Εριέττα Μανούρη: «Θέλω να παίξω έναν υπερήρωα της Marvel»

Τα βράδια, όταν επιστρέφει σπίτι από τις θεατρικές πρόβες για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και τα γυρίσματα για τον «Ορκο» της ΕΡΤ1, όσο κουρασμένη κι αν νιώθει, η Εριέττα Μανούρη θα παρακολουθήσει, έστω φευγαλέα, κάποιο επεισόδιο από τα «Φιλαράκια». Την ίδια έξη έχει και με τις ταινίες της Marvel. Μπορεί να τις βλέπει ξανά και ξανά και να φαντάζεται καμιά φορά τον εαυτό της μέσα στη στολή κάποιου σούπερ ήρωα. Αυτή είναι άλλωστε η πιο τρελή φιλοδοξία της, να υποδυθεί κάποια υπερηρωίδα. Εδώ που τα λέμε, οι περίπου 50 παραστάσεις που έχει μπροστά της φέτος το καλοκαίρι υποδυόμενη τη Χρυσόθεμη, την αδελφή της Ηλέκτρας, απαιτούν υπερηρωικές δυνάμεις για να βγουν.

GALA: Αξίζει τον κόπο τόση δουλειά;
ΕΡΙΕΤΤΑ ΜΑΝΟΥΡΗ: Η αλήθεια είναι ότι είμαι στη φάση που αρχίζω και σκέφτομαι πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Πνευματικό κυρίως. Οταν είσαι από δουλειά σε δουλειά, δεν προλαβαίνει να καθαρίσει το κεφάλι σου. Και πάλι όμως, κάθε βράδυ που γυρνάω στο σπίτι σκέφτομαι ότι αξίζουν ο κόπος και η κούραση. Η δουλειά που κάνω μου δίνει μεγάλη χαρά.

G.: Υπάρχει και η σκέψη ότι πρέπει να αρπάξεις κάθε ευκαιρία που σου δίνεται;
Ε.Μ.: Ολοι οι νέοι ηθοποιοί έχουμε αυτό το άγχος. Θέλουμε όσο είμαστε νέοι να προλάβουμε να κάνουμε όσο περισσότερα μπορούμε. Δεν μπορώ πάντως να με φανταστώ να κάθομαι πολύ και να δουλεύω λίγο. Μου φαίνεται ξένο.

G.: Αυτό το καλοκαίρι είσαι σε περιοδεία με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στον ρόλο της Χρυσόθεμης, της μάλλον δειλής αδελφής της Ηλέκτρας.
Ε.Μ.: Είπες τη λέξη-κλειδί. Υπάρχει η πεποίθηση ότι η Χρυσόθεμη είναι ένα κορίτσι βολεμένο, φοβικό και άτολμο, που είναι ένα βήμα πίσω από την Ηλέκτρα. Εμείς την αναδεικνύουμε ως μια γυναίκα που πατάει γερά στα πόδια της, έχει την άποψη και τα επιχειρήματά της και στην πραγματικότητα θέλει το ίδιο με την Ηλέκτρα, αλλά το εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Δεν φωνάζει, δεν ουρλιάζει, δεν είναι προκλητική.

G.: Είναι δηλαδή μια γυναίκα κόντρα στην εποχή που όλοι φωνάζουν κι εκείνος με τη δυνατότερη φωνή πιστεύει ότι έχει δίκιο.
Ε.Μ.: Γενικά, είμαι κατά αυτής της νοοτροπίας. Το να βροντοφωνάζω κάτι υστεριάζοντας με κάνει να χάνω το δίκιο μου. Τα πράγματα δεν έχουν μία όψη και ο διάλογος είναι παραπάνω από χρήσιμος. Οταν έχεις επιχειρήματα, δεν μπορεί να σε ακυρώσει κανείς. Και δεν χρειάζεται να συμφωνούμε. Μπορούμε να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

G.: Δεν νιώθεις καμιά φορά ότι δεν ακούγονται τα επιχειρήματά σου επειδή ο άλλος φωνάζει;
Ε.Μ.: Ναι, γιατί ζούμε σε μια εποχή γεμάτη οργή, θυμό και απόγνωση. Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουμε κλειστεί πολύ στο καβούκι μας, είναι ένα τείχος προστασίας που έχουμε υψώσει.

G.: Την ώρα πάντως που όλοι μαζεύονται, εσύ ανοίγεσαι, τουλάχιστον επί σκηνής.
Ε.Μ.: Απλά συμβαίνει. Είναι κι ένας τρόπος να απομακρύνομαι από τις ασχήμιες της ζωής.

G.: Ηθοποιός γιατί;
Ε.Μ.: Το ήθελα από πολύ μικρή. Ημουν τυχερή γιατί βρέθηκα σε ένα σχολείο που προωθούσε τα καλλιτεχνικά δρώμενα, οπότε μπήκα από πολύ νωρίς σε αυτό τον κόσμο. Εδωσα Πανελλήνιες Εξετάσεις, σπούδασα για έναν χρόνο Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο λάθος δρόμος για μένα.

G.: Η πρώτη σχολική παράστασή σου;
Ε.Μ.: Στη Γ’ Γυμνασίου, είχαμε ανεβάσει τον «Υπηρέτη δύο αφεντάδων» του Γκολντόνι. Είχα κάνει τον Υπηρέτη. Ηταν η πρώτη μου παράσταση με πρόβες, φώτα, κοστούμια, πρεμιέρα, κοινό. Το ζούσαμε πολύ. Εκεί κατάλαβα ότι κάπως ανήκω σε αυτό τον κόσμο.

G.: Τι σε γοήτευσε;
Ε.Μ.: Δεν το ’χω σκεφτεί. Μάλλον το γεγονός ότι μπορούσα να είμαι απολύτως ελεύθερη.

G.: Και πώς βρέθηκες στη σχολή του Εθνικού;
Ε.Μ.: Δεν ήξερα τι σημαίνει «δίνω εξετάσεις σε δραματική σχολή». Μετά το πρώτο έτος του πανεπιστημίου έγινε μέσα μου το κλικ και άρχισα να το ψάχνω. Εδωσα εξετάσεις και πέρασα με τη δεύτερη φορά.

G.: Είναι τόσο δύσκολη σχολή όσο λένε οι απόφοιτοι;
Ε.Μ.: Είναι αλήθεια. Δεν έχεις ζωή αυτά τα τρία χρόνια. Μόνο μαθήματα και πρόβες. Κανείς μας όμως δεν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει λόγω κούρασης. Φτάνεις στο κόκκινο, αλλά είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη σου να μάθεις, που δεν υπολογίζεις την κούραση.

G.: Φοβήθηκες που μπήκες σε έναν καινούριο, άγνωστο κόσμο;
Ε.Μ.: Ποτέ. Ηταν σαν να ήμουν πάντα εκεί.

G.: Απομυθοποιήσεις κατόπιν έχεις ζήσει;
Ε.Μ.: Αν είσαι απλός θεατής της ζωής ενός ηθοποιού, μοιάζει πολύ εντυπωσιακή. Δεν είναι καθόλου έτσι. Υπάρχουν πολλά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε με τις πληρωμές μας, τις συμβάσεις εργασίας, το ζήτημα της αναγνώρισης των πτυχίων μας. Για κάποιον λόγο θεωρούμαστε χομπίστες. Αυτό είναι βαθιά ματαιωτικό. Γιατί είναι η δουλειά μας. Ζούμε από αυτό.

G.: Ζείτε αλήθεια από αυτό;
Ε.Μ.: Για να ζήσεις αξιοπρεπώς πρέπει να κάνεις τουλάχιστον δύο δουλειές. Με μια δουλειά στο θέατρο οριακά πληρώνεις το νοίκι σου.

G.: Νιώθεις τυχερή ή ευγνώμων που σου έρχονται δουλειές;
Ε.Μ.: Είναι ένα μεγάλο λάθος που κάνω στη ζωή μου. Αντί να σκέφτομαι το παρόν σκέφτομαι πάντα το μέλλον. Μπορεί να είμαι σε δύο φανταστικές δουλειές και να περνάω υπέροχα κι εγώ να αγχώνομαι για το τι θα κάνω έναν χρόνο μετά. Η αβεβαιότητα είναι κομμάτι της δουλειάς, την οποία μάλλον δεν έχω αποδεχτεί ακόμα.

G.: Θέατρο ή τηλεόραση;
Ε.Μ.: Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, όμως χαίρομαι που μπορώ και τα συνδυάζω. Το θέατρο είναι η σύζυγος και η τηλεόραση η ερωμένη.

G.: Πώς τα πας με την αναγνωρισιμότητα;
Ε.Μ.: Με δυσκολεύει όταν ξεπερνά τα όρια και όλο αυτό γίνεται παρεμβατικό. Κατά τα άλλα, ας μην κοροϊδευόμαστε, βοηθάει.

G.: Είναι πιο επιθυμητοί στις δουλειές οι ηθοποιοί με τους περισσότερους followers στα κοινωνικά δίκτυα;
Ε.Μ.: Εμένα δεν μου έχει συμβεί ποτέ να με επιλέξουν λόγω followers. Και χαίρομαι που δεν μου έχει συμβεί γιατί θα με εκνεύριζε πάρα πολύ. Δεν μπορεί να είναι κριτήριο οι followers για την αξία ή τις ικανότητες ενός ηθοποιού. Αν συμβαίνει, θα έπρεπε να μη συμβαίνει.

G.: Σε έχουν αντιμετωπίσει στερεοτυπικά ως νέα, ξανθιά και ωραία;
Ε.Μ.: Ναι. Μέχρι στιγμής, ας πούμε, δεν μου έχει δοθεί ένας ρόλος στον οποίο δεν θα μπορούσες να με φανταστείς. Και αυτό με ενδιαφέρει να κάνω. Οχι να παίζω τον εαυτό μου.

G.: Φιλοδοξίες έχεις ή δηλώνεις σεμνοταπεινή;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι όλοι σε αυτή τη δουλειά είμαστε φιλόδοξοι και είναι λογικό και θεμιτό να θες να πετύχεις, χωρίς να δημιουργείς πρόβλημα στους άλλους ή στον εαυτό σου. Αυτό που φαντάζομαι και ονειρεύομαι είναι τα πολύ απλά πράγματα της ζωής. Να έχω την τύχη να είμαι σε ωραίες δουλειές, να έχω ένα όμορφο σπίτι, τους φίλους μου και τον άνθρωπό μου. Θες ένα τρελό μου όνειρο; Ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνει, θα ήθελα όμως να παίξω έναν υπερήρωα σε ταινία της Marvel.


INFO: «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Πρεμιέρα στις 3/7 στο Κηποθέατρο Παπάγου