο σημαντικές αφετηρίες γιατί μου έφεραν καινούρια δεδομένα, καινούριους ανθρώπους, καινούριες προκλήσεις. Διάφοροι σταθμοί είναι και οι άνθρωποι που συνάντησα, που ήταν πάρα πολύ σημαντικοί για μένα, και επαγγελματικά και ενεργειακά: ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Λίνα Νικαλοκοπούλου. Αλλά και ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι μεγάλος σταθμός, η γνωριμία μας και η φιλία μας με τον ίδιο και την Αθηνά Μαξίμου. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που εκεί που κοιτάς ευθεία, σε σκουντάνε και σου λένε κοίτα και λίγο δεξιά, υπάρχει κι αυτό. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

G.: Ακούς αυτά που σου προτείνουν;
Γ.Ν.: Ακούω, φιλτράρω, κρατάω αυτά που μπορώ να υποστηρίξω και τα άλλα τα αφήνω σε μια άκρη για αργότερα που ίσως μπορέσω να τα υποστηρίξω.

G.: Εχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
Γ.Ν.: Εχει συμβεί κάνα-δυο φορές, μετά από κούραση ή μια στασιμότητα που στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τα γεγονότα δεν αλλάζουν, ο τρόπος που τα βλέπουμε αλλάζει. Η ματιά μου, λοιπόν, στα γεγονότα ήταν τέτοια που κάποια στιγμή είπα ότι δεν αντέχω άλλο, θα τα παρατήσω. Δεν κράτησε αυτή η σκέψη ούτε πέντε λεπτά, γιατί θεωρώ ότι το τραγούδι με διάλεξε και ότι αυτό που με έφερε πάνω στη σκηνή και όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς με μένα, με τα live, με τη φωνή μου στο ωδείο δεν ήταν κάποιος εγωισμός ή κάποια φιλαρέσκεια. Με οδήγησε μια ανάγκη, η οποία μέσα στα χρόνια -και με ό,τι κι αν συμβαίνει- δεν αλλοιώνεται. Είναι η ίδια.

G.: Ποια είναι αυτή η ανάγκη;
Γ.Ν.: Ανάγκη να πω, να επικοινωνήσω, να υπάρξω μέσα από τον ήχο μου. Και βέβαια ανάγκη να σεβαστώ το δώρο που μου δόθηκε.

G.: Κάνεις, αλήθεια, ακόμα μαθήματα φωνητικής στο ωδείο;
Γ.Ν.: Βέβαια. Είμαι αθλητής. Και ο αθλητής για να βγει στον αγώνα πρέπει να προπονηθεί. Το ίδιο ισχύει και στη μουσική και στο τραγούδι. Ο ήχος υποστηρίζεται από το σώμα. Η αναπνοή, το διάφραγμα, όλη η φυσική κατάσταση υποστηρίζουν και την υγεία της φωνής και την αξιοπιστία και τη διάρκεια.

G.: Εχεις πάντα γεμάτο πρόγραμμα. Δεν κουράζεσαι ποτέ;
Γ.Ν.: Φυσικά και κουράζομαι. Οι περισσότερες μέρες μου είναι γεμάτες, ειδικά οι τελευταίες ακόμα περισσότερο, αλλά ευτυχώς με πράγματα που μου αρέσουν, που μου δίνουν χαρά. Το μεγαλύτερο μυστικό που έμαθα είναι ότι για να είμαι δυνατή, να αντέχω, θα πρέπει να χαρίζω στον εαυτό μου χαρά με αυτά που κάνω. Αλλιώς θα τον αδειάσω.

G.: Πώς αποφορτίζεσαι γενικά;
Γ.Ν.: Με το διάβασμα. Διαβάζω από μυθιστορήματα μέχρι βιβλία που πραγματεύονται συγκεκριμένα θέματα. Πρόσφατα διάβασα το «Σώμα λέει όχι» του Γκαμπόρ Ματέ. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το πώς επιδρά η ψυχολογία μου στη βιολογία μου, γιατί η φιλοσοφία μου είναι ότι κι εμείς είμαστε ένα ολόκληρο σύμπαν - δεν μπορεί το ένα σύστημα να μένει ανεπηρέαστο από το άλλο. Και όσα πιο πολλά μαθαίνω τόσο πιο πολύ με βοηθάει να μην ταΐζω τοξίνες τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να σου πω ότι τα έχω καταφέρει, αλλά η αλήθεια είναι ότι προσπαθώντας πολλαπλασιάζεις κάπως τις φορές που μπορεί να τα καταφέρεις. Προετοιμάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία, του δίνεις τον χρόνο να μη λειτουργήσει αντανακλαστικά. Να σου πω τι εννοώ. Το πρώτο πράγμα που μου συμβαίνει όταν προκύπτει μια δυσκολία, ένας αστάθμητος παράγοντας, είναι αυτό το τεράστιο άγχος που ξεπηδάει, είναι λίγο αυτή η αίσθηση ότι γκρεμίζεται ο κόσμος. Εχω κάνει πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια για να πω στον εαυτό μου την ώρα που μου φωνάζει «τώρα γκρεμίστηκαν όλα» ότι δεν έγινε κάτι, τα λάθη είναι ανθρώπινα, οι στραβές συμβαίνουν. Είμαστε εδώ, δεν ακυρώθηκαν η υπόστασή μας, η δουλειά που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, το περιβάλλον, οι φίλοι, οι δυναμικές γύρω. Είναι απλά μια μικρή παύση, μια κακιά στιγμή. Προσπαθώ πολύ να σκεφτώ έτσι.

G.: Και οι τοξίνες από τους ανθρώπους;
Γ.Ν.: Είμαι επίσης στη διαδικασία να παίρνω αποστάσεις από ανθρώπους μη συμβατούς με μένα. Δεν λέω καλούς ή κακούς, απλώς μη συμβατούς. Θέλω γύρω μου ανθρώπους που μου ταιριάζουν, που μιλάμε κοινή γλώσσα, που δεν χρειάζομαι μαζί τους λεξικό για να εξηγήσω το άλφα. Δεν χάνω χρόνο έτσι. Δεν με ενδιαφέρει πια να είμαι αποδεκτή και να αρέσω σε όλους, γιατί κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι εφικτό.

G.: Το ήθελες κάποτε;
Γ.Ν.: Νομίζω ότι όλοι το περνάμε αυτό, από παιδιά, που θέλουμε να έχουμε την αποδοχή, να ανήκουμε. Το θέμα είναι πότε ο καθένας βλέπει την πραγματικότητα κατάματα και συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι ανέφικτο και τσάμπα παιδεύεται.

G.: Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν είναι εν ζωή, με τον οποίο θα ήθελες να έχεις συνεργαστεί;
Γ.Ν.: Ναι, ο Δημήτρης Μητροπάνος. Συναντηθήκαμε μόνο για ένα τραγούδι στο Μέγαρο Μουσικής. Είπαμε μαζί τα «Δίδυμα Φεγγάρια» σε μια παράσταση-αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα. Δεν περιγράφεται αυτό που βίωσα στη σκηνή κοιτάζοντάς τον απέναντί μου να τραγουδάει. Και όταν «έφυγε», επειδή πραγματικά είχε φτιάξει έναν τόπο στην ψυχή μου, επειδή τον είχα ανασάνει και τον είχα ζήσει και στις πρόβες, ένιωσα μεγάλη ορφάνια. Ο Δημήτρης ήταν αυτό που εγώ αποκαλώ κανονικός άνθρωπος. Με την καθαρότητά του, την αλήθειά του, λιγόλογος, με το παιχνιδιάρικο βλέμμα και τα αστεία του, όταν εκείνος επέλεγε να τα πει. Ηταν ολοστρόγγυλος.

Styling: Ζέτα Παπαϊωάννου Make-up/Hair: Εύη Καραλή